Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Ik loop het smalle straatje in naar de kinderopvang. Julia gaat hier met zoveel plezier naartoe, twee dagen per week. Nooit heb ik iets vreemds gehoord. Ze is altijd blij als ik haar breng en nog vrolijker als ik haar ophaal. Alle kindjes uit de buurt gaan er ook heen, de opvang is op steenworp afstand van ons huis.
“Er is iets gebeurd…”
Als ik binnenkom, zie ik de leidster, Lisa, met een bedenkelijke blik naar me toe lopen. “Er is iets gebeurd…,” begint ze. Mijn hartslag versnelt. Wat zou het kunnen zijn? Is Julia oké? “Julia was met een ander kindje aan het spelen en dat ging niet zo vriendelijk,” vervolgt ze. Ik kijk haar vragend aan. “Ik draaide me om en voor ik het wist, had Julia haar gebeten.”
“Ze heeft wat gedaan?”
Ik voel hoe mijn maag zich omdraait. “Ze heeft wat gedaan?” De leidster ziet mijn schrikreactie. “Ik snap dat je schrikt, maar dit gebeurt vaker bij kindjes van deze leeftijd. Ze snappen soms nog niet hoe ze zich moeten uiten en duidelijk kunnen maken dat ze boos zijn. Julia wilde haar niet opzettelijk pijn doen, ze wist gewoon niet wat ze met haar emoties moest.”
Ik weet even niet wat ik moet zeggen
Mijn hoofd tolt. Dit is mijn kind. Mijn lieve, zachte Julia. En zij heeft iemand gebeten? Ik weet even niet wat ik moet zeggen. Hoe kon dit gebeuren? Een misselijk gevoel kruipt omhoog. Wat zullen de ouders van het andere kindje wel niet denken? Ik schaam me diep. Lisa glimlacht geruststellend. “Het andere kindje is oké, hoor. Even geschrokken, maar het gaat goed. We hebben gekoeld en het valt gelukkig mee.”
Wat als Julia straks als ‘dat bijtende kind’ bekend staat?
Ik knik langzaam, maar in mijn hoofd is het chaos. Ik schaam me. Wat zullen de ouders van dat andere kindje wel niet denken? Wat als Julia straks als ‘dat bijtende kind’ bekend staat? Ik wil niet dat andere ouders hun kinderen bij haar weghouden. En ik wil vooral niet dat mijn lieve, kleine meisje een ander pijn doet.
Julia is zich van geen kwaad bewust
Julia komt vrolijk aangelopen, zich van geen kwaad bewust. Ze strekt haar armpjes naar me uit en ik til haar op. “Hoi, mama!” Haar stemmetje doet me even vergeten wat er net is gezegd. Ik knuffel haar stevig en voel haar kleine handjes in mijn nek. “We gaan naar huis, schatje,” zeg ik.
Alsof er niets is gebeurd
Onderweg kijk ik haar via de achteruitkijkspiegel aan. Ze kletst opgewekt over de dag. Alsof er niets gebeurd is. Misschien snapt ze het ook niet helemaal. Of misschien wil ik dat gewoon graag geloven.
“Saar had mijn popje en ik wilde niet wachten”
Thuis zet ik haar op de bank met haar knuffel en een beker water. “Schatje, heb je vandaag met een ander kindje gespeeld?” vraag ik voorzichtig. Ze knikt enthousiast. “Ja, met Saar!” “En was dat leuk?” Ze friemelt aan haar mouw en kijkt even weg. “Saar had mijn popje… en toen moest ik wachten… en ik wilde niet wachten…”
Mijn hart breekt
Ik voel hoe mijn hart samentrekt. “En wat gebeurde er toen?” Ze kijkt me met grote ogen aan. “Toen was ik boos. En toen…” Ze valt stil. Ik slik. “Toen heb je Saar gebeten?” Haar lip begint te trillen. “Sorry, mama.” Mijn hart breekt. Ze is nog zo klein. Ze wist niet hoe ze haar boosheid moest uiten. En nu zit ze hier, met grote, schuldige ogen, bang dat ik boos op haar ben.
