Mijn zoon Jay en zijn beste vriend Gerben zijn een onafscheidelijk duo
Al sinds groep 3 hebben ze elkaar gevonden. Gerben is net zo’n spring-in-’t-veld als Jay, en samen maken ze de gekste avonturen mee. Of het nu voetballen in de speeltuin is, een geheime club bouwen in de tuin, of urenlang gamen op de PlayStation: ze doen alles samen. Zelfs op school zijn ze altijd een team.
Toen ik afgelopen maand op een donderdagmiddag mijn telefoon pakte en een appje van Gerbens moeder Annemiek zag, wist ik nog niet dat die woorden me zo zouden bezighouden
“Hoi Arianna! Even een spontane vraag: we hebben een idee waar Gerben heel enthousiast over is. Mag ik je straks bellen?” Mijn eerste gedachte was dat het over een speelafspraak ging of misschien een logeerpartijtje. Maar toen Annemiek later die avond belde, bleek het veel meer te zijn dan dat.
“We hebben een huis in Florida,” begon ze
Dat wist ik. Hun familie zit goed in de slappe was en reist vaker naar de Verenigde Staten. Dat huis daar is een soort vakantieparadijs, met een zwembad, een grote tuin, en vlakbij het strand. Ik heb ooit foto’s gezien en moet toegeven: het is prachtig. “We gaan in de zomervakantie een maand daarheen, en Gerben wil zo graag dat Jay meegaat. We vinden het alleen maar gezellig als hij komt. Alles wordt geregeld: zijn ticket, zijn verblijf, alles op onze kosten. Het is echt geen probleem.”
Ik bleef even stil
Een maand naar Amerika? Zonder mij? Dat klonk geweldig voor Jay, maar tegelijkertijd voelde het als een bom die insloeg. “Wauw, wat een lief aanbod,” mompelde ik, terwijl ik tijd probeerde te rekken. Annemiek was enthousiast en vertelde dat de jongens het er al over gehad hadden. “Gerben zegt dat Jay zijn beste vriend is en dat hij het echt niet zonder hem wil doen,” voegde ze eraan toe.
Na het telefoontje bleef ik verdwaasd achter
Jay was al naar bed, en terwijl ik mijn thee inschonk, voelde ik een knoop in mijn maag. Hoe kon ik dit ooit beslissen? Aan de ene kant leek het een droom: mijn zoon, vakantie vieren in een villa in Amerika, met zijn beste vriend. Dat gunde ik hem. Maar aan de andere kant… een maand? Zonder mij? En dan zo ver weg? Mijn gedachten draaiden overuren.
De volgende ochtend bracht ik Jay naar school
Onderweg vroeg ik voorzichtig of hij al wist van Gerbens vakantieplan. Zijn ogen begonnen te glimmen. “Ja, mam! Gerben zei dat ze me willen meenemen naar Amerika. Hoe vet is dat?” Hij sprong bijna op en neer van enthousiasme, en ik voelde mijn hart samentrekken. Ik wilde zijn blijdschap niet temperen, maar de zorgen in mijn hoofd waren niet zomaar weg.
Jay is mijn enige kind, en we hebben altijd een sterke band gehad
Sinds mijn scheiding drie jaar geleden is het wij tegen de wereld. Natuurlijk heb ik mijn eigen leven en vrienden, maar Jay is mijn alles. Een maand zonder hem voelde als een eeuwigheid. Ik stelde mezelf gerust met gedachten als: “Het is maar een maand. Hij heeft de tijd van zijn leven. Ik kan hem niet altijd beschermen.” Maar direct daarna dacht ik: “Wat als er iets gebeurt? Wat als hij heimwee krijgt? Wat als ik hem vreselijk mis?”
In de dagen die volgden, probeerde ik er met vriendinnen over te praten
De reacties waren verdeeld. Sommigen vonden het een unieke kans. “Dit is een droom, Arianna! Als jij dit kan regelen, moet je het doen. Hij zal je dankbaar zijn,” zei mijn collega Lisa. Anderen begrepen mijn twijfels. “Ik zou gek worden zonder mijn kind een maand. En zo afhankelijk zijn van anderen… wat als het misgaat?” zei mijn vriendin Sanne. Een andere vriendin vond het gek dat ze dat zomaar allemaal zouden betalen. Ik voelde me verscheurd.
Jay bleef ondertussen dromen over de reis
“Mam, stel je voor! We gaan naar Disney World, en Gerben zegt dat het zwembad daar echt mega groot is. En ze hebben zelfs een boot! Kun je geloven dat ik op een boot ga varen?” Hij kon niet stoppen met praten. En telkens als ik hem zag stralen, vroeg ik me af: ben ik egoïstisch als ik dit niet laat gebeuren?
