Ik loop achter mijn zus aan. Mijn hakken plakken in mijn sandalen die mijn dochter ‘de Romeinse schoentjes’ noemt. Het is augustus en buiten 30 graden, eindelijk een beetje zomer, maar hierbinnen is het koud. Allemaal gaan we zitten op een stoel rond het bed van mijn moeder. De schuifdeur gaat open en de zaalarts met de co-assistent komen binnen. Ik zie aan het jonge gezicht van de co-assistent dat het geen goed nieuws is.
Het lijkt alsof ik toeschouwer ben van iets dat niet van mij is
De borstkanker die mijn moeder afgelopen mei had verslagen is terug én is uitgezaaid. Het zit in haar longen en lever en het komt niet meer goed. Nadat de schuifdeur weer sluit zie ik iedereen in zijn eigen overlevingsmechanisme schieten. Mijn vader staat in een hoek verscholen met zijn handen voor zijn gezicht. Mijn zus zit hysterisch te huilen en naast mij krimpt mijn broertje ineen. Ik verstar en lijk verdoofd. Ik denk alleen maar ‘ik wil hier weg’. Ik wil mij omdraaien en niet meer omkijken. Dan zie ik mijn moeder verslagen en met opengesperde ogen zitten in bed. Het lijkt alsof ik toeschouwer ben van iets dat niet van mij is.
Het wordt mij ineens duidelijk dat iedereen zijn eigen coping heeft om ermee te dealen
Wat er de dagen daarna gebeurt is een achtbaan van emoties. Naast het grote verdriet en de verslagenheid valt mij op hoe iedereen er op zijn eigen manier mee probeert om te gaan. Het wordt mij ineens duidelijk dat iedereen zijn eigen coping heeft om ermee te dealen. Hoe je met verdriet of moeilijke situaties omgaat leer je als kind van je ouders. Mijn vader en moeder hebben allebei niet geleerd om over gevoelens te praten.
Als je iets niet is geleerd kan je dit ook niet doorgeven aan je kinderen
Er was bij ons thuis geen open dialoog over wat je voelde en heftige emoties werden weggewuifd. Dit is geen oordeel, want als je iets niet is geleerd kan je dit ook niet doorgeven aan je kinderen. Tot mijn grote verdriet zag ik mijn vader de dagen na de daignose op een onhandige manier toenadering zoeken tot mijn moeder. Mijn moeder kon dit niet omarmen en tot haar dood was het ongemakkelijk en moeilijk voor ons als kinderen.
Later besefte ik mij dat ik meer op mijn moeder leek en dat zij dat wellicht moeilijk vond
Mijn zus werd overbeschermend en een waakhond over onze moeder, mijn broertje ging slecht voor zichzelf zorgen en ik werd een soort van verdoofd. Allemaal uitingen uit onmacht. De band tussen ons en onze vader was gespannen. Mijn moeder was een eigenwijze en rebelse vrouw. Ik heb nooit echt een moeder-dochterband met haar gehad. Ik was een rebelse puber en later besefte ik mij dat ik meer op haar leek en dat zij dat wellicht moeilijk vond.
De dag voor zij stierf viel haar ego weg en keek ik in de ogen van haar ziel
Ik heb op haar sterfbed nog met haar gesproken en haar niks kwalijk genomen. Ik zag toen pas hoe moeilijk zij het haar hele leven heeft gehad. Ik heb haar bedankt voor alles wat zij mij kon geven en haar gerustgesteld voor de dood. De dag voor zij stierf viel haar ego weg en keek ik in de ogen van haar ziel. Dit was de moeder waar ik altijd naar had verlangd en ik ben dankbaar dat ik dit deel van haar nog heb mogen aanschouwen.
Wat er daarna gebeurde had ik nooit durven dromen
Uiteindelijk stierf mijn moeder 2 dagen na haar verjaardag op 15 oktober met iedereen aan haar bed en zij met haar hand vastgeklampt aan de reling. Wat er daarna gebeurde had ik nooit durven dromen. Met zijn allen als hebben we haar verzorgd en in de kist gelegd. De dagen erna zijn we tot op de dag van vandaag heel hecht. Van weinig contact met elkaar, spreken we elkaar nu dagelijks. Dit had mijn moeder altijd graag gewild maar door alle opgetrokken muurtjes bij ons om niet gekwetst te worden was dit niet eerder mogelijk.
