Ik trek de voordeur achter me dicht en schop mijn hakken uit in de gang. Mijn voeten bonken van de hele dag staan en rennen op kantoor. Mijn schouders hangen lager dan vanmorgen en mijn hoofd zit vol met deadlines, rapporten en dat ene vervelende mailtje van mijn manager waar ik morgen iets mee moet. Maar daar heb ik nu geen tijd voor. Nu begint mijn tweede shift: het huishouden.
Overal staat nog afwas en ontbijtbeleg
Vanuit de woonkamer hoor ik de meiden giebelen. Laura en Fiona zitten ondersteboven op de bank, met hun iPads op schoot. “Mamaaa, we hebben honger!” roept Laura, zonder op te kijken. Ik zucht en loop door naar de keuken. Op het aanrecht staat nog de ontbijtborden, de pindakaaspot open, een verdwaalde pak melk die inmiddels lauw is. De afwasmachine is nog vol, maar met schone borden. Tuurlijk.
Ik slik mijn ergernis weg en begin aan het avondeten
“Freek?” roep ik richting de trap. Geen antwoord. Ik weet het antwoord al voordat ik de vraag stel. Het is dinsdag, dus dat betekent dat meneer weer op de tennisbaan staat. Waarschijnlijk onder het mom van ‘netwerken’. Ik slik mijn ergernis weg en begin aan het avondeten. Een snelle pasta, want ik heb geen zin om moeilijk te doen. Terwijl ik de saus roer, werp ik een blik op de volle wasmand in de hoek van de keuken. Daar bovenop ligt Freeks sportkleding, in een prop zoals hij ze uitgetrokken heeft. Natuurlijk.
Ik gun mezelf dertig seconden om op de bank te zitten en adem uit
“Mamaaa, hoe lang duurt het nog?” Fiona hangt met haar hoofd ondersteboven over de bankleuning. “Nog tien minuten, schat,” roep ik terug. Na het eten – waarbij ik honderd keer heb moeten zeggen dat ze hun groente moeten opeten – gooi ik de borden in de vaatwasser, zet de wasmachine aan en probeer de woonkamer nog enigszins leefbaar te maken. De meiden zijn ondertussen naar boven gegaan om te spelen. Ik gun mezelf dertig seconden om op de bank te zitten en adem uit.
“Ja, ik zie dat soort dingen gewoon niet”
Net op dat moment hoor ik de deur opengaan. Freek stapt binnen, fris gedoucht en met een energie alsof hij zojuist een heerlijke dag in de spa heeft gehad. “Hey schat, hoe was je dag?” Hij loopt naar de koelkast en pakt een biertje. Ik kijk hem aan. “Druk. Zoals altijd. Hoe was het tennissen?”
“Lekker, even m’n hoofd leegmaken, weet je wel?” Hij ploft op de bank en zet de tv aan. Ik voel iets borrelen in mijn maag. Een mengeling van woede en frustratie. “Freek, kun je de was even ophangen?” Hij trekt een gezicht. “Oh, waar ligt die dan?” “In de machine, zoals altijd.” Hij neemt een slok van zijn bier. “Ja, ik zie dat soort dingen gewoon niet.”
“Nou, jij hebt daar gewoon een systeem voor, en ik wil dat niet in de war brengen”
Mijn vingers klemmen zich om de afstandsbediening die naast me ligt. “Je ziet het niet? Maar je weet toch dat we allemaal kleding dragen en dat die gewassen moet worden?” Hij lacht ongemakkelijk. “Nou, jij hebt daar gewoon een systeem voor, en ik wil dat niet in de war brengen.” “Een systeem? Freek, het is was ophangen, niet een raket lanceren.”
Als ik het niet doe, blijft het liggen
Hij grijnst en richt zich weer op de tv. “Kom op, Nathalie, niet zo boos.” Boos? Nee, boos is als iemand per ongeluk op je teen stapt. Dit? Dit is pure razernij. Maar in plaats van te ontploffen, slik ik het weg. Ik pak de volle wasmand en loop naar de zolder. Want als ik het niet doe, blijft het liggen. En ik kan die berg niet nog groter laten worden.
Freek is natuurlijk weer verdwenen naar zijn kantoor
De rest van de avond verloopt zoals altijd. Ik help de meiden met hun tandenpoetsen, vouw de was op, ruim de laatste rommel op en check of er nog iets voor school klaargelegd moet worden. Freek is inmiddels verdwenen naar zijn kantoor boven. “Nog even wat werkdingen doen,” mompelde hij. Wat hij daar precies doet, geen idee. Maar hij is in elk geval niet hier.
Ik weet niet hoe lang ik dit nog trek
Tegen elf uur strompel ik naar bed. Ik lig net vijf minuten als ik Freek hoor binnenkomen. Hij trekt de deken over zich heen en zegt nonchalant: “Zullen we dit weekend iets leuks doen? Met het gezin?” Ik lig met mijn rug naar hem toe en knijp mijn ogen dicht. Iets leuks doen. Alsof ik nog energie heb om iets te bedenken, te plannen, in te pakken, en vervolgens de hele dag achter de meiden aan te rennen terwijl hij zich met de andere vaders vermaakt bij een koffietentje. “Ja, we zien wel,” mompel ik. Hij drukt een kus op mijn schouder. “Lekker slapen, schat.” Ik bijt op mijn lip. Morgen is het weer dezelfde riedel. En ik weet niet hoelang ik dit nog trek.
NATHALIE
Ik ben gescheiden na een hele hoop issues in onze relatie. Het huishouden en het verzorgen van de kinderen was er 1 van de lijst issues. 2 kleine kinderen, geen ochtend en geen enkele nacht deed hij iets. Een enkele avond werd er geholpen met de kinderen, met een hoop gezucht. Ik heb in 5 jaar tijd 2x mogen uitslapen. En dan mocht ik in mijn handjes knijpen. Menig gesprek en velen ruzies erover gehad.
Sinds de scheiding zag meneer pas in wat er allemaal moest gebeuren en wat ik al die tijd allemaal gedaan had voor het gezin. Ik was mijzelf totaal verloren.
Je gaat samen voor een gezin en dus voor een huishouden. Dat de één minder werkt betekent niet dat jij ALLES maar moet doen. Je bent een team, zo niet, dan is daar het gat van de deur…
Meid , gewoon nog een keertje wegslikken joh… je laat dit toch zelf gebeuren?
ga een week op vakantie, dan kan hij zelf een ‘systeem’ bedenken
wat?!?! verexcuseer??!!
sorry, ik probeer op plaatsen zoals deze verstandig en opbouwend te reageren. nog een poging: zou je een keer het gesprek hierover kunnen aangaan? hij maakt zich er