Het was een heerlijke middag in de zomervakantie
De zon scheen, niet te warm, niet te koud. Nederlands weer. Boris stond al met één voet over de drempel toen ik de deur openzette. ‘Ga maar lekker spelen, schat,’ zei ik. Hij rende meteen naar buiten, vol energie, zijn korte beentjes die de stoeptegels opsprongen alsof hij vleugels had.
We wonen in een blok met meerdere straten, en in het midden ligt een gigantisch speelterrein
Echt enorm. Grasvelden, wipkipjes, trappetjes, klimrekken, muurtjes, palen—alles wat een kind zich kan wensen. Het is een walhalla voor kinderen. Boris kent elke hoek en steegje, elk paadje dat tussen de huizen doorloopt. Hij kan zich er uren vermaken, zonder dat ik hem hoef te roepen.
Af en toe keek ik even naar buiten
Soms bleef ik in de deuropening staan met een kop thee. De meeste moeders bleven dichtbij, op een bankje of ergens langs de kant van het veld, kletsend met elkaar terwijl ze hun kinderen in de gaten hielden. Maar ik? Ik vond het onzin om daar de hele tijd bij te blijven. Boris was vijf. Geen baby meer. En eerlijk gezegd vond ik het heerlijk dat hij zichzelf kon vermaken.
Soms zat ik op de bank met een boek, luisterend naar de geluiden van buiten
Gelach, geschreeuw, het bonken van kleine voetjes tegen het gras. Ik kon bijna raden wat er gebeurde zonder te kijken. ‘Ik ben de koning van de berg!’ hoorde ik Boris eens roepen. Een ander kind protesteerde. ‘Nee, ik was eerst!’ Ze losten het zelf wel op. Zo ging dat altijd. Kinderen hebben niet constant een volwassene nodig om in te grijpen.
Soms rende Boris naar binnen om even iets te drinken of om snel iets te vertellen over wat hij had meegemaakt
‘Mama! Ik had net bijna een spin gevangen! Hij was zó snel!’ Ik glimlachte en gaf hem een slok aanmaaksap. Hij had rode wangen van het rennen. ‘Ga maar snel weer terug, schat.’ En weg was hij weer.
Op een middag hoorde ik buiten een flinke klap en een kind dat huilde
Ik schrok en keek meteen naar buiten. Niet Boris, zag ik snel, maar een jongetje dat tegen een van de palen was geknald. Een moeder rende erop af en troostte hem. Ik bleef even staan en besefte me hoe vanzelfsprekend het was dat andere ouders ingrepen als het nodig was.
De eerste keer dat een buurvrouw er iets over zei, lachte ik het weg
Het was op een buurtborrel, zo’n verplichte gezellige avond waar iedereen een beetje tegen zijn zin naartoe ging. De wijn was lauw, de hapjes uitgedroogd, alles stond te lang. ‘Florien, laat jij Boris echt zomaar buiten spelen?’ vroeg Angela, terwijl ze haar glas heen en weer draaide. ‘Tuurlijk,’ zei ik. ‘Hij kent het terrein op zijn duimpje.’
Angela keek bedenkelijk en nam een slok
‘Maar je hoort hem niet als hij valt.’ Ik rolde met mijn ogen. ‘Hoe groot is die kans nou? Er lopen genoeg mensen rond. Als er iets gebeurt, merkt iemand het wel.’ Een andere buurvrouw, Marleen, mengde zich in het gesprek. ‘Maar Florien, laatst zat ik op het bankje bij de schommel en zag ik Boris helemaal alleen bij het muurtje. Hij probeerde er op te klimmen en ik dacht: stel dat hij valt en jij bent binnen, wie helpt hem dan?’
Ik haalde mijn schouders op
‘Dan roept hij om hulp, of iemand anders helpt hem.’
‘Ja, maar als hij alleen is…’
‘Maar hij is nooit echt alleen,’ onderbrak ik haar. ‘Er spelen altijd wel andere kinderen.’
