Lees eerst deel 1: Christie: “‘Wat doe ik dan verkeerd?’, riep ik terug toen ik voor de zoveelste keer die dag door mijn man werd uitgescholden”
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
De hulpverleners kwamen regelmatig bij ons thuis
Ze keken hoe we leefden, gaven advies, en probeerden manieren te vinden om de chaos te verminderen. Mijn oudste zoon had behoefte aan meer structuur en routine. Maar zelfs als ik dat probeerde, voelde het alsof ik altijd achter de feiten aanliep. De spanning die ik zelf voelde, de angsten die door mijn hoofd spookten, werden weerspiegeld in mijn kinderen.
Het leek alsof we allemaal in een vicieuze cirkel zaten
Ik werd snel boos, was ongeduldig en voelde me schuldig, ondanks dat mijn medicatie werd opgehoogd. Het voelde alsof mijn eigen verleden mij achtervolgde. Als mijn kinderen boos werden, kwam alles wat ik had meegemaakt naar boven: de scheldpartijen van mijn vader, het geschreeuw, de angst die ik voelde toen hij dronken thuis kwam. Ik kon die herinneringen niet loslaten, en het veroorzaakte herbelevingen die ik niet kon stoppen terwijl er eigenlijk 100% moest zijn voor de kinderen. Mijn gedrag zorgde op zijn beurt weer voor meer onrust bij de kinderen…
Ik raakte een soort van verwijderd van de realiteit
Elke keer als mijn kinderen een driftbui hadden of zich niet gedroegen zoals ik had gehoopt, voelde het als een persoonlijke aanval. Ik raakte eigenlijk een soort verwijderd van de realiteit, alsof ik boven de woonkamer hing en toekeek wat er zich in mijn huiskamer afspeelde. Er gingen zoveel gedachten door mijn hoofd. Was ik nu net zo’n slechte moeder als mijn eigen moeder? Zou ik mijn kinderen ooit een beter leven kunnen bieden dan ik had gehad?
Er werd gedeeltelijke opvang ingezet
De hulpverlening stelde voor dat de jongens structureel op logeerweekenden zouden gaan bij een opvangadres. Ze zouden uit huis geplaatst worden voor een weekend, zodat ik even zou kunnen uitrusten. In het begin voelde het als een tijdelijke oplossing, maar ik voelde me altijd zo schuldig als ze weg waren. Mijn kinderen waren mijn verantwoordelijkheid, en hier was ik, met een paar dagen zonder hen. Wat als ze dachten dat ik hen niet meer wilde? Wat als ze zich in de steek gelaten voelden?
Hoe moeilijk ook, ik merkte verbetering bij mezelf
Toch merkte ik dat ik zonder hen beter functioneerde. Mijn emoties werden minder intens. Ik kwam weer toe aan wat huishoudelijke taken. De spanning in huis verdween, tijdelijk. Maar ik wist dat deze rust maar voor even was. Dat maakte me angstig. Ik kreeg steeds meer paniekaanvallen. Hoe kon ik het volhouden om mijn kinderen te geven wat ze nodig hadden, als ik zelf niet meer wist wie ik was?
De onvermijdelijke vraag werd gesteld
De gesprekken met de hulpverlening werden steeds moeilijker. Ze vroegen me steeds vaker: Is het beter voor de jongens om ergens anders te wonen, tijdelijk? Ik voelde een knoop in mijn maag toen ik dit voor het eerst hoorde. Alles in mij zei nee! Mijn jongens, die moeten dichtbij mij blijven, bij wie anders? Maar in mijn hart wist ik toen al dat het misschien wel de enige oplossing was. Mijn kinderen hadden behoefte aan een rustige, stabiele omgeving waar ze niet steeds werden blootgesteld aan mijn stress en verdriet, mijn opvliegendheid en mijn angsten. Ze hadden meer behoefte aan structuur en aandacht dan ik op dat moment kon bieden.
Mijn zoon vroeg: ‘Waarom?’
De beslissing om hen uit huis te plaatsen was hartverscheurend. Toen ik mijn oudste zoon voor het eerst naar het gezinshuis bracht, brak er iets in mij. Het voelde als een deel van mezelf dat ik moest achterlaten. Hij huilde en vroeg waarom ik hem niet mee naar huis nam. Het brak mijn hart om te zien hoe klein en hulpeloos hij zich voelde. Maar ik wist ook dat ik geen andere keuze meer had. Dit was wat het beste voor hen was. De rust die ik zelf zo hard nodig had, zou hun rust kunnen bieden.
