Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We gingen zonder strijd uit elkaar
Anderhalf jaar geleden ging ik scheiden. Een lastige, emotionele periode, maar eerlijk is eerlijk: de scheiding verliep goed. Mijn ex en ik konden nog normaal met elkaar praten, we kwamen er samen uit zonder eindeloze ruzies of rechtszaken. Voor onze twee jongens was dat een enorme opluchting. Ze hoefden geen strijd mee te maken en konden wennen aan een nieuwe situatie zonder extra spanningen.
We maakten heldere afspraken in het kader van co-ouderschap
We maakten heldere afspraken in het ouderschapsplan. De kinderen zouden co-ouderschap hebben, we woonden niet ver van elkaar en hielden de overdrachten soepel. Geen geruzie over vakanties, geen gezeur over wie wat betaalt. Zelfs feestdagen regelden we in goed overleg. We hadden een systeem dat werkte. Ik voelde me bevoorrecht, want ik weet dat veel andere gescheiden ouders het stukken moeilijker hadden.
En toen kwam zij erbij
Negen maanden geleden kreeg mijn ex een nieuwe relatie. Prima, dat hoorde erbij. Ik gunde hem zijn geluk, net zoals hij dat andersom waarschijnlijk (en hopelijk) ook zou doen. In het begin vond ik het even wennen, vooral voor de kinderen, maar er leek geen enkel probleem te zijn. Totdat ze besloten om te gaan samenwonen.
Ze gaan kilometers verderop wonen
Ook daar had ik geen moeite mee, maar wel toen ik hoorde waar ze zouden gaan wonen. Ze gaan kilometers verderop wonen, in het huis van zijn vriendin. Daar waar haar kinderen zijn opgegroeid, naar school gaan en hun vriendjes hebben. En onze kinderen? Die moeten zich enorm aanpassen… Ze worden de helft van de week uit hun veilige situatie gehaald, weg van hun vriendjes, de buurt die ze zo goed kennen, sporten die ineens ingewikkeld worden, en weg van opa en oma waar ze makkelijk even langs kunnen fietsen.
Waarom is mij dit ontgaan?
Volgens ons ouderschapsplan was die afstand prima, 15 kilometer dat hadden we vast laten leggen. Maar die afstand bleek dus hemelsbreed te zijn. En heel eerlijk, dit wist ik gewoon echt niet. Want 15 kilometer op de navigatie of hemelsbreed, dat is een wereld van verschil! Waarom was ik hier niet op gewezen? Waarom is dit mij ontgaan? In de praktijk betekende dit namelijk dat mijn kinderen op de wisseldagen elke week minimaal veertig minuten in de file zitten om naar school te komen. Absurd! Veertig minuten… En als ik ze breng naar mijn ex-man zit ik daar ook in.
Ik vind de situatie onhoudbaar
De eerste tijd probeerde ik me eroverheen te zetten. Dit moest vast wennen. Maar al snel merkte ik hoe zwaar het was voor de jongens. Ze waren doodmoe op schooldagen nadat ze in de vroege ochtendspits de halve stad en nog verder doorkruist hadden. Ik voelde me schuldig, zo schuldig. Waarom verkoos hun vader een nieuw leven boven hun welzijn? Want zo zie ik het. En waarom had ik dit destijds niet beter afgesproken?
Mijn ex staat er totaal anders in
Voor mij is het ook slopend. Op de wisseldagen zit ik uren in de auto. File in, file uit. En mijn ex? Die doet er luchtig over. “Ach, het is even wennen,” zei hij. “Ze kunnen toch gewoon even een muziekje luisteren?” Het frustreert me mateloos. Dit is niet wat ik me had voorgesteld. Dit is niet eerlijk voor de kinderen. Ik wilde het bespreken, een oplossing zoeken. Misschien konden we de zorgregeling iets aanpassen? Misschien konden we een tussenoplossing vinden? Maar hij wil nergens over praten. En met een mediator? “Overdreven, alles is toch al geregeld.” Zijn nieuwe vriendin zal wel in haar handjes knijpen, er verandert voor haar kinderen weinig. Hun leventje kan gewoon doorlopen in de omgeving die ze zo goed kennen…
Wat nu?
En nu zit ik hier, worstelend met een vraag die ik niet durf te stellen: moet ik dit écht juridisch aanvechten? Wil ik een advocaat inschakelen en de harmonie die we hebben (of hadden?) op het spel zetten? Dat was nooit mijn intentie. Ik wil niet alsnog een vechtscheiding. Maar ik wil ook niet dat mijn kinderen elke week gesloopt worden door deze situatie. Waar ligt de grens?
