Ik trek de voordeur achter me dicht en schop mijn hakken uit in de gang. Mijn voeten bonken van de hele dag staan en rennen op kantoor. Mijn schouders hangen lager dan vanmorgen en mijn hoofd zit vol met deadlines, rapporten en dat ene vervelende mailtje van mijn manager waar ik morgen iets mee moet. Maar daar heb ik nu geen tijd voor. Nu begint mijn tweede shift: het huishouden.
Overal staat nog afwas en ontbijtbeleg
Vanuit de woonkamer hoor ik de meiden giebelen. Laura en Fiona zitten ondersteboven op de bank, met hun iPads op schoot. “Mamaaa, we hebben honger!” roept Laura, zonder op te kijken. Ik zucht en loop door naar de keuken. Op het aanrecht staat nog de ontbijtborden, de pindakaaspot open, een verdwaalde pak melk die inmiddels lauw is. De afwasmachine is nog vol, maar met schone borden. Tuurlijk.
Ik slik mijn ergernis weg en begin aan het avondeten
“Freek?” roep ik richting de trap. Geen antwoord. Ik weet het antwoord al voordat ik de vraag stel. Het is dinsdag, dus dat betekent dat meneer weer op de tennisbaan staat. Waarschijnlijk onder het mom van ‘netwerken’. Ik slik mijn ergernis weg en begin aan het avondeten. Een snelle pasta, want ik heb geen zin om moeilijk te doen. Terwijl ik de saus roer, werp ik een blik op de volle wasmand in de hoek van de keuken. Daar bovenop ligt Freeks sportkleding, in een prop zoals hij ze uitgetrokken heeft. Natuurlijk.
Ik gun mezelf dertig seconden om op de bank te zitten en adem uit
“Mamaaa, hoe lang duurt het nog?” Fiona hangt met haar hoofd ondersteboven over de bankleuning. “Nog tien minuten, schat,” roep ik terug. Na het eten – waarbij ik honderd keer heb moeten zeggen dat ze hun groente moeten opeten – gooi ik de borden in de vaatwasser, zet de wasmachine aan en probeer de woonkamer nog enigszins leefbaar te maken. De meiden zijn ondertussen naar boven gegaan om te spelen. Ik gun mezelf dertig seconden om op de bank te zitten en adem uit.
“Ja, ik zie dat soort dingen gewoon niet”
Net op dat moment hoor ik de deur opengaan. Freek stapt binnen, fris gedoucht en met een energie alsof hij zojuist een heerlijke dag in de spa heeft gehad. “Hey schat, hoe was je dag?” Hij loopt naar de koelkast en pakt een biertje. Ik kijk hem aan. “Druk. Zoals altijd. Hoe was het tennissen?”
“Lekker, even m’n hoofd leegmaken, weet je wel?” Hij ploft op de bank en zet de tv aan. Ik voel iets borrelen in mijn maag. Een mengeling van woede en frustratie. “Freek, kun je de was even ophangen?” Hij trekt een gezicht. “Oh, waar ligt die dan?” “In de machine, zoals altijd.” Hij neemt een slok van zijn bier. “Ja, ik zie dat soort dingen gewoon niet.”
“Nou, jij hebt daar gewoon een systeem voor, en ik wil dat niet in de war brengen”
Mijn vingers klemmen zich om de afstandsbediening die naast me ligt. “Je ziet het niet? Maar je weet toch dat we allemaal kleding dragen en dat die gewassen moet worden?” Hij lacht ongemakkelijk. “Nou, jij hebt daar gewoon een systeem voor, en ik wil dat niet in de war brengen.” “Een systeem? Freek, het is was ophangen, niet een raket lanceren.”
Als ik het niet doe, blijft het liggen
Hij grijnst en richt zich weer op de tv. “Kom op, Nathalie, niet zo boos.” Boos? Nee, boos is als iemand per ongeluk op je teen stapt. Dit? Dit is pure razernij. Maar in plaats van te ontploffen, slik ik het weg. Ik pak de volle wasmand en loop naar de zolder. Want als ik het niet doe, blijft het liggen. En ik kan die berg niet nog groter laten worden.
Freek is natuurlijk weer verdwenen naar zijn kantoor
De rest van de avond verloopt zoals altijd. Ik help de meiden met hun tandenpoetsen, vouw de was op, ruim de laatste rommel op en check of er nog iets voor school klaargelegd moet worden. Freek is inmiddels verdwenen naar zijn kantoor boven. “Nog even wat werkdingen doen,” mompelde hij. Wat hij daar precies doet, geen idee. Maar hij is in elk geval niet hier.