Ik kreeg tijd om te helen
De maanden die volgden, waren een emotionele achtbaan. Ik miste mijn kinderen enorm, maar ik begon ook te begrijpen dat dit geen falen was. Dit was geen mislukking. Dit was een manier om mijn kinderen het leven te geven dat ze verdienden. Mijn kinderen kregen de structuur en zorg die ze nodig hadden, en ik kreeg de tijd om te helen.
Ik hoop dat ze ooit weer bij mij kunnen wonen
Nu, terwijl ik deze woorden schrijf, zie ik echt in dat het misschien wel het beste was voor mijn kinderen en voor mezelf. Ik wil mijn kinderen niet kwijt, maar ik heb ook tijd nodig om mijn eigen trauma’s te verwerken. De weg naar herstel is lang, maar ik weet dat ik als moeder uiteindelijk sterker uit deze ervaring zal komen. Als de tijd daar is, hoop ik dat ze weer bij mij kunnen wonen. Tot die tijd blijf ik werken aan mezelf, voor mijn kinderen, voor onze toekomst.
CHRISTIE
Ik heb het met mij oudste zoon ook. Hij had een achterstand en via de VTO team was het balletje aan het rollen. Mij oudste zoon was slechthorende en ook heeft hij een verwante contactstoornis. Verder vroeg hij veel dingen waar niemand een antwoord op weet. Hij ging naar speciale onderwijs. Maar de ellende begon thuis. Hij wou niet slapen en eten. Hij werd driftig. En toen hij op school sliep werd hij uit huis geplaatst. Ik kreeg de schuld van me schoonfamilie en door vele veranderingen dat me zoon uit huis werd geplaatst kreeg ik een depressie. Toen ik gescheiden was werd het contact tussen me oudste zoon goed. Me jongste zoon had een autisme en toch heb ik goed contact mee. Hun zijn volwassen en wonen beide apart. Wel begeleid. Maar stress kan je krijgen als kinderen problematisch worden. En bemoeizucht van me schoonouders. Ik werd een slechte moeder genoemd. Ik heb het verwerkt en ben blij met me nieuwe leven. Een tip: Zoek geen vergelijking maar blijf gewoon jezelf.
ik herken jouw verhaal en ik vind het heel naar wat je is overkomen en dat je je kinderen naar een gezinshuis heb moeten laten gaan. je hebt hier niet om gevraagd en dit had je niet kunnen voorzien. ik deel hetzelfde verleden, heb in hele moeilijke relaties gezeten en was op zoek naar liefde en bevestiging. ik heb het geluk dat ik uiteindelijk een man heb gevonden die heel lief is en die wel heel goed voor me is en dat wens ik jou ook. Wat ik wel nog dacht is probeer voor je kinderen goede hulp te regelen dat zij ook hun eigen dingen kunnen verwerken zodat zij jpuw trauma niet doorgeven. Ik wens je alle liefde en goeds toe.
Snap niet dat je aan kinderen begint als je zelf in de kreukels ligt.. vind het behoorlijk egoïstisch. Hoop dat de kinderen hier verder geen problemen mee krijgen later omdat ze een moeder hebben die totaal niet functioneel is.
Wat een ontzettend naar waardeoordeel. Alsof ze er zelf voor heeft gekozen om in deze ellende te belanden. De rol van vader in dit gezin vergeet je voor de handigheid te benoemen. Nee deze reactie is verre van helpend in het herstel van deze dappere moeder
wat een nare ongefundeerde conclusie.
Soms komen traum’s pas na de geboorte van kinderen aan het licht. Wat deze moeder doet is verregaande moeder liefde. Ik prijs haar voor deze moedige stap en hoop dat ze het volledig kan verwerken.
Helaas herken ik dit maar al te goed. Bij mij zijn de trauma’s pas na het overlijden van mijn ouders aan het licht gekomen.
vreselijk hoe je hierover oordeelt, geen moeder die haar kinderen zomaar ergens anders plaatst
Als je niks vriendelijke kan zeggen, houd dan je mond. Je blaast wel hoog van de toren. Degelijke dingen zijn heel kwetsend. Ik adviseer jou om vooral niet in discussie te gaan want dan krijg je ruzie. Pas hiermee op met wat je zegt
tja aan een kant juich ik het toe dat je aan jezelf gaat werken.. therapie neemt en probeert jou traumas te verwerken..aan de andere kant..kun je mij niet vertellen dat je van al dit niet al op de hoogte was voor dat je aan kinderen begonnen bent….
Want heel fijn dat nu aan jou traumas gewerkt wordt maar de volgende generatie staat alweer klaar want wat denk je wat dit met jou kinderen doet uit huis geplaatst te worden zich bij vreemde mensen in moeten leven..van een opvanggezin naar het andere….geen stabiele basis en fundament meer ze moeten zich nou redden terwijl jij voor hun verantwoordelijk bent..
hier hebben ze niet om gevraagd…
tja aan een kant juich ik het toe dat je aan jezelf gaat werken.. therapie neemt en probeert jou traumas te verwerken..aan de andere kant..kun je mij niet vertellen dat je van al dit niet al op de hoogte was voor dat je aan kinderen begonnen bent….