Angela haalde haar schouders op. ‘Nou, ik zou het niet doen.’
Het bleef niet bij dat ene gesprek
Elke keer dat er een buurtborrel was, kwam het weer ter sprake. Niet op een vervelende manier, maar het werd steeds net iets serieuzer. ‘Het is anders als hij met anderen speelt,’ zei Gerrit, een van de andere buren. ‘Dan kunnen ze hulp halen als er iets gebeurt.’ Ik vond dat onzin. ‘Maar dat is toch hetzelfde als wanneer hij alleen speelt?’ vroeg ik. ‘Niet helemaal. Als hij struikelt en keihard op z’n hoofd valt, wie ziet dat dan?’
Ik had geen zin in die discussie
Maar het begon me op te vallen dat andere buren instemmend knikten. Langzaam maar zeker voelde ik me bekeken. Alsof ik een slechte moeder was. Alsof ik iets deed wat eigenlijk niet mocht. Toen Boris op een middag enthousiast binnenstormde en riep dat hij een geheime hut had gebouwd achter de struiken bij het klimrek, voelde ik het. Die twijfel. Die onrust. Ik hoorde Angela’s stem in mijn hoofd.
Had ze gelijk? Moest ik hem meer in de gaten houden?
Ik wist niet meer wat normaal was. Wat overdreven was en wat niet.
FLORIEN
ja..de moeder maffia, iedereen die het beter weet. behalve jezelf want jij kent je kind blijjkbaar niet.
mijn dochter was 6 en wou zelfstandig naar school fietsen. niets kon haar tegenhouden, behalve ik. ik heb naar haar geluisterd, hoe angstig ik ook was. ze moest 2 drukke straten over. trainen, trainen en nog eens trainen en daarna loslaten. en ow wat was dat loslaten moeilijk. ze kreeg een telefoon mee, zodat ik wist dat ze veilig was aangekomen. die moest ze inleveren bij de juf.
ik was een luie moeder, geen z8n om haar te brengen, ow wat heb ik een ellende gehad bij de moedermaffia in de straat.
inmiddels is ze 12. ze is zelfredzaam omdat ze steeds vaker vroeg dingen zelfstandig te doen. ze kan koken, het huishouden, alleen met de trein, bus. ze komt voor haarzelf op. geeft grenzen aan.
en nee, ze hoeft het allemaal niet te doen. althans het huishouden en zo niet. maar het is wel fijn als je thuiskomt en het eten staat klaar of het huis is schoon na een dag werken.
Ben ik dan lui? nou laat me dan maar lui zijn. ik weet beter, want ze geniet van al die zelfstandigheid.. En ik zie haar opgroeien tot een prachtige sterke vrouw. Iets wat ontbreekt in deze wereld.
ik heb nog een zoon. exact hetzelfde verhaal. wou ook veel zelfstandig doen en ik heb het hem geleerd. inmiddels is hij 14 en werkt in de vakanties, af en toe een middag na school en draait zich niet om voor een werkweek van 40 uur.
ze kunnen met geld omgaan en verdienen dit ook zelf.
ik ben gewoon zelfs trots die nu luie moeder te zijn! want wat de moedermaffua als lui heeft gezien, is voor mij luisteren naar de kinderen geweest en werken aan hun zelfstandigheid.
en dat is wat jij ook doet. werken aan de zelfstandigheid van je kind
amen
luister naar je eigen gevoel wat anderen denken is niet jou probleem laat kinderen lekker zelf buitenspelen is goed, worden het zelfredzame personen van die met bijde voetjes op de grond staan.tegenwoordig worden kinderen als kasplantjes behandeld.en dat worden de watjes van de toekomst.kinderen zijn heel inventief maar laat ze los en trek af en toe de teugels aan .