We mogen andere kindjes geen pijn doen, oké?
Ik trek haar op schoot en wieg haar zachtjes. “Liefje, ik weet dat je dat niet expres deed. Maar we mogen andere kindjes geen pijn doen, oké? Als je boos bent, mag je dat zeggen. Of je komt naar de juf. Maar we bijten niet, schatje.” Ze knikt tegen mijn borst. “Sorry mama. Sorry Saar.”
We moeten beide even bijkomen van deze dag
Ik kus haar haren. “Morgen zeggen we samen sorry tegen Saar, goed?” Ze knikt weer. Maar zegt even daarna: “Ik wil thuis blijven mama.” Dan pakt ze haar popje en nestelt zich tegen me aan. Alsof ze even moet bijkomen van de dag. Ik zucht diep en voel hoe de spanning iets uit mijn lijf glijdt. ’s Nachts wordt ze wakker badend in het zweet en schreeuwt dat ze niet meer naar de opvang wil. Ik sus haar in slaap maar kijk inmiddels nog meer tegen morgen op. Hoe zal ze opstaan? Krijg ik haar wel naar binnen?
Moederschap is soms een storm van gevoelens en vandaag heb ik ze allemaal gevoeld
Angst, schaamte, liefde, trots. En vandaag heb ik ze allemaal gevoeld. Morgen is een nieuwe dag. Een dag dat ze weer naar de opvang moet, ik zie het als een blok tegenop…En Julia duidelijk ook.
Lees HIER verder.
SANDRA
Mijn jongste zoon was ook in de peuterspeelzaal en beet ook andere kinderen. Zelfs beet hij mij ook. Een vriendin van me die ook kinderen heeft zij dat ik terug moet bijten. Maar dan leer je juist dat slechte voorbeeld aan en denken kinderen dat het normaal is. Thuis zijn peuters wel lief. Maar bijten hoort niet. Wat je wel kan doen is een bijtring geven zodat jou kind daarop kan bijten. Dat is beter dan andere kinderen bijten.
mijn dochter beet ook en ik heb wel, weliswaar zachtjes, in haar arm gebeten. ze was helemaal verbaasd dat het pijn deed. heeft toen nooit meer gebeten. dus het was goed advies van je vriendin. kinderen snappen eigenlijk niet wat het effect van hun acties.
Dat gebeurt bij kinderen van die leeftijd.
Maar het is bij de opvang gebeurd, zij hebben het afgehandeld tussen de kids.
Ja je moet dit thuis bespreken maar om de dag erna weer sorry te laten zeggen…. das niet nodig.
ga je eralleen mee nadruk op leggen
hoewel ik de emoties er omheen van jou als moeder begrijp. er gaat dan ook heel veel door je heen.
zit me het volgende toch wel dwars of althans ik heb wat moeite dit te lezen.
je kleine op de achterbank, vrolijk vertellend over de dag. het incident is gebeurd. maar opgelost door de opvang. Ook zij zullen gezegd hebben dat dit niet mag, dat bijten niet de oplossing is. ze heeft vast al sorry moeten zeggen.
Waarom haal je dit thuis dan allemaal zelf weer naar boven. haar dag is verder goed verlopen, toch leg je nog even de nadruk op het bijtincident om antwoorden te krijgen op de vragen die je hebt en moet ze nog een keer sorry zeggen tegen dat meisje.
ze wou op de achterbank van de auto waarschijnlijk nog gewoon weer de volgende dag terug naar de kinderopvang. die nacht ineens niet meer.
natuurlijk kan je het er thuis even over hebben. maar de intonatie van je vraag leidt tot een negatief gevoel. alsof de rest van haar leuke dag niet meer telde.
vraag gewoon “en wat vond je vandaag het leukst” en daarna “wat vond je minder leuk” dan was ze er ook wel mee gekomen.
en dan ook nog 2x sorry zeggen. met als gevolg dat ze de kinderopvang als “niet leuk” meer ervaart.
kinderen hebben hoe klein ze ook zijn een perfect vermogen om te weten wat ze doen,
Wij mogen de kinderen in hun gevoelensvniet rediculiseren en vooral ook niet onderschatten.
