Ik had één wens. Een spontane bevalling. Geen inleiding zoals de vorige keer. De weeënfase was toen geen pretje. Ik had bij de geboorte van Ismaël een fluxus van 1,5 liter en wist dat ik een plaatsingsindicatie had voor het ziekenhuis. Hierin ben ik meegegaan. De locatie van de bevalling maakte me niet zoveel uit, als het maar zoveel mogelijk hands off was én veilig voor de kleine.
Ik was volledig op, maar te trots om dat toe te geven
Een week voor de bevalling werd ik ziek en een dag voor de bevalling bleek ik ook nog een bacteriële infectie te hebben. Je kan je voorstellen dat je lichaam met 40 weken zwangerschap compleet op is. Nou dat was ik. Volledig op, maar te trots om dat toe te geven. Of het nu de antibiotica was die het laatste zetje gaf of Manasse die oncomfortabel werd daarbinnen.. het maakte niet uit. De bevalling begon!
Ik wilde niet naïef zijn, dus ik zei tegen Peter dat hij best naar zijn werk kon gaan
Het startte zaterdag 8 februari om 5 uur ’s ochtends. Ik droomde dat ik door beton heen aan het hakken was. Toen ik wakker werd van Peter die naar zijn werk wilde gaan, besefte ik me dat ‘hakken’ weeën waren. Direct ging ik timen en merkte ik regelmaat. Weeën van 40 seconden, prima behapbaar en om de 5 minuten. Ik wilde niet naïef zijn, dus ik zei tegen Peter dat hij best naar zijn werk kon gaan. Ik zou wel bellen als het toch doorzette. Op het moment dat Peter op de motor wilde stappen (6 uur ’s ochtends) dacht ik: NEE, het gaat te snel.
Ik kon de weeën inmiddels écht niet meer negeren
Op het nippertje heb ik Peter thuis kunnen houden en dat was maar goed ook. Ik kreeg al weeën van bijna een minuut met 3 minuten pauze. We appten dat Ismaël opgehaald mocht worden en om half 9 was de verloskundige hier. Ik had inmiddels 3 centimeter ontsluiting en weeën die ik absoluut niet meer kon negeren. Hup, naar het ziekenhuis.
Ik sprong gelijk door naar 5 centimeter ontsluiting
Daar aangekomen besloten we direct mijn vliezen te breken om de ontsluitingsfase zo snel mogelijk te laten verlopen vanwege mijn gebrek aan energie. Dat was een goed zet want ik sprong gelijk door naar 5 centimeter ontsluiting. Al rustend tussen de weeën door kreeg ik vast een waaknaald (protocol), bounce-te ik wat op een bal en hing onder de warmtelamp, want ik had rillingen van de griep. Tussendoor pufte ik de weeën gecontroleerd weg.
Na een kwartier tot een half uur persen vielen mijn weeën weg
Om 12 uur sloeg er wat om. Ik kreeg persdrang. Ook iets wat ik niet kende van de geboorte van Ismaël, want toen had ik een ruggenprik en vielen mijn persweeën weg. De weeën werden intens en mijn ontsluiting was 9 – nagenoeg 10 – centimeter. Ik mocht mee gaan persen. Na een kwartier tot een half uur persen vielen mijn weeën weg. De verloskundige stuurde het ziekenhuispersoneel mijn kamer af, omdat ze doorhad dat ik nerveus werd van hun afwachtende houding.
Ik verloor letterlijk de hoop op een natuurlijke bevalling
Na een half uur kwam de persdrang redelijk terug, maar ik bleef hangen op een ‘randje’. Het vorderde niet meer en ik bleef op 9,5 centimeter hangen. In overleg besloten we toch de synto pomp aan te sluiten voor wat extra weeënstimulatie. Ik werd medisch, maar gelukkig bleef mijn verloskundige de leiding houden. Omdat er ondanks het zo nu en dan meepersen geen voortgang bleef, pakten ze de echoapparatuur erbij. Wat bleek? Een sterrenkijker. Ik wist gelijk: dit wordt drama. Ik verloor ook letterlijk de hoop op een natuurlijke bevalling.
