Ik sta in de keuken en roer met een grote houten lepel in een pan met tomatensaus
Ik kook vandaag voor de hele familie. Buiten hoor ik Bowi en Yara schreeuwen van het lachen, waarschijnlijk achtervolgt hun oom Jarno ze weer door de tuin. Flore hangt aan mijn been. We hebben een huis vol mensen. “Mama, mag ik straks de pasta roeren?” vraagt Yara. “Natuurlijk, maar eerst ga jij even je handjes wassen,” antwoord ik.
Onze keuken is het hart van het huis
Een grote, open ruimte waar altijd wel iemand is. Mijn schoonmoeder zit aan de lange houten tafel en snijdt een berg champignons, terwijl opa Huub de krant leest. Naast hem, Huub zelf, die net terug is van zijn werk en op zijn gemak een espresso drinkt.
Toen we vijf jaar geleden dit huis kochten, verklaarde iedereen ons voor gek
Een groot samenlevingshuis, bedoeld om met de hele familie samen te leven? ‘Je moet er toch niet aan denken?’ riepen mensen. Maar wij dachten en denken er juist wél aan. We zagen het helemaal voor ons: kinderen die samen opgroeien, altijd iemand om op terug te vallen. Het voelde als een groot, warm nest. En eerlijk? Het werkt. Echt.
De kinderen rennen naar binnen
“Eten!” roept Yara, terwijl ze haar schoenen in een hoek schopt. “Niet zo schreeuwen aan tafel,” zegt opa met een knipoog, maar je ziet aan zijn ogen dat hij geniet van de drukte. Wij allemaal. We zitten met z’n allen rond de enorme tafel. Het was een georganiseerde chaos, zoals altijd. Flore zit naast oma, die haar helpt met haar bord opscheppen. Jarno verteltde enthousiast over een nieuw project op zijn werk, terwijl Huub en ik elkaar vermaakt toekijken. Dit is precies zoals we het bedoeld hebben. Samen.
Na het eten verdween Jarno met de kinderen naar de badkamer, terwijl ik met oma en opa de tafel afruimde
Huub zet koffie en schenkt voor iedereen een kopje in. Zo ziet een avond er bij ons standaard uit. Gezellig toch? “Ik wil eigenlijk dit weekend een oppas regelen,” begint Huub. “Dan kunnen we met z’n allen een avondje uit. Ik bedoel, we wonen samen, maar wanneer hebben we voor het laatst echt iets leuks gedaan?”. En dat is bij ons dus makkelijk geregeld!
Oma knikt instemmend
“Goed idee! Wij blijven wel thuis met de kinderen.” Het was precies waarom we dit huis hadden gekocht. Iedereen hielp elkaar. Niemand stond er alleen voor. Echt, hoe fijn was dit. Eerlijk, ik begrijp niet waarom niet iedereen dit doet!
Een ander voorbeeld van ons bijzondere leven
Yara had haar eerste schoolvoorstelling en iedereen wilde erbij zijn. Normaal gesproken moesten ouders haasten van werk, oppas regelen, of stressen om op tijd te zijn. Maar bij ons? Iedereen was er gewoon. Opa en oma zaten vooraan in de zaal, Huub filmde trots, en zelfs Jarno had zijn werk verzet om erbij te zijn. Yara straalde toen ze ons zag zitten.
Thuis plofte ze na afloop op de bank
“Dit was de beste dag ooit,” zei ze tevreden. Huub en ik keken elkaar aan. We wisten het al: dit samenlevingshuis, deze chaos, deze warmte – dit was het beste besluit dat we ooit hadden genomen. Het bijzondere aan ons huis is dat het altijd leeft. ’s Ochtends vroeg al klinkt het geluid van deuren die open en dicht gaan, kinderen die op blote voeten door de gang rennen en altijd voetstappen door de benedenverdieping. Overal hoor je gesprekken en gelach.
Op zaterdagochtend is het standaard tijd voor boodschappen
Maar niet zoals bij andere gezinnen. Nee, wij gaan met z’n allen. Opa en oma stappen in hun eigen auto, wij met de kinderen in de onze, en Jarno fietst er meestal achteraan. Het is een complete operatie, maar het werkt. In de supermarkt splitsen we de taken. Oma en ik halen groente en fruit, Huub pakt de zuivel, Jarno en opa gaan richting brood en vleeswaren en de kinderen? Die mogen elk iets kiezen van de snoepschappen – met mate, natuurlijk.
Op de terugweg wordt de kofferbak gevuld met tassen vol verse producten
“Ik denk dat we vanavond een grote pan soep maken,” stelt oma voor. Ze is de koningin van restjes verwerken en zorgt ervoor dat er niets verspild wordt. Bowi helpt haar graag in de keuken en staat even later enthousiast wortels te snijden, terwijl Yara de tafel dekt en Flore een doekje over een paar stoelen haalt. Iedereen heeft een taak. Dat is het mooie aan samenwonen: het huishouden draag je met elkaar.
’s Avonds, als de kinderen in bed liggen, zitten wij volwassenen nog vaak samen in de woonkamer
Een glas wijn, een kop thee, een goed gesprek. Soms filosoferen we over de toekomst. “Stel je voor dat we nog uitbreiden,” zei Jarno een keer. “Meer mensen erbij, misschien nog een gezin?” Huub en ik knikten toen. Het voelde goed om na te denken over de groei van onze kleine gemeenschap. Het was een leven zoals het ooit bedoeld was, zonder eenzaamheid, zonder stress, maar mét elkaar. En ja, dan is de vrouw (en eventueel kinderen) van Jarno welkom. Er is daar in principe plek voor.
Soms vragen mensen of we nooit genoeg van elkaar krijgen
Of we geen behoefte hebben aan ons eigen plekje, onze eigen ruimte. Meer privacy. Maar we hebben juist álle ruimte. Iedereen heeft een eigen hoekje, een eigen kamer, een plek waar je je kan terugtrekken als dat nodig is. Maar het mooiste is dat je altijd terugkomt in een huis dat vol warmte zit, vol leven, vol liefde.
Op zondagen doen we vaak iets speciaals
De ene keer is het een lange wandeling door het bos, waarbij de kinderen kastanjes en bladeren verzamelen en opa verhalen vertelt over vroeger. De andere keer blijven we binnen en spelen we bordspelletjes, met Flore op schoot die enthousiast mee wilt doen, ook al begrijpt ze de regels nog niet.
Het is een manier van leven die we bewust gekozen hebben
En een manier die we nooit zouden willen ruilen voor iets anders. Want wat we hier hebben, vind je niet in een losstaand, of rijtjeshuis, met een hek om de tuin en buren die je nauwelijks kent. Wat wij hebben, is een familie. Een thuis. Een manier van samenleven die misschien ouderwets lijkt, maar voor ons perfect werkt.
Hebben we dan nooit ruzie?
Natuurlijk wel. Ook ik en Huub hebben ruzie in onze relatie. En er zijn echt wel eens onenigheden tussen oma en mij of tussen Huub en Jarno, maar dat hoort erbij. Als we maar de skills hebben om het met elkaar op te lossen. En dat hebben we. De kinderen leren hier zoveel van.
BILLY
