Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik had me hier zo op verheugd
Al jarenlang fantaseerde ik erover: oma worden. Niet zomaar een oma, maar een actieve, betrokken oma die een vast onderdeel zou zijn van het leven van haar kleinkind. Toen mijn dochter zwanger werd, had ik het in gedachten al helemaal uitgestippeld. Een vaste oppasdag, misschien zelfs twee. Een abonnement op de dierentuin, net zoals ik dat destijds met mijn eigen kinderen had gedaan. Ik zag het al helemaal voor me: kleine handjes die in de mijne lagen terwijl we samen naar de olifanten keken.
Ik wilde minder gaan werken om op te kunnen passen
Ik zou er minder voor gaan werken. Mijn baan was nooit mijn alles geweest, mijn gezin altijd wel. En nu zou ik die rol opnieuw mogen vervullen, deze keer als oma. Ik verheugde mij er ontzettend op. Mijn huis had ik al op kleine kinderbeentjes voorbereid. Ik kocht alvast een kinderstoel en een campingbedje voor op de logeerkamer, en haalde het oude speelgoed van de zolder. Alles stond klaar. Maar helaas bleek dat mijn dochter andere plannen had…
De kinderopvang kreeg voorrang
Vanaf zes maanden ging mijn kleindochter twee dagen per week naar de kinderopvang. Daarvoor had ik een enkele keer opgepast als mijn dochter en schoonzoon in nood zaten. Maar mijn dochter vond dat de kinderopvang beter voor haar ontwikkeling is dan een oppasdag alleen bij mij thuis. ” Ze gaat er zoveel leren,” zei ze. “Structuur, omgaan met andere kindjes, samen spelen, alle educatieve activiteiten.” Ik knikte, begreep haar woorden, maar mijn hart brak een beetje. Ik had ook opvang kunnen bieden, structureel. Misschien niet met een groep vol andere kinderen, maar wel dagen met liefde, toewijding en eindeloos geduld en óók leerzame activiteiten.
In het begin hield ik hoop
Misschien zouden ze merken dat de opvang toch niet ideaal was. Dat mijn kleindochter beter zou gedijen bij haar oma, in een huislijke omgeving waar alles om haar draaide. Maar dat moment kwam niet. Mijn dochter en schoonzoon waren tevreden. En mijn kleindochter? Die groeit nu op zonder dat ik de rol kan vervullen waar ik zo naar had uitgekeken.
Ik ben een oma op de achtergrond
Natuurlijk zie ik haar. Op verjaardagen, familiebezoekjes, soms een spontaan uurtje tussendoor. Maar het is niet hetzelfde. Ik mis de vanzelfsprekendheid, het opgroeien samen, het ontwikkelen van onze eigen rituelen. Geen wekelijkse dag waarop ik haar ophaal en ons avontuur begint. Geen vaste ochtend waarop ze in haar pyjamaatje bij mij op schoot zit terwijl we samen fruit eten en een boekje lezen. Geen middagdutjes in het bedje dat ik speciaal voor haar had klaargezet.
Het had zo anders kunnen zijn
Ik had haar willen leren fietsen. Eindeloze wandelingen in het bos willen maken, kastanjes rapen in de herfst, samen koekjes bakken in de winter. Ik had haar voor het eerst mee naar de bibliotheek willen nemen en haar de boeken laten kiezen die we samen zouden lezen. Ik had haar willen leren om blokkentorens te bouwen zoals mijn dochter dat vroeger deed, of om samen een zandkastelen te bouwen in de tuin. Maar dat werd niet mijn rol.
Mijn verdriet is groot
Ik weet dat ik niet mag klagen. Mijn dochter is gelukkig, mijn kleindochter doet het goed. Maar soms, als ik andere oma’s zie die wekelijks hun kleinkind ophalen, kan ik een steek van jaloezie niet onderdrukken. Ze tillen hun kleinkind moeiteloos in de kinderstoel van de bakfiets, geven een kus op de kruin en fietsen weg, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Dat had ik kunnen zijn. Dat had ik zo graag willen zijn.
Wat kan ik doen?
