Iedere ochtend hetzelfde liedje
Sanne (8) wilde haar haar absoluut niet in vlechtjes en trok haar hoofd weg, Roy (6) kon zijn vest nergens vinden en Carlijn (2) had net een halve beker melk over haar trui en stoel gegooid. “Ik kom zo te laat,” mompelde ik terwijl ik het shirt van Carlijn over haar hoofd trok.
De chaos in huis was er altijd
Alsof ik een soort hamster in een rad was, elke dag opnieuw. Maar sinds mijn man Charly er niet meer was, leek het alsof dat rad veel sneller draaide. Charly was de rust geweest in mijn storm. Hij kon de kinderen laten lachen als ik alleen maar wilde schreeuwen. En nu? Nu was ik alleen met 3 kinderen die hun vader misten en met een moeder die zich niet altijd staande kon houden.
“Sanne, help je Roy met zijn schoenen?” vroeg ik terwijl ik Carlijns nieuwe trui over haar hoofd hees
“Waarom moet ik altijd helpen?” mokte ze, maar ze stond wel op. Dat was Sanne. Ze had het hart van haar vader. Een kwartier later zaten we eindelijk in de auto. Sanne en Roy ruzieden over wie er naast het raam mocht zitten, en Carlijn huilde omdat ze haar pop was vergeten. Ik zweeg. Soms had ik gewoon geen energie meer om overal tussen te komen.
Toen ik ze bij school had afgezet, reed ik naar huis
Carlijn zat achterin, half in slaap. Thuis zette ik haar op de bank met een dekentje en haar pop, die ik onderweg nog had opgehaald uit de auto. Het was ineens stil. Te stil. Ik keek om me heen. Het huis was een puinhoop. Speelgoed overal, ongewassen borden op het aanrecht en ergens onder de stapel post op de tafel lag vast nog een rekening die ik vergeten was. Maar ik bleef staan. Ik wist niet eens waar ik moest beginnen.
Dat gevoel van eenzaamheid sloeg toe, zoals het altijd deed als ik een moment rust had
Ik had niemand om mee te praten. Geen vriendinnen om koffie mee te drinken, geen ouders die langskwamen. Mijn schoonfamilie? Daar had ik Charly’s dood niet eens echt mee kunnen bespreken. Ze waren nooit hartelijk geweest en nu al helemaal niet. Mijn eigen familie had ik jaren geleden al uit het oog verloren na een ruzie over… eigenlijk weet ik niet eens meer precies waarover. Iets stoms, iets onbelangrijks. Maar de kloof was er, en niemand stak zijn hand uit.
En ik? Ik was te moe om die hand zelf uit te steken
Ik pakte mijn telefoon. Een leeg scherm. Geen appjes, geen gemiste oproepen. “Misschien is er iets mis met mij,” fluisterde ik in mezelf. Ik was altijd aardig geweest, toch? Op het schoolplein maakte ik wel eens een praatje, maar het bleef oppervlakkig. Iedereen leek zijn groepje al te hebben. En ik? Ik was de moeder van drie die altijd haast had en er half verslagen uitzag.
Waar maak je op je eenenveertigste nog vrienden?
Vroeger was het makkelijk. Op school, op het werk. Maar nu? ‘Nu’ was er gewoon geen tijd, geen ruimte. En eerlijk? Ik had niet eens het lef om iemand te vragen: “Hé, zullen we een keer koffie drinken?” Stel je voor dat ze nee zeggen. Ik had al genoeg afwijzing in mijn leven gehad. Carlijn kroop tegen me aan. Haar warme lijfje voelde warm. “Mama, ik wil papa,” fluisterde ze.
Mijn keel kneep dicht
Hoe legde je een tweejarige uit dat papa nooit meer terugkwam? Dat hij er niet meer was om haar voor te lezen, om haar boven zijn hoofd te tillen alsof ze een vliegtuig was? Ik wist het niet. Dus hield ik haar gewoon vast, terwijl de tranen over mijn wangen liepen.
De rest van de dag ging voorbij zoals elke dag
Het was een soort overleven. Boodschappen doen met Carlijn die steeds uit het karretje wilde klimmen, de kinderen van school halen, koken terwijl Roy drie keer struikelde over het speelgoed dat ik nog niet had opgeruimd. “Hoe doet iedereen dit?” dacht ik vaak. Hoe deden andere moeders het? Ze leken allemaal zo… georganiseerd. Zo kalm.
