Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
De zwaarste beslissing ooit
De keuze om mijn kinderen uit huis te laten plaatsen, was zonder twijfel de zwaarste beslissing die ik ooit heb moeten nemen. Het voelde als enorm falen. Toch besefte ik, achteraf gezien, dat het misschien wel het meest liefdevolle was wat ik voor ze kon doen. Ik had zelf een moeilijke jeugd gehad, met een alcoholverslaafde vader en een gewelddadige thuisomgeving. Ik had altijd gezworen dat mijn kinderen nooit in zo’n situatie zouden opgroeien. Maar mijn leven liep anders…
Richard gaf mij stabiliteit
Toen ik Richard leerde kennen, was ik op zoek naar stabiliteit. Na mijn turbulente jeugd hoopte ik dat een partner me zou helpen de chaos achter me te laten. We begonnen te daten, en al snel werd ik zwanger van onze oudste zoon. In het begin leek alles goed. Richard had geduld en was zorgzaam. Natuurlijk, we hadden onze verschillen, maar dat leek normaal. Iedereen heeft wel eens ruzie, toch?
De problemen begonnen toen onze jongste werd geboren
Het was niet gepland, maar hij werd vanaf het moment dat ik ontdekte dat ik zwanger was, ontzettend gewenst. Maar hij was een huilbaby, en die constante herrie brak ons uiteindelijk. Richard’s korte lontje werd steeds duidelijker, zijn ongeduld begon meer naar de oppervlakte te komen. Het voelde alsof alles wat ik deed verkeerd was. Als ik niet voldeed aan zijn verwachtingen, werd hij boos. Heel boos. Hij schold mij voor alles en nog wat uit. Als ik hem vroeg: Wat heb ik dan verkeerd gedaan?, reageerde hij niet. Elke dag was een strijd. De irritaties tussen ons namen toe, de ruzies werden heftiger.
Richard vertrok onverwacht
Het was duidelijk dat onze relatie niet langer gezond was, maar ik vond het moeilijk om toe te geven. Toen Richard uiteindelijk vertrok voor een ander, was het een opluchting, maar tegelijkertijd voelde ik me verschrikkelijk. Ik had nooit verwacht dat hij me zou verlaten voor iemand anders. Ik had het gevoel dat ik faalde in alles. Niet alleen als partner, maar ook als moeder. Maar als ik eerlijk ben, was het misschien wel het beste. Als hij geen ander had, zou hij misschien nooit zijn vertrokken. Hij had de controle altijd in handen gehad, en ik had geen idee hoe ik hem uit huis had moeten krijgen.
Ik voelde eindelijk een gevoel van bevrijding
De constante spanning was weg. Ik kon eindelijk ademhalen zonder de dreiging van de volgende ruzie. De kinderen hadden hun vader niet meer om zich zorgen over te maken, en voor het eerst in lange tijd was er een moment van rust in ons huis. Maar dat betekende niet dat alles ineens makkelijk was. Ik was nu alleen verantwoordelijk voor mijn twee zoons, en het was zwaar. Hij had zich onttrokken van de zorg, kwam ze eens per week ophalen voor een middagje voetballen of binnen speeltuin.
Mijn zoontjes hadden het zwaar
De oudste had vooral moeite met de veranderingen en de spanningen die het vertrek van Richard met zich meebracht. Hij begon zich anders te gedragen, werd boos, had problemen op school en werd uiteindelijk doorverwezen naar een MKD (Medisch Kleuter Dagverblijf). Daar kreeg hij de diagnose ADHD. De andere begeleiders en zorgverleners vertelden me dat de onrust thuis en de veranderingen die hij had meegemaakt van grote invloed waren. Het voelde als een zoveelste klap in mijn gezicht. Hoe kon ik als moeder iets doen dat goed genoeg was voor mijn kinderen als ze nu worstelden met zulke zware diagnoses?
Ik wilde eerst helemaal geen hulp
Toen ik opvoedondersteuning kreeg, dacht ik eerst dat ik het wel zelf zou kunnen. Ik was tenslotte een volwassene, ik had mijn eigen keuzes gemaakt, en mijn ervaring. dus ik zou mijn kinderen toch wel op de juiste manier kunnen opvoeden. Maar de begeleiding liet me al snel zien dat ik de structuur miste die mijn kinderen zo hard nodig hadden. En ik miste de energie om die structuur te bieden. De stress van alles, van de scheiding tot het ouderschap, woog zo zwaar op me dat ik niet meer goed kon functioneren…
Lees HIER verder.
CHRISTIE
Ik lees dat je je kinderen uit huis hebt laten plaatsen, maar ik lees er niets over. Hoe is dat gegaan? Waarom? Permanent of tijdelijk? Waar wonen ze nu?
wat goed dat je ook hulp hebt geaccepteerd. sommige dingen kun je niet alleen en de meeste dingen hoef je niet alleen te doen. sterkte!
Wat verdrietig dat het allemaal zo gelopen is. Je hebt een goede verstandige beslissing genomen, één uit liefde! Nooit vergeten hoor! Ik hoop dat jullie – jij met je zoontjes- weer snel een stabiel gezinnetje zullen vormen. En mocht dat niet kunnen, hoop ik dat jullie alle begeleiding krijgen om zoveel mogelijk tijd samen door te brengen. Jij en je zoontjes zijn het waard! Je bent een goede moeder. Sterkte!