Nooit zonder toezicht laten. Ik ben ontvoerd door groep kinderen en heb daar mijn hele leven last van gehad.
Dat is erg vervelend voor je maar die kans 1 op 1 miljoen. Dus minimaal. Dan kan je ook geen kinderen naar buiten doen want de kans dat ze een ongeluk krijgen is vele malen groter.
Wat als , wat als.
De reacties van deze mensen die zelf wel hebben mogen genieten van vrijheid in hun jeugd.
Wij hebben ook daar valletje op ons hoofdje overleeft, etc.
De ouders verstikken hun kinderen op het moment, de kinderen kijken continu naar hun ouders om bevestiging te vinden en kunnen niets zelf oplossen.
Je kind kan gewoon zelf buitenspelen, de huidige ouders denken van niet.
. ‘Ik bleef even staan en besefte me hoe vanzelfsprekend het was dat andere ouders ingrepen als het nodig was.’
Of je een vijfjarige al dan niet alleen buiten laat spelen, daar verschillen de meningen nou eenmaal over. Dat hangt af van de situatie en het betreffende kind. Maar je kind alleen buiten laten spelen omdat andere ouders wel op hem passen, dat gaat mij een beetje te ver…..
dat is niet wat ze zegt.
ze gaar er niet vanuit maar constateert dat die andere ouders zich overal mee bemoeien.
zo kan je het ook lezen
5 vind ikzelf nog erg jong. ik ben altijd bij ze buiten gaan zitten. tegenwoordig kan dat niet meer, met al die gekken wat rondlopen.
ik woon in een vrij rustig dorp. Iedereen kent elkaar, de speeltuin is bij mij aan de overkant. 1 rustige straat oversteken.
Maar hier gaan alle moeders, ik ook, mee naar de speeltuin. Kinderen spelen, en ouders kletsen en zitten op de daarvoor bestemde bankjes. Gezellig.
Mijn oudste dochter is 6, maar verder dan de voortuin met een stukje stoep laat ik haar niet gaan. Het zal ook aan het kind zelf en de buurt liggen. Zelf speelde ik op die leeftijd wel buiten maar mijn dochter is vrij introvert en goed de weg onthouden en voor zichzelf opkomen doet ze niet.
ze kent de weg niet en kan niet voor zichzelf opkomen, zegt u.
En wat, als dat nu te maken heeft met het feit dat de kinderen geen kans meer krijgen op zelfontwikkeling doordat ouders er als haviken bovenop zitten?
Ze worden continu door de ouders gecorrigeerd ipv zelf te ontdekken wat een ander kind ervan vind of op reageert , danwel oplost.
Volledig mee eens, weet niet of het aan de naam ligt, maar deze Ron denkt hetzelfde. Het is op dit moment een doorgeslagen controle maatschappij. Mijn kimderen nooit mobieltjes meegegeven, die idioterie! Van te voren, ook op die leeftijd afspraken gemaakt, waar en wanneer ze zijn en wat te doen als. Een kind copiëert zijn of haar gedrag aan jouw gedrag en angsten. En eens vallen hoort bij het leven. Motorisch gezien is het momenteel een drama met de ontwikkeling van een kind. Ik ondervind het als fysiotherapeut dagelijks. Kinderen worden overdreven gepampert en mogen blijkbaar niet meer vallen en worden gelijk getroost en in de watten gelegd. De motorische problemen op tienerleeftijd zijn nu niet te overzien. Het aantal kruis-, knieband- en meniscusletsels iop tienerleeftijd is enorm. Waarom? Spelen, bewegen, vrijlaten, vallen en opstaan is afgeleerd door de controlemaatschappij. Heb vertrouwen in het kind, laat het ontwikkelen en vrij van jongs af aan. Geen angst als ouders hebben, want dat is het grootste probleem. Als je als ouders angst hebt, heeft je kind ook angst ( kopiëergedrag), dus complimenten aan de briefschrijfster) . Ik heb het nu over mijn kinderen die opgegroeid zijn in Amsterdam, tussen druk verkeer. Nu woon ik in Zwitserland en kan ik ze met een gerust hart alleen laten skiën, 11 en 13 jaar.