Ik slik het weg, want wat kan ik zeggen? Dat ik nu zo verdrietig ben? Dat ik mijn kleindochter vaker had willen zien? Dat voelt ondankbaar. Ik wil geen strijd, geen wrijving met mijn dochter. Zij maakt haar keuzes als moeder, net zoals ik dat ooit heb gedaan. Alleen had ik gehoopt dat haar keuzes anders waren geweest.
Soms denk ik: misschien komt er nog een ommekeer. Misschien zal mijn kleindochter, als ze ouder is, zelf vaker naar oma willen. Misschien kan ik alsnog die bijzondere band opbouwen, maar dan op een andere manier. Misschien. Maar de tijd die verloren gaat, krijg ik niet terug.
ik ben ook oma, mijn kleinkinderen wonen te ver weg om regelmatig op te kunnen passen, maar hoe dan ook, wij zijn niet de ouders! de ouders mogen beslissen hoe zij hun. kinderen willen opvoeden en wij mogen vanaf de zijlijn toekijken en eventueel toevoegen. ik ben blij hen op te zien groeien, maar accepteer dat elke generatie dit op zijn manier doet en mijn beurt is geweest!
Waarom zo’n misleidende titel?
Ik dacht ze hebben knallende ruzie gehad.
Lieve oma, ga een gesprek aan. Zeg dat je je kleinkind vaker zou willen zien en als het mag en past dat je haar wat vaker haalt om iets leuks te doen.
Alles voor de clicks, hè.
Wat jammer voor je! ik kan me beide kanten goed voorstellen. Heb je wel kenbaar gemaakt, zonder verwachtingen op te leggen dat je graag zou willen oppassen? Stil hopen werkt namelijk niet.
Als dat zo is, zou ik een keer gewoon zeggwn tegen je dochter op dat je zo’n zin hebt om heel veel leuke dingen met kleindochter te ondernemen en vragen of en hoe dat ingevuld kan worden. Zou jij haar op mogen halen op een dag dat ze vrij is en dat zij even haar handen vrij heeft voor andere taken. Of is een logeerdagje wat zodat zij en haar man tijd hebben om samen uit te gaan. Tijd met je kleindochter hoeft natuurlijk niet per se te zijn op de momenten dat dochter werkt.
Vraag het zonder dwingend te zijn. En vraag het zonder je dochter met veel werk op te zadelen/maak het zo mqkkelijk mogelijk. Dus haal kleindochter zelf even bij je dochter thuis op etc En breng haar weer thuis of laat je dochter en/of kleinzoon mer jullie meeeten als ze komen halen. als ze dat willen.
Als ze wat ouder is kan je haar soms uit school halen. Of vraag of je af en toe kan langs komen en breng haar naar bed.
Al met al: probeer een andere invulling te vinden, wat jij wil kan nog steeds.
Als het echt allemaal niet lukt, misschien kan je deze rol vervullen voor een ander kleinkind? of als die er niet zijn misschien in het leven van een ander kindje waarvan je niet zelf de oma bent maar dan een soort aangenomen oma wordt.
Jammer dat het niet gaat hoe je wil. Ik zou zelf heel blij worden van zo’n betrokken oma.
En oja als ze niet meteen enthousiast zijn, kan je ook nog zeggen dat je je schikt in hun wensen qua opvoeding en veiligheid e.d. Volgens mij gaat het daar ook vaak mis met oppassen. Tijden zijn veranderd, wat vroeger oké was is dat nu niet meer per se. Als ouders geen vertrouwen hebben dat opa en oma luisteren naar deze nieuwe manier van opvoeden, dan houden ze het soms ook af. En dan wel echt doen hé! want wat is nou belangrijker, dat jij het op jouw manier doet of sat je een band kan opbouwen.
tenslotte nog even over de kdv. hier werd aangeraden om ze niet 1 dag te laten komen omdat ze dan minder goed wennen, dus dat kan ook het geval zijn.
Wachten tot de kinderen ouder en zelfstandiger zijn zou ik niet voor kiezen, kans lijkt me dan heel klein, wie weet vindt je nu wel een mooie andwre oplossing.
Ik begrijp de teleurstelling. Ik begrijp ook dat jouw dochter haar kindje twee dagen naar de opvang wil hebben. Wij merken ook dat het heel goed is voor de kinderen.
