Ik sluit de deur van de badkamer en leun met mijn voorhoofd tegen het hout. Even ademhalen. Even rust. Maar nog geen twee tellen later hoor ik haar stemmetje alweer. “Mama?” Ik hou mijn adem in. “MAMA?!” Haar stem schiet omhoog, paniekerig. Mijn hart doet een sprongetje en ik wil al antwoorden, tot ik hoor hoe ze vervolgt: “IK WIL PAPAAAA!”
Nu mag ik niet eens haar boterham smeren
Daar is ‘ie weer. Die zin. Die zin die me al wekenlang als een mokerslag raakt. Kim is drie, en ik weet dat kinderen in fases gaan. Maar deze fase… deze breekt me. Twee jaar lang was ik haar alles. Ze plakte aan me vast als een schaduw. Ze wilde alleen door mij gedragen worden, alleen door mij getroost. En nu? Nu mag ik niet eens haar boterham smeren.
“Ik wil jou niet, mama!”
Vanuit de woonkamer hoor ik haar stampvoeten. “Ik wil niet dat mama me helpt! Ik wil papa!” Haar vader, Tom, probeert haar te kalmeren. “Mama mag ook een keer je boterham smeren, lieverd.” Fout. Grote fout. Ik hoor hoe Kim in snikken uitbarst. “Ik wil jou niet, mama!”
Mijn eigen dochter wijst me af, keer op keer
Ik voel hoe de tranen in mijn ogen prikken. Slik het weg, Leonie. Wees volwassen. Het is een fase. Maar mijn hart doet pijn. Mijn eigen dochter wijst me af, keer op keer, zonder reden. Alsof ik ineens overbodig ben. Alsof ik lucht ben. Tom komt de keuken in met een verontschuldigende blik. “Sorry, schat. Ik smeer ‘m wel even.” Hij probeert luchtig te klinken, maar ik weet dat ook hij het lastig vindt. Hij ziet hoe dit me raakt.
“Ik hou niet van jou, ik hou alleen van papa.”
Ik knik zwijgend en draai me om naar het aanrecht, zogenaamd bezig met iets anders. Ik hoor Kim giechelen als Tom haar boterham snijdt in sterretjes, zoals ik dat vroeger altijd deed. Mijn vingers klemmen zich om het aanrechtblad. Waarom is het ineens zo anders? Eerst waren het kleine dingen. “Papa mag mij naar bed brengen.” Prima. “Papa moet mij voorlezen.” Oké. Maar toen kwam: “Nee mama, jij niet!” als ik haar op wilde tillen. “Nee mama, ik wil papa!” als ik haar schoenen aandeed. En toen, de genadeklap: “Ik hou niet van jou, ik hou alleen van papa.”
“Ze heeft gewoon een papa-fase”
Ik weet dat ze drie is. Ik weet dat ze dit niet met opzet doet om mij pijn te doen. Maar het doet wél pijn. Verschrikkelijk veel pijn. Hij bedoelt het goed, echt. “Het gaat over,” zegt hij. “Ze heeft gewoon een papa-fase.” Ja, dat weet ik ook wel. Maar hij voelt de afwijzing niet. Hij voelt niet hoe zijn eigen kind hem van zich afduwt. Hij voelt niet hoe zijn hart breekt bij iedere “Nee mama, jij niet!”
Soms denk ik dat ik iets fout heb gedaan
Ik ben jaloers. Op mijn eigen man. Op het feit dat hij wél wordt vastgepakt, dat hij wél troostend wordt aangekeken als Kim verdrietig is. Dat zij haar armpjes om hém heen slaat in plaats van om mij. Soms denk ik dat ik iets fout heb gedaan. Ben ik te streng geweest? Heb ik iets gezegd waardoor ze boos is op me? Maar hoe zoek je naar een reden als er misschien geen reden is?
