Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Ik sta in de deuropening van mijn woonkamer en kijk om me heen. Chaos. Overal waar ik kijk, zie ik spullen. Kleding op de bank, speelgoed op de vloer, afwas in de keuken. Een stapel schoolpapieren ligt half van de tafel af te glijden. Overal staan dozen en bigshoppers met spullen. Mijn huis ademt de drukte van het alleenstaande moederschap. En ik? Ik adem al tijden niet meer normaal.
Ik ben al blij als ik de dag doorkom
Ik weet het, ik weet het. Ik zou moeten opruimen, moeten schoonmaken. Maar hoe dan? Met twee kinderen, Levay van zes en Kyra van vier, ben ik al blij als ik mijn dag overleef. Werken, kinderen brengen en halen, koken, wassen, ruzies sussen, troosten… En als ik dan eindelijk even zit, wil ik ook gewoon zitten. Even ademhalen, mijn telefoon pakken en een beetje dom scrollen. Niet schrobben, niet opruimen.
Ik kan niks weggooien, wat als ik het ooit nog nodig heb?
“Ik kan gewoon niks weggooien,” zeg ik vaak tegen mezelf, alsof ik daarmee iets rechtvaardig. Maar het is ook zo. Elk papiertje, elk knutselwerkje, elke oude pyjama van Levay die eigenlijk drie maten te klein is, ik kan het niet zomaar weggooien. Want wat als ik het ooit nog nodig heb? Wat als het op een dag wél lukt om het allemaal op orde te krijgen?
De vaatwasser is inmiddels een opslagplek geworden
Bezoek durf ik niet uit te nodigen. Mijn moeder zeurt er weleens over. “Je komt nooit meer langs en ik zie de kinderen zo weinig,” jammert ze door de telefoon. Maar haar hier laten komen? Geen haar op mijn hoofd die daaraan denkt. Ze zou in shock zijn. Mijn moeder is het type dat nog even een doekje over de tafel haalt als ze de boterhammen smeert. Het type dat een vaatwasser heeft en ‘m ook daadwerkelijk gebruikt. Ik? Ik heb een vaatwasser, maar die is inmiddels een opslagplaats voor kapotte borden en bekers geworden.
Alles voelt als een berg die ik niet kan beklimmen
Ergens diep vanbinnen weet ik dat dit niet gezond is. Dat de stapels, de rommel, de viezigheid, een weerspiegeling zijn van hoe ik me voel. Moe, overweldigd, alleen. Maar waar moet ik beginnen? Alles voelt als een berg die ik niet kan beklimmen. En dus doe ik wat ik altijd doe: ik negeer het.
Een druppel op een gloeiende plaat
“Kyra, niet rennen met je beker!” roep ik vanuit de keuken, maar het is al te laat. Een golf aan ranja klettert op de vloer. Ik zie hoe de plakkerige oranje vloeistof zich een weg baant tussen de kruimels en stofnesten op de vloer. Ik zucht. “Mama, ik had dorst,” zegt Kyra beteuterd. “Ja, maar je weet dat je niet mag rennen met drinken,” mompel ik terwijl ik een rol keukenpapier pak. Ik scheur een paar velletjes af en druk ze in de ranja, maar eigenlijk is het een druppel op een gloeiende plaat. Deze vloer heeft een hele schoonmaakbeurt nodig. Net als de rest van het huis.
Mijn wasmand puilt uit en de wasmachine draait al dagen niet meer
“Ga even aan tafel zitten, schat. Mama komt zo.” Levay zit op de bank, verdiept in zijn tablet. Hij heeft een trui aan waarvan ik zeker weet dat hij ‘m gisteren en eergisteren ook al droeg. Ik trek ‘m straks wel even uit en gooi ‘m bij de was. Dat is, als ik eraan denk. Mijn wasmand puilt uit en de wasmachine draait al dagen niet meer. Of eigenlijk: hij draait nog wel, maar hij heeft een rare tik gekregen en ik ben bang dat hij elk moment definitief de geest kan geven. Net als ik.
Hoe doen die andere moeders dat?
Soms denk ik dat ik de enige ben die zo leeft. Dat andere moeders wél gewoon hun huis netjes hebben, hun kinderen in schone kleren rondlopen en een eettafel hebben die niet volstaat met troep. Op Instagram zie ik die perfecte moeders. Van die moeders die vertellen hoe ze hun dag structureren, hun meal preps laten zien en tips geven over minimalisme. Minimalisme. Alleen al het woord bezorgt me stress. Hoe dóen ze dat?
Waar haal ik in hemelsnaam de tijd vandaan?
Het is niet dat ik geen orde wil. Maar waar haal ik de tijd vandaan? Ik sta ‘s ochtends op en het is gelijk rennen en vliegen. Ik probeer een ontbijt te regelen terwijl Kyra haar sokken niet kan vinden en Levay klaagt dat hij zijn huiswerk niet snapt. Tegen de tijd dat we de deur uit rennen, ligt er alweer een nieuwe laag chaos in huis.
Er is niemand, ik doe dit alleen
Het zou helpen als ik iemand had die me af en toe onder mijn kont schopte. Iemand die zei: “Kom op, Samira, we gaan nú opruimen.” Maar er is niemand. Ik doe dit alleen. En als ik ‘s avonds eindelijk op de bank plof, voel ik hoe de zwaarte van de dag op me drukt. Dan wil ik even niks. Geen opruimen. Geen schoonmaken. Gewoon rust.