CHANTAL
wat een vervelende situatie nu voor de kinderen en jouzelf..je kan daardoor dit zeker aan laten passen met de omgangsregeling doordat de situatie verandert is..de kinderen en jijzelf raken oververmoeid daardoor.
dus zeker een advocaat in de armen nemen en laten veranderen.. voor jezelf en voor de kinderen opkomen!
knuffel van mij Anneke
Je hebt de afspraken gemaakt met een mediator begrijp ik? In dat geval kan dezelfde mediator worden behandeld om deze situatie opnieuw uit te werken. Dat is heel gebruikelijk en staa wellicht zelfs in de overeenkomst die je ondertekende met de mediator of in het echtscheidingsconvenant
Dit is precies wat het betekend om gescheiden te zijn.
Wat er bij de vader gebeurd beslist de vader en heb jij weinig meer over te zeggen. (Tenzij… ze mentaal of fysiek worden mishandeld.) Ja het zijn jouw kinderen, maar ook die van de vader.
Nu blijken ze vermoeider te zijn, dat is mogelijk niet optimaal, maar is geen mishandeling. Jij vind het een probleem en hij niet. Zo zullen er nog meer dingen gaan komen, bedtijden, snoepen, huiswerk, werken, taken in huis, allemaal dingen waar je anders tegenaan kunt kijken en weinig invloed op hebt nu je bent gescheiden.
Het beste wat je kunt doen is loslaten (tenzij het echt mishandeling wordt, dan MOET je er wat mee). Je hebt advies gegeven je hebt meegedacht en de vader gaat daar niet in mee (en dat mag). Dus nu is het loslaten.
Makkelijk? Nee… maar alle andere opties sturen je vroeg of laat op nog meer frustratie af.
Dikke knuffel en zodra de kinderen bij jou zijn doe je het gewoon weer op jouw manier.
Het beste advies heb je gehad en is terug te lezen in de eerste post van juriste Lin.
Sterkte en succes wens ik je. Pien
ik spreek vanuit juridische ervaring mijn advies uit:
1. schrijf een brief aan je ex en bewaar een kopie.
schrijf hier in dat je in de eerste instantie voorsteld dat hij de kinderen komt ophalen, nu hij heeft besloten te verhuizen. omdat de File en de lange ritten jou teveel worden.
schrijf ook dat je merkt dat het de kinderen beïnvloed en op welke manieren dit hen beïnvloed. en ook hoe lang je het al hebt aangekeken en dat het geen kwestie van wennen meer is.
schrijf daarna je voorstel om de situatie te verbeteren, zoals voor de rust van de kinderen wellicht de kinderen doordeweeks bij jou voor de stabiliteit van de kinderen
en daarnaast om het weekeind van vr tot zaterdag bij hun vader, vergeet geen tijdstippen te vermeldem en iedere woensdag middag (voorbeeld)
schrijf daarna dat je al meermaals ene serieus gesprek hebt gewild hierover en een mediator hebt voorgesteld maar dat je steeds werd afgewezen
en dat je hoopt dat hij deze brief met rust kan doorlezen en even stil kan staan bij de gevolgen voor de kinderen. en dan bij jou terug komt met voorstel zodat de goede onderlinge communicatie die jullie tot dusver gehad hebben kan blijven bestaan.
ik voel je helemaal, zou zeker nr n mediator stappen en anders n advocaat. Een ouderschapsplan is niet in steen gegoten, tenslotte. Deze kan veranderen, wanneer de omstandigheden veranderen. Als jij ziet dat deze verhuizing toch zwaarder valt voor de kinderen, dan moet je t bespreekbaar maken. Lijkt er nu op dat hij vooral aan zijn eigen welzijn denkt en minder aan die vd kinderen. Wennen? Laat hem mr wennen aan de afstand als ie t zo makkelijk vindt.
Helaas ken ik deze situatie goed omdat wij in dezelfde situatie zitten. Mijn bonus dochter woont met haar moeder ineens veel verder weg van haar sport, vriendinnen en school. Bij ons kan ze met de fiets naar school, met vriendinnetjes spelen na school, hoeft ze niet extreem vroeg uit bed omdat ze er zo is en komt ze tot rust. Bij haar moeder moet ze iedere dag vroeg uit bed omdat ze nog een eind moet rijden, ze moet regelmatig extra naar de kinderopvang omdat haar moeder dan niet ‘weer extra op en neer wil’ naar school. Maar ze heeft bij het verhuizen ook geen moment aan het belang van haar dochter gedacht. Ondanks dat ze dit niet gaat veranderen (ook niet vastgelegd) hebben we wel afgesproken te wisselen via school. Dus op de wisseldag brengt de ene haar naar school en haalt de ander haar op en de week erna andersom. Zo hoeven wij die afstand in ieder geval niet af te leggen. Daarnaast vind ik ook dat jouw kinderen inspraak mogen hebben. Als ze liever bij jou zijn doordeweeks, dan moet de co-ouderschap regeling misschien worden aangepast en dan zal je ex meer moeten gaan betalen omdat de kids meer bij jou zijn maar hun belang moet voorop staan!
