Monique: “Mijn dochter wil dat ik niet meer op mijn kleinkind kom passen”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

Ik had me hier zo op verheugd

Al jarenlang fantaseerde ik erover: oma worden. Niet zomaar een oma, maar een actieve, betrokken oma die een vast onderdeel zou zijn van het leven van haar kleinkind. Toen mijn dochter zwanger werd, had ik het in gedachten al helemaal uitgestippeld. Een vaste oppasdag, misschien zelfs twee. Een abonnement op de dierentuin, net zoals ik dat destijds met mijn eigen kinderen had gedaan. Ik zag het al helemaal voor me: kleine handjes die in de mijne lagen terwijl we samen naar de olifanten keken.

Ik wilde minder gaan werken om op te kunnen passen

Ik zou er minder voor gaan werken. Mijn baan was nooit mijn alles geweest, mijn gezin altijd wel. En nu zou ik die rol opnieuw mogen vervullen, deze keer als oma. Ik verheugde mij er ontzettend op. Mijn huis had ik al op kleine kinderbeentjes voorbereid. Ik kocht alvast een kinderstoel en een campingbedje voor op de logeerkamer, en haalde het oude speelgoed van de zolder. Alles stond klaar. Maar helaas bleek dat mijn dochter andere plannen had…

De kinderopvang kreeg voorrang

Vanaf zes maanden ging mijn kleindochter twee dagen per week naar de kinderopvang. Mijn dochter vond dat beter voor haar ontwikkeling dan een oppasdag alleen bij mij thuis.” Ze gaat er zoveel leren,” zei ze. “Structuur, omgaan met andere kindjes, samen spelen, alle educatieve activiteiten.” Ik knikte, begreep haar woorden, maar mijn hart brak een beetje. Ik had ook opvang kunnen bieden. Misschien niet met een groep vol andere kinderen, maar wel dagen met liefde, toewijding en eindeloos geduld en óók leerzame activiteiten.

In het begin hield ik hoop

Misschien zouden ze merken dat de opvang toch niet ideaal was. Dat mijn kleindochter beter zou gedijen bij haar oma, in een huislijke omgeving waar alles om haar draaide. Maar dat moment kwam niet. Mijn dochter en schoonzoon waren tevreden. En mijn kleindochter? Die groeit nu op zonder dat ik de rol kan vervullen waar ik zo naar had uitgekeken.

Ik ben een oma op de achtergrond

Natuurlijk zie ik haar. Op verjaardagen, familiebezoekjes, soms een spontaan uurtje tussendoor. Maar het is niet hetzelfde. Ik mis de vanzelfsprekendheid, het opgroeien samen, het ontwikkelen van onze eigen rituelen. Geen wekelijkse dag waarop ik haar ophaal en ons avontuur begint. Geen vaste ochtend waarop ze in haar pyjamaatje bij mij op schoot zit terwijl we samen fruit eten en een boekje lezen. Geen middagdutjes in het bedje dat ik speciaal voor haar had klaargezet.

Het had zo anders kunnen zijn

Ik had haar willen leren fietsen. Eindeloze wandelingen in het bos willen maken, kastanjes rapen in de herfst, samen koekjes bakken in de winter. Ik had haar voor het eerst mee naar de bibliotheek willen nemen en haar de boeken laten kiezen die we samen zouden lezen. Ik had haar willen leren om blokkentorens te bouwen zoals mijn dochter dat vroeger deed, of om samen een zandkastelen te bouwen in de tuin. Maar dat werd niet mijn rol.

Mijn verdriet is groot

Ik weet dat ik niet mag klagen. Mijn dochter is gelukkig, mijn kleindochter doet het goed. Maar soms, als ik andere oma’s zie die wekelijks hun kleinkind ophalen, kan ik een steek van jaloezie niet onderdrukken. Ze tillen hun kleinkind moeiteloos in de kinderstoel van de bakfiets, geven een kus op de kruin en fietsen weg, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Dat had ik kunnen zijn. Dat had ik zo graag willen zijn.

Wat kan ik doen?

Ik slik het weg, want wat kan ik zeggen? Dat ik nu zo verdrietig ben? Dat ik mijn kleindochter vaker had willen zien? Dat voelt ondankbaar. Ik wil geen strijd, geen wrijving met mijn dochter. Zij maakt haar keuzes als moeder, net zoals ik dat ooit heb gedaan. Alleen had ik gehoopt dat haar keuzes anders waren geweest.

Soms denk ik: misschien komt er nog een ommekeer. Misschien zal mijn kleindochter, als ze ouder is, zelf vaker naar oma willen. Misschien kan ik alsnog die bijzondere band opbouwen, maar dan op een andere manier. Misschien. Maar de tijd die verloren gaat, krijg ik niet terug.