Ik heb geen tijd om te koken, dan maar een paar boterhammen
Maar rust is er niet in een huis dat nooit opgeruimd is. Mijn gedachten draaien overuren. Morgen pak ik het aan, neem ik mezelf voor. Morgen ga ik beginnen. Maar als morgen komt, begint de chaos opnieuw. “Mama, ik heb honger!” roept Levay. Ik werp een blik op de klok. Shit. Hoe is het alweer zo laat? Ik gris een paar boterhammen uit de zak en smeer haastig pindakaas erop. Geen fancy avondeten. Gewoon boterhammen. “Eet maar even, schat. Ik heb geen tijd om te koken.”
Ik wil een moeder zijn die het wél op orde heeft
Ik hoor mezelf praten. Dit is niet hoe ik het had gewild. Ik wil een moeder zijn die het wél op orde heeft. Maar vandaag is niet die dag. Net zoals gisteren niet die dag was. En morgen? Ik weet het niet. De boterhammen worden half opgegeten achtergelaten. De kruimels dwarrelen op de vloer. Ik kijk er niet eens meer naar. Mijn hoofd bonkt. Ik moet eigenlijk opruimen. Maar ik weet nu al dat het niet gaat gebeuren.
Een andere ouder die deze puinhoop ziet? Dat kan ik niet aan
Levay heeft me weleens gevraagd of hij een vriendje mee naar huis mocht nemen. Ik kon niet eens fatsoenlijk antwoorden. “Ehh… nee, misschien een andere keer.” Een andere keer die nooit komt. Het idee van een ander kind in deze chaos, een ouder die ‘m op komt halen en deze puinhoop ziet… dat kan ik niet aan. Dus nee, vriendjes nu niet. Ik voel me wel schuldig…. Misschien, als ik diep ademhaal en heel stil blijf zitten, verdwijnt de chaos even uit mijn hoofd. Misschien.
SAMIRA
1 woord: Homestart. Daar heb ik ontzettend veel aan gehad toen ik erdoor heen zat. Wordt heel zorgvuldig en toch simpel gematched, en er komt een vrijwilliger oordeelloos jou meehelpen 1x per week 3 uur lang. opruimen kan een doel zijn, maar ook weer meer plezier. Je hoeft geen ernstig gevsl te zijn, juist noet: het gaat om die extra steun in de rug. En het staat los vd overheid, geen buurtteam.
Is er geen Homestart in jouw gemeente, dan kunnen ze je verwijzen waar je moet zijn.
echt je doet jezelf een cadeau en ook de kinderen hiermee!
Been there…
nou Samira
ellende is ff waar je in zit, maar alles kan nog, het begint bij jezelf, en vergeet niet je moeder is alles! waarom de kids niet ff langs brengen bij oma? dan heb je ff een dag alleen zodat je je dingen kan doen in huis en of bijkomen, dingen opschrijven plan van aanpak, maar jah als je hoofd vol zit doordat als je om je heen kijkt het zo vol zit in huis.. dan raakt je hoofd inderdaad vol. ergens een beginnetje maken, en je werk is werk vergeet alsjeblieft niet dat je na je werk een eigen leventje hebt en je die ook draaiende moet houden.
je ziet ff door het bos de bomen niet meer. structuur is belangrijk en discipline. SUCCES! EN BE STRONG.
Ik denk echt dat je hulp moet gaan zoeken. Je hoeft je nergens voor te schamen. Je moet uit die cirkel. Je kinderen hebben hun moeder nodig. Zorg dat je een goed vangnet om je heen heb. Kinderen vinden het leuk als ze thuis met vriendjes kunnen spelen maar je ontneemt ze dat nu.
Ik ben al 17 jaar alleenstaande moeder. Let wel ik heb 1 kind. Ik heb altijd hulp gevraagd mij nooit ergens voor geschaamd.
Ik ben nu bijna 46 en me moeder helpt mij nog af en toe met het huishouden.
zoek aub hulp!!!! ik had een zoon in dezelfde situatie, alleen staand met zoon,11jaar oud, heb alles geprobeerd om hem te helpen!! wilde bij hem opruimen, zijn was doen enz.wij hebben onze kleinzoon VEEL in huis genomen zodat hij eraan kon werken,ik kan je zeggen,wij hebben gisteren zijn uitvaartdienst gehad😭😭😭 ze hebben hem thuis dood gevonden,in een onbetreedbare woning!!!! daar lag hij al meer dan 1 week dood!!, we hebben hem niet meer kunnen zien!!!!!!!!! een huilende moeder😭😭😭
Ik heb zó met je te doen.Ik denk óók idd dat je hulp moet vragen.Het groeit je gewoon boven het hoofd.Niets om.je voor te schamen,Maar ik begrijp ook dat je dat wél doet.Een opgeruimd huis geeft een opgeruimd hoofd,zo werkt dat echt.Misschien es contact zoeken met een.opruimcoach?Weet niet hoe je financieel zit en het zal niet voir niets zijn,maar misschien het overwegen waard??Als je zo doorgaat,raak je nog overspannen, als je dat al niet bent.Sterkte en succes.
O wat erg 😢 heel veel sterkte kracht en liefde toe gewenst 🌹🌹🌹
heel veel sterkte met dit grote verlies
Ik wens u veel sterkte met het verlies van uw zoon.
jullie hebben gedaan wat je kon. veel sterkte gewenst !
sjonge zeg, wat moet dat moeilijk zijn voor jullie.. gecondoleerd en heel veel sterkte toegewenst. Wat fijn dat jullie de kleinzoon al veel in huis hadden zodat hij z’n vader niet zo heeft hoeven vinden.