Nadat ik de kinderen eindelijk in bed had gelegd, zat ik alleen op de bank
Carlijn had twintig minuten gehuild omdat ze niet langer beneden mocht blijven, Roy had twee keer gevraagd of hij bij me in bed mocht slapen, en Sanne wilde nog een keer haar huiswerk controleren. De stilte voelde als een zwaarte. Ik staarde naar mijn telefoon. Ik wilde iemand appen, maar wie? Er was niemand.
Ik dacht aan Charly
Hoe hij altijd wist hoe hij me aan het lachen moest maken, zelfs op mijn donkerste dagen. Hoe hij zijn hand op mijn knie legde als ik me zorgen maakte over geld of de kinderen. Hij was mijn klankbord geweest, mijn rots. En nu voelde ik me als een bootje dat dobberde op een eindeloze zee, zonder anker.
Ik opende Facebook en scrolde doelloos
Mensen plaatsten foto’s van hun perfecte gezinnen, hun uitjes, hun vriendinnenweekenden. Het voelde alsof iedereen een leven had, behalve ik. Misschien was dat ook zo. Misschien had ik mezelf te veel afgesloten. Maar wat kon ik nu nog doen? Waar begon je als je je op je eenenveertigste realiseerde dat je helemaal alleen was?
Die avond, nadat ik de vaatwasser had ingeruimd en nog even naar de slapende gezichten van mijn kinderen had gekeken, zakte ik op de bank neer
De stilte voelde ondraaglijk, maar ik kon hem nergens mee vullen. Geen stem, geen aanwezigheid. Ik dacht aan alles wat ik ooit had willen doen en hoe Charly er altijd was geweest om me aan te moedigen. Nu voelde het alsof ik zonder kompas ronddwaalde.
De tranen kwamen vanzelf
Ik veegde ze weg en zuchtte diep. Misschien was dit gewoon hoe het nu was. Een eindeloze cirkel van overleven, zonder uitzicht op iets anders. Ik sloot mijn ogen en voelde de zwaarte van de dag. En ergens diep vanbinnen vroeg ik me af: “Komt het ooit nog goed? Of blijf ik altijd zo alleen?”
ANDREA
lieve schat
wat een verdrietig verhaal
graag kom ik met je in contact want het zonnetje gaat echt ook weer voor jou schijnen
dit is precies het gevolg van deze wereld hoe die nu is.
tegenwoordig moet iedereen met zn tweeën werken. het gevolg? als je kinderen hebt dan is er niemand waarbij je terecht kunt. geen buurvrouw, geen vriendin, geen familie, want ja iedereen werkt.
dat ervaar ik zelf ook. ik heb een kindje van bijna 3, maar het is al een opgave om even snel naar de supermarkt te gaan.
laat staan met 3 kinderen. zoek op facebook eens naar goede groepen, dus groepen voor weduwen, alleenstaande moeders. in het begin best even wennen, maar deze vrouwen begrijpen je wel heel goed en miscn komt er wel een mooie vriendschap uit. zelf heb ik een goeie vriendin gevonden bij een mama-kind groep, dus het kan echt 🙂
lieve moeder…
ik zou graag met je in contact willen komen…
Dan kunnen we gezellig met elkaar bellen en chatten ect…
je bent een dappere, sterke dame…
je hebt zo ontzettend veel op je bordje…
als je in contact zou willen komen met mij, dan kun he mij een mail sturen….
Wat een mooie lieve reacties. Wat fijn dat er gelijk mensen zijn die in contact willen komen. ik ken de eenzaamheid maar al te goed. heb jarenlang een sociale fobie gehad. misschien is er een bijeenkomst voor alleenstaande moeders bij jullie in de buurt? Sterkte!
Dag Andrea met hans hier .
ik zit in de zelfde wereld als jij.
ik ben weduwnaar en ook een leeg bestaan.
Probeer contact te maken mijn email staat in deze
Browser.mischien tot later.
lieve mama, wat een krachtige en sterke vrouw ben je! Moedig om hier zo je verhaal te delen. Ik voel de eenzaamheid in je verhaal. Zou het je opluchten als ik je wat hulp kan geven? En om misschien ook tzt te helpen een brug te slaan naar je familie? Niemand hoeft zich zo alleen te voelen. Ik kom graag in contact met je ❤️
oooo zo herkenbaar.