Want heel fijn dat nu aan jou traumas gewerkt wordt maar de volgende generatie staat alweer klaar want wat denk je wat dit met jou kinderen doet uit huis geplaatst te worden zich bij vreemde mensen in moeten leven..van een opvanggezin naar het andere….geen stabiele basis en fundament meer ze moeten zich nou redden terwijl jij voor hun verantwoordelijk bent..
hier hebben ze niet om gevraagd…
Beste Christie,
Wat dapper van je dat je ons zo meeneemt in hoe dit voor jou is gegaan. Iedereen kan wel met vingertjes gaan wijzen, want er zijn meningen genoeg. Maar het feit is gewoon dat anderen niet achter jouw voordeur kunnen kijken, en al helemaal niet in jouw hoofd. Ik vind het heel knap dat je deze beslissingen hebt kunnen maken voor het welzijn van jouw kinderen.
Dat is iets wat ik keer op keer moet verdedigen naar anderen toe. Ik als pleegmoeder zou boos moeten zijn op alle ouders waarvan de kinderen niet meer thuis wonen, of op z’n minst op de ouders van mijn pleegdochter. Dat ben ik niet. Zij hebben niet gekozen om te zijn zoals ze zijn geworden/gemaakt door hun verleden. Soms is het gewoon beter om een andere keuze te maken. Is het dan een makkelijke keuze? Absoluut niet! Ben ik niet soms boos op de ouders? Natuurlijk wel. Maar dat gaat over dingen nu, niet over voor ze bij ons kwam wonen. Ik zie de onmacht, de frustratie, maar ook de liefde. En die liefde voor dat meisje hebben we gemeen.
Christie, succes, en laat je niet kisten door meningen van anderen. Jij weet waarom jij het voor jouw kinderen doet. En nogmaals, dank je dat je dit deelt met de wereld.
Wat een heftig verhaal, moeilijke beslissing om je kinderen uit huis te laten plaatsen. Hopelijk krijg je goede begeleiding van een psycholoog en ik denk dat EMDR therapie helpt om het jeugdtrauma een plek te geven, een minder bepalende plek. Zodat er plaats is om aandacht te krijgen voor je toekomst en minder voor je verleden. Veel sterkte gewenst.
beste Christie, wat een moeilijk besluit heb je genomen. Ik lees dat je zelf eerst wilt helen, als ik je ongevraagd advies mag geven. En je kan het betalen, zoek een goede hypnotherapeut(e). Het kan je zomaar jaren therapie schelen. Ik zocht de mijne via HIN en heb grote stappen gemaakt in een paar sessies. Dat gun ik iedereen! Sterkte met alles.
Het klinkt hard, maar als je zelf een zware, slechte jeugd hebt gehad is “vluchten ” in een relatie meestal niet de oplossing. Eerst zelf aan je trauma’s werken voordat er kinderen komen. De grootste valkuil is dat ouders het altijd denken of hopen beter te doen dan hun eigen ouders. De rode draad is dat ze hun eigen blinde vlek niet zien en daarom juist in het zelfde gedrag vervallen, waar ze nu juist niet in terecht willen komen. Daarom heb ik nooit kinderen gewild, want ik wist dat de rode draad niet zomaar doorbroken wordt.
dit is echt een reactie waar ze iets aan heeft zeg! nog meer verwijten, had je later moeten doen. totaal geen besef dat werkelijk geen idee hebt wat haar precieze situatie is. wanneer ze echt last kreeg van haar verleden, of zich er überhaupt bewust van was dat je eigen struggles uit je jeugd keihard terug kunnen komen als je zelf kinderen krijgt. oordelen en verwijten, zo makkelijk
Mijn hart breekt voor deze kinderen. De belangrijkste persoon in hun leven kan hun aanwezigheid niet verdragen. Diegene die ze een gevoel van veiligheid, geborgenheid, vertrouwen en onvoorwaardelijke liefde zou moeten geven, laat hen los. Dit zal ernstige gevolgen kunnen hebben in hun leven. Veel kinderen die die geborgenheid en veiligheid niet bij hun ouders, vooral hun moeder, hebben gevonden, ondervinden in hun leven allerlij problemen. Als je zelf nog moet helen van een dergelijk trauma, denk ik dat je goed bij jezelf moet nagaan of je een kind wel kan bieden wat het nodig heeft, voordat je een gezin gaat starten. Ik wens deze moeder ook heel veel sterkte toe. Het is en blijft een onmogelijk moeilijke beslissing.