Sterkte mama ! Het is vreselijk om een kind te moeten begraven ! Ik heb het ook gehad. Dus ik weet waarover u praat. Gelukkig hebben jullie nog zijn zoon. Putten jullie kracht en troost uit alle mooie momenten met hem, jullie zoon. Sterkte !
ik begrijp dit precies! ik heb dat gevoel ook iedere dag…. ik ben chronisch ziek (lyme ) en daardoor stapelt alles zo snel op… maar waarheid is ook : it takes a Village to raise a Child, laat staan twee… en je bent helemaal alleen, niemand die je even sust, spiegelt, helpt. dat is niet normaal… wat wel.normaal is is dat jij je zo voelt. je kan het niet alleen , het wad nooit bedoelt om het alleen te doen! don’t worry, er is niks mis met je…. roep hulp in, dan kan je weer hoop krijgen.
Klinkt als een depressie.
Je zal echt hulp moeten gaan accepteren.
Is heel vervelend, maar doe het dan voor je kinderen.
Zij verdienen dit niet.
Ik zou als ik jou was, je moeder op visite vragen en vertellen wat je hier verteld.
Ik denk dat is het! een diep depressie. Ga naar de huisarts en praat erover. Je heb hulp nodig en zo snel mogelijk. En met ji moeder praten en uitleggen wat is je situatie, zij zal zeker jou helpen. Doe dit voor jou en vooral voor je kinderen.
Alle beste toegewenst
Ik ben ook lang alleenstaand moeder geweest. Mijn huis was altijd netjes maar ik werkte toen ook niet. Ik deed het huishouden als de kinderen naar school waren. Ik heb wel een tip. Denk niet: wat is het veel, wat een berg, het is te groot. Denk wel: dit klusje hier heb ik zo geklaard, acht dit duurt maar tien minuten, ik hoef alleen maar even te stofzuigen. Pas op je gedachten want je gedachten worden woorden. Pas op je woorden want je woorden worden acties. Pas op je acties want je acties worden je bestemming. Jij kunt dit.
Je geeft aan dat je moeder opgeruimd type is. Ik weet niet waar ze woont, hoe de situatie is en hoe jullie relatie is. Het zou mogelijk kunnen helpen om haar te bellen en te zeggen wat je hier beschrijft. Misschien dat zij kan helpen met orde in de chaos scheppen.
Het is veel, het is vermoeiend en mogelijk kan je het niet alleen. Hulp bestaat niet voor niets. Vraag hulp en zeg dat je het niet meer overziet. Het is niets om voor te schamen!
Als alles op orde is, kan je dingen misschien makkelijker bijhouden. ’s Nachts de vaatwasser aan, wanneer de kinderen ontbijten, de vaatwasser uitruimen. Na het eten meteen alles in de vaatwasser en een doekje over de tafel en door de keuken etc.
je wilt hulp maar je wilt ook geen hulp. jouw eigen moeder zou je ontzettend graag helpen m maar die sluit je buiten. dit kan toch zo niet doorgaan. neem die stap en geeft aan dat je hulp nodig hebt..
ga opruimen begin in de keuken en werk zo het huis door..
vind het echt heel erg voor de kinderen en ook voor jou.
maar het is aan jou om aan de slag te gaan.
en goed voor je kinderen en jezelf te zorgen.
Mijn eerste gedachte als ik dit lees is: wat zou ik je ontzettend graag hiermee helpen! Gewoon elke week een paar uurtjes. Niet om alles voor je te fixen, dat gaat mij ook niet lukken, maar het lijkt me echt heel fijn als ik dat zou mogen doen!
kijk,dan ben je een goed mens al ken ik je niet.
Dag Samira,
Als je via de redactie doorgeeft in welke plaats je woont en het niet heel ver is van waar ik woon (Almelo), kom ik je helpen.
Stap 1. ga naar je huisarts. Je lijkt in een depressie te zitten.
veel sterkte
Beste, dingen zelf wegdoen of anderen de dingen voor je laten weg doen is onmogelijkwaar omdat hier om een geestlijke ziekte gaat.
Het is net als bij een verslaving, hulp werkt indien je het zelf voor 100% wilt. Vandaag wil je het voor 100%. Steeds opnieuw 100% voor vandaag, je wilt opnieuw 1 iets wegdoen. Jij herinnert je zelf dagelijks eraan om 1 iets weg te doen. Je hebt iemand nodig die je hierbij bemoedigend begrijpt en helpt.
Zoek professionele hulp en werk in stappen.
Neem afstand van dingen die je al 1 jaar niet meer gebruikt. Doe elke dag 1 iets dat je al 1 jaar niet gebruikt hebt in een bananendoos. Elke week doe je die bananendoos naar bv. de kringloop weg zonder weer in te kijken.
Vraag de kinderen om ook kleding die hen te klein is in een doos te doen. Idem met schoenen en speelgoed.
Ik heb elke week hulp voor me huishouding. Ook toen mijn kinderen klein waren. Wat je kan doen is dat je naar de huisarts stapt en je laat onderzoeken. Want als jou hoofd vol zit kan je juist geen energie opbrengen om op te ruimen. Via je huisarts kan je indicatie opvragen voor thuishulp. En je hoeft je heus niet te schamen. Ik ben zelf ook een rommelkont
Voor het gewoon zijn van een rommelkont krijg je hopelijk geen indicatie voor wat dan ook.
Wat een gevoelloze reactie! Hopelijk overkomt jou ook eens wat, en leer je er tact en empathie van.
Als alleenstaande moeder weet ik exact wat zij doormaakt, en ik weet ook dat hulp vragen zo simpel niet is. Want ook dat kost ruimte in je hoofd. Ik vind de huisarts nog wel een goeie suggestie.
Hier is niet zo makkelijk uit te komen, en roeptoeteren dat ze een rommelkont is, helpt natuurlijk ook niet, hè…
Heel veel sterkte gewenst van een lotgenoot, Samira!