Toen mijn dochter jonger was kon ik haar soms moeilijk verdragen
Ik vertel je dit omdat ik na deze heftige periode ineens weer zag en besefte hoe belangrijk het is dat je kinderen leert om met gevoel om te gaan. Hoe ga je met heftige emoties om? Toen mijn dochter jonger was kon ik haar soms moeilijk verdragen. Zij triggerde mij op een manier waar ik niet mee om kon gaan. Ik voelde mij enorm schuldig en hierdoor een slechte moeder. Dit was het gevolg van mijn eigen moeizame relatie met mijn moeder.
Kinderen zijn spiegels
Ik besloot hieraan te werken want ik wilde juist een relatie met haar waar ikzelf altijd naar had verlangd. Kinderen zijn spiegels. Zij spiegelen jou de stukken waar je aan mag werken maar dat kost lef, tranen en doorzettingsvermogen. Mensen doen de gekste dingen om pijn en verdriet niet te hoeven voelen. Maar daar ligt juist de kracht en de gewilde verandering. Kleine stapjes en veel ongemakkelijke momenten, excuses en beterschap hebben ertoe geleidt dat ik nu een heerlijke en fijne relatie met haar heb. Ik ben super trots op haar en zeg dat ook.
Ouderschap betekent dat je niet alleen je kind opvoedt maar dat je ook naar jezelf blijft kijken
Als ouder komt er veel op je schouders. Je hebt de verantwoordelijkheid om je kind op te voeden tot een zelfstandige volwassenen. Een eigen persoon die zich staande kan houden in de snelle wereld van vandaag. Een eigen persoon die emotioneel in balans is, van zichzelf houdt en die gezonde relaties kan aangaan. Ouderschap betekent dat je niet alleen je kind opvoedt maar dat je ook naar jezelf blijft kijken. Het fantastische van kinderen hebben is dat zij jou de kans geven om het op een andere manier te doen dan je ouders hebben gedaan. Er is nooit schuld, er zijn alleen maar kansen om je kind het beste van jezelf te geven.
Kinderen die hun gevoel niet kunnen uiten slaan dat op in hun lichaam
Ik zie in mijn werk als mindfulness kindertrainer en kindercoach veel kinderen die vastlopen in hun gevoel en dat op verschillende manieren uiten. Kinderen die hun gevoel niet kunnen uiten slaan dat op in hun lichaam. Deze fysieke spanningen zorgen voor een bewegelijk lichaam, weinig concentratie, niet luisteren, emotionele uitbarstingen en slecht slapen. Door mindfulness kunnen kinderen ontprikkelen. Leren zij voelen hoe het met hun gaat én dat ze hier niet meteen op hoeven te reageren. Mindfulness maakt kinderen bewust en stimuleert compassie voor zichzelf en naar anderen. Vanuit hier ontstaat er een sterk fundament waarop verder gebouwd kan worden zodat zij kunnen groeien naar een evenwichtige gelukkige volwassenen. En dat is wat, wij als ouders willen, toch?
Aandacht en liefde is de grootste schat die jij je kind kan geven
Mijn tip voor jou (als moeder) is; neem voor het slapen écht even de tijd om te luisteren naar je kind. Treed in verbinding. Jouw kind is een prachtig mens met al het goede van de vader en de moeder. Maak het slaapritueel jullie moment. Heb je moeite of weet je niet hoe je moet beginnen stel dan vragen zoals “hoe weet je dat ik van je hou?”, of “Als je een gevoel mocht bedenken wat voor gevoel zou dat zijn?”. Laat je verwonderen over wat je kind verteld. Je zal verrast zijn over hoe wijs je kind is en je zalmerken dat je kind zich anders gaat gedragen. Elk mens op de wereld wil gezien worden. Voor een kind is een ouder zijn superheld. Aandacht en liefde is de grootste schat die jij je kind kan geven.
BODIL
Instagram @slaaapie.kindermeditatie.app