De rechten van het kind in de IVRK in de algemene commentaar nummer 7 wordt ons opgelegd om te erkennen dat het kind vanaf de geboorte een volwaardig mens is en met de mening van het kind rekening te houden.
Het kind kan nog niet verantwoordelijk zijn juridish, maar ik denk wel dat een kind weet wat het doet.
het is aan wie toezicht houdt om het kind te leren om wat niet kan aan te wijzen en te zorgen dat ze niet in herhaling valt.
De morele opvoeding is mi ook een opdracht binnen de kinderopvang
Alleen is de definitie van wat dit inhoudt niet altijd iveral hetzelfde.
Het kindje mag niet getraumatiseerd worden hierdoor, maar het kindje wist wel heel goed wat en waarom.
Een goede levenslesq
Wat een overdreven verhaal! 2 jaar en dan bang zijn dat je kind bekend gaat staan als bijtertje. De ouders van het kindje dat gebeten is zullen dat zeker niet leuk vinden maar hopelijk hebben ze voldoende common sense om te begrijpen dat een kind van twee nog geen besef heeft en impulsief reageert . Natuurlijk probeer je haar aan het verstand te brengen dat dit gedrag niet kan maar zoveel ophef..pff. Wat moet dat wel niet worden als het echt serieuze problemen betreft? Dat het kind nu opziet tegen de opvang is denkelijk meer te danken aan moeders dan aan de realiteit!
toen mijn kind 2 en half was beet hij mij zelf heb hem terug gebeten niet hard ma net tot dat hij mn tanden in zn arm kon zien 10 seconde hij heeft het noooooit meer gedaan ma goed dat is nu 22 jaar geleden hahahah ma goed ze hoeven niet te bijtten wat erook gebeurd is praten helpt beter en dan zand erover ik heb me er ook niet fijn bij gevoeld toen dr tijd ma goed heeft wel gebaat
ze leert ervan dat ze sorry kan zeggen en dat ze het goed kan maken. Dat dan alles klaar is.
nu is je dochter nog een kleine meid en het is juist goed om nu al te voorkomen dat ze mept en bijt op bijv. zevenjarige leeftijd als ze uit haar vel springt.ook al is ze nog volop in de peuterfase ,ze begint echt al een klein beetje sociaal besef/geweten te krijgen .
Beste moeder,
Het verbaasd me dat ze bijt, dan moet ze het ergens hebben gezien, denk ik. Ik heb drie jongens heb ze geleerd om met praten alles op te lossen. Maar misschien zijn. meiden anders, geen idee maar bijten zit niet in een standaard pakket volgens mij. Ze hebben het ergens gezien. Daar ben ik dan wel nieuwsgierig naar als ik moeder was.
Ik heb wel eens gelezen dat bijten een emotie is, waar kleintjes niet goed mee om kunnen gaan De betekenis kan alle kanten opgaan., van liefde tot boosheid .Ze zijn nog jong genoeg om hier mee leren om te gaan zoals met veel meer dingen.
Inderdaad Corrie, kleine kinderen kunnen ook uit genegenheid bijten zelfs al als baby.
Bijten is een OER instinct/ reactie, dit zit in ieder zoogdier. Vaak geeft een zoogdier, ja dus ook een mensje van jonge leeftijd, hiermee een eerste signaal af.