Annemiek was geduldig en gaf me de tijd om na te denken
“We snappen dat het een grote beslissing is,” zei ze tijdens een telefoongesprek. “Maar echt, Arianna, we zorgen goed voor hem. Hij is in veilige handen.” Ik geloofde haar. Ze is een lieve vrouw, en haar man Bert is een rustige, betrouwbare man. Maar het ging niet alleen om hen. Het ging om mij. Hoe zou ik die maand doorkomen zonder mijn zoon?
Uiteindelijk besloot ik het met Jay zelf te bespreken
Ik wilde weten hoe hij er echt over dacht. Op een zondagavond, terwijl we samen op de bank zaten, vroeg ik hem: “Jay, weet je zeker dat je dit wilt? Een hele maand weg van huis, zonder mij?” Hij keek me aan met grote ogen. “Ja, mam! Natuurlijk ga ik je missen, maar het wordt zo gaaf. En Gerben is er toch ook?” Zijn enthousiasme was aanstekelijk, maar ik zag ook een sprankje onzekerheid in zijn ogen. “Maar… wil jij het wel?” vroeg hij zachtjes.
Dat was het moeilijkste moment
Hoe kon ik hem uitleggen dat ik me verscheurd voelde? Dat ik hem wilde beschermen, maar hem ook wilde laten vliegen? Ik glimlachte en sloeg mijn arm om hem heen. “Ik wil alleen dat jij gelukkig bent, Jay. En als jij dit echt graag wilt, dan vinden we een manier om het te laten werken.” Het ging niet alleen om wat ik voelde, maar ook om Jay’s groei en zelfstandigheid. Misschien moest ik hem laten gaan, hoe moeilijk dat ook was. Maar misschien moest ik ook mijn moederhart volgen en zeggen: “Niet nu. Niet op deze leeftijd. Ik ben er nog steeds niet uit.”
ARIANNA
Waarom kun jij niet ook meegaan ? Als ze zoveel geld hebben kan er toch nog een vliegticket van af ( of voor een gedeelte misschien ) ? Dan ben je in elk geval in de buurt als er iets gebeurt of als hij heimwee krijgt. Ik vind 6 jaar ook wel erg jong om mee te gaan op zo’n verre bestemming, maar dat is heel persoonlijk.
Ik vind het wel een heel warm aanbod van die mensen, wauw.. Doe mij zo’n vriendschap voor mijn kinderen! Maar tegelijkertijd snap ik dat het voor u iets behoorlijks is. Het is geen weekje op een camping in Brabant. Ik zou hem denk ik wel laten gaan, want dat ik het er moeilijk mee heb, dat is mijn probleem, niet dat van hem. En anders in kleine stapjes: eerst laten logeren, serieuze gesprekken voeren met de ouders, scenario’s doornemen, eventueel ook met de ouders?
Ik weet niet hoe oud hij is, maar ik zou hem laten gaan. Misschien kun je er zelf ook een tijdje heen? De tip om hem alvast een week te laten logeren kun je ook opvolgen. Maar mijn ervaring is dat ouders het lastiger vinden hun kind te missen dan het kind zelf, ze leven meer in het hier en nu.
Dat is toch prachtig voor een kind..Hij zal je dankbaar zijn. En zo te horen zijn het goede mensen, die op hem passen.
Ik zou hem eerst een week laten logeren bij zijn vriend zonder dat hij naar zijn moeder toe kan. Kijken hoe hij dat vind en of hij geen heimwee krijgt. Amerika is toch wel een eind en een maand is lang, als het toch tegenvalt ook al doen ze nog zoveel leuke dingen als hij heimwee krijgt is er maar 1 remedie naar huis en dan kan de vriendschap een flinke deuk oplopen.
Waarom zou de vriendschap een deuk oplopen als het jong eerder naar huis zou willen wegens heimwee?
Ouders van vriendjes die het vriendje van hun kind meevragen op vakantie, is toch niet zó ongewoon? Natuurlijk, de afstand is misschien wat groter dan gebruikelijk, en de duur evident wat langer, maar goed… Unieke kans voor je zoon en een kans voor jou om zelf wat minder aan je zoon te plakken. Die hechte band is er na die 4 weekjes vast ook nog wel. Je kunt hem vast af en toe bellen, beeldbellen of ga zelf halverwege ook een weekje die kant op?
Amerika is niet ver. Als hij vreselijke heimwee heeft, kunnen ze hem op het vliegtuig terug zetten. Of je gaat er zelf een paar dagen ernaartoe. Ik hoor hier eigenlijk alleen maar ik, ik, ik. Jouw gevoelens voor eenzaamheid moeten niet in de weg staan voor een fantastische tijd voor je zoon. Hij gaat dit altijd als een gemis ervaren als hij niet mee mag.