Beste, dingen zelf wegdoen of anderen dingen ivoor je laten wegdoen doen is onmogelijk. waarom omdat hier om een geestlijkeziekte gaat.
Het is net als bij een verslaving, hulp werkt indien je het zelf voor 100% wilt. Vandaag wil je het voor 100%. Steeds opnieuw 100% voor vandaag, je wilt opnieuw 1 iets wegdoen. Jij herinnert je zelf dagelijks eraan om 1 iets weg te doen. Je hebt iemand nodig die je hierbij bemoedigend begrijpt en helpt.
Zoek professionele hulp en werk in stappen.
Neem afstand van dingen die je al 1 jaar niet meer gebruikt. Doe elke dag 1 iets dat je al 1 jaar niet gebruikt hebt in een bananendoos. Elke week doe je die bananendoos naar bv. de kringloop weg zonder weer in te kijken.
Vraag de kinderen om ook kleding die hen te klein is in een doos te doen. Idem met schoenen en speelgoed.
Misschien kun je beginnen met die vaatwasser leeg te ruimen.. als hij gebruikt wordt om KAPOTTTE borden en kopjes in op te slaan kun je ze net zo goed meteen weg gooien.
Zoek hulp als je het niet ziet zitten in je eentje. er is vast wel iemand die je kan en wil helpen in je omgeving.
hoi lieverd
wat n verdrietig verhaal, niet omdat er chaos ontstaat maar omdat je er zelf zo verdrietig en moedeloos van wordt. als je door de bomen t bos niet meer ziet staan er teveel bomen in t bos en heb je n houthakker nodig om ruimte te maken.
hulp kan je weer helpen t bos te zien, alleen starten gaat niet lukken, weet niet waar je woont want anders kom ik je helpen. zodat jezelf weer verder kunt
lieve Samira, zoek hulp. dit kan je niet meer alleen.
wat zou ik je graag komen helpen ,met mijn gezinsverzorgster achtergrond.
Hoi,
Het lijkt erop dat je in een cirkeltje zit.
Elke dag denk je: morgen ga ik wel opruimen; terwijl jij je naar voelt tussen alle rommel & schuldig voelt naar je kinderen & ook geen tijd lijkt te hebben voor de leuke dingen van het leven.
En juist door het nare gevoel, overzie je het geheel niet meer & ontbreekt elke energie om een eerste stap te zetten.
Ik ben sociaal werker & wil je adviseren om contact op te nemen met maatschappelijk werk om gewoon eens een keer te beginnen om dit alles te bespreken. Maatschappelijk werk kan samen met jou bekijken waar je behoefte aan hebt en waar je hulp bij zou willen.
Ik wens sterkte en kracht om een klein eerste stapje te zetten. Dat wat je nu op dit moment wel kan.
Ik heb dit ook meegemaakt. Alleenstaande moeder met 4 kids. De chaos in mijn huis was compleet en niet omdat ik een spullen verzamelaar was. Net als jij was het… Opstaan, kinderen verzorgen, werken, eten maken, zorgen dat ze op tijd in bed lagen en dan moest ik opruimen en daar ging het fout. Ik was net als jij zo bli dat ik even zat en voordat ik het wist was het voor mij tijd om te gaan slapen. Vaak viel ik al in slaap op de bank. Dit had niks te maken met een depressieve periode zoals sommigen hier zeggen. Dit was puur omdat het teveel werd. ik heb uiteindelijk hulp geaccepteerd en het is nog steeds niet perfect maar er kunnen normaal mensen op bezoek komen. Het perfecte plaatje zoals je veel ziet op social media, heb ik allang losgelaten. Maar ik wil je wel waarschuwen… Zorg dat je hulp vraagt/accepteert. Je kinderen gaan jou dit uiteindelijk verwijten en niet op een leuke manier. Nu zie je dat nog niet maar als ze rond de 18 zijn dan gaan ze je dit verwijten…
Ach meid wat ellendig dit voor je. Heel veel kerken hebben een club vrijwilligers. Daar kan je aankloppen en ze kunnen je dan helpen. Dat zijn vaak hele lieve mensen.
Ik snap dat je je moeder niet in hulp wilt vragen. Maar denk je niet dat ze je echt wil helpen? Of ben je bang voor een oordeel of dat ze over je praat?
Als je dichtbij mij zou wonen zou ik je een paar keer een avond helpen.
Stap over je schaamte heen en zoek hulp! je kan het jij en je kinderen zijn het waard! Jullie verdienen het!
Heel veel sterkte!
Ergens is het mis gegaan in het huishouden. En het lijkt of er nu zoveel van je verwacht wordt, dat je denkt: ‘Laat maar, morgen misschien…’
Je bent niet lui, het is je teveel geworden.
Maar je schuldig voelen over een rommelig en/of vies huis kost energie en kan -ook mentaal- voor een bedrukte sfeer zorgen.
Bedenk dat dit bewaren van spullen je niet gelukkig maakt. Gooi spullen weg. Bij de kringloop, markplaats, rommelmarkt, wegeefhoek ofzo is van alles te vinden voor weinig geld of gratis.
Bedenk hoe blij ook jouw kinderen zullen zijn als het wat opgeruimd is, oma en vriendjes kunnen, jullie spullen terug kunnen vinden. En jullie tuin of balkon? Kun je (nog) buiten zitten?
Begin met die vaatwasser: kapotte spullen eruit en de vaat erin. Maak ondertussen een plek op het aanrecht vrij voor de schone spullen want morgen ga je het eerste keukenkastje uitruimen, schoonmaken, alles in de vaatwasser en ’t kastje weer inpakken. Wees trots op jezelf als dat gelukt is!!!
