Barbara: “Mijn dochter kwam van school en zei: ‘Mama, ik ben weer verkering gevraagd!’, om gek van te worden vind ik”

Mijn dochter zit in groep 8 en is, hoe zal ik het zeggen, mateloos populair

Op zich hartstikke leuk, veel vriendinnetjes, altijd uitnodigingen van feestjes. Maar er is iets anders waar ik maar niet aan kan wennen: jongens. Die wervelwind aan aandacht die ze krijgt. Ik snap er niets van. Vroeger speelde ik op haar leeftijd nog met poppen. Zij is ondertussen al voor de vierde keer ‘verkering gevraagd’.

De eerste keer dat het gebeurde, stond ze ‘s middags giechelend in de keuken

‘Mama, raad eens wat!’ riep ze terwijl ze haar tas op de grond liet ploffen. ‘Wat dan?’ vroeg ik terwijl ik een tas uitpakte. ‘Thijmen heeft me verkering gevraagd!’ Haar stonden vol opwinding. Ik trok mijn wenkbrauwen op. Thijmen? Die kleine blonde jongen die altijd zo schattig bloosde als hij haar zag? ‘Echt waar?’ Ze knikte heftig. ‘Ja! Gewoon in de pauze! Hij kwam naar me toe met zijn handen in zijn zakken en toen vroeg hij of ik met hem wilde. Heel lief toch?’

Lief? Ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen

‘En? Wat heb je gezegd?’ Ze haalde nonchalant haar schouders op. ‘Ik zei nee. Maar hij vond het niet erg, hoor. Hij zei dat hij het wel snapte en toen gingen we gewoon weer verder tikkertje spelen.’ Ik keek haar verbaasd aan. Alsof dit de normaalste zaak van de wereld was. Op haar leeftijd durfde ik amper naar een jongen te kijken, laat staan dat er eentje mij verkering vroeg. En als het al gebeurde, dan was het via een vriendje van een vriendinnetje, ergens in een hoekje van het schoolplein, half lachend en dan meteen weer wegrennend van de spanning. Dit ging er heel anders aan toe.

Een paar weken later gebeurde het opnieuw

Dit keer was het nog opvallender. We zaten aan tafel en ze zat met een grote grijns haar pasta te prikken. ‘Mama, Joris heeft me vandaag verkering gevraagd.’ Ik zette mijn vork neer. ‘Weer?’ Ze knikte en trok haar telefoon uit haar zak. ‘Moet je kijken, hij heeft zelfs een bericht gestuurd.’ Ze draaide haar scherm naar me toe. En jawel, daar stond het: “Hey, ik vind je echt superleuk. Wil je met me?”

Ik kon het bijna niet geloven

Gewoon in een WhatsApp-berichtje. Was dit hoe het tegenwoordig ging? ‘En?’ vroeg ik. ‘Wat heb je geantwoord?’ Ze grijnsde. ‘Ik zei dat hij heel lief was, maar dat ik liever vrienden blijf.’ Ik zuchtte en nam een slok water. ‘Maar hoe voelt dat dan? Vind je het niet een beetje… veel, al die jongens die je leuk vinden?’ Ze haalde haar schouders op. ‘Ach, het is toch leuk? Ze bedoelen het lief. En het is niet zo serieus ofzo.’

Niet serieus

Misschien voor haar niet. Maar voor mij voelde het alsof ze in een wereld zat die zoveel sneller ging dan die van mij vroeger. Ik wist niet of ik dat nou heel leuk vond of juist heel zorgelijk. De dagen erna merkte ik dat er steeds vaker berichtjes binnenkwamen. Soms zat ze op de bank met een brede grijns naar haar scherm te kijken, dan weer rolde ze met haar ogen en gooide haar telefoon neer. ‘Weer eentje,’ mompelde ze dan. ‘Weer wat?’ vroeg ik. ‘Gewoon, weer een jongen die iets probeert.’ Ze zuchtte overdreven. ‘Het is echt vermoeiend soms.’

Ik wist niet of ik moest lachen of me zorgen moest maken

‘Maar hoe reageren je vriendinnen hierop?’ Ze trok haar benen op de bank en haalde haar schouders op. ‘Sommigen vinden het cool. Anderen zeggen dat het onzin is. Maar ja, wat moet ik dan doen? Iedereen zit tegenwoordig op hun telefoon.’ Dat was een verschil met vroeger. Ik had mijn eerste mobiele telefoon pas eind middelbare school gekregen. En nu werden deze dingen al in groep 8 besproken alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

Op een middag stond ik in de hal toen ik haar met een vriendin hoorde praten in de woonkamer

‘Ja, en toen zei hij dus dat ik de mooiste van de klas ben en dat hij al weken naar me kijkt!’ ‘Oh my god!’ hoorde ik haar vriendin zeggen. ‘Wat heb je toen gezegd?’ ‘Nou, gewoon, bedankt. Wat moest ik anders zeggen?’ Ze giechelde. ‘Hij bleef me maar aankijken in de pauze.’ Ik rolde met mijn ogen en schonk een glas water in. Dit was de vierde jongen in een half jaar tijd. Wat gebeurde hier?

Toen ze later die avond naar boven ging, stond ik nog even in de hal

Ze appte nog even snel en legde toen haar telefoon weg. Ik zuchtte en liep naar de woonkamer. Wat moest ik hiermee? Het was onschuldig, maar toch… dit was een hele andere wereld dan die van mij vroeger. De weken daarna kreeg ik steeds vaker het gevoel dat ik niet meer helemaal snapte hoe de sociale dynamiek op school tegenwoordig werkte. Ik dacht aan mijn dochter en haar relaxte houding. Misschien was het inderdaad niets om me druk over te maken. Maar het bleef een vreemde gewaarwording, hoe normaal dit blijkbaar allemaal was geworden? Hoe zien andere moeders dit?

BARBARA