Hoe gaat U straks om met uw dochter die ’s avonds op 17 jarige leeftijd naar haar vriendinnetje fietst 5 kilometer verder op. Of gaat u haar bregen en ophalen. Mijn dochter van 16 ging in het weekend stappen 8 km verderop en kwam om 01.00 uur weer naar huis fietsen. Wij werden daar ook op aangesproken, want ja achter iedere boom stond een aanrander. De werkelijkheid was dat de kans groter was dat zij op het fietspad zou worden aangereden door een dronken automobilist. Zij is inmiddels 30 jaar en is nog steeds blij met de veratwoording die wij haar gaven. Natuurlijk hebben we over allerlei gevaren gesproken die je in het uitgaans leven kan tegen komen.
Ja wat als? wat als? wat als? wat als ik m’n kind de hele tijd verplicht binnen laat spelen omdat er mogelijk iets kan gebeuren buiten…. maar je dat nooit van tevoren weet, en er net zo goed iets kan gebeuren als het kind binnen is of jij er wel bij bent maar toevallig net niet meteen ziet dat hij valt bijvoorbeeld. Natuurlijk zijn er veel mogelijke gevaren maar je kind bewust overal van weghouden omdat er misschien iets kan gebeuren is gewoon onzin en ook niet goed voor zijn ontwikkeling….
Dus laat je buren maar praten en doe gewoon wat goed voelt voor jou en je kind. Natuurlijk is het wel goed om hem bepaalde regels mee te geven waar hij zich aan moet houden.
dus het is wel zo fijn als andere mensen jouw kind in de gaten houden?…
maar jij hebt er blijkbaar niet zoveel zin in
wees eens wat socialer
Oei, de moeder politie. Val elkaar niet zo hard af. Het hangt helemaal van het kind af en van de situatie. Als het een rustige speelplaats is zonder verkeer vlakbij kan het best. Maak goede afspraken met je kind en check of hij zich daar aan houdt. En ik zou wel af en toe gaan kijken om de sfeer te proeven. Want die kan zomaar omslaan.
Ik mag toch hopen dat je als ouder zelf heel goed kunt bepalen of je kind alleen buiten kan spelen en hoe je al dan niet toezicht houdt. Kap vragen hierover, beleefd en vriendelijk af, begin over iets anders (de lauwe wijn of uitgedroogde hapjes bijvoorbeeld ) of verzin een smoes om niet telkens in dit soort gesprekken verzeild te raken. en sla die ” verplichte” (serieus?) Buurt borrel zo nu en dan over (of het liefst helemaal) en doe gewoon je eigen ding. Dat doet iedereen.
Mijn zoons speelde weleens in de speeltuin en hield ik hun in de gaten. Maar in de buurt buiten spelen ging met moeite want er waren niet veel kinderen. Maar wel van de laffe pest gasten. Mijn zoons hadden beide een leerachterstand. Op de scholen werd er aandacht aan besteed tijdens het spelen. Verder toen ik verhuist was konden me kinderen in het grasveld spelen op het pleintje. Daar waren wel kinderen
Niets mis mee. Generaties speelden alleen buiten. Het geeft ze verantwoordelijkheid. En de mensen die het hebben over vreemde mensen die “dit of dat” kunnen doen…80% die “dit of dat” doen zitten in hun eigen familie/vrienden/kennissen kring en daar laten ze hun kind ook alleen bij.