Als het begin er eenmaal is, kinderen blij reageren en jij tevreden bent, gaat het daarna gemakkelijker. Als je ’s morgens een drinkbeker moet zoeken, die vies terugvindt, aanrecht vol staat, afwasmiddel op is en de theedoeken ik de was zitten dan heb je al zoveel frustratie.
Misschien kun je voor hulp ook bij de gemeente (buurt initiatief) of de kerk vragen. Ik weet niet waar je woont, maar je hebt bijv ook ‘Gelderland helpt’ waarbij burgers elkaar met iets helpen. Er zijn ook mensen die weinig te doen hebben, die je graag even willen helpen. Pak het aan, geniet van dat contact, klets, drink samen tussendoor koffie…
Jammer dat er zoveel kritiek wordt geleverd op het verhaal van iemand die zich bloot geeft, niet echt stimulerend om dit te doen. Ik denk dat hulp inderdaad nodig is, maar vooral dat er gekeken wordt naar de reden van deze houding. Niemand leeft zo voor z’n plezier! Mijn zoon leeft alleen met zijn 4 kinderen en woont ook in een huis met chaos. Vijf personen met ADD, HP, dyslexie etc. Teveel om op te noemen. Nu hij de diagnose op tafel heeft kan hij beter met zichzelf omgaan en hulp vragen/accepteren.
Ik lees bewust andere reacties niet, want er zullen er tussen zitten die geen begrip hebben voor je situatie, maar het is makkelijk praten. Ik begrijp de negatieve spiraal waar je in zit. Ik denk alleen maar: wist ik maar wie je was. Dan kwam ik je elke week een dag helpen, en steeds samen een hok aan te pakken. Scrollen is zoeken naar dopamine omdat je leven die vreugde niet meer in zich heeft. En schaamte is ook een groot gedeelte. Als je open staat voor hulp en ik kan het aanrijden, kom ik je helpen.
Wat een ontzettend lieve reactie!❤️ Ik dacht ook al, ik zou best een keer willen helpen!
Ik dacht precies hetzelfde. Het is ook veel als je het allemaal alleen moet doen. Als je dan een paar mensen hebt die je helpen gaat het zoveel makkelijker.
Misschien is er een initiatief als ‘Buurtgezinnen’ in de buurt? Dan is er een gezin dat jouw kinderen regelmatig te logeren vraagt zodat je zelf even tijd hebt om bij te werken en op te laden. in het begin voelt dat misschien gek maar vaak hebben kinderen het superleuk bij zo’n logeergezin en die tijd kun je zelf heel goed gebruiken. Hopelijk vind je iets dat je helpt!
wouw🙏🌷
bel je moeder op. hoe lastig het ook is.
ze zal je zoiezo gaan helpen
je kinderen willen straks ook vriendjes meenemen naar huis
Je hebt duidelijk hulp nodig, je lijkt depressief, maar ik ben geen professional.
Toch is de eerste stap om langzaam te beginnen. Als je die nog niet hebt, koop een agenda. Schrijf de kleinste dingen op. Bijv op maandag sop ik het sanitair grondig. Hoe rommelig het huis verder ook is, op maandag wordt het sanitair gedaan. Op dinsdag stofzuig ik de 1e verdieping. Op woensdag de begane grond.
Zo verdeel je de klusjes in kleine beetjes over de hele week. Iemand anders zei al, ga op tijd naar bed. Tegen de tijd dat de kinderen op zijn, heb je alles klaar gelegd en ook weer opgeruimd. Daar gaat het vaak mis, mensen die te laat op staan ’s ochtends en een bende achterlaten en dat stapelt weer op.
Hoe dan ook zoek hulp, succes!
je bedoelt het lief, dat weet ik zeker, maar ls je chronisch moe bent, dan is alles teveel. De kinderen kan je niet vergeten, dat gaat altijd maar door, dus dan is het ’t huishouden… En eenmaal een zooi, dan zie je door de bomen het bos niet meer. Ik weet het, ik was daar zelf en ik zag het ook echt niet meer op een gegeven moment. Hulp zoeken kan helpen, maar mijn ervaring is dat ze de problemen vaak nog groter maken. Mijn hulp was mijn geweldige man die het huis een thuis heeft gemaakt. Ik heb nog 1 kamer in huis waar ik mag aanrotzooien, dat is mijn kamer om zo de rest van het huis netjes en opgeruimd te houden
Begin om te beginnen eens het ontbijt voor de vlg ochtend de avond van tevoren klaar te maken, even als het brood om mee naar school te nemen ook zou je kunnen proberen om de kleding vast klaar te leggen dat scheelt in elk geval in de ochtend een hoop gestres. van daar uit kun je misschien wat verder uitbreiden om een wat gestructureerder leefpatroon te creëren. echt te kleine pyjama’s?? je kunt er niks mee. gooi ze gewoon weg. iets wat je een jaar niet gebruikt hebt, kun je gevoeglijk weg doen. mocht je heel toevallig dit na die tijd toch missen, is t bij Action of temu oid voor klein prijsje te koop! t voornaamste is nu dat je huis overzichtelijk wordt en blijft en dat bereik je alleen door weggooien. je doet nu niet alleen jezelf te kort, maar ook je kinderen en de mensen die om je geven.
kom op meid, jij kan dit, ik weet t zeker!
Hoi,
Ik ben het niet persé oneens met je advies, maar mbt tot het bewaren van spullen die je niet meer gaat gebruiken zoals te kleine kleding wil ik toch graag een opmerking maken.