Ik weet niet hoe lang ik dit nog trek
Tegen elf uur strompel ik naar bed. Ik lig net vijf minuten als ik Freek hoor binnenkomen. Hij trekt de deken over zich heen en zegt nonchalant: “Zullen we dit weekend iets leuks doen? Met het gezin?” Ik lig met mijn rug naar hem toe en knijp mijn ogen dicht. Iets leuks doen. Alsof ik nog energie heb om iets te bedenken, te plannen, in te pakken, en vervolgens de hele dag achter de meiden aan te rennen terwijl hij zich met de andere vaders vermaakt bij een koffietentje. “Ja, we zien wel,” mompel ik. Hij drukt een kus op mijn schouder. “Lekker slapen, schat.” Ik bijt op mijn lip. Morgen is het weer dezelfde riedel. En ik weet niet hoelang ik dit nog trek.
NATHALIE
Klinkt alsof jullie de taken eens moeten inventariseren en verdelen. De kinderen zijn kennelijk oud genoeg om alleen thuis te blijven, dan zijn ze zeker oud genoeg om ook wat bij te dragen.
Frappant, ik heb nog nooit van weaponized incompetence gehoord, maar als ik de reacties zo lees, lijk ik haast de enige.
Gebeurd echt heel veel. Mijn man had daar ook last van. Ik heb toen gewoon gezegd: dan leg ik het je uit. Heb ik iets van 30 keer moeten doen (vooral voor doen) en zelf ook accepteren dat t nooit t zelfde is zoals je het zelf doet.
Stofzuigen bijvoorbeeld wordt altijd veel te snel gedaan waarbij hij de helft van de ruimte overslaat. Dat is dan maar zo m. Maar wel irritant soms
Stop zijn werk er bij te doen, ik zou echt alleen nog dingen voor mezelf en de kinderen doen, hij komt er vanzelf achter als hij honger krijgt en geen schone onderbroeken meer heeft, wil hij het dan nog niet zien dan zou ik gaan scheiden, hij respecteert je niet. Weaponized incompetence is wat hij doet en dat moet je de kop indrukken
Heel goede insteek ! Dat zag ik ook bij mn ouders. Me vader deed letterlijk geen malle moer im huis ! Integendeel maakte hij er nogmeer bij ! Als er al vaat gewassen was, zag hij gewoon nog kans om.toch gebruikte kannen en borden te erbij te doen ! Soms was het gewoon even afspoelen en op de vaatafdruiprek doen. Maar zelfs dat was teveel gevraagd voor hem. Kleren wassen, niks van aan ! Toen wij kinderen nog thuis woonden, viel het nogmee, omdat we mee hielpen. Maar toen we het huis uit waren, werd alles veel erger. En natuurlijk me
moeder maar steen en been klagen en klagen. Omdat ze naast haar baan als full time onderwijzeres, thuis nog heel wat moest organiseren. en regelen Qua huishouden. Ik zei haar toen van mama, zolang hij nog eten op tafel krijgt, optijd schone kleren en in een schoon huis komt, gaat er niks veranderen. Stop gewoon om bepaalde dingen voor hem te doen. Dan zal je zelf merken wat het zal worden. En warempel: eerste wat ze deed, was stoppen om zn vuile kleren te wassen. Later werd het stoppen met koken voor hem. Toen begon hij steen en been te klagen. Maar hij heeft de boodschap begrepen. Hij helpt nu met veel meer. T kan wel beter. Maar het gaat in elk geval nu wel de goede kant op.
Ben je zijn moeder of ben je zijn vrouw???
Grote rode vlaggen!!!
Hij is heel veel van huis en zit vaak in de avond wat te doen voor zijn werk? Hij laat jouw overal voor opdraaien? Dit is niet per ongeluk. Hij weet heel goed waar hij me bezig is. Waeponized incompetence is een zeer ernstige vorm van partnergeweld, maar helaas nog erg onbekend bij het grote publiek.
Kijk op de website van het verdwenen zelf en zoek zo snel mogelijk professionele hulp.
Veel strekte
Het is duidelijk, moeder is de sloof en meneer bepaalt alles.
Je laat hem overal mee wegkomen.