Ik voelde me compleet uit controle en heb gesmeekt om een keizersnede
Ik mocht niet meer meepersen en heb nog twee uur in alle mogelijke posities mijn persdrang weggepuft. Voor waar dat lukte. Uit-ge-put was ik. De pomp bleef maar opgehoogd worden en met elke wee probeerden ze Manasse (inwendig) te draaien. Ik voelde me echt een paar uur compleet uit controle en heb gesmeekt om een keizersnede.
De verloskundige had nog één nieuwe perspoging weten te claimen
Op de gang stonden ze al in spoedoverleg om de vervolgstappen te bespreken. Een knip en vacuümpomp en anders een spoedkeizersnede. De verloskundige kwam terug en had nog één nieuwe perspoging weten te claimen, zolang Manasse zijn CtG goed bleef. 15.15 begon ik weer met persen en 10 minuten later stond daar het hoofdje! Maar jawel, daar vielen de persweeën weer weg.
Ineens viel bij iedereen het kwartje, logisch dat hij niet verder zakte
Desondanks wist ik nu dat ik er bijna was en kon ik de 6 minuten durende ring of fire verdragen en met mijn laatste kracht werd daar het hoofdje als kwart sterrenkijker geboren. Erg schrikken, want de navelstreng zat 4(!) keer om zijn nek. Ineens viel bij iedereen het kwartje. Logisch dat hij niet verder zakte. De navelstreng had compleet geen lengte meer en dat in combinatie met een verkeerde hoofdligging.
Met een Apgar-score van 2/3 werd hij geboren, wat had dit kereltje het zwaar gehad
Met de volgende wee werd Manasse volledig geboren (15.31) en golfde zijn nog eens 2 keer omstrengelde lijfje met meconiumhoudend vruchtwater naar buiten. Wat had dit kereltje het zwaar gehad. Met een Apgar-score van 2/3 werd hij geboren. Blauw, niet ademend en slap. Wat een rotminuten waren dat. Op het moment dat de kinderarts ingeroepen werd en Manasse bij me werd weggetrokken, begon hij gelukkig te huilen. Ik kreeg hem direct weer terug in mijn armen. Je voelde de opluchting door de kamer gaan.
Je raadt het al, geen placenta.. Ik moest me voorbereiden op de OK
Op dat moment begon de volgende race tegen de klok. Dit spelletje kenden we nog van de geboorte van Ismaël. De placenta moest binnen 30 minuten geboren worden. Maar je raadt het al. Geen placenta. Ondanks dat de pomp weer omhoog werd gegooid, er flink aan de navelstreng getrokken werd en het vele geduw op mijn buik. Ik kreeg een katheter om mijn blaas te legen voor meer ruimte en de gynaecoloog werd weer ingeroepen. Ook dat mocht niet baten en ik moest me voorbereiden op de OK.
Die klap er bovenop trok ik helaas niet meer en ik zakte weg
Gelukkig kwam op dat moment toch nog de nageboorte. Helaas veel te rafelig en ja hoor, daar begon het bloeden weer. Dit keer 2,5 liter. Die klap er bovenop trok ik helaas niet meer en ik zakte weg. Manasse kon gelukkig naar zijn papa en ik werd plat gelegd, gevuld met medicatie, vocht en ging aan het zuurstof. Na een goed uur stabiliseerde ik redelijk. Uit bed komen was absoluut geen optie, dus ik kreeg dit keer een verblijfskatheter, nog wat hechtingen hier en daar en toen was het echt tijd om mijn lieve kleine kereltje te leren kennen.
Mijn herstel was begonnen, Manasse had nog meer tijd nodig
We bleven een nachtje ter observatie en de volgende ochtend kreeg ik nog een ijzerinfuus vanwege een HB van 4,5. Een bloedtransfusie wilde ik liever niet vanwege de langetermijnrisico’s. Ik kon weer zelfstandig naar het toilet en zelfs even douchen. Mijn herstel was al begonnen. Manasse was nog erg misselijk van al het vieze vruchtwater en slijm in zijn maag en longen. Daarom kwam het drinken pas op dag 3 op gang. Maar dat gaat inmiddels een stuk beter en hij is weer terug op geboortegewicht.
Het was intens, mooi en heftig. Maar we deden het samen! Ik ben blij dat we op een veilige locatie waren.
DORIENE