Mijn moeder komt soms langs op mijn mamadag, dan hebben we dagje samen. Ik zou het ook heerlijk vinden als mijn ouders af en toe de kids mee zouden nemen en ik een dag voor mezelf zou hebben (praktisch gezien niet mogelijk door reisafstand).
Is zo’n oplossing niet mogelijk?
pesterij noemen wij dat en vooral als je dochter gemanipuleerd wordt door haar eigen man en zijn familie. Ze beseft gewoon niet dat ze met een narcistische man getrouwd is en zijn familie mist het ook niet. Wij zien door al dat gedoe haar en onze kleinkinderen ook al twee jaar niet meer. Terwijl ze al twee keer wilde weggaan van hem ziet ze maar door 1 bril : haar ouders en ook haar broet en zijn gezin aan de kant schuiven en doen of dat ze gelukkig is…… welkom in de club aan alle grootouders die zoiets moeten meemaken!, en er zijn er veel…… van pestgedrag gesproken…… de regering en het rechtssysteem zouden daar beter eens meer aandacht mogen aan besteden…… pure rouw is dit….
maar ooit komt “karma” eraan…..!!!!!
jij vult wel heel erg veel in over de rol van haar man, terwijl hij niet of nauwelijks wordt genoemd in het verhaal. je kan je beter afvragen hoe de dochter haar kindertijd heeft ervaren en hoe ze liever heeft dat het kind naar de opvang gaat, om het kind te beschermen tegen de niet of nauwelijks bestaande herinneringen van oma. Ik ken oma niet, noch de dochter of de schoonzoon, maar de huidige generatie kiest graag voor opvang, en oma heeft wel al heel veel bedisseld voordat ze oma werd. Dat kan ook narcisme vanuit oma zijn
Nina, u kent onze situatie niet, wij zouden het dan ook in dank afnemen dat u daar niet over oordeelt.
Hopelijk maak je het ook nooit zelf niet mee!
Alvast bedankt voor uw begrip en groetjes!
Welke situatie?
Gaat dit over de geïnterviewde of over uw situatie?
Ik begrijp uw dochter wel! Leren fietsen naar de biolotheek dat hoort bij de ouders dat mag u hun niet ontnemen. U bedoelt het goed maar u wilt teveel dat hoort niet bij ’n oma. Mijn kinderen zijn ook tot 11 jaar twee dagen naar het kdv gegaan en het is daar fantastische voor de kinderen ze leren daar heel erg veel en één dag naar mijn ouders, de combinatie vond ik beter voor de kinderen.
wat me opvalt, als voor het kindje er was, waren er grote verwachtingen. En 1e keren die oma met kleinkind wilde doen, die juist ook leuk zijn voor de ouders zelf. Ik kan me voorstellen dat haar dochter deze afstand bewaart omdat oma zo graag wil, dat het te beklemmend is.
Maar een goede band met oma is enorm waardevol.voor een kind. Ik zou willen dat ik dit voor mijn kinderen had, maar helaas niet zo.
ik had altijd gezegd dat ik geen oppasoma wilde zijn. Toch heb ik het gedaan. Een keer per 2 weken reis ik in totaal bijna 4uur op een dag op en neer. Ik geniet ervan. Nooit spijt van gehad. Zo heb ik toch een geweldige band opgebouwd en kinderen zijn dolblij als ik weer aan school sta.
dochter maakte haar eigen keuze……maar ze had oma toch ook een dag met kleindochter kunnen gunnen?
Ik hoor/lees vooral veel ‘ik’ in het verhaal.
‘ik had haar willen leren fietsen’. ‘ik had haar voor het eerst mee naar de bibliotheek willen nemen’.
daarnaast lees ik nergens de titel van het artikel terug, al vanaf het begin is duidelijk geweest dat jij je dit had voorgesteld, terwijl vader en moeder een ander idee hadden voor hun dochter. Misschien had je vooraf moeten bespreken met je dochter en schoonzoon wat je zou willen en of er een mouw aan te passen wassen?
Mijn schoonmoeder had deze, onrealistische, verwachting ook. terwijl wij ruim een uur verderweg woont en zij geen rijbewijs heeft, dan kon ze toch wel wekelijks 2nachtjes blijven slapen?
Nu halen ze de kinderen af en toe van school op vrijdag om ze mee te nemen logeren.