Hoe op met dat zielige gedoe en sla eens met de vuist op tafel.
ik zou huishoudeijk hulp nemen op zijn kosten of stoppen met werken kijken wat hij dan doet.
blijkbaar heb jij weinig eigenwaarde, want je laat het allemaal maar gebeuren en dat is wat jij je gezin laat zien, zo ook je kinderen mama doet het wel weer zo hou je je eigen slachtoffer schap in ere, sta is op voor jezelf en toon respect voor jezelf want hij doet het niet hoor, succes met voor jezelf opkomen
wow, wat naar voor je dat je naast de kinderen ook nog je man. moet opvoeden,
STERKTE
Het wordt tijd dat je het gesprek aangaat met man en kinderen. Vanaf nu eerlijk de taken verdelen. Die meiden kunnen ook klusjes doen in huis en jouw man en jij kunnen de rest naar rato verdelen. Kan hij het niet, dan leert hij het maar. Doet hij zijn afgesproken klussen niet, dan inderdaad niet meer voor hem wassen of koken. “Wat we eten? Wij hebben pasta, geen idee wat jij gaat koken, aangezien het jouw beurt was vandaag…” Laat je niet langer voor de gek houden en ga op je strepen staan.
Stoppen met alles voor hem doen. Hij doet de helft, want hij is ook vader en bewoner van het huis. Zo niet, dan wordt er niks meer voor hem gedaan of hij gaat de deur uit.
Google ook maar vast op Weaponized Incompetence, want dat wordt waarschijnlijk de volgende stap.
– Oh mag er geen rood shirt bij de witte was? Nu is alles roze, je kunt mij ook niet met de was vertrouwen. Ik snap dat allemaal niet.
– Ik heb toch gestofzuigd? Wat zeur je nou over al die kruimels overal? Doe je het voortaan maar weer zelf!
– Is niks in de vaatwasser schoon omdat ik hem idioot heb ingepakt? Kun jij het voortaan maar beter doen, want ik doe het blijkbaar toch altijd verkeerd…
– Hebben de kinderen de verkeerde spullen in hun schooltas? Nou en, ze hebben zich er toch mee gered? Is het nou weer niet goed?
Enzovoorts.
Ze kunnen zogenaamd niks, zodat jij het dan maar liever zelf doet.
Mooi niet! Het is een volwassen man en geen kind. Als hij het niet kan dan leert hij het maar. Op zijn werk kan hij vast ook goed functioneren, dus die vaardigheden kan hij dan thuis ook laten zien. Het is geen hulpbehoevend kind.
Weaponized incompetence heet dit. Durf te wedden dat Freek totaal geen moeite heeft om op zijn werk te weten wat hij moet doen, wat de ‘systemen’ zijn en hoe hij koffie/thee en lunch moet regelen en dergelijke. Als je hem nog een kans wilt geven, geef je hem de opdracht op te schrijven welke huishoudelijke taken dagelijks, wekelijks een maandelijks gedaan moeten worden, hoe hij de verdeling voor zich ziet en dan mag hij eerst gaan googlen of de handleiding van de apparatuur erbij pakken om uit te vogelen hoe hij zijn taken moet uitvoeren en als deze volwassen vent er dan nog niet uitkomt, dan doe je alles 1x voor en mag hij aantekeningen maken voordat je 1-2 weken solo of met vrienden op vakantie gaat en hij zelf het huishouden regelt en voor de kinderen zorgt. kan meneer mooi ondervinden hoe het leven zou zijn als je van hem gaat scheiden.
Je bent hartstikke gek dat je hem hier keer op keer mee weg laat komen. En als je kinderen oud genoeg zijn om op de kop op de bank te hangen en te zeuren over het avondeten, dan zijn ze oud genoeg om te helpen tafel dekken, tafel afruimen, vaatwasser uitruimen, was draaien, ophangen en opvouwen, zooi opruimen, vegen, stoffen en ja, ook het deksel op de pindakaas pot doen.
wat vreselijk dat je dít allemaal maar laat gebeuren. Begin een gesprek en zeg dat het op deze manier niet langer gaat . Zeg dat hij echt mee moet helpen en dat het ook zíjn kinderen zijn. As dat niet helpt een week lang niets voor m doen en als dat ook.niet helpt zeggen dat je van hem af gaat
Er zit dan niets anders op. Ster
gewoon zijn was niet meer doen enkel v jlu en kids koken en dat luie varken het lazarus laten krijgen zelfs mijn man helpt mee ondanks zijn MS
echt he, wat een eikels heb je er toch ook tussen zitten
Nee hoor, ze laat dit zelf gebeuren.
ze laat hem en de kinderen er mee weg komen.
Ga zelf op vakantie zonder jouw gezin
dan kan hij een systeem maken.
Of zeg tegen je kinderen dat ze alles aan hun vader moeten vragen.