Ik vind het nogal onverantwoord en ik lees het op een hele negatieve manier. Zolang je zelf maar rust hebt en met je boekje op de bank kunt zitten. Ook de manier hoe u praat over de buurt borrel ook al zo negatief. Uw buren hebben volledig gelijk.Vergeet men soms ook dat er ook slechte mensen op de wereld zijn? Wat als hij mee genomen wordt? met alle gevolgen van dien. of inderdaad alleen is en een gigantische smak maakt en buiten bewustzijn is. Wat is er zo mis aan om buiten op het bankje te gaan zitten. Hij is 5 jaar dat is nog steeds een hummeltje. En dan gewoon alleen laten. wat vroeger kon kan tegenwoordig niet zomaar meer.
Wat als……we zijn er zo’n ster in om situaties te verzinnen die zelden voorkomen. Dan moet je dus het kereltje die t liefst de hele dag buiten is aan banden leggen, je kunt als ouder zijnde best een x een uurtje buiten zitten maar niet uren, dus dan zou je hem weer mee naar binnen moeten nemen terwijl hij het liefst buiten is. Waarom oordeelt iedereen over andermans kind? Iedere ouder kan zelf heel goed bepalen of dat bij hun kind kan. En als de omgeving er echt ongerust over is ga je niet op een buurtborrel ouders er op aanspreken maar dan ga je een keer persoonlijk praten! Ik zou me op zo’n buurtborrel niet meer vertonen!
Wat vroeger kon ( in dit geval) kan gewoon nog steeds. Er gebeurt niet veel meer dan vroeger alleen nu wordt het via Social uitvergroot. Nu hoor je alles en ook nog vaak veel vaker. In de praktijk valt het toch echt reuze mee. Waarom kinderen het vaak niet meer mogen zegt meer over de ouders. Lekker woke doen en je kind niet het leven laten ontdekken. Lekker watjes van maken
als het kan prima toch?! Het ligt natuurlijk heel erg aan de leefomgeving maar hier in het dorp spelen kinderen van 5 ook gewoon alleen buiten hoor. Ze hoeven geen grote wegen over te steken (die heb je ook niet in dorp van 700 inwoners). En dan ja wat als hij valt. Het zijn kinderen tuurlijk gaan ze wel eens op hun snufferd, dan staan ze 99 van de 100x op en spelen weer vrolijk verder. behalve als je er natuurlijk gelijk naast staat en overbezorgd gaat lopen doen dan is het brullen
Vallen tot daar aan toe, daar zou ik ook niet zo bang voor zijn. Het zijn vreemde mensen waar je bang voor moet zijn. Veel ouders beseffen niet wat er buiten loopt en hard gezegd: hoeveel een kind tegenwoordig oplevert. Ik heb mijn huiswerk daarin gedaan en geloof me, dan laat je je kind niet alleen meer buiten. We leven in 2025, niet in de jaren 80.
Succes met je watjes en voor hun vooral sterkte
Inderdaad, en Nederland is een van de grootste leveranciers.
Tony waar ben jij zo boos van joh?!
Het is wel afhankelijk van waar je woont denk ik, in een grote stad zou ik het waarschijnlijk niet doen. Ik woon zelf in een dorp en kinderen van vijf lopen ook al vaak zelf naar school. Buitenspelen doen ze ook al vaak heel klein zonder ouders. Zelf zwierf ik door de polders, en kwam onder de bagger thuis als het donker werd. En mobiele telefoons bestonden nog niet, heerlijke jeugd was dat. Dus als het veilig kan, en je kind is eraan toe, lekker laten zeuren en gewoon lekker buiten laten spelen.
jij hebt straks als Boris volwassen is een zelfstandige zoon die zichzelf kan redden en je buurvrouw heeft wss een kind dat zijn moeder overal voor nodig is. Super gezond dat hij zo buiten speelt. Je houdt hem toch in de gaten zo en als er iets is komt hij heus wel naar je toe. In heel Nederland spelen overal kinderen buiten. Ook op die leeftijd. Echt helemaal niets mis mee. Laat je niet gek maken door de over bezorgde buurvrouw!
