Ik roer in mijn koffie en kijk op de klok. Zes uur. Loes had allang beneden moeten zijn. “Loes! Eten is klaar!” roep ik omhoog. Geen reactie. Ik probeer het nog een keer. “Loes?” Niets. Mijn hart maakt een rare sprong. Ze is nooit zo stil. Ik zet mijn mok neer en loop de trap op. Voor haar deur blijf ik even staan. Ik hoor niets. Geen muziek, geen getik van haar telefoon.
Mijn maag draait om, het zal toch niet?
Voorzichtig duw ik de deur open. Daar zit ze. Op haar bed. Haar knieën opgetrokken, haar schouders schokkend. Tranen biggelen over haar wangen. En in haar handen… Mijn adem stokt. Een zwangerschapstest. Mijn maag draait om. “Het zal toch niet…” Ze kijkt op met betraande ogen. Haar lip trilt. “Sorry, mam…”
“Ik weet het niet, mam. Ik weet het gewoon niet meer.”
Ik laat me op de rand van het bed zakken, mijn ogen gefixeerd op dat kleine, witte staafje. Twee streepjes. Mijn Loes. Mijn vijftienjarige dochter. Zwanger. Ik wil iets zeggen, maar mijn mond voelt droog. Loes veegt met de mouw over haar ogen. “Ik weet het niet, mam. Ik weet het gewoon niet meer.” Mijn hand rust op haar knie. “Hoe lang weet je dit al?” Ze haalt diep adem. “Sinds vanmiddag. Ik voelde me al een tijdje raar. Misselijk, moe. Ik dacht eerst dat het stress was, maar… Marcus zei dat ik een test moest doen. En nu… dit.”
Ik had nog maar net de bloemetjes-en-bijtjes-gesprekken met haar gevoerd, blijkbaar te laat
Marcus. Haar vriendje. De jongen van wie ze de afgelopen maanden met fonkelende ogen vertelde. Die haar ‘Moppie’ noemt en haar hand vasthoudt als ze door de stad lopen. Mijn hart doet pijn. Ze is nog zo jong. Ik slik. “Heb je het hem al verteld?” Ze knikt. “Hij schrok zich kapot. Maar hij zegt dat hij er voor me wil zijn.” Mijn hoofd tolde. Ik had nog maar net de bloemetjes-en-bijtjes-gesprekken met haar gevoerd. Maar blijkbaar was ik te laat.
Had ik gefaald als moeder?
Ik haal diep adem. “Schat, we gaan hier samen doorheen. We gaan kijken wat je wilt, wat je nodig hebt. Je bent niet alleen.” Ze snikt. “Ik ben zo bang, mam.” Ik trek haar tegen me aan, voel haar schokken van het huilen. “Ik weet het, liefje. Maar we gaan dit samen doen.” Die nacht lig ik wakker. Mijn gedachten razen. Hoe kon dit gebeuren? Was ik te laks geweest? Had ik haar meer moeten beschermen? Had ik… had ik gefaald als moeder?
“Ik weet niet of ik het weg kan laten halen.”
De volgende ochtend zitten we samen aan de keukentafel. De zwangerschapstest ligt er nog steeds, alsof hij mijn blik uitdaagt. Loes pakt een theezakje en wiebelt ermee in haar mok. Haar ogen zijn dof. “Wat wil je, lieverd?” vraag ik voorzichtig. Ze haalt haar schouders op. “Ik weet het niet. Ik ben pas vijftien. Ik heb geen idee hoe ik een baby moet opvoeden. Maar…” Haar stem breekt. “Ik weet niet of ik het weg kan laten halen.”
We nemen de tijd en doen dit samen
Mijn hart breekt opnieuw. “Je hoeft niks te beslissen nu. We nemen de tijd. We praten erover. Met een dokter, met Marcus, als je dat wilt. Maar we doen dit samen.” De dagen erna zijn een emotionele achtbaan. We gaan naar de huisarts, die haar doorverwijst naar een verloskundige én een maatschappelijk werker. Marcus komt langs. Hij ziet er bleek uit en weet niet waar hij zijn handen moet laten. “Ik wil er zijn,” zegt hij, terwijl hij Loes’ hand vastpakt. “Echt. Maar ik weet ook niet hoe.”
“Weet je nog hoe we altijd zeiden dat we alles aan elkaar zouden vertellen?”
Loes is stil. Ze wisselt tussen momenten van paniek en momenten van vastberadenheid. Soms praat ze over babykleertjes, andere keren ligt ze uren in bed te staren naar het plafond. Ik geef haar de ruimte, maar blijf dichtbij. Op een avond, terwijl we samen op de bank zitten, pakt ze mijn hand. “Mam?” Ik kijk haar aan. “Weet je nog hoe we altijd zeiden dat we alles aan elkaar zouden vertellen?” Ik knik. “Ik ben zo blij dat ik jou heb.” Mijn ogen vullen zich met tranen. “Ik ook, liefje. Ik ook.”
Dit is echt. Mijn dochter wordt moeder.
