De dag van het feestje breekt aan
Jack heeft zijn mooiste voetbalshirt aan. Op de tafel staan cakejes, ballonnen hangen aan de muur. Alles is klaar. “Als er maar geen lastminute afzeggingen zijn”, denk ik. De deurbel gaat. Mijn hart slaat over. Jack sprint ernaartoe. ‘Mama! Ze komen!’ Ik adem diep in en kijk hoe hij de deur opentrekt. 3 jongetjes staan daar. 3. Meer niet.
Maar Jack straalt
Hij geeft ze een high five en rent met ze naar binnen. En ik besef: Misschien is dit genoeg.
Hij straalt zoals ik hem zelden heb zien stralen
Alsof het hem niets uitmaakt dat het er maar drie zijn. Alsof deze drie jongens, op dit moment, alles betekenen. Het is precies wat nú nodig is voor Jack. ‘Kom binnen!’ roept hij enthousiast. Hij trekt ze haast naar binnen, zijn stem hoog van opwinding. De jongens stappen wat onwennig over de drempel. Ik herken ze. Stille, aardige jongens uit zijn klas. Misschien ook geen jongens met een enorme vriendengroep, maar dat maakt nu niet uit. Nu zijn ze hier.
‘Ga maar vast zitten, jongens!’ zeg ik opgewekt
Mijn hart bonkt nog steeds van de spanning. Voor Jack. Alles voor Jack. De woonkamer is versierd alsof het een groot feest wordt. Slingers, ballonnen, een lange tafel vol lekkers. Maar in mijn achterhoofd knaagt de onzekerheid. Gaan ze het leuk vinden? Gaan ze blijven? Of voelen ze zich verplicht?
‘We gaan voetballen, toch?’ vraagt een van de jongens, Lucas
‘Ja!’ roept Jack. ‘Kom, dan pakken we de bal!’ Ik zie hoe ze hun schoenen aanschieten en naar buiten rennen, naar het grasveld voor ons huis. Ik blijf even in de deuropening staan, kijkend naar hoe ze om Jack heen lopen. Jack neemt de bal aan, schiet hem naar een ander. Lacht. Praat. Alsof hij dit al honderd keer heeft gedaan. Alsof hij niet degene is die normaal altijd alleen is. Ik ben ontzettend gelukkig.
Ik loop terug naar binnen en haal opgelucht adem
Misschien wordt het toch een geslaagde dag. Een uur later komen ze rood van de inspanning binnen. ‘Mag ik limonade?’ vraagt een van hen. Ik knik en schenk de bekers vol. Jack neemt zijn beker aan en kijkt me met een grote glimlach aan. ‘Dit is echt een leuk feestje, mam.’
Mijn keel knijpt samen
Fijn, lieverd,’ zeg ik zachtjes. We eten cakejes, zingen voor Jack en hij pakt zijn cadeautjes uit. Kleine, simpele cadeautjes, maar het maakt hem niet uit. Hij kijkt naar alles met dezelfde glinsterende ogen, alsof het de mooiste cadeaus zijn die hij ooit heeft gehad.
‘Wat gaan we nu doen?’ vraagt Thomas, een van de jongens
Ik zie Jack twijfelen. Hij heeft niet echt nagedacht over wat daarna komt. ‘Eh… We kunnen verstoppertje doen?’ stelt hij voor. ‘Of gamen?’ zegt een ander. Ik zie Jack aarzelen. ‘Misschien allebei?’ ‘Ja! Eerst verstoppertje, daarna gamen!’
Ik zie de opluchting op zijn gezicht
Ze willen blijven. Ze vinden het leuk. Dit is geen verplicht feestje, dit is echt. Uiteindelijk vliegt de middag voorbij. De jongens lachen, rennen door het huis, spelen spelletjes. Ik vang flarden op van hun gesprekken en hoor hoe Jack meepraat, grapjes maakt, een van de jongens een speelse duw geeft.
Tegen het einde van de middag gaat de deurbel
Ouders die hun kinderen komen ophalen. ‘Dankjewel voor het leuke feestje!’ zegt Lucas beleefd. ‘Ja, het was echt leuk,’ beaamt Thomas. Jack staat straalt in de deuropening van oor tot oor, en zwaait ze uit. Als de deur dichtvalt, draait hij zich naar me om. ‘Mama, ik had echt een feestje.’ Ik knik en trek hem in een knuffel. Hij had echt een feestje. En misschien, heel misschien, heeft hij nu ook zijn eerste echte vriendjes. Maar dit pakt niemand meer van hem af.
BOWI
Fijn, dat je zoon het zo geweldig heeft gehad, samen met de jongens uit zijn klas. SÚPER!