Ik lig in bed en staar naar het plafond. Naast me hoor ik het ritmische geluid van Stefans ademhaling. Hij slaapt al. Of hij doet alsof. Dat zou ook kunnen. Sinds Zoë geboren is, is alles anders. Ons leven, mijn lichaam, mijn hoofd. Seks? Ik moet er niet aan denken. Maar Stefan wel. Hij mist me. Mist ons. En dat voel ik in alles. Hoe hij me ‘s avonds langer aankijkt, net iets dichterbij komt staan in de keuken, zijn hand op mijn onderrug legt als ik langs hem loop.
Mijn lichaam voelde nog alsof het niet van mij was
De eerste zes weken na de bevalling was het duidelijk: geen seks. Officieel. Maar eerlijk gezegd was dat een opluchting. Mijn lichaam voelde nog alsof het niet van mij was. Mijn borsten deden pijn, mijn buik voelde slap en mijn hoofd stond er niet naar. Toch zat er in die zes weken een deadline, en ik wist dat die eraan kwam. Het moment dat de verloskundige zou zeggen: ‘Alles is goed, je mag weer.’ Alsof het een groen stoplicht was waar ik gewoon overheen moest rijden. Maar ik bleef liever staan.
Hoe moest ik hem uitleggen dat ik hier helemaal niet klaar voor was?
Na die zes weken keek Stefan me hoopvol aan. Ik zag het in zijn ogen. En ik… ik voelde paniek. Hoe moest ik hem uitleggen dat ik hier helemaal niet klaar voor was? Dus stelde ik het uit. Vanavond niet, schat. Te moe. Te veel gedaan vandaag. Ik moet echt even slapen. Ik voelde me schuldig, maar wat heeft hij eraan als ik er geen zin in heb?
Nu voelde het als een verplichting, iets wat ik zou moeten doen om hem gelukkig te maken
En Stefan was begripvol. Tot op zekere hoogte. Maar na een paar maanden werd het steeds ongemakkelijker. Hij begon zich afgewezen te voelen. En ergens snap ik dat. We hebben altijd een goed seksleven gehad. Spontaan, avontuurlijk, vol verlangen. Maar nu? Nu voelde het als een verplichting. Iets wat ik zou moeten doen om hem gelukkig te maken, terwijl ik er zelf niet naar verlangde.
Ik liet het toe. Maar genoot ik? Nee
Ik wilde niet tegen mezelf ingaan, maar tegelijkertijd voelde ik Stefan zijn verlangen en vond ik dat ook niet eerlijk. Op een avond probeerde ik het. Met tegenzin. En dat voelde hij. Ik zag het in zijn ogen, in de manier waarop hij me vasthield. Hij wilde me niet dwingen. Maar ik wist dat hij dit nodig had. Dus liet ik het toe. Maar genoot ik? Nee. En dat maakte het alleen maar erger. Ik ben bang dat dit onze relatie in de weg gaat staan, terwijl ik zielsveel van Stefan houd. Maar seks, nee daar moet ik gewoon nog niet aan denken.
‘Lisa, ik mis je,’ zegt hij op een avond
Sindsdien is er weinig gebeurd in onze slaapkamer. En ik weet dat hij ermee zit. Soms probeert hij het voorzichtig. Een kus in mijn nek als ik de afwas doe. Een hand op mijn dij als we op de bank zitten. Maar ik blokkeer. Ik trek me terug. En hij voelt dat. Hij zegt er niet altijd iets van, maar ik weet dat het hem raakt. ‘Lisa, ik mis je,’ zegt hij op een avond terwijl we in bed liggen. Zijn stem is zacht, bijna breekbaar. ‘Ik ben hier toch?’ antwoord ik ontwijkend.
“Ik voel het gewoon niet”
Hij draait zich op zijn zij, kijkt me aan. ‘Niet echt. Niet op die manier. En ik weet niet hoe ik dat moet accepteren.’ Ik voel een brok in mijn keel. Ik weet dat ik iets moet zeggen, maar wat? Dat het niets met hem te maken heeft? Dat ik nog steeds van hem hou? Dat ik gewoon… geen zin heb? Maar dat klinkt zo bot. Zo definitief. ‘Ik weet het niet,’ zeg ik uiteindelijk. ‘Het is niet dat ik je niet wil… maar ik voel het gewoon niet. Sinds Zoë…’ Mijn stem breekt.
Komt mijn libido ooit weer terug?
Hij zucht. ‘Maar komt dat ooit terug, denk je?’ En daar is de vraag waar ik zelf ook bang voor ben. Komt het ooit terug? Word ik ooit weer die vrouw die naar hem verlangt? Of ben ik voor altijd veranderd? We blijven zwijgend liggen. Ik hoor hoe hij nog een keer diep zucht voordat hij zich omdraait. Zijn rug naar me toe. Ik weet dat dit niet eerlijk is. Maar ik weet ook niet hoe ik het moet oplossen. En dus doe ik wat ik al maanden doe: ik wacht. Op een verandering die misschien nooit komt.
LISA
Praat er in elk geval met hem over, probeer je gevoelens hierover onder woorden te brengen tegen hem. Maar voorderest zou ik het ook niet proberen te forceren denk ik, dat zal misschien eerder averechts werken.
Lieve Lisa, ik denk dat het heel normaal is maar er weinig over word gepraat. Geef het de tijd, het komt echt goed. Hier duurde het ook minstens 8 maanden voor de zin weer terug was. Alles veranderd na een geboorte; je leven, je energie, de verwerking van de (wellicht traumatische ervaring) van de bevalling, je lichaam.. dat laatste heeft ook zeker tijd nodig om te accepteren, bij mij stond dat de zin zeker in de weg!
het minste wat je kunt doen, is praten. weet je dit is niet eerlijk. je kunt hem op zn minst je eigen gevoelens en angsten vertellen. zeg m gewoon, dat je er momenteel even niet asn moet denken en dat jouw angst ook is, dat het niet meer terugkomt. dat ben je hem wel verplicht denk ik. je kunt altijd besluiten samen naar een seksuoloog te gaan of iets dergelijks. dat wachten kan straks eindigen in zich niet meer geliefd voelen en als er dan een andere dame langskomt waar ie zich wel geliefd bij voelt……