Alsof ik een enge vreemdeling ben in plaats van haar moeder
Ik koop haar favoriete koekjes. Ze wil ze alleen aannemen van papa. Ik probeer haar in bad te doen. Ze schreeuwt dat alleen papa haar mag wassen. Ik zeg dat ik haar mis als ze bij de opvang is. Ze haalt haar schouders op. “Ik mis alleen papa.” Elke poging die ik doe om dichterbij te komen, lijkt haar alleen maar verder van me af te duwen. Alsof ik een enge vreemdeling ben in plaats van haar moeder.
Ik ben onzichtbaar geworden
Ik begin me terug te trekken. Als ze me toch niet wil, dan hoef ik me toch ook niet op te dringen? Maar zelfs dat werkt niet. Het doet nog meer pijn als ik op een afstandje toekijk hoe ze zich in Tom’s armen nestelt, terwijl ik aan de andere kant van de kamer sta en onzichtbaar ben.
Ik breek op een zondagochtend
Het is vroeg. Ik lig in bed en hoor Kim in haar kamer murmelen. Tom slaapt nog. Ik besluit het nog een keer te proberen. Voorzichtig loop ik haar kamer binnen. “Goedemorgen, lieverd.” Ik glimlach en open mijn armen. Ze kijkt me aan met grote ogen. Even is het stil. Mijn hart hoopt, bidt. En dan… “Nee, ga weg! Ik wil papa!” Alsof iemand een mes in mijn buik steekt. Mijn armen zakken naar beneden. “Kim…” begin ik zachtjes. Maar ze kruipt weg, duwt zichzelf tegen de spijlen van haar bed, alsof ik een monster ben.
Op dit moment voelt het alsof ik mijn dochter kwijt ben
Ik loop terug naar onze slaapkamer, kruip onder de dekens en huil geluidloos. Tom wordt wakker en kijkt me verbaasd aan. “Wat is er?” Ik veeg ruw mijn tranen weg. “Niks. Ga maar naar Kim. Ze wil jou.” Ik weet dat dit een fase is. Dat ze misschien over een maand of een half jaar weer naar me toe trekt. Maar op dit moment voelt het niet zo. Op dit moment voelt het alsof ik mijn dochter kwijt ben. Alsof ik haar heb verloren aan de enige andere persoon die net zoveel van haar houdt als ik. En het enige wat ik kan doen… is wachten. Wachten en hopen dat er een dag komt waarop ze haar armpjes naar míj uitstrekt. En zegt: “Mama, ik wil jou.”
LEONIE
Ik ben het met veel reacties eens. Dit gedrag niet accepteren. Dat wordt later, bijv in de pubertijd, een complete ramp.
Zij beslist niet wie iets doet, dat beslissen jullie!
Als ze doorheeft dat het jullie serieus is zal ze wel eieren voor haar geld kiezen!
Als ze alleen door papa wil worden voorgelezen, dan maar zonder verhaaltje naar bed… om maar een voorbeeld te noemen.
Mag alleen papa de boterham smeren? Dan wordt het dus een droge boterham.
Ik wens je veel succes. Het zal de eerste tijd nog wat strijd geven, maar echt, zet door! Ze weet dat ze macht over jullie heeft omdat jullie er in meegaan.
Als ik de andere reacties lees zou ik echt een slechte moeder zijn die haar kind niet goed opvoed. De fase ‘ik wil X’ hebben we hier ook gehad. Meerdere keren. Soms een week, soms wat langer. Het is in ons geval wat ingewikkelder, maar in de basis is het een soort van grenzen opzoeken. Als ik naar doe tegen jou, blijf jij dan van mij houden? Wij gaven er meestal aan toe, wanneer mogelijk. En als het niet uitkwam, dan had ze pech. En ja, ik heb er wel eens om gehuild. Natuurlijk weet ik dat ze een kind is, maar dat maakt de afwijzing niet minder.