ik heb mijn kinderen ook zelf laten spelen hoor. En ja, een keer kwam mijn oudste thuis met zijn rug vol schaafwonden, was huis uit een boom gekukeld. Dan denk ik ook even van Oeps, dat had verkeerd kunnen aflopen, maar dat zou ook gebeurd zijn als ik buiten op dat bankje zat, of ik had hem gestopt niet in die boom te klimmen, wat weer angstig maakt. Nu zalf erop en gevraagd wat hij ervan had geleerd. niet meer in kleine bomen klimmen, die zijn nog niet sterk. En hij was weer buiten…
Ik ben 62 en speelde vroeger altijd zonder toezicht buoten vanaf de kleuterschoolleeftijd in Amsterdam Oud West. En raad eens? Ik ben er nog. Er is niets verkeerd aan om je kind op te voeden met zelfstandigheid. Ik heb mijn dochter ook altijd gewoon laten spelen. Ik woonde toen in ZO Groningen, bij Ter Apel. Ze had wel een klein smartfoontje met een GPS tracker erop, dus ik wist altijd waar ze was, maar ze kon haar gang gaan. Ze is nu erg zelfstandig. Het is ook niet goed ze heel lang onder toezicht te laten spelen en dan later ineens in het wild loslaten. Dan hebben ze niets geleerd. Laat je niet gek maken: Als jij voelt dat jouw kind het kan, gewoon doen.
Nooit een ventje van 5 jaar alleen laten spelen….het is onverantwoordelijk!
wat een onzin. in de grote stad zou ik het ook niet doen maar als je net als ik in een rustig dorpje woont kan dit prima.
waarom Miep????? mijn kinderen gingen naar de speeltuin. met 4 jaar. centjes mee. mooit problemen geweest.
Wat een onzin, ze kijkt regelmatig uit het raam, bij de deur, ze hoort zijn stem als ze binnen is dus wat is hier mis mee? ze gaat niet winkelen of zo? Misschien kan dit met uw kind niet of in uw buurt niet, maar dat is geen reden dat geen één kind van 5 dit niet mag!
Ik zou mijn kind liever lekker (alleen) buiten laten spelen dan binnen waar ze steeds om een scherm vragen! Dat vind ík onverantwoordelijk! En al die kinderen die met de auto naar school gebracht worden en zo niet de vaardigheden krijgen om fietsend met het verkeer om te gaan!
Maar om een 5-jarig kind niet alleen buiten te laten spelen terwijl ouder op gehoorafstand is en regelmatig uit het raam kijkt vind ik erg overdreven!
Mijn kinderen speelden met 5 ook gewoon buiten hoor. Ook zonder mijn directe nabijheid.
Het zal vast heel erg afhangen van je woonomgeving, maar hier is dat heel normaal. Een rustig dorp waar volop kinderen buiten spelen.
wat fijn dat jij je zoontje het vertrouwen geeft, dit heeft een grote invloed op zijn zelfvertrouwen. Natuurlijk er kan iets gebeuren, maar dat kan ook als hij straks 8 jaar oud is. Als jij je kind de basis leert. Op de stoep blijven, naar jou toekomen als hij uitgenodigd wordt bij een vriendje en tot daar mag je spelen en verder niet, dan is dat toch gekaderd? jij kent je kind het beste en ik ken genoeg kinderen (ik ben leerkracht) van die leeftijd die het wel maar ook niet zouden kunnen. Er zijn genoeg gevaarlijke mensen of situaties die zich voor kunnen doen. Je kunt nooit alles voorzien. Natuurlijk neem je een risico, maar dat risico is er ook beneden in je huis terwijl jij boven de wasmachine aan het vullen bent. Er kan altijd iets fout gaan. Ik zou mijn dochter graag willen leren dat ze in zo’n geval dan ook zelf een oplossing kan bedenken. Je geeft je kind de verantwoordelijkheden die hij aan kan en jij kent hem. Mijn buren en ik letten vanzelfsprekend op elkaars kinderen. erg jammer dat jouw buren er zo in staan.
