Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Lees eerst deel 1: Sandra: “Als ik binnenloop bij de kinderopvang komt de leidster meteen naar mij toe: ‘Er is vandaag iets gebeurd…’”
Ik voel mijn buik samenknijpen als ik Julia die ochtend weer naar de opvang breng
Ze houdt mijn hand stevig vast en blijft vlak achter me lopen wanneer we de groep binnenstappen. De leidster komt ons tegemoet met een geruststellende glimlach. “We gaan vandaag rustig met haar praten en laten haar haar excuses maken aan Saar,” zegt ze zacht. “Geen druk, gewoon in haar eigen tempo.”
Julia is duidelijk gespannen
Julia knikt nauwelijks merkbaar, maar ik voel hoe ze zich tegen me aandrukt. Saar zit aan een tafeltje met een pop in haar handen. Ze kijkt op als we dichterbij komen. Haar blik is een mengeling van nieuwsgierigheid en een beetje onzekerheid. Julia blijft naast me staan en kijkt naar de grond.
“Goed gedaan Julia”, zegt de leidster
“Liefje, wil je Saar iets zeggen?” fluister ik zachtjes. Julia schraapt haar keel. Haar stem is bijna onhoorbaar als ze mompelt: “Sorry.” Saar knikt alleen en draait zich weer naar haar pop. De leidster glimlacht. “Goed gedaan, Julia. Je bent heel dapper.” Ik aai haar even over haar bol. “Ik ga nu, lieverd. Vanmiddag kom ik je halen.” Ze laat mijn hand los, maar haar blik blijft onzeker en ik zie haar gezichtje betrekken. Toch loopt ze uiteindelijk mee met de leidster. Terwijl ik naar buiten loop, voel ik een knoop in mijn maag.
In de auto terug naar huis is Julia muisstil
Na een lange werkdag haal ik Julia op. De leidster zegt dat ze het redelijk goed heeft gedaan, maar dat ze wat stiller was dan normaal. In de auto kletst ze niet zoals anders. Ze kijkt alleen naar buiten en zucht diep. Thuis kruipt ze op de bank en slaat haar armen om haar knuffel heen. “Mama?” “Ja, lieverd?” Ik ga naast haar zitten. “Ik wil niet meer naar de kindjes.” Ik trek mijn wenkbrauwen op. “Waarom niet, schat? Het ging vandaag toch goed?” Ze schudt haar hoofd. “Ik wil gewoon niet meer.” Ik probeer door te vragen, maar ze klemt haar lippen op elkaar. Die avond eet ze nauwelijks en vraagt ze of ik haar eerder naar bed breng. Als ik haar instop, blijft ze mijn hand vasthouden.
In de nacht is ze in complete paniek
Het is diep in de nacht als ik plotseling gegil hoor. Mijn hart bonkt in mijn borst terwijl ik naar Julia’s kamer ren. Ze zit rechtop in bed, haar ogen wijd opengesperd. “Ik wil niet meer naar de kindjes! Ik wil niet meer terug!” schreeuwt ze terwijl dikke tranen over haar wangen stromen. Ik sla mijn armen om haar heen en wieg haar zachtjes. “Rustig, lieverd. Mama is hier.” Ze snikt hartverscheurend. “Ik wil niet meer naar de kindjes.” Mijn maag draait zich om. Dit is meer dan alleen een onschuldige ruzie met Saar. Ze is écht bang.
Ik besluit direct te overleggen met de leidster
De volgende ochtend zit ik met een zwaar gevoel in mijn maag bij de opvang. Ik vertel de leidsters wat er is gebeurd en hoe Julia ’s nachts wakker werd, huilend en schreeuwend. De hoofdleidster knikt begrijpend. “Het lijkt erop dat ze zich erg onzeker voelt over wat er is gebeurd. “Misschien kunnen we een gesprekje met z’n drieën doen? Met Julia erbij? Gewoon kort, om haar gerust te stellen”, vraag ik.
Julia durft de leidster amper aan te kijken
Ze stemt in en even later zitten we samen met Julia in een klein hoekje van de opvang. Julia kruipt tegen me aan en durft de leidsters amper aan te kijken. “Julia,” begint de leidster vriendelijk, “We willen graag met je praten, omdat we denken dat je het een beetje spannend vindt hier. Weet je dat we helemaal niet boos zijn?” Julia kijkt op en knippert met haar ogen en kijkt verbaasd. “Echt, helemaal niet,” zegt de leidster geruststellend. “Iedereen wordt wel eens boos. Dat is helemaal niet erg. Maar als je boos bent, mag je het ons gewoon zeggen. Dan helpen wij je.”
Samen bedenken ze een oplossing
Julia schuifelt onrustig. “We kunnen een afspraakje maken,” stelt de leidster voor. “Als je boos voelt opkomen, mag je naar een leidster toe lopen en even een knuffel komen halen. Of je kunt even apart gaan zitten tot je rustig bent. Wat zou jij fijn vinden?” Julia kijkt me aan en knikt voorzichtig. “Een knuffel halen.” “Dat is een mooie oplossing,” glimlacht de leidster. Ik voel hoe Julia langzaam ontspant tegen me aan. Er verschijnt een kleine glimlach op haar gezicht.
De volgende ochtend verrast mij
De ochtend erna verwacht ik weer tegenstribbelen, maar tot mijn verrassing kleedt Julia zich zonder morren aan. In de auto blijft ze stil, maar niet op die gespannen manier van eerder. Wanneer we de opvang binnenlopen, houdt ze mijn hand vast, maar zodra ze de bekende gezichten ziet, laat ze los.De leidster begroet haar warm. “Goedemorgen, Julia! Wat fijn dat je er bent.” Ze knikt zachtjes. Ik buk naar haar toe. “Ik kom je straks weer ophalen, liefje.”