Vaak gaat het helemaal niet om de spullen maar waar ze voor staan en welke angst ze vertegenwoordigen. De angst om niets te hebben wanneer ze het nodig heeft komt naar voren in dit verhaal. Dit lijkt in eerste instantie (op basis van dit verhaal) voort te komen uit het alleenstaande moeder zijn en alles zelf moeten doen. De spullen zijn een idee van (valse) veiligheid en daarom kan ze ze niet weg doen. Het is helaas dan niet een kwestie van gewoon doen.
Als er iemand is die je wil helpen, zal het je moeder zijn. Ik begrijp uit je verhaal dat je alleenstaande moeder bent? Stap over je trots heen en vraag haar om hulp nu de puinhoop nog te overzien is. Niemand is gebaat bij een onhygiënische en op den duur gevaarlijke woonsituatie, en als het erger wordt komt de kinderbescherming ook nog eens om de hoek kijken. Je blijft je moeder’s kind, hoe oud je ook bent. Vraag haar om hulp.
In de eerste alinea staat het expliciet: alleenstaand moederschap. Dus ja, dat heb je goed begrepen.
ik begrijp je
Plan elke dag on dit te doen ookal is het maar 30 min per dag:
Verdeel en heers: Kies één kamer of een klein deel van de kamer om mee te beginnen.
Sorteren: Maak stapels voor vuilnis, vaat en wasgoed.
Actie ondernemen: Gooi afval weg, zet de vaat in de machine of was af, en verzamel al het vuile wasgoed in de wasmand.
Oppervlakken aanpakken: Veeg en/of stof af waar nodig.
Werk in korte sprints: Stel een timer in voor 10–15 minuten per taak en neem korte pauzes indien je lamger dan 30 min bezig gaat.
Daarna loop je de gedeelte ruimte die je schoom hebt elke avond door. Verplicht jezelf om 5 taken elke avond naast bovenstaande verplicht te doen. Zie voorbeeld:
1: Vaatwasmachine uitpakken
2:vaatwasmachine inpakken
3: doekje over tafel
4: was draaien
5: was droger of ophangen
6: 1 wasmand kleding opvouwen
7: 1 wasmand opruimen
8: 1 doos vullen in waar op staat opruimen
9; 2 dozen waar op staat opruimen, opruimen.
Zoiets dus een planing. Als je de 1e gedeelte overdag half uurtje doet eventueel half uur eerder opstaan
En de andere gedeelte met maar paar taken als de kids slapen. Lijkt mij te doen.
begin met hulp vragen. ja dan maar even door de kritiek van je moeder heen bijten.
en maak een plan van aanpak. een planning.
begin klein elke avond de kleding van de kids klaarleggen bvb.
Dan on de dag wassen. in de ochtend even erin in de middag ophangen.of in de droger.
gooi alles uit die vaatwasser weg. je kijkt er al.tojden niet naar om dus kan het weg.
koop opberg bakken. zijn de kids uitgespeeld dan hop speelgoed zelf erin gooien.
laat je telefoon voor wat het is in de avond.en zo zijn er meer kleine stapjes die je steeds verder helpen.
Sorry hoor, maar je bent gewoon lui.
Er zijn zoveel alleenstaande ouders die die ook doen, een gezin runnen.
En die pakken ook aan.
Begin eerst maar eens alle troep die je niet gebruikt weg te gooien.
En niet met de smoes misschien komt het nog van pas het bewaren.
Serieus?? Het heeft niks met lui zijn te maken..
dit komt vaak voort uit verschillende dingen.
Het kan iets zijn dat ze meegemaakt heeft, ze kan moe zijn, depressie heeft ook vaak gevolgen voor hoe je huis eruit ziet.
Zoals jij je in je hoofd voelt, zo ziet je huis er ook uit.
Je reactie laat wel zien dat jij je totaal niet kan inleven omdat je waarschijnlijk zelf alles zo goed voor elkaar hebt en je het je niet kan indenken..
Probeer je eens in de schoenen van een ander te verplaatsen ipv zo’n domme opmerking.
pffff…ik werdt gewezen op dit verhaal en heb zelf een mening en reactie, maar ben niet zo van de verhalen openbaar op internet gooien . Maar bij de tekst ” je bent gewoon lui” gaan mijn haren recht overeind staan en is het duidelijk dat de persoon die dit tikt echt niet weet waar hij over mee denkt te kunnen praten,dus Siny advies lijkt me prima maar maar iemand veroordelen is niet op zn plaats . en zegt meer over jou dan over jou tekortkomingen dan over dit persoonlijke gedeelde verhaal. Mijn eerste advies is mensen die zo kortzichtig zijn zoals deze persoon Siny, waarvan je er vast nog een aantal in je omgeving hebt, te negeren en je daar niets van aan te trekken.Jij en je kids hetgeen wat telt!
Dat je je verhaal hier deeld is een vraag om hulp en een eerste stap (misschien niet de eerste voor jou ,maar een voor je gevoel zoveelste stap)
Heb je in je omgeving wel mensen ,vrienden ,familie die je vertrouwd en kan vragen om hulp?
Denk dat daar het eerste probleem zit .
Denk ook dat je bij het lezen van, en dat geen kritiek op de personen die dit goed bedoelde advies geven hoor . maar bij de adviezen als ga beginnen met 1 ruim dit op 2 hooi dat weg 3 ga wassen enz enz . Jij denkt ” ik weet wel hoe het moet en hoe het hoort ! Het is tenslotte niet altijd zo geweest en weet echt wel hoe het moet! misschien lees je het zelfs wel met een kleine irritatie. Maar kan je jezelf er niet toe krijgen ,wat je dan ook weer in de weg gaat zitten en als je wel eenmaal ergens aan begint dit heel veel tijd in beslag neemt daar waar je normaliter je hand niet voor omdraaide en het zo gepiept was…
Een vakantie zou jullie goed doen, maar gok dat dat al heel lang geleden is en de financiën dat niet toe laten . Dus ook die optie komt te vervallen .