5 jaar is prima. zeker als je goed zicht hebt en goede afspraken kunt maken. Natuurlijk is elk kind verschillend maar laten we onze kinderen niet teveel pamperen, hoe goed we het ook bedoelen. Mijn kinderen speelden vanaf 4 jaar buiten en dat was prima.
Zoals deze moeder erover vertelt, lijkt het mij een gezonde situatie.
5 jaar is idd nog klein maar naar mijn idee niet te klein om binnen zichtveld van huis zelfstandig te kunnen spelen. Ja er kan wat gebeuren maar dat kan overal. Bepaalde riaico’s horen bij het leven en dit valt voor mij onder een acceptabel risico.
Ik zou het persoonlijk absoluut niet doen. Daarbij maak je ook gebruik van andere ouders die indirect jouw kind in de gaten houden. Jouw kind, jouw verantwoordelijkheid.
Zo loopt hij weg, valt hij inderdaad verkeerd, gaat hij met iemand mee etc. Nee, vijf jaar vind ik te jong.
Laatst was er een klusjesman bij ons, die zijn kinderen noodgedwongen meegenomen had. De kinderen waren net vijf en zes jaar. Er is veel water bij ons en wat wegen. De kinderen waren daarbij ook niet bekend in de buurt. Ondanks dat het niet mijn kinderen waren, vond ik het doodeng. Veel te jong voor zo’n verantwoordelijkheid.
Ik weet niet hoe oud een kind wel moet zijn om alleen buiten te spelen, maar kleuterklas leeftijd vind ik erg jong.
Ik denk dat dit komt omdat de buurt waar je woont door al het water onveilig is.
Maar als je in een rustige buurt woont, voor of achter je huis is een speeltuintje waar je vanuit huis zicht hebt is er toch niets aan de hand? Natuurlijk kan er iets gebeuren maar nog altijd gebeuren de meeste ongelukken in huis! Bovendien kan er ook iets gebeuren als hij op z’n slaapkamer speelt of net in een andere ruimte als waar jij bent. En ook dát hoor je niet altijd!
Wat een onzin. Vind dit zo vertrutting. Kinderen mogen tegenwoordig geen stap meer zetten, zonder dat iemand mee kijkt. Laat ze lekker! Ook hier gingen ze graag zelf op pad,dat heet loslaten. Ze leren delen, problemen oplossen en als ze waren gevallen kwamen ze echt wel thuis. Als je duidelijke afspraken maakt komt het echt wel goed.
hij is idd NOG maar 5 en nog klein en kwetsbaar. zeker hoor je in de buurt te zjjn en overdrijven ze niet. het is onverantwoord om af en toe te kijken. mijn zoontje word in Juli 7 en mag sinds kort pas alleen voetballen op het veld en dan nog kijk ik TIG keer en heb ik duidelijke afspraken tot nu toe gaat het goed maar als nog je weet het nooit. Liever te bezorgd dan te makkelijk helemaal in deze wereld wees nooit voorzichtig genoeg
Pppffff. Dat wordt een lekker zelfstandig kind. Later ook mee om te kijken naar zijn 1e verkering zeker. Of die of de ouders ervan wel goed op je kleine kindje ( van dan ca 17 jaar) passen. Leuke schoonmoeder later
Natuurlijk moet je het zelf weten, maar ik persoonlijk ga meestal wel op het pleintje zitten hier. Ik lees dan een boekje in het zonnetje. Natuurlijk ga ik soms even naar binnen om een wasje op te hangen, of een klusje te doen, maar ik zou mijzelf inderdaad niet vergeven als er wel iets gebeurd.
Ik weet niet of het van deze tijd is eigenlijk en vanaf wanneer ik zelf buiten speelde alleen? Misschien zijn we tegenwoordig wat anders?