Ik ben gescheiden na een hele hoop issues in onze relatie. Het huishouden en het verzorgen van de kinderen was er 1 van de lijst issues. 2 kleine kinderen, geen ochtend en geen enkele nacht deed hij iets. Een enkele avond werd er geholpen met de kinderen, met een hoop gezucht. Ik heb in 5 jaar tijd 2x mogen uitslapen. En dan mocht ik in mijn handjes knijpen. Menig gesprek en velen ruzies erover gehad.
Sinds de scheiding zag meneer pas in wat er allemaal moest gebeuren en wat ik al die tijd allemaal gedaan had voor het gezin. Ik was mijzelf totaal verloren.
Je gaat samen voor een gezin en dus voor een huishouden. Dat de één minder werkt betekent niet dat jij ALLES maar moet doen. Je bent een team, zo niet, dan is daar het gat van de deur…
Meid , gewoon nog een keertje wegslikken joh… je laat dit toch zelf gebeuren?
ga een week op vakantie, dan kan hij zelf een ‘systeem’ bedenken
wat?!?! verexcuseer??!!
sorry, ik probeer op plaatsen zoals deze verstandig en opbouwend te reageren. nog een poging: zou je een keer het gesprek hierover kunnen aangaan? hij maakt zich er wel erg gemakkelijk van af, hij is een volwassen vent, verdorie!
netwerken… tsss… verantwoordelijkheden!
verschrikkelijk dit! ik zou stoppen met voor hem alles te doen. Geen was, geen eten, niks. En ga het gesprek met hem aan. Je hoort dit samen te doen. Jij werkt ook, dus hij zal ook moeten helpen met het huishouden. En anders zou ik vertrekken. Ik heb ook in zo een situatie gezeten. Pas toen ik op het punt stond om te vertrekken veranderde mijn vriend. Hij zie de dingen vaak nog steeds niet. Maar helpt wel wanneer ik hem om hulp vraag. De wil is er bij hem wel. Dat maakt al veel verschil.
mijn idee ook
Gelukkig heb ik een man die alles wel wil doen
en misschien een Tip
lijstje maken
kun je zelf kijken en afstrepen
wat ik niet begrijp, je kookt ZIJN eten, doet ZIJN was enz
doe het niet
dan maar honger, geen schone kleren
wedden dat hij het dan WEL ziet
Je hebt er, zoals zoveel vrouwen, een extra kind bij, dat lekker verzorgd wordt en wil worden. Grote kans dat de kinderen straks hun vader gaan volgen en ook de huishoudster alles laten doen. want zo ga je je straks voelen, niet zijn vrouw, maar zn huishoudster, zn verzorgster, zn …. in bed! je zult m dit onder ogen moeten brengen en hij zal moeten veranderen. Heb daar een gesprek over en ZEG hoe je je voelt. Wegslikken lost niets op. helpt dat gesprek niet, dan kun je beter alleen verder gaan, dan heb je iig 1 kind minder.
Nu vraag ik me af hoe het dan gaat als er buiten iets gegraven moet worden in de tuin, het gras gemaaid, een plankje opgehangen, …
Beetje lastig inschatten na dit verhaal.
Ik wil het ook niet goedpraten dat die man niet veel lijkt te doen. Het verhaal is vrij eenzijdig en de titel misleidend, die man lijkt opzich wel te willen, misschien heeft die vrouw wel veel van hem afgekeurd wat hij wel deed, dat kan toch reden zijn om af te haken dan?
En als het haar zo hoog zit moet ze er betere gesprekken over hebben met haar man, open en eerlijk zijn toch.
precies mijn vrouw wil bepaalde dingen zo en niet anders! mooi dan doe je het maar zelf. Bij ons werkte het zo, ik de Kids en zijn huishouden. koken deed ik en zij de afwasmachine inpakken. nu we met z’n tweeën zijn heb ik het makkelijker! hoef alleen maar te koken en boodschappen doen
Het probleem zit er ook in dat klusjes als : plankje ophangen, gat graven etc vaak maar een keer voorkomen.
De was, boodschappen, koken, dat zijn echt dagelijkse struggles die nooit stoppen.
zou even een goed gesprek gaan voeren! dit werkt zo niet en als je zo doorgaat dan ontploft het en is je huwelijk voorbij.
jullie werken allebei dus het huishouden moet ook verdeeld worden en niet alleen door jou gedaan worden! het kan niet zo zijn dat hij lekker zijn leuke leven leidt en jij alles moet doen en nergens tijd voor hebt.
dit ga je niet lang meer volhouden dus praat!
succes!