Met een opgelucht gevoel kan ik naar mijn werk
Julia aarzelt even, maar loopt dan langzaam de groep in. Ik blijf nog even staan en zie hoe een ander meisje haar hand pakt en haar meetrekt naar de speelhoek. Mijn schouders zakken iets omlaag. Dit is een eerste stap. Misschien niet meteen zonder angst, maar wél vooruit. Wat ben ik blij dat ik dat gesprekje met z’n drieën meteen heb aangevraagd.
SANDRA
bijzonder om de reacties te lezen. veel mensen vergelijken de kinderopvang met overblijven of degelijke. deze kinderen zijn jonger en gaan nog niet naar school. blij te lezen dat het meisje in kwestie zichzelf meer kan ontspannen en het voorval is opgelost.
bijten is uiting van frustratie. de leidster heeft goed gehandeld. erover praten en een oplossing zoeken, waar de betrokken partijen content mee zijn. ik zit 43jaar in het vak.
shurley
lieve mama,
Naast dat jij een gesprek heb gehad met de desbetreffende leidster. Zal ik ook een gesprek aanvragen met de leidinggevende of de Pedagogisch expert van de opvang! Ben benieuwd of ze achter deze manier van handelen staan? Anders hoop ik dat de opvang hun pedagogische beleid opnieuw moet inzien. Deze advies en scholing van Tischa Neve kan krijgen. De knoop in je maag is intuïtie luister hier goed naar! Je kleine meid laat “normaal” gedrag zien het is aan de opvang om hier addecuaat op te reageren.
Liefs
Kinderen van die leeftijd hoeven helemaal geen sorry te zeggen. Dat woord betekend nog niks. En het is heel groot gemaakt, ook de volgende dag nog.
Wat een onzin, juist bij kinderen van 2/3 wordt de eerste basis voor empathie gelegd. Ze ‘voelen’ nog geen spijt zoals volwassenen, maar hiermee wordt de eerste stap gezet tot het leren onderkennen dat anderen ook gevoel hebben. Lees je even pedagogisch in.
Ik doe 20 jaar de overblijf en daar gebeuren ook dingen die niet kunnen. Ik vind dat de problemen die spelen bij de overblijf nog dezelfde overblijf opgelost moeten worden. Dat lukt niet altijd, maar de volgende keer kom ik er dan op terug. Net zolang tot het probleem echt is opgelost. ik ben dus benieuwd wat ze bij de opvang gedaan hebben, toen Julia Saar beet.
Ik was 25 jaar overblijf leidster met ontzettend veel passie voor de kinderen. helaas mijn collega’s hadden daar andere ideeën over. gelukkig waren de juffie’s en meesters zeer tevreden over mij
nu deed ik vaak de groepen 4 waar ik soms moest uitleggen dat we elkaar niet slaan! gek genoeg mochten sommige van hun ouders. deze kwamen vaak ook op hoge poten klagen! Ik heb gemerkt dat dit elk jaar steeds erger wordt ik ben er dan ook mee gestopt.
Als mijn kind structureel getreiterd wordt op school door één kind en de school zegt daarop: “we weten dat het gebeurd, dit kind is al twee jaar een probleem maar we kunnen er niets aan doen” dan mag mijn kind van zich af slaan en hard ook. En komt er dan commentaar dan ga ik op hoge poten naar school, hij hoeft zich niet te laten schoppen en slaan.
Tel daarbij op dat er dag in, dag uit achterbakse getreiterd werd achter de juf haar rug om in de klas en in de gang, dan komt er een punt dat ik klaar ben met de aardige gesprekken op school en ik mijn kind een hele dikke knuffel heb gegeven toen hij het klaslokaal verbouwd heeft. Ik kon niet boos worden na 4 jaar lang strijd met school, hij voelde zich simpelweg niet meer veilig op school.
Ergste is, ik weet sinds kort dat mijn kind niet de enige was die geterroriseerd werd op school en waarbij er totaal geen bescherming kwam van school.
Sinds mijn kinderen van school zijn gewisseld heeft mijn kind geen klaslokaal meer verbouwd en geen kind meer geslagen. En hij weet ook prima dat hij het niet hoeft te proberen om zomaar een ander kind te slaan, hier wordt het gezien, erover gepraat en opgelost.
Dus ik denk dat er ook een groot aandeel ligt bij school hoe ze met pesten en getreiter omgaan. Wat mij betreft mogen daar best wel strengere sancties opstaan want wij zitten inmiddels met een kind met een schooltrauma door onder andere het gepest en getreiter.
Heel goed gedaan mama ! Mijn oudste dochter werd in in de 1ste klas/groep 3 ook getreiterd, nou ja: gepest door een bepaalde jongen uit haar klas. De juf had hem wel aangesproken. Dat heeft maar vooor 2weken rust gezorgd. Nadien begpn hij haat weer op volle kracht te sarren. Toen ze weer met klachten thuis kwam, gaf ik haar ook gelijk groen licht om hem te slopen. En dat heeft ze ook heel goed gedaan ! Hij is er gelijk mee gestopt ! Ook de andere kinderen hadden nooitmeer last van hem. Voor de vplgende jaren ook nietmeeer. Je moet je kind leren om van zich af te bijten. Zowel verbaal en ook fysiek, als het moet ! De maatschappij vraagt daar gewoon om ! Amders wprdt het een pispaal van anderen. En dat mag niet gebeuren.