En nu, 5 jaar later, zegt ze nog steeds soms dat ze meer van mij houdt dan van mijn partner, en andersom. Maakt dat haar een manipulerend prinsesje? Of mij een slechte pleegmoeder? Misschien. Maar ik heb een andere opvoeding gehad en mijn pubertijd was voor mijn moeder ook een hel met tijden. We gaan het zien.
Ja, dat is een rare periode, de peutertijd. keiharde monsters zijn het.
Maar bedelen bij je kind om affectie is ook niet de bedoeling.
Laat het eens gaan voor een lange tijd. Neem het niet persoonlijk, zij was dol op je en wordt dat heus weer.
En papa mag ook genieten van deze periode, net als jij dat de eerste 3 jaren hebt gehad. Geef hem geen schuldgevoel, dat is bezitterig.
tsja,….
ook een beetje een muts-mama.
Je geeft haar zelf deze macht.
Het waait echt over, maar papa en mama moeten niet teveel naar haar pijpen dansen.
en als ze gewoon leert om iets zelf te doen en onafhankelijk te zijn van mama en papa is dat natuurlijk prima.
Wel geweldig voor haar dat ze voorlopig 2 personen als personeel heeft. Dit soort stress in een gezin voorkomt bovendien risico op een nieuw broertje of zusje, dus dubbel voordeel voor haar.
Een kind mag tegeneoordig alles bepalen en heeft de touwtjes van de marionettenpapa en -mama in handen.
Of het toe is aan slapen, eten, wat het wil eten, welke kleren het aan wil, welk speelgoed, vermaakt en nu dus ook hoe of door wie het verzorgt wil worden.
Nee, niet in meegaan. Papa en mama doen het allebei. Geen vast ritme maar hoe het uitkomt. Douchen, billen afvegen, boterham smeren, aankleden, naar peuterspeelzaal brengen/ophalen, voorlezen, naar bed brengen.
Vader moet niet de toffe peer gaan uithangen en toegeeflijker zijn dan moeder. Zeg eens een keer “nee”, doe iets op de boterham wat ze niet zo lekker vindt. Vorm als ouders één front en overleg eerst met elkaar.
Kinderen weten feilloos een wig te drijven.
Dit hou je niet vol.
Kom op ga aan het roer staan!
Nee, je kunt iemand niet dwingen van je te houden of leuk te vinden maar wel houden aan de regels en zo gezond en normaal gedrag te stimuleren.
Wat een overdreven reactie op een kind van drie. Alsof de wereld vergaat. Negeren dat rare gedrag en je niet gedragen als een drama queen. En je man trouwens ook. Wil je niet dat mama je helpt, nou ik doe het ook niet.
Ik zou het anders doen, een keer als ze dat zegt een tas pakken, haar laten zien wat het gevolg kan zijn van haar gedrag, en gaan. Even een nacht weg kijken of ze het dan nog steeds zo leuk vind. Je kunt veel accepteren van een kind maar niet alles, ook niet al is ze maar 3. Wat zijn de gevolgen als zij telkens haar zin krijgt. Het is echt een vervelende situatie, ik wens je veel wijsheid en liefde toe
Je laatje lekker inpakken, en je echtgenoot ook . Maak samen duidelijke afspraken, die kleine is niet de baas, niet door jou geholpen worden, dan ook niet door papa.
Jullie moeten samen op één lijn zien te komen. En laten zien wie de baas is.
en hoe voelt het als papa en mama zeggen: ik wil jou niet? jullie zullen je dochter toch echt moeten leren dat dit gedrag niet ok en niet gewenst is.
Ik weet niet of deze verhalen echt zijn maar ik ga er maar even van uit dat dit zo is.
In dit afschuwelijke gedrag is mama al veel te lang mee gegaan net als papa.
Mijn advies zou zijn: het kind duidelijk maken dat zowel papa als mama voor haar zorgen en dat papa en mama in 90% van de gevallen bepalen wie wat wanneer doet.
Mocht dit niet helpen dan is het verstandig om professionele hulp in te schakelen.