Nee, ik praat het gedrag niet goed. Zelf heb ik op dezelfde jonge leeftijd ook iemand gebeten. Ik ben toen ook aangesproken daarop, dat dit gedrag niet aanvaardbaar is. Pas op veel latere leeftijd kwam er bij een training voor mijn werk een verklaring waarom het bijten door mij was gebeurd.
Ik ben nu ver op weg naar de 60 en wordt nog vaak aan mijn bijtincident herinnerd, door de doelgroep mensen waarmee ik werk.
Idd, bijten kan hoor. Bij ieder kind spontaan opkomen. Dat hoeven ze nergens gezien te hebben. Mijn 3 zonen, hebben t nooit gedaan.
Mijn broertje heel erg!! Hij beet alles en iedereen.
Totdat zijn gebitje volgroeid was.
Mijn 2 jarige nichtje kon zo maar, heel venijnig knijpen. hihihihi Ieder kindje vind wel iets uit.
Bijten is juist instinctief gedrag en is zelfs biologisch te verklaren. Aan ouders dus de taak om te leren dat het niet de bedoeling is
Bijten zit in elk kind. Daar hebben ze geen voorbeeld voor nodig.
sorry maar ik vind dit wel een beetje overdreven. Sandra, je omschrijft het alsof je kind iemand heeft omgelegd. .Kinderen slaan ,schoppen ,trekken anderen aan de haren en bijten. Kinderen hebben daar geen besef van ,ze.doen gewoon wat in hen opkomt. Uiteraard moet je een kind daarop aanspreken maar ga het niet dramatiseren. In de grote mensen wereld gebeuren veel ergere dingen en dat is vaak ook nog eens bewust. Kinderen zijn kinderen en hebben kinderlijk gedrag. Als dit jou al zoveel.emoties bezorgd dan krijg je het nog zwaar. Als ik je iets mag meegeven is het dat je dingen niet te zwaar moet nemen. Kinderen vechten met elkaar en zijn de.volgende dag alles vergeten en spelen weer met elkaar. Het is absoluut niet gemeen bedoeld hoor, ik hoop gewoon dat je alles wat meer in perspectief kan plaatsen want met kinderen maak je zoveel mee.
heerlijk iemand die het op de juiste manier ziet. lees als oma van twee kleinzonen af en toe de verhalen en ben met jou dolfijntje helemaal eens.
sluit ik me helemaal bij aan. het zijn kleine kinderen, er valt eens iets voor. maak toch niet alles zo groot, dáár krijgen kinderen een trauma van
Precies kleine kinderen moeten het nog leren
Ik ben het eens met Dolfijntje.
Het is maar een kind (onder de 4) die uit boosheid een ander kind gebeten heeft. Niet oké, maar dit gebeurt nu eenmaal.
Het is nu veel te grootser gemaakt dan nodig was geweest.
kinderen hebben hoe klein ze ook zijn een perfect vermogen om te weten wat ze doen,
Wij mogen de kinderen in hun gevoelensvniet rediculiseren en vooral ook niet onderschatten.
De rechten van het kind in de IVRK in de algemene commentaar nummer 7 wordt ons opgelegd om te erkennen dat het kind vanaf de geboorte een volwaardig mens is en met de mening van het kind rekening te houden.
Het kind kan nog niet verantwoordelijk zijn juridish, maar ik denk wel dat een kind weet wat het doet.
het is aan wie toezicht houdt om het kind te leren om wat niet kan aan te wijzen en te zorgen dat ze niet in herhaling valt.
De morele opvoeding is mi ook een opdracht binnen de kinderopvang
Alleen is de definitie van wat dit inhoudt niet altijd iveral hetzelfde.
Het kindje mag niet getraumatiseerd worden hierdoor, maar het kindje wist wel heel goed wat en waarom.
Een goede levenslesq
1
super goed opgelost hoor!
Goed mee omgegaan, zowel de opvang als jijzelf.
Wat heb je het gebeurde mooi omschreven!