De weken gaan voorbij. Loes heeft momenten van hoop en momenten van wanhoop. Ik betrap haar soms met haar handen op haar buik, alsof ze zich al probeert voor te stellen hoe het zou zijn. Op een middag zitten we bij de verloskundige. De kamer is steriel, de geur van ontsmettingsmiddel hangt in de lucht. Loes knijpt in mijn hand terwijl de echokop over haar buik glijdt. Het scherm licht op. Een klein, knipperend stipje. Loes’ adem stokt. “Dat is…” De verloskundige glimlacht. “Het hartje.” Een traan rolt over Loes’ wang. “Het is echt.” Ik voel een knoop in mijn maag. Dit is echt. Mijn dochter wordt moeder.
Lees HIER verder.
LIDIA
Ben ik de enige die niks ziet als je klikt op lees verder hier .
maar wow wat reageer jij mooi als moeder .je dochter mag trots zijn om jouw als moeder te hebben .
Ik geef onze kinderen voorlichting als ze 8 Jaar zijn. Vanuit school is dit ons geadviseerd. meestal in groep 5 moeten ze zo beetje alles wel gehoord hebben want anders horen ze het op verkeerde manieren van vriendjes of ergens anders. Goede ervaring mee kinderen zijn dan nog heel open en gaat heel gemoedelijk en zo wordt het gewoon een normaal onderwerp. Heel mooi om te lezen dat dochter zich zo veilig voelt en dat moeder zo betrokken en liefdevol is!
mooi hoe je je dochter hier in steunt
maar ik zou er echt alles aan proberen te doen het uit haar hoofd te praten en zich op haar eigen toekomst te richten
een kind van 15 wat een kind krijgt een jongen wat over een jaar uit beeld is
ze overal alleen voor opdraait iedereen leuke dingen doet en zij thuis zit met der kindje etc
nee dit zou ik niet voor mijn dochter willen hoe cru het ook klinkt
zou haar net willen laten zien hoe ze moet genieten van der jeugd leuke dingen met vriendinnen lekker op vakantie gaan
later een goede baan en dan is er nog genoeg tijd voor kindjes
heb niks tegen de mening van andere wat er mischien een andere kijk op hebben of juist wel willen dat hun dochter het houd maar ik zou hier niet achter staan en dit stimuleren
Als ik een dochter had die zwanger is had ik de zorg voor de baby op genomen. Een meisje van 15 is nog leerplichtig. In mijn jeugd kreeg ik van me vader op me kop als ik dit soort dingen zou zeggen want dat was toen een schande. Maar zelf ben ik ruimdenkend. Het enigste oplossing is dat er wel gauw geregeld moet worden voor de baby en moeder. Er hangt wel een prijskaartje aan. Verder heb ik niet gelezen of haar vader nog thuis woont
wat een indrukwekkend verhaal. door de goede band die je met je dochter hebt kreeg ze ook de kans om het je te vertellen. dat je haar de kans gegeven hebt zelf te beslissen is absoluut fijn want hoe oud iemand ook is ,iemand dwingen tot abortus zou gewoon niet moeten mogen. en je hebt ook niet gefaald met haar pas te vertellen over hoe en wat,iedere ouder doet dat op het moment wanneer hun denken dat hun kind er aan toe is. mijn ex had onze 2 dochters al met 7-9 jr alles verteld en een boek gekocht zonder overleg met mij. ze waren veel te jong ervoor maar goed
ik heb zelf 3 dochters en ook zo een band met hun als jij hebt met je dochter. ook hier heb ik altijd gezegd als je jong zwanger wordt is dat natuurlijk niet slim maar wel altijd een keuze die je zelf moet maken of je er mee door wil gaan og niet. welke keuze je dan ook maakt ik zal je altijd helpen en ondersteunen. inmiddels zijn ze 25-23-16 jr en geven alle 3 duidelijk aan geen kinderen te willen en 2 willen zelfs geen relatie. hun keuze en mijn steun hebben ze altijd.
Aangrijpend verhaal. Ook schokkend. De anticonceptiepil, en het condoom, zie ik niet terug in het verhaal.
Juist dat hebben wij onze kinderen, met de bijtjes erbij verteld. Ook hebben wij verteld, dat wij het onwenselijk vinden, naast de eigen kinderen ook nog kleinkinderen in huis erbij te hebben.
Probeer eerst voor jezelf, alles op de rit te krijgen. Je school, je werk, en er naartoe te leven, verantwoordelijkheid te willen dragen en te zorgen, voor meer dan alleen jezelf.
Een ongeluk is zo gebeurd, dat begrijpen wij als geen ander. De opgedrongen gevolgen hiervan zijn groot.
De jongen, wordt geacht, mannelijkheid en verantwoordelijkheid te dragen. Ineens is het een feit.
Voor zulke jonge mensen is dat erg veel gevraagd. Is arbortus, overwogen, of de morning after pil.
Toch, wensen wij de jonge aanstaande moeder veel moed toe. Ook haar moeder.
Denk, erover na, om de opvoeding geheel zelf te doen. In de praktijk, is de vader, gezien hun leeftijd, snel uit beeld.