Heb je de mogelijkheid je kinderen een week liefst twee onder te brengen ergens waar het goed voelt.
Dan mijn advies dat te doen . vervolgens drie dagen te gaan slapen en alvast een afspraak te plannen bij huisarts om met een persoon te praten die je kan aanhoren en verder niets. Dus niet gelijk een psycholoog of psychiater,maar gewoon even iemand die naar je ellende wil luisteren !
Daarna dan wel …het geen je zelf ook wel weet, gordijnen open ! frisse wind er in muziekje aan of iets en op jou manier gewoon beginnen. Met de geachte je dit niet vandaag af hoeft te hebben maar wel voor je kinderen weer terug komen, een aantal doelstellingen voor jezelf hebben wat af moet zijn. Denkend aan wat je kinderen echt fijn zouden vinden. En wat voor jou er voor zorgt niet weer bij de pakken neer te gaan zitten .
Mochten financiële problemen in de weg zitten of andere problemen die je niet genoemd hebt in de weg zitten . Bespreek dit dan alsjeblieft ook met de persoon die bij wie je je ellendige verhaal ook ff kwijt kon . Blijf positief over jezelf denken. Buig het negative om naar positief. what doesn’t kill you makes you stronger! En houd mensen die die niet het beste met je voor hebben ver weg van je. zodat ze geen misbruik maken van je zwakke momenten !
Je hebt hulp nodig. Je hebt een stappenplan nodig om te beginnen. Plan een weekend in waarin je het ergste weg gaat halen. Breng je kinderen naar je moeder en ga dan kamer voor kamer (ik zou beginnen met de begane grond en keuken) langs met een rol vuilniszakken. Alle spullen die kapot zijn of die je al langere tijd niet hebt gebruikt en geen emotionele waarde aan hebt, hup in de zak. Als je de begane grond eindelijk wat leger hebt, hup de stofzuiger erdoor, het ergste kleine vuil even weg. Klaar? Ga de woonkamer en de keuken afnemen. Daarna dweilen (als je laminaat, pvc of plavuizen hebt). En ja, haal dat doekje door de keuken heen als je een broodje smeert. Als je alles een beetje bijhoudt, is de ‘grote schoonmaak’ maar een kleine moeite.
Een rustig en geordend huis geeft ook rust in je hoofd. En weet je wat ik doe tijdens het schoonmaken? Oortjes in, muziekje aan of een goed luisterboek en je hebt niet eens door dat je bezig bent!
haren op je hoofd kunnen niet denken
sorry maar ik begrijp als moeder van 4 niet hoever dit zo is gekomen,mijn moeder zei altijd meteen de rommel achter je kont opruimen en dat doe ik nog steeds al 55jaar,en bij mijn dochters een met 4 en een met 2 kinderen doen het precies zo daar kan je zo binnenvalen en het is altijd netjes net als bij mijn schoondochters ik denk dat dit ligt aan de opvoeding maar sterkte ermee.
en hoeveel werk jij? en wat doet jouw man? zij is alleen met twee kinderen, dan heb je ook andere dingen aan je hoofd
flauwe aanvallende reactie van je.
Hoezo? er zijn ontzettend veel alleenstaande ouders. zonder man en met een klein netwerk! en echt niet overal ziet het huis er zo uit als bij de persoon uit het verhaal. er zou van alles kunnen spelen. want ontzettend naar is. maar het zitten wel twee jonge kinderen in dat vieze huis die niet de zorg en de aandacht krijgen die ze verdienen. geen schone leefomgeving, geen fatsoenlijke eten en geen schone kledij. sorry maar dat is niet oke.
deze persoon moet haar verantwoordelijkheid nemen en hulp zoeken. of gaan opruimen.
wil je nu een sticker?
gewoon zelfde tijd als de kids naar bed. snachts word je uitgerust wakker en kan je opruimen terwijl zij doorslapen, anders is t dweilen met de kraan open.
of zoals velen de kids van de opvang, eten en naar bed.
weer zon kortzichtig persoon. die nu ook al beweerd dat je niet goed opgevoed bent . Die in iedergeval een schoon huis heeft , maar verder uit reactie op te merken een hoop te kort komingen heeft !
Kennelijk heb jij totaal geen benul van hoe een depressie werkt.
Makkelijk oordelen.
Ik zit in hetzelfde schuitje als deze mevrouw, heb een zoon met ptss,zware depressies etc erc.
Hij komt al 6 jaar niet buiten door mishandeling, bedreigingen etc door zijn bloedeigen vader.
Niet iedereen treft schuld,als je het niet aankunt.
Daarnaast heb ik respect voor deze mevrouw dat ze het durft te benoemen.
Ook bij mij laat ik bijna nooit iemand binnen,
Ik hoop dat ze hulp krijgt iov vooroordelen
Moeder zijn vraagt veel en ik heb savonds ook geen energie meer voor extra klusjes. Dus zeker begrijpelijk maar je zo verder leven kan echt niet. Doel: redelijk opgeruimd huis zodat je weer bezoek kan krijgen.
Misschien kan je eenmalig iemand vragen om een dag te helpen alles schoon te maken en te ordenen. Dan kun je weer opnieuw beginnen. En dan elke dag een klusje met kookwekker inderdaad.