De kinderen geven aan dat ze het reizen vermoeiend vinden. Misschien willen ze straks juist in hun vader gaan wonen. Benieuwd of die moeder er dan ook nog zo instaat.
Hemelsbreed 15 km en dan uren onderweg zijn? come on…. dat is erg overtrokken. in “uren” rijd ik van Friesland naar Brabant.
beetje jammer deze reactie. dit is echt niet overtrokken. in steden als Utrecht en Amsterdam, Eindhoven, rotterdam, zelfs almere en lelystad staat het vaak zo vast dat je over 15 km makkelijk anderhalf tot 2 uur kan doen.
je staat inderdaad zo 40 min in de file. Maar he blij dat jij in uren van Brabant naar Friesland kan rijden. vast en zeker op zaterdag of zondag dan.
deze mevrouw vraagt om advies voor haar situatie, niet om jou ondoordachte mening.
Dag Sanne, jaren heb ik in Amsterdam binnenstad gewoond en gewerkt in Sloterdijk. Voor mijn werk had ik een auto nodig en het was 13 km naar kantoor. Het duurde gemiddeld 50 minuten om dat stukje af te leggen. Dus nee, het hoeft helemaal niet overdreven te zijn.
JA, absoluut een mediator of een advocaat inschakelen. Fijn dat jullie het in eerste instantie goed en makkelijk konden regelen, maar nu niet meer.
Bovendien zet je er door ‘eenzijdig bij neerleggen’ een toon mee, dat hij zonder rekening met jou of de kinderen te houden en dan is de grens meteen verlegd. Wel of niet vriendelijk maakt niet alles uit. Het belang van de kinderen staat nu niet meer voorop en jullie dienen hier samen verantwoordelijkheid in te nemen. Als de ene ouder dat niet kan, zal de ander duidelijk moeten zijn. Jij in dit geval.
Zeg duidelijk dat de situatie voor de kinderen niet werkt en dat je een afspraak maakt met een mediator. Wil hij dat niet, dan wordt het een advocaat. Bedenk dat een rechter altijd in het belang van de kinderen zal handelen.
waarschijnlijk is dat niet nodig. Als jij dit duidelijk stelt, zal je ex ongetwijfeld akkoord gaan met de mediator. Gezien jullie soepele historie, komen jullie er dan vast uit. Maar ik denk wel dat je nu over je heen laat lopen en dat hij er makkelijk mee wegkomt. Ten koste van de kinderen.
Ja, in het belang van je kinderen zul je dat moeten doen. Jij wilt de lieve vrede bewaren, maar je ex heeft bij het nemen van deze beslissing geen seconde aan zijn kinderen gedacht. En dus zul jij dat moeten doen, ook als dat betekent dat het niet meer zo leuk loopt met je ex.
Jullie hebben de scheiding heel goed samen gedaan. Kinderen zijn heel flexibel ze zullen heus gaan wennen. Je gaat het 10 x zo erg maken als je hier een proces van gaat maken. Problematiseer het vooral niet voor je kids.
Steun je kinderen eerder en stimuleer ze, met “jullie kunnen het, kom op!”
Het zal ze veerkracht geven als ze het goed doen en daarmee kunnen ze later veel beter met lastige situaties omgaan. Teleurstellingen horen bij het leven, leer je kinderen hier het beste van te maken. Dan ben je de beste moeder! Als je prima door de scheiding bent gekomen, kan je dit ook. Je helpt je kids ermee door dit proces weer heen te komen, het geeft ze zelfvertrouwen van “ik kan dit”. Heel waardevol. Zet em op!!
voor jou is het blijkbaar zo makkelijk praten
de grens ligt waar jij die stelt. Belang van de kinderen voorop stellen. als je de lieve vrede wilt bewaren, stel je je eigen belang voorop.
Dus de vader en zijn nieuwe gezin mogen niet hun belang voorop liggen naar de moeder wel. Vreemde reactie