Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Dit blog is onderdeel van de blogreeks van Truusje is slachtoffer van huiselijk geweld.
Na ruim anderhalf jaar is ook mijn zoon klaar in de behandelgroepen. Hij heeft enorm veel geleerd en nog meer vriendjes en vriendinnetjes gemaakt. Dan komt de grote vraag: wat is de beste vervolg plek voor hem? Voor mijn dochter was een pleeggezin de juiste keuze. Ondanks de meningsverschillen tussen mij en de pleegouders, had ze het erg goed, zowel thuis als op school. Wij wisten allemaal dat een pleeggezin voor mijn zoon niet de beste optie zou zijn maar wat was dan het beste?
Een gezinshuis, zou dat iets kunnen zijn?
Uren heb ik zitten dubben en zoeken en nog meer zoeken. En toen stuitte ik op gezinshuizen. Dit lijkt op een pleeggezin, maar is net weer iets anders. Er zijn bijvoorbeeld meer kinderen dan in een pleeggezin en er zijn ook gezinshuizen gericht op kinderen met speciale behoeftes.
“Ik wil het beste voor mij zoon en als hij ergens anders beter af is, dan is dat zo”
Tijdens het gesprek waren de meningen verdeeld. De een vond een pleeggezin beter, de ander stelde nog meer therapie voor. Weer een ander vond dat ik harder aan mijzelf moest werken. Heel voorzichtig opperde ik dat een gezinshuis misschien een goede optie zou kunnen zijn voor mijn zoon. Vele gezichten keken mij aan en bevestigden dat dit inderdaad een hele goed optie zou zijn. Ik wil het beste voor mijn zoon en als een gezinshuis beter is dan bij mij, dan is dat zo en zal ik die keuze maken.
Ik moest weten hoelang ik erover zou rijden om bij mijn zoon te zijn, ik moest er eerder kunnen zijn dan mijn ex
Iedereen had opeens de neus dezelfde kant op en het zou een gezinshuis worden. De zoektocht kon beginnen. Na ongeveer een week kreeg ik het telefoontje dat er een plekje was gevonden in een gezinshuis, waar nog meer kinderen waren. Per direct wilde ik weten waar dit precies was en al bellend stoof ik naar mijn computer. Ik moest en zou per se weten hoelang ik erover zou rijden om bij mijn zoon te zijn. Niet dat ik rijden erg vond, maar ik moest er eerder kunnen zijn dan mijn ex.
Totale paniek en stress namen de overhand
Op google maps zakte de moed mij in de schoenen. Als ik plankgas zou rijden zou ik er nog steeds een half uur over doen. Mijn ex was dichter bij mijn zoon in de buurt dan ik en als hij erachter zou komen, duurde het minstens nog een half uur voordat ik er kon zijn. Totale paniek en stress namen de overhand en ik belde gelijk de begeleider terug en uitte mijn angst. Ik vertelde wat het zou doen met mijn zoon als hij in een keer voor zijn neus zou staan. De volgende dag was er gelijk een gesprek en deelde ik nogmaals mijn angst.
“Er is niks om je zorgen om te maken hoor, de gezinshuisvader is een politieagent”
Glimlachend werd ik aangekeken door de mensen die erbij waren “Er is niks om je zorgen om te maken hoor, de gezinshuisvader is een politieagent en je zoon wordt anoniem ingeschreven.” Ik hoef niet uit te leggen dat ik nog steeds niet gerustgesteld was op dat moment, maar ik beloofde kennis te gaan maken met de gezinshuisouders. Dit bleken hele aardige mensen te zijn, die uiteraard het verhaal kenden. De gezinshuisvader vertelde me dat veel van zijn collega’s vaak koffie kwamen drinken dat er echt niks zou gebeuren met mijn zoon als mijn ex zou komen opdagen.
Er was voor hem geen weg meer terug en hij zag het helemaal zitten
Een week later gingen we kennis maken met mijn zoon hij had er heel veel zin in en was superbenieuwd wat hem te wachten stond. Toen we het terrein opreden zag hij de andere kindjes boven in bomen zag hangen, een grote trampoline, een speeltoestel, konijnen, minischaapjes en zoveel meer. Er was voor hem geen weg meer terug en hij zag het helemaal zitten.
“Wat als Ricardo mij hier komt zoeken?”
Hij heeft niet veel bij het gesprek gezeten, dat vond hij veel te spannend. De gezinshuisvader zag hij als een vreemde meneer en het vertrouwen was wel een ding. Uiteindelijk heeft hij met mijn zoon gesproken en gevraagd wat hij kon doen om ervoor te zorgen dat mijn zoon niet bang was. “Waar kan ik je mee helpen” Mijn zoon keek hem met grote ogen aan en vroeg: “Wat als Ricardo mij hier komt zoeken?” De gezinshuisvader keek mijn zoon aan en verklapte dat hij politieagent was en dat hem echt niks kon gebeuren. Als het nodig was kon hij al zijn collega’s bellen en die zouden komen helpen. Het vertrouwen was er nog steeds niet echt, maar mijn zoon was wel wat meer gerustgesteld. Bij mij was dit alleen nog niet het geval..
Toch voelde het wederom alsof ik gefaald heb als moeder
Met zijn allen maakte we de nieuwe slaapkamer in orde. Daarna was het voor mij tijd om te gaan. Ik had echt lood in mijn schoenen, ook al wist ik dat hij veilig was. Toch voelde het wederom alsof ik gefaald heb als moeder. Ik kon mijn kinderen niet beschermen en ik heb het laten gebeuren. Nu zouden beiden kinderen niet thuis opgroeien. Het gevoel bleef knagen en knagen.. Ik kon alleen maar denken: ik ben een slechte mama..
Wordt vervolgd..
TRUUSJE
Dit blog is onderdeel van de blogreeks van Truusje is slachtoffer van huiselijk geweld. Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
De gezinshuisvader is alleen onder werktijd politieagent. Als hij thuis is, is hij gewoon ’n burger zoals ieder ander. En als hij aan het werk is, is hij niet thuis. Hoe helpt dit? Iedereen die de politie belt van een dreigende situatie, krijgt hopelijk dezelfde behandeling als deze politieagent in z’n vrije tijd.