Jeetje Jo, wat optimistisch zeg! Met zo’n instelling zal het jonge mensen inderdaad niet lukken om een volwaardige ouder te zijn. Van jou hoeven zij geen steun te verwachten. Ik vind jouw reactie alleszeggend over geborgenheid en emotionele veiligheid. Door de liefdevolle reactie van moeder in dit verhaal, DURFT haar dochter dit absoluut te delen.
Verder voor dit verhaal.. Ik ben zelf net moeder geworden van een dochter. Ik lees dit met zoveel bewondering en liefde in de maag. Ik mag hopen dat ik zo’n band met mijn dochter krijg, dat zij mij dit (uberhaupt alles) zal durven te vertellen als haar dit overkomt. Fantastische reactie van beide.. En een shout out naar de jonge vader die op die leeftijd verantwoording wil nemen en haar steun biedt.
Juist !!
helemaal mee eens.
precies dat dacht ik ook! misschien is het afgezaagd wat ik nu zeg maar: liefde overwint alles!
het verhaal hoeft niet alles te vertellen hè! meteen die oordelen, meteen het sturen van de zwangere dochter ook. zij zal moeten leven met haar beslissing, ongeacht wat ze beslist. laat het dan vooral wel haar beslissing zijn
Wat een liefdevolle reacties (sterk team zijn jullie), ook van Marcus’.
Hopelijk hebben de vader van Loes en ouders van Marcus ook begrip en ervaren jullie ondersteuning.
Naast natuurlijk vragen, zorgen en onzekerheden hoop ik dat jullie ook genieten van deze tijd.
Een mooie toekomst toegewenst.
Geweldig! Wat een heerlijke moeder ben je om er zo voor je dochter te zijn: niet veroordelen, niet pushen, haar de ruimte geven haar eigen beslissing te nemen. Jouw dochter gaat er wel komen! Fijn dat de pappa er ook wil zijn! Het komt allemaal wel goed!
Een niet geplande zwangerschap…
Twijfels, onzekerheden, oordelen van anderen.
Besef je op moeilijke momenten dat het beter is dat je er eentje bij krijgt dan dat je er eentje wordt afgenomen.
Het komt goed!
Wauw, dat slaat alles, prachtig verwoord en zo is het helemaal!
100% waar Mieke!🙏🤍
hoe reageert de vader van je dochter? wilt hij opa worden?
Gokje: die is niet in beeld.
die keuze is niet aan hem. en denk eerder dat die niet in beeld is aangezien hij ook nergens genoemd wordt.
Mijn dochter was ook 15 toen ze zwanger werd, wij hebben ook alles samen gedaan en haar zoon is inmiddels 18 jaar, ze heeft een jaar na haar bevalling haar school diploma nog gehaald en inmiddels hebben ze 3 kinderen. Alles is goed gekomen en ze is echt een geboren moeder.
Anekdotisch bewijs.
wat fijn dat je zo liefdevol op haar gereageerd hebt en haar opties hebt gegeven.
ook hebt aangegeven dat jullie hier samen doorheen gaan en Marcus, haar vriendje niet buitensluit.
wel had je al jaren eerder, voordat ze überhaupt aan een vriendje toe was moeten praten over de bloemetjes en bijtjes zodat je dit voor had kunnen zijn. ook dan had dit natuurlijk kunnen gebeuren maar was de kans wel kleiner geweest. vanaf 12 jaar is de leeftijd om erover te praten, dan gaan ze vaak naar de middelbare school en komen ze heel snel in contact met andere dingen zoals ook vriendjes. hun ontwikkeling gaat in een sneltreinvaart en je hebt dit vaak niet door hoe ver ze al zijn. maar ja, dit is achteraf.
je reactie nu is belangrijk, dat je er voor haar bent en haar hier doorheen sleept. haar nog kind laat zijn zover dat nog kan. haar laat beslissen, en dat elke beslissing goed is die ze neemt.
fijn dat jullie een team zijn, dat heeft ze nodig! vlak jezelf ook niet uit he, wat jouw overkomt is ook heel heftig en zwaar met alles wat er gaat veranderen.
succes samen!❤️
Nou dit. Moeder heeft niet gefaald, maar was met 15 jaar wel wat aan de late kant met voorlichting. Aan de andere kant: met 15 jaar heb je ook wel zoveel biologieles gehad dat je weet waar je wel en niet zwanger van kunt raken en wat je kunt doen om die kans ernstig te verkleinen. Maar goed, eigen verantwoordelijkheid is niet iedereen gegeven.
joris, wat is je punt nu eigenlijk?
zie het ook eens van deze kant: tegen de tijd dat haar dochter volwassen is, is ze 33 jaar. dan heb je meer levenservaring dan je leeftijdsgenoten plus meer kans dat je na je zwangerschap nog een beetje in vorm komt. daarnaast is het hebben van een jonge moeder voor een kind erg fijn want die staat veel dichterbij in diens belevingswereld dan ouders van 45-50 jaar.
het is net alsof jij alleen maar problemen ziet…
volgens de biologie overigens een heel normale leeftijd voor een zwangerschap hoor maar daar zijn we tegenwoordig niet meer op ingericht.