Anne: “Ik liep tegen mijn man op en wist genoeg, zijn woorden vergeet ik nooit meer: ‘Het is klaar’”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.

Mijn man en ik kregen onze eerste dochter toen we nog maar 21 jaar waren

Een heel mooi cadeautje, want we hadden totaal nog geen plannen om een gezin te beginnen. Eenmaal aan het idee gewend maakte wij alles klaar om haar te verwelkomen en op 3 mei 2022 werd onze dochter Belle-Julie geboren. Als snel begon het te kriebelen voor een broertje of zusje voor haar, omdat ik een hele goede band met mijn eigen broertje heb en ook een klein leeftijd verschil tussen ons zit. Al snel was ik zwanger van ons tweede kindje en bleek dat we in mei 2023 een broertje en zoon zouden krijgen. De zwangerschap ging goed, op wat kwaaltjes na en waren wij erg blij met de kleine man die eraan zat te komen. Op 17 mei 2023 werd Joah-Owen geboren en was het een gezond mannetje, helaas kwam er na de hielprik een slechte uitslag..

Die ene vrijdagavond ging alles mis..

Uit de hielprik kwam een stofwisselingsziekte en we moesten voor onderzoek naar het Wilhemina kinderziekenhuis. Daar bleek uit onderzoek dat hij carnitine transporter deficiëntie heeft en zijn wij gestart met medicatie. Hij zou daar geen last van ondervinden in zijn verdere leven en af en toe gingen wij weer terug naar het ziekenhuis om te kijken hoe het met hem ging. Dat hij een stofwisselingsziekte heeft merkte wij niet aan hem, het was een heel vrolijk mannetje en wij genoten volop van hem als gezin en voelden ons compleet. De maanden vlogen voorbij en hij groeide als kool, tot die ene vrijdag avond. Toen ging alles mis.

Hij begon te huilen, ik besloot hem mee te nemen naar beneden

Op vrijdag 27 oktober 2023 begon de dag zoals altijd. Dat was mijn vrije dag. Samen met mijn dochter en mijn moeder ben ik naar Monkeytown geweest en mijn zoontje was bij mijn man. Eenmaal in de avond lag de oudste lekker op bed en is mijn man vertrokken naar vrienden voor een gezellig avondje. Joah was nog wakker, ik gaf hem de fles en bracht hem daarna ook naar bed en hij sliep gelijk. Rond 21.00 uur werd hij een beetje wakker en jammerde hij wat. Ik ben naar hem toe gegaan om zijn speen te geven en ben daarna weer terug naar beneden gegaan. Helaas hielp het niet en begon hij te huilen en probeerde ik zijn bedje een beetje te wiegen (hij sliep nog bij ons de kamer in een co-sleeper), ook dat hielp niet en hij begon harder te huilen. Ik besloot hem mee te nemen naar beneden om met hem te knuffelen op de bank.

Ik zag het direct aan hem, dit is foute boel

Op een gegeven moment werd hij wat stiller en plots was hij helemaal stil. Ik keek naar zijn gezicht en zag zijn ogen zo wegrollen en hij viel slap weg in mijn armen. Ik zag het direct aan hem, dit is foute boel. Ik voelde in zijn nekje, maar daar was ook geen hartslag meer te voelen en belde direct 112. Met Joah in mijn armen en zijn slaapzak nog aan rende ik naar beneden, gooide de voordeur vast open zodat de hulpverlening direct naar binnen kon gaan. Ik trok zo snel mogelijk zijn slaapzak uit en legde op instructies van de meldkamer hem op een stabiele en platte ondergrond en begon met de reanimatie.  Als snel kwamen er een brandweerman binnengerend die in dezelfde wijk woonde, binnen enkele minuten stond het hele huis vol politie, ambulance en brandweerlieden. Op dat moment keek ik om mij heen. Overdonderd door wat er eigenlijk allemaal gebeurde en nog bezig was, totaal machteloos want je kan niet helpen terwijl het wel om je eigen kind gaat.

Ik kon niet meer zeggen dan: “Joah wordt gereanimeerd..”

Er kwam een politieagent naar mij toe: “Waar is de vader van Joah?” Ik schrok erg van die vraag omdat hij nog van niks wist en niets vermoedend een leuke avond heeft. Zo snel mogelijk probeerde ik hem te bellen maar helaas nam niet op, dus besloot ik mijn schoonvader te bellen want mijn schoonouders waren ook niet thuis op dat moment. Die nam gelukkig op en stond binnen 2 minuten ook in huis. Mijn man belde daarna direct terug en ik kon niet meer zeggen dan: “Joah wordt gereanimeerd..” Hij hing gelijk op en kwam ook naar huis.

Joah lag daar met alle hulpverlening om hem heen die hun uiterste best deden om leven terug te krijgen in zijn lijfje

Op dat moment kon ik alleen maar voor mij uit kijken en denken aan wat er allemaal gebeurd was en stelde wel honderd vragen aan mijzelf waarom dit nu ineens zo mis kon gaan. Mijn man kwam binnen en keek mij aan, ik kon niets zeggen.. Hij rende direct naar Joah toe die daar nog lag met alle hulpverlening om hem heen, die hun uiterste best deden om leven terug te krijgen in zijn lijfje.

