Ik kon nog net op tijd de deur opendoen voordat mijn kinderen Kiki en Dorian de gang in stormden
Kiki met haar schooltas half open, Dorian die enthousiast zijn jasje ergens in een hoek smeet. “Mama!” riep Kiki, terwijl ze op me af kwam rennen, met grote ogen. “Ik heb een sticker gekregen vandaag! Omdat ik zo goed had gelezen.” Ik lachte en knuffelde haar stevig. “Wat goed van jou, lieverd! Die sticker heb je dik verdiend.”
Buiten hoorde ik een autodeur dichtslaan
James. Mijn ex. Hij kwam niet naar binnen. Dat deed hij nooit. Hij bleef altijd in de auto zitten, alsof hij zelfs de lucht die ik ademde niet wilde delen. Hij stuurde Dorian vooruit en draaide zijn raampje iets naar beneden. “Morgen om 3 uur Romee,” riep hij kortaf, voordat hij gas gaf en wegreed. Geen groet, geen blik, helemaal niets. Niets. En wij hadden een gezamenlijk goed: onze kinderen.
Het maakte me woedend
Niet om mezelf, ow nee, maar juist om de kinderen. Hoe moest Kiki zich voelen, als haar vader haar moeder zo behandelde? Zonder respect? Hoe moest Dorian dit begrijpen? We hadden al zo vaak woorden gehad. Over alles. Over de omgangsregeling, over de kinderalimentatie, over hoe ik ze opvoedde. Maar vooral over hoe ik volgens hem de kinderen ’tegen hem opjutte’. Pure onzin. Ik wilde niets liever dan dat ze een goede band met hun vader hadden. Maar hoe kon ik toekijken als hij alleen maar olie op het vuur gooide?
Een paar weken geleden escaleerde het volledig
Het was een doodnormale woensdagmiddag en ik had de kinderen net opgehaald van school. Kiki had een kinderfeestje van een vriendinnetje en ik had tegen James gezegd dat hij haar een uurtje later kon ophalen. Maar nee, dat was niet goed. Zijn auto stond al klaar voor de deur, motor draaiend, alsof hij geen seconde langer wilde wachten dan nodig. Toen ik met Kiki naar buiten liep, ging het mis.
“Kom NU, Kiki,” riep hij ongeduldig
Ze keek naar mij, onzeker. Ik legde mijn hand op haar schouder. “Lieverd, je hoeft niet te haasten. Zeg maar gewoon rustig gedag.” Dat kon James niet hebben. “Je manipuleert haar!” schreeuwde James ineens. “Dit is wat je doet! Je verpest haar beeld van mij!” Mijn adem stokte. Hoe kon hij zo’n scene maken!? “James, hou op. Ze hoort je.”
Maar hij gaf gas en reed met piepende banden weg, terwijl Kiki haar tranen probeerde in te houden
Ik kon niets doen, behalve haar vasthouden. En toen, vorige week, de druppel. Ik had voor Kiki nieuwe kleding gekocht. Ze groeide als kool en had dringend een nieuwe winterjas en een paar leuke setjes nodig. Ik had er speciaal tijd voor gemaakt, haar zèlf laten kiezen, laten passen. Ze was er zo blij mee. Maar toen ze de spullen meenam naar haar vader, gebeurde er iets wat ik niet kon bevatten.
James had alles weggegooid
Niet omdat het niet paste. Niet omdat het niet mooi was. Gewoon, om mij te treiteren. Zodat het mij geld kostte. Om te laten zien dat hij de controle had. “Mama, mijn nieuwe kleren zijn weg,” zei Kiki, toen ze thuiskwam. Haar stem was vlak, alsof ze het niet eens kon begrijpen. Ik voelde de woede opborrelen. Hoe kon hij dit doen? Wat moest ik zeggen tegen Kiki? Niets was zinnig. Ik wilde dit niet voor de kinderen.
Dit kon niet langer zo doorgaan
Dit ging ten koste van de kinderen. Maar wat moest ik doen? Hoe stopte ik een gevecht waar ik niet eens aan wilde beginnen? De week erop had Kiki een schooloptreden. Ze had er al weken naar uitgekeken en ik had haar jurkje klaargelegd. Terwijl ik haar haren kamde, vroeg ze met een klein stemmetje: “Denk je dat papa komt?”
Ik slikte
“Ik weet het niet, lieverd.” Maar ik wist het eigenlijk wel. Hij zou niet komen. En als hij het wel deed, zou het op zijn voorwaarden zijn. James had al eerder laten zien dat hij dit soort momenten niet belangrijk vond, tenzij hij er iets mee kon winnen. Toen we op school aankwamen, zag ik de andere ouders in de zaal. Kiki’s vriendinnetjes wezen hun papa’s aan, hun moeders lachten en zwaaiden. Kiki keek hoopvol de zaal rond. Mijn hart brak toen ik haar gezicht zag betrekken. James was er niet. Weer niet.
Na het optreden liep ze stilletjes naast me
“Misschien moest hij werken,” fluisterde ze. Ik kneep in haar hand. “Misschien.” Maar ik wist wel beter. En ik wist ook dat dit niet de laatste keer zou zijn dat hij haar teleurstelde. De dagen erna bleef het door mijn hoofd gaan. Ik wilde mijn kinderen beschermen, maar hoe? Hoe vocht je tegen iemand die alleen maar kapot wilde maken? Hoe hield je je staande als je niet degene wilde zijn die vocht? Ik heb me zo vergist in James. Hij is een vreselijke man…
ROMEE
Misschien weer je advocaat inschakelen om bij de rechter een andere omgangsregeling te treffen en daarin op te laten nemen dat je ex op straffe van een boete van een x-bedrag per overtreding geen zeggenschap heeft over de “spullen” van je kinderen. Dat hij verkiest om jou en te kinderen geestelijk pijn te doen door niet te verschijnen om uitvoeringen e.d., daar is weinig aan te doen. Zet je ex niet in een kwaad daglicht tegenover je kinderen, ze zijn immers aan beide ouders loyaal. Als de kinderen groter worden zullen ze gaan inzien dat (de houding van) hun vader niet ok is. Uiteindelijk trekt je ex aan het kortste eind.
Die 2 kunnen perfect samen hoor. Nature vs nurture..
Kinderen zijn hun ouders niet.
Ook vreselijke mensen kunnen kinderen maken aangezien verdorvenheid niet onvruchtbaar maakt en het krijgen n van kinderen maakt iemand nog niet goed..
Heel erg sneu dit.
Je schrijft dat jouw ex een vreselijke man is… de man waar jullie dochter Kiki uit voortgekomen is noem jij vreselijk?!