Als je het echt zelf wil doen, neem dan een dag vrij om alles op te ruimen. Of gooi alles in een kamer of kast en maak dan de rest schoon zodat je de ‘hoop troep’ op je gemak kan uitzoeken
ik snap je heel goed. Ben zelf een alleenstaande moeder van 4 die moet werken enzovoorts.
Het is zwaar! Toch denk ik dat je hier iets aan moet doen. Dit is toch niet hoe je wilt dat je Kids opgroeien? Ik probeer altijd een tijd voor mezelf te bepalen wanneer alles klaar is! Daarmee bedoel ik bijvoorbeeld 20.00 moeten alle broodbakjes en kleding klaar staan en gestreken klaar liggen voor de volgende dag. dan is het smorgens alleen douchen, aankleden en ontbijten. Zo gaat het hier prima gewoon omdat alles al klaarstaat. Wat betreft alle rommel zou ik gewoon je moeder in vertrouwen nemen en dan weet ik zeker dat ze je wilt helpen. Geloof me het zal zoveel rust brengen. Probeer 1 dag per week te nemen voor de grote dingen. Ik probeer altijd een 1 vrije dag in de week te stofzuigen en dweilen. Zo kan ik het dagelijks bijhouden door te vegen. Afwassen en keuken opruimen direct na het eten. De kids ook vooral zo jong als mogelijk leren om hun rommel na het spelen op te ruimen.
Zoek hulp dan komt het echt goed!
Ik wilde niet reageren, because whats the point, maar doe t toch.
Zelf vader van 2, met een vrouw die longcovid heeft. maw ik moet alles dus alleen doen in een huishouden van 4. Jullie zijn maar met 3.
Puur mindset, je wilt wel een opgeruimd en geordend leven maar je doet er niets aan.
Ray Klaasen zei t mooi. je wilt het wel zijn maar je wilt het niet worden.
Ik ben bijna elke dag wel bezig om het op de rit te houden en mijn zaterdag grotendeels kwijt voor grote zaken.
Na 10 uur savonds is de tijd pas voor mezelf. En die heb je idd nodig.
Je bent nu bezig met de struisvogeltechniek en dat werkt nooit in het leven.
Als je zo door blijft gaan worden je kinderen net zo. Denk daar aan als je op de bank kansloos gaat scrollen.
Lissy gaf een mooie voorzet. Begin daar!
Voor de rest heb je gewoon een schop onder je kont nodig.
De tijd die je had voor dit topic: had je prima een mandje was voor kunnen vouwen.
Je doet dit echt zelf en dan heb je niet eens een zwaar zieke partner waar je voor hoeft te zorgen..
wat een vreselijke nare reacties zitten erbij. geen greintje begrip voor iemand. en ook al zitten sommige in een dergelijke situaties en redden ze het wel (applaus voor jezelf), wil niet zeggen dat iedereen hetzelfde is. misschien is depressief of wat dan ook. dat los je niet op door te zeggen dat je gewoon moet aanpakken of een schop onder je komt nodig hebt. sommige mensen redden het niet alleen. Denk dat ze meer aan begrip hebben en steun in plaats ze naar beneden te halen.
De puinhoop is nu kennelijk te groot om te overzien. Zoek hulp. Professioneel of (alleen) praktisch. Opruimen is veel werk, maar bijhouden erna is veel beter te overzien, is mijn ervaring. Ook ik moet werken, kinderen brengen en halen, koken, wassen, ruzies sussen en troosten (en sporten, sociale contacten, uitgaan). Het is heus niet perfect of Insta-waardig, maar het is op orde – dat is voldoende.
Hi Samira begin met de kleine dingen. Sorteer alles beetje bij beetje en gooi het dan weg. Vraag je moeder om hulp ik weet zeker dat ze je met alle liefde zult helpen.
ik snap hoe jij je voelt maar toch….je hoeft niet alles in een keer te doen…als je een kookwekker pakt en deze op 15 min zet..en deze,15 minuten gaat opruimen op een vooraf bedachte plek… dan zul je versteld staan wat jou in,15 minuten lukt.. als je dit iedere dag doet wordt de rommel vanzelf ietsjes beter…en anders vraag een goede vriendin om hulp.echt je bent niet alleen.. alle moeders kennen dit…je moet alleen je innerlijke Schweinehund overwinnen…. succes
neem direct contact op met je wijkteam of hoe ze dat in jouw gemeente noemen en je huisarts. op dit moment ga je hier niet zelf zonder hulp uitkomen en dat is helemaal niets om je voor te schamen. hulp vragen dus. zoals de situatie nu is doe je jezelf en je kinderen vreselijk tekort
Hi Samira je kan dit!! Ik zou je ook heel graag willen helpen.
Och lieverd, wat zou ik je graag even willen komen helpen. Jij bent de beste moeder voor jouw kinderen, echt! Je hebt meer op je schouders dan ze kunnen dragen.
Precies. Ik snap het moedeloze gevoel, hoe fijn is het dan dat mensen zonder oordelen gewoon even de handen uit de mouwen steken en daadkrachtig helpen.
Alle begin is moeilijk, maar een opgeruimd huis is een opgeruimd hoofd en vanuit daar lijkt alles al een stuk makkelijker.
Wat een verdrietige situatie en wat enorm dapper dat je dit hebt gedeeld!
Ook ik zou je graag (eenmalig) helpen, samen met bovenstaande mensen, waarbij we in 1 dag jouw huis aan kant maken. Daarmee is het mogelijk niet opgelost, maar kunnen we vervolgens wel samen nagaan wat je aan hulp nodig hebt.
Geef het door aan de redactie als je hiervoor open staat, dan kunnen zij ons benaderen en dit in gang zetten.