Ik kon het niet aanzien hoe ze bezig waren met Joah

Uiteindelijk werd besloten om naar het ziekenhuis te gaan om daar verdere medische hulp te kunnen bieden. Joah is samen met mijn man per ambulance die kant opgereden en ik ben er met mijn schoonouders achter aangegaan. Ik kon het niet aanzien hoe ze bezig waren met Joah op dat moment en besloot in de familiekamer te wachten, hopend op goed nieuws. Gelukkig kwamen mijn ouders ook naar het ziekenhuis en vloog ik ze in de armen.

Het kon toch niet zo zijn dat hij zo snel door onze vingers weg kon glippen?

De tijd tikte langzaam voorbij en wachten duurde voor mijn gevoel uren. Terwijl de gang vol stond met personeel en politie nog kon ik alleen maar denken of we niet iets konden hadden kunnen zien aan hem die dag want het kon niet zo zijn dat hij zo snel door onze vingers weg kon glippen. Op dat moment komt er een verpleegkundige naar binnen lopen en zei: “Ze gaan nu naar het UMC in Utrecht.” Ik wist niet hoe snel ik mijn spullen moest pakken en rende de gang op waar ik tegen mijn man op liep. Ik keek hem aan en hij wist eigenlijk al genoeg, de woorden die hij toen ter sprake bracht vergeet ik nooit meer.. “Het is klaar’’

We hebben besloten de reanimatie te stoppen

Ik liep met hem mee naar de ruimte waar ze nog aan het reanimeren waren en toen hebben wij besloten de reanimatie te stoppen. Ik kreeg Joah in mijn armen en ging op een stoel zitten. Ik kon hem alleen maar aankijken en stevig tegen mij aandrukken. Op dat moment kwamen mijn tranen pas en stopte ook niet meer. Ze vielen neer op zijn lijfje want hij had alleen nog maar zijn luier aan op dat moment.

Ze gingen kijken of er geen sprake is geweest van een misdrijf

Na een tijdje mochten wij hem in een bedje leggen en moesten wij wachten op hoe het verder zou gaan. De verpleegkundige legde uit wat dan de procedure is en moesten wachten op de forensische schouwarts, maar dat kon nog wel even duren omdat die nog een ander werkbezoek hadden. In totaal hebben wij ruim 2 a 3 uur gewacht. Uiteindelijk waren ze er en legden ze uit hoe zij te werk zouden gaan. Ik werd van binnen een beetje boos omdat er verteld werd dat ze ook kijken of er geen sprake is geweest van een misdrijf. Ik keek de arts aan en zei: “Misdrijf? Hoezo kijken jullie daarnaar? Het is ons kind, hoezo een misdrijf?” Maar dat was gewoon protocol.

Wat is er gebeurd? En kan dit onze dochter ook overkomen?

Terwijl zij bezig waren om Joah na te kijken en te bepalen of er op het eerste oog een oorzaak was, moesten wij weer wachten en dat duurde naar ons idee weer uren. Eenmaal klaar kregen wij te horen dat er van buiten geen letsel was en er geen sprake was van een misdrijf maar een natuurlijke dood. Dat luchtte op want ik kan mij niet bedenken om mijn eigen kind wat aan te doen. Wij konden ervoor kiezen om autopsie te doen om een doodsoorzaak te achterhalen. Die keuze hebben wij ook gemaakt omdat wij nog een dochter hebben en dan graag willen weten of het eventueel erfelijk is. En natuurlijk antwoord willen krijgen op de vraag wat er is gebeurd en waarom het zo gelopen is.

Het klopte niet dat we met lege handen naar huis gingen

Wij moesten Joah achterlaten in het ziekenhuis want dan zou hij die ochtend nog naar het UMC gebracht worden, daar werd de autopsie uitgevoerd. Het voelde zo raar.. Normaal ga je blij naar huis als je bevallen bent met een kindje in je armen en nu ga je met legen handen naar huis. Het voelde zo raar en klopte totaal niet.

Hoe moeten we onze dochter vertellen dat haar broertje er niet meer is?

Eenmaal thuis rond 4 uur in de ochtend was alles al opgeruimd en was er niets meer terug te zien van de chaos waarin wij vertrokken naar het ziekenhuis. Wij besloten wat te gaan slapen want onze dochter lag ook nog te slapen. Gelukkig heeft zij er niets van meegekregen en heeft ze overal doorheen geslapen. Van slapen komt uiteindelijk niets en er spoken veel gedachten rond. Hoe moeten we onze dochter vertellen dat haar broertje, waar ze beste vriendjes mee is, er niet meer is.

Het gemis is nog enorm

Nu 1,5 jaar later is het gemis nog steeds enorm. Wij hebben inmiddels ons derde kindje mogen verwelkomen, een mooie zoon genaamd Frenkie-Miles en onze dochter Belle-Julie is nu een mega trotse zus van 2 broertjes.  

ANNE