Mijn ouders wonen in het zelfde dorp en halen ze 1 a 2x per maand op uit school. Voor ze naar school gingen, gingen ze 1 a 2x per maand daar een dagje heen ipv naar de opvang.
Iedereen blij en ze gaan genoeg naar de opvang. Maar dan is het wel een kwestie van communiceren met elkaar.
Och, hadden mijn kinderen maar zo een leuke oma in hun leven. Mijn moeder kijkt niet naar ze om, wel naar haar andere (bonus) kleinkinderen
Dat was mijn eerste gedachte ook, hadden mijn kinderen ook maar zo’n oma
ik had juist graag gehad dat een van de omas dit had kunnen doen. maar ze wonen te ver en hebben zelf ook nog werk. kan me dit echt niet voorstellen
nou ik mag mijn kleinkinderen inmiddels helemaal niet meer zien. Terwijl mijn dochter en ik een geweldige band hadden samen. En nu niks meer…..
Daar is vast een reden voor, of niet?
Ik had gewild dat mijn moeder een dag in de week zou kunnen oppassen. Helaas gaat dat lichamelijk niet meer. Naast de fijne band scheelt het ook nog eens heel veel geld met de opvang prijzen van tegenwoordig. Ontzettend rot voor u dat u die kans niet heeft gekregen.
De opvang is zo goed als gratis als je hulpbehoevend bent. Als je genoeg verdient, betaal je zelf wat meer. Maar dat kan dan ook.
Ja hoort kinderen vaak zeggen hè; ooooohh ik ben zó dankbaar voor het feit dat ik zoveel heb mogen leren op de kinderopvang! Wat was ik toch sociaal en wat kon ik goed wachten op m’n beurt! Oh nee, dat hoor je eigenlijk nooit. Wel hoor en zie ik kindjes heel blij zijn wanneer opa of oma bij school staat. Leuke dingen doen etc. Hoop dat je dochter tot bezinning komt…
1 dag kinderopvang en 1 dag oma bijvoorbeeld 🙂
Onzin, je kunt ook een opa of oma rol vervullen zonder vaste oppasdag. Hier ook geen oppas opas en oma’s want ik ben overdag thuis, opas en oma’s doen echter veel moeite om een rol te vervullen in de levens van m’n kinderen en ze staan geregeld voor de deur om even met ze te spelen. Hierdoor zijn de opa’s en oma’s hun meest favoriete personen naast papa en mama! Ik denk dat deze oma meer moeite moet doen om haar rol anders in te vullen, biedt bijvoorbeeld aan om kleindochter af en toe van de opvang op te halen oid
Hahaha wat een onzin. Ik vind de opvang (destijds nog crèche) fantastisch! Dus bij deze. Een omadag levert ook stress op. Wat als oma ziek is, op vakantie? Dat soort problemen heb je niet bij de opvang (en andere kindjes om mee te spelen, in plaats van altijd alleen maar volwassenen om je heen).
Dat ze het niet zeggen, maakt niet dat ze er geen baat bij gehad hebben, hè?
Ik zit in een zelfde situatie, met dien verstande dat het mijn schoondochter is, die de kinderen wél bij haar eigen moeder en vader brengt en niet bij ons. Wij hebben een hond. Die is vies en niet te vertrouwen (dat zei mijn oudste kleinzoon, inmiddels 11). Ze mag ook beslist daar niet naar binnen. Terwijl mijn schoondochter vroeger twee konijnen had, die door het huis huppelden. Enfin, ik heb me er bij neergelegd en hoop ze vaker te zien als ze wat zelfstandiger worden.
Dan vul je het toch anders in: ga met je kleinkinderen buitenshuis op pad etc
genoeg te doen buitenshuis
De strijd om de hond ga je niet van ze winnen, wachten gaat je niks brengen, beweeg mee en vul het in zodat je wens alsnog uit komt
of biedt aan in hun huis ook te passen.
kook je gelijk even
voor iedereen winwin
En los van een een vaste wekelijkse dag (of 2) mag u óók niet incidenteel oppassen?
wat ontzettend rot voor u. mijn dochters zijn nu tieners maar wat had ik ze zeker toen ze jonger waren zo’n oma als u gegund.