Op 14 december 2022 stond de ingreep
Ik zou een reconstructie van mijn helden hun huisje krijgen. Of laten we zeggen van hun grondgebied, want dat huis werd al even geleden gesloopt. We besluiten het grondgebied verder als natuurlandschap te zien en er niet langer bebouwing op toe te laten. Dus… een reconstructie van mijn buik. Ik noem het bewust reconstructie, van correctie is niet langer sprake. De operaties in 2021 hadden duidelijk hun tol geëist en om het in de ogen van een leek te zeggen: het zag er niet meer uit. Een diastase die op heel wat plekken wat breuken vertoonde en een breedte heeft van 10 cm. Echt veilig was het daar niet. De diastase was zo immens dat mijn ingewanden een weg naar buiten probeerden te banen. Enkel een dun huidvlies hield het nog tegen. Je begrijpt, dat het voor mijn veiligheid was dat er werd ingegrepen. Anders zou een simpele stoot fataal kunnen zijn.
We reden vroeg naar het ziekenhuis in Knokke
Zenuwachtig stapte ik de inkomhal binnen. Hier zou de diastase van 10 cm hersteld worden. Hier zou ik een esthetisch
mooie buik krijgen. Enkele uren later nam ik afscheid van mijn man. Ik had er vertrouwen in. Hij misschien net iets minder. Op de operatiekamer, kwamen toch heel wat herinneringen naar boven. Ik besloot voor de zoveelste keer mijn verhaal te vertellen aan de verpleegkundige. Ook de chirurg luisterde. De operatie kon beginnen. Ik voelde de vloeistof stromen en werd overmand door angst. Het brandde. Ik voelde mijn bewustzijn wegebben.
Na enkele uren werd ik wakker
De operatie was begonnen om 11u30. Na 6 à 7 was ik weer bij kennis. Ik had niet meer de pijn van vroeger. Wel had ik een gevoel van verslagenheid, van immobiliteit, dat me iets te bekend voorkwam. “Het is voorbij, helemaal voorbij. Gedaan met de strijd.”, dacht ik. Na twee nachtjes mocht ik het ziekenhuis verlaten en eindelijk naar huis. Ik voelde me sterker dan ooit tevoren. Ik was blij dat ik mijn gezin thuis in mijn armen kon sluiten. Voor mij, voorbij!
De volgende dag stond ik op met een beurs gevoel
Mijn man pakte pannenkoekjes als ontbijt. Ze smaakten min of meer, maar niet zoals het hoorde. Ik besloot het rustig aan te doen. In de middag begon ik me toch minder goed te voelen. Ik nam een onstekingsremmer, want ik had ergens het gevoel dat er iets niet helemaal pluis was. Ik nam de ibuprofen, in de hoop dat het wat kalmeerde. Maar de pijn werd alleen maar erger. Ik voelde dat dit echt niet oké was. Ik belde naar de dienst. Ze zeiden dat het misschien toch beter was om richting spoed te gaan. In Knokke. Meer dan een uur rijden van ons thuis. Het was bar koud en de weg werd elke minuut gladder, spekglad.
De pijn leek me te overstijgen
Ik trok de stoute schoenen aan en belde de professor. Zijn vrouw nam op. Ze stelde me gerust, maar zei dat ik beter naar de privé-praktijk kon komen. Daar zou haar man mij onmiddellijk helpen. Deze optie klonk beter dan in de wachtkamer zitten van de spoed. Enkele minuten later kreeg ik een oproep van een anoniem nummer. Het was de professor. Hij stelt me enkele vragen en klonk ongerust. Hij besloot zelf naar het ziekenhuis te rijden en mij daar alsnog te zien. Hij drong er op aan om niets meer te eten of te drinken. Enkele uren later viel ik in slaap op de operatietafel …
Ik bleek een nabloeding te hebben
Dikke pech. Met stip de woorden van de afgelopen jaren. De harde “stenen” net onder mijn huid hadden het blijkbaar verraden. Na een klein uurtje werd ik wakker en voelde ik dat de zwelling was afgenomen. Tegelijk had ik een vreemd gevoel. Mijn lichaam trilde ongecontroleerd. Ik wijdde het aan mijn lichaamstemperatuur. Ik vroeg medicatie om me te kalmeren.
En dan naar huis, definitief, voor altijd, om nooit meer terug te keren, om te leven, samen, wij vijf!
LAETITIA
