Mijn tweejarige dochter Hannah is een zonnestraaltje. Ze lacht de hele dag, kletst honderduit in haar peutertaal en heeft een willetje waar je u tegen zegt. Dat eigenwijze karaktertje is soms ontzettend grappig, soms frustrerend en af en toe ronduit verbijsterend. Vooral als het om eten gaat.
Ik dacht serieus even dat er iets mis met haar was
Hannah was nooit een hele goede eter. Als baby spuugde ze regelmatig haar flessen uit, als dreumes draaide ze haar hoofd weg bij alles wat ze niet zinde. Maar wat er laatst gebeurde, sloeg echt alles. Ik dacht serieus even dat er iets mis met haar was.
Ze keek me aan, schudde met haar krullenbol en duwde het bordje weg
Het begon ’s ochtends. Een doodnormale dag, leek het. Hannah zat in haar kinderstoel, ik smeerde een boterham met pindakaas – haar favoriet. Ze keek me aan, schudde met haar krullenbol en duwde het bordje weg. ‘Nee, mama.’ Alleen haar beker ranja werd leeggedronken.
Na die ene druif was het klaar
‘Kom op, lieverd. Je krijgt honger straks,’ probeerde ik. Geen succes. Oké, peuterbuien horen erbij. Misschien was ze gewoon niet zo hongerig. Ik probeer het later wel weer.. In de middag dacht ik slim te zijn. Ik maakte een kleurrijk fruithapje. Banaan, aardbeien en haar absolute favoriet: druiven. Ik zette het bakje voor haar neer. Ze keek ernaar, pakte een druif en stopte ‘m in haar mond. ‘Yes!’ dacht ik opgelucht. Maar na die ene druif was het klaar. De aardbeien en banaan negeerde ze compleet.
“Nee, mama. Niet lekker”
‘Wil je een aardbei, Hannah?’ vroeg ik hoopvol. Ze schudde resoluut haar hoofd. ‘Nee.’ ‘Echt niet? Eén hapje dan?’ ‘Nee, mama. Niet lekker.’ Niet lekker?! Dit kind at vorige week nog een hele bak in haar eentje op! Oké. Nog niet in paniek raken. Misschien had ze een tussendoortje nodig? Een cracker dan maar? Die werd geaccepteerd, maar droog, zonder beleg. En ik maar denken dat ik mijn kind gevarieerd voedde.
“Hannah, als je niet eet, krijg je honger.”
Toen het avondeten eraan kwam, begon ik me toch zorgen te maken. Ik had pasta gemaakt, een simpele tomatensaus met wat groente. Normaal eet ze dat prima, maar deze keer? Geen enkele hap. Ze friemelde wat aan haar vork, roerde in haar bord, maar haar mond bleef potdicht. ‘Hannah, als je niet eet, krijg je honger,’ probeerde ik nog.
Was ze ziek?
Ze keek me met haar grote blauwe ogen aan, haalde haar schouders op en zong vervolgens uit volle borst een verzonnen liedje over Bumba. Geen enkel teken van honger of zwakte. Was ze ziek? Ze had geen koorts, geen snotneus, geen gekke vlekken. Speelde vrolijk door. Toch voelde het gek. Een hele dag op een paar slokken ranja, één druif en een droge cracker? Dat kon toch niet?
Peuters kunnen zomaar een dag besluiten dat eten niet nodig is
Die avond googelde ik. ‘Peuter eet niet hele dag’ leverde al snel honderden verhalen op. En ja hoor, het bleek een veelvoorkomend fenomeen te zijn. Peuters kunnen zomaar een dag besluiten dat eten niet nodig is. Geen enkele reden, gewoon… omdat ze peuter zijn.
Alsof ze de dag ervoor niet had geleefd op bijna niets
De volgende ochtend stond ik met lichte zenuwen in de keuken. Wat als ze weer niet wilde eten? Wat als dit de start was van een complete voedselstaking? Ik smeerde weer een boterham, zette een beker melk neer en hield mijn adem in toen ik het voor haar neerzette. ‘Eet smakelijk, liefje.’ Hannah pakte haar boterham, nam een grote hap en kauwde vrolijk. Alsof er niets gebeurd was. Alsof ze de dag ervoor niet had geleefd op bijna niets. ‘Lekker, mama!’
Ze kunnen leven op lucht en een halve druif
Mijn mond viel open. ‘Wat… maar… gisteren…?’ Ze keek me aan en grinnikte. Geen uitleg, geen excuses, geen enkele aanwijzing waarom ze gisteren zo weigerachtig was. En toen besefte ik het: peuters zijn gewoon onvoorspelbaar. Ze kunnen leven op lucht en een halve druif. Ze houden je in hun greep, laten je piekeren, twijfelen aan alles wat je dacht te weten over opvoeden. En de volgende dag doen ze alsof er niks is gebeurd.
Het is gewoon… een peuter
Dus ja, blijkbaar is het mogelijk. Soms eten peuters gewoon bijna niks en leven ze een dag op een paar druiven, een droge cracker of een beetje droge pasta. Waarom? Geen idee. Maar moeders, als het jullie ook overkomt: je bent niet de enige. Het is gewoon… een peuter.
KATJA
Eten is iets waar kinderen de macht over kunnen nemen. Jè kunt de strijd aan gaan over vanalles als moeder, maar de strijd van ‘niet eten’ verlies je.
Het enige wat je kunt doen is bedenken dat het kind na 1 dag slecht eten geen vitamine tekort oploopt of van de honger zal sterven.
Ik zou er geen aandacht aan geven, wel eten tijdens maaltijdmomenten blijven aanbieden. Geen discussies over niet eten, maar andere gespreksonderwerpen aan tafel kiezen.
Wel opletten of er andere gedragsveranderingen zijn zoals stilletjes zijn, over de buik wrijven of er bleker uitzien.