Iedereen heeft een andere opvoeding, zelf twee jongens en dit gedrag had ik nooit goed gevonden! Dit is ’n soort spelletje en ze weet dat je het niet leuk vindt, dat het je kwetst natuurlijk niet. Met drie kun je best op strenge manier haar toespreken en dat het nu afgelopen is. Papa heeft daar ook een aandeel in. Zelf met jongens ben ik echt strenger. Maar nu twee van 17 en 14 jaar leuke jongens en respect vol, we hebben een hele goede band en soms ging het ook buiten het boekje. Kinderen hebben grenzen nodig, doet ze alleen maar goed.
zoek eens op ‘oedipale fase’. de ontwikkeling die zij doormaakt is passend voor de leeftijdsfase, misschien een beetje vroeg.
ze zit nog erg in het alles of niets denken, zwart-wit.
help haar om te ontwikkelen naar de volgende fase van meer rijpheid, en dat ze de leuke en minder leuke dingen van haar ouders meer kan integreren. Dan gaat het heftige ‘splitten’ ook stoppen.
in de tussentijd verdragen, steun zoeken bij je man, andere moeders etc; wetende dat wat in deze fase gebeurd op zichzelf niet ongezond is, hardnekkig kan zijn en wel een beetje (liefdevolle) begrenzing nodig heeft.
Nu al niet meer de baas over een kind van drie. Echt waar? Dat wordt wat in de puberteit.
Aanpakken en grenzen stellen, niet deze flauwekul accepteren. Vader vindt het waarschijnlijk wel schattig, maar heeft niet in de gaten dat hij zijn dochter en het veranderen is in een heel akelig mens door dit toe te staan.
Wat een verschrikkelijk botte opmerking..Je hebt echt de empathie van een fruitvliegje.
waardeloos voor je als mama, jullie kunnen nog wat verwachten met haar als dit zo door gaat.
negeer haar maar een poosje, niet de lieve moeder uithangen, niets met haar doen, zelfs een kind van 3 kan al nadenken
Drie jaar oud betekent echt niet dat ze niet door heeft wat ze doet. ‘Oké, dan niet’ en je rustig afdraaien en met je eigen ding doorgaan is het antwoord. En gelijktijdig wel heel duidelijk en liefdevol tegen haar zeggen en laten merken dat ze altijd bij je kan komen als ze je nodig heeft. Maar dat je niet meer achter haar aan gaat lopen in de hoop dat ze je hulp aanvaardt.
Papa hoeft ook niet altijd aan haar wens tegemoet te komen. ‘Lieverd, Papa heeft nu geen tijd. Vraag Mama maar om je boterham te smeren’. En daar serieus in zijn: als ze dat niet wil, dan krijgt ze dus even geen boterham. Of wordt ze niet voorgelezen. Of wordt ze niet aangekleed. Daar gaat ze niet dood aan, maar ze leert wel dat hoe je je gedraagt, gevolgen heeft. Dat zal vast tot huilen of driftig worden leiden, maar ook dat is alleen maar bedoeld om haar zin door te drijven.
Ik heb ons kind ooit in zo’n fase in haar pyama in de auto gezet om naar de peuterspeelzaal te gaan. Toen ze door had dat ik serieus was, wilde ze plotseling heel graag aangekleed worden.
fase of niet, je mag haar heus wel vertellen dat het jou pijn doet. en dat dát dus niet mag, mama pijn doen. ook als ze drie jaar is begrijpt ze dit echt wel. laat niet meer over je heen lopen door je kind. en vraag je man om dit bij haar te bevestigen, dat ze haar moeder niet zo mag behandelen.
tot die tijd: probeer het los te laten en de vrijgekomen momenten nuttig in te vullen, dan heb je ook wat tijd voor jezelf en verzet je voor even je gedachten. succes!
precies, ook papa moet onmiddellijk stoppen met het hierop reageren bij dochterlief en moet openlijk achter zijn vrouw, haar moeder gaan staan. opvoeden begint jong
Jeetje dit is zo pijnlijk. Ook al weet je dat ze je niet expres pijn wilt doen ga je het toch bijna geloven…. Ik herken dit precies en heb zo nu en dan nog steeds deze pijnlijke momenten. Ik schrik ook enorm van de koude reacties van andere ouders… als je kind jou niet wilt dan kun je je poot stijf willen houden maar je wint het niet. Ze voelt ook dat ze jou er mee heeft en mede daardoor wordt het een spelletje.