de wereld is helaas zo gefocust op zichzelf en echt contact maken en vrienden maken op latere leeftijd lukt heel moeilijk. ik erger mij dan ook al mensen goed bedoeld zeggen… maak en praatje of zeg dat je wilt afspreken, neem initiatief etc. zo werkt het gewoon niet, men staat daar niet voor open. je kunt een ons proberen maar ze zullen het niet begrijpen hoe het is echt alleen te zijn en hoe eenzaamheid voelt.
sterkte ✨
ik heb veel steun gevonden bij de besloten Facebook groep Sterke Weduwes. zoek het maar op. Er is een grote algemene groep en ook groepen per regio. veel aan gehad, en er zijn ook zeker vriendschappen ontstaan. xxx
Daar zit ik ook in, en nog een paar andere weduwengroepen. Mijn ervaring is dat lotgenotencontact heel waardevol is. Ik heb ook een paar fijne vriendschappen opgedaan met andere weduwes van ongeveer mijn leeftijd (midden 50) in mijn regio.
Hallo,
Wat verdrietig dat jij en je kinderen je man en hun vader moeten missen. Je schrijft dat jij zelf geen vriendinnen hebt maar ik vroeg me af zijn er misschien vrienden van je man die iets voor je kunnen en willen betekenen, of misschien buren als je die hebt en contact mee hebt?? of hebben je kinderen geen vriendjes of vriendinnetjes op school met wiens ouders je in contact kan komen?
Heel veel sterkte in elk geval!!
lievered, ik voel je zo goed. zelfs ik heb een lieve man en kinderen. ik heb ook altijd alleen geweest, mijn ouders hebben psychische problemen, gele leven emotioneel mishandeld. geen vrienden geen verdere familie. dat is zo pijnlijk. ik herkennen dat heel goed. ik heb ook geen vriendinnen. als je wilt, ik wil graag met jou vrienden worden. ik weet niet hoe moet ik jou benaderen, als je dit zit, redactie heeft mijn email. heel veel liefs lieverd. denk aan je
liefs
Hansi
Wat een verdrietig verhaal. Vergeet niet dat je kinderen voor de helft uit je man bestaan. Probeer eens een praatgroep met lotgenoten, je bent vast niet de enige die dit meemaakt. Ik wil je heel veel sterkte wensen in deze moeilijke periode. Na regen komt zonneschijn! Veel liefs Sara 🫶
Ach, lieve vrouw.. U doet het echt hartstikke goed. Als u dat maar weet. Heel veel sterkte met het verlies van uw man.
stoere sterke vrouw.
misschien is contact maken met je familie en optie???
sluit jezelf niet op sta open voor een gesprek,,,wat je geeft krijg je ook terug
b
en,,,,huilen mag hé het is niet niks.
je doet het hartstikke goed , en is heel zwaar alles alleen doen , en zonder je man.
mocht je eens willen praten of hart luchten , of luisterend oor , beantwoord deze berichtje van mij dan dan kan ik je derna mij mailadres geven.
heel veel sterkte met verlies van je man en heel veel geluk toegewenst voor jou en je kindjes
hallo ik wil wel oma ĺ zijn voor de kinderen
ikben oma van 1 klei kind nee kontakt op.
mevr post meijer
i
Ach dappere vrouw! Lieve moeder!
Ik weet niet of je zit te wachten op een moeder van 30 maar appen mag hoor!
Groetjes Marloes
Lieverd, je bent in de rouw. Ga naar de huisarts en vraag om psychosociaal hulp. Zowel voor jezelf als ook hulp bij het organiseren van hulp, zodat er meer tijd gaat vrijkomen voor jezelf.
Je zit nu ook in je tropenjaren en dat doe je alleen. Dat is heel zwaar en ik spreek uit ervaring.
Als je het kunt betalen regel dan zsm huishoudelijke hulp. Ik had toen heel weinig geld maar heb het een tijd gehad want kon drie kinderen en alle ballen alleen omhoog houden en ook nog een fijn huis, ook niet aan
Dat hielp zoveel! Een schoon opgeruimd huis is een fijn huis en een hulp geeft ook jou gezelligheid en weer je huis terug en energie. Dat kun je zsm regelen als je dat kunt betalen.
sterkte en er is niets mis met je. Het is je gewoon begrijpelijk te veel. En ja, dit komt ooit goed,aar zoek hulp. Knuffel.
@Pien
dit is de reactie die ik zocht. ze is in enorme rouw, dit moet je verwerken.
hé wat verdrietig om je man te moeten missen en nog verdrietiger om dat verdriet alleen te dragen, zonder steun van anderen.
misschien kun je online vriendschappen vinden?