Na het zoveelste pijnlijke moment haalde ik mijn schouders op en dacht prima dan ga je toch naar je vader. Wij zijn uit elkaar waardoor het nog meer zeer lijkt te doen… ik mocht de zwangerschap en het eerste jaar na haar geboorte helemaal alleen doen. En dan komt het moment ineens daar dat ze liever bij papa wilt zijn…. Hoe dan?! Ik heb je al die tijd gedragen en was dag en nacht je in slaap aan het wiegen… je vader wees je af en wilde niks van je weten. Hij kwam je broer en zus elke week ophalen en liet jou achter bij mij… ik vond dat hartverscheurend. En nu alsof ze nooit door heeft gehad dat ze werd afgewezen al die tijd door haar vader. Ik snap er niks van maar voel absoluut met je mee.
Dit gedrag stoppen….!
Onze dochter is 3 en probeert hetzelfde spelletje, dan moet mama het doen en dan moet papa het doen, wij werken hier niet aan mee, het is graag of niet. Ze is 3!
Jemig, ze wordt helemaal niet afgewezen.
Ze wil gewoon haar zin hebben.
Zoals ze waarschijnlijk al meer doet..
Ja als je hier al zo’n drama van maakt wat moet dat in de toekomst dan worden.
En zoals je op je dochter reageert.
Als ze je niet wil zeg je, dag meisje dan ga ik weer.
Klaar en geen woorden meer aan geven.
Ze heeft je mooi in de tang dat meisje.
Vooral in meegaan hahaha
ik sluit me bij Debbie aan. Als ze nu al jullie de les leest. Waar moet dat heen. Tegenwoordig dat gepamper. Kom op zeg….zo gaat ze overal haar zin doordrammen.
precies wat Debbie zegt!!
Lieve Mama♥️
leef met je mee uiteindelijk kom je er door heen! Wellicht heb je wat aan de website van howtotalk.
Liefs
https://howtotalk.com/het-belang-van-ouderlijke-voorkeur-bij-peuters-een-fase-van-sterke-hechting
ik snap eigenlijk niet zo goed waarom er toe gegeven wordt aan een kind van 3?
als ze het niet van jou wil heeft ze pech! waarom laat je het dan je man doen en krijgt ze haar zin? zo maken jullie het alleen maar erger want ze krijgt telkens haar zin! ze geniet van dit spelletje want dat is het voor haar en jullie werken eraan mee!
duidelijke regels stellen en zeggen mama smeert je boterham en anders kring je niks! en vandaag legt mama je in bed en morgen papa! om de dag en zo gaat dat en anders niet! mama en papa zijn de baas en niet jij kim!
gewoon duidelijk op haar niveau uitleggen en dan zal ze het moeten accepteren!
wedden dat dit na een paar dagen sputteren over is?
Gelijk heb je
Wat een heftig verhaal, afgewezen worden door je dochtertje. Zelfs mijn hart huilt met je mee. Want ik snap best dat dit verschrikkelijk veel pijn doet
Een oplossing heb ik niet voor je, was het maar waar. Ik hoop voor je dat deze fase heel snel mag er gaan. Lieve mama een hele dikke knuffel voor jou❤️
Jemig, ze wordt helemaal niet afgewezen.
Ze wil gewoon haar zin hebben.
Zoals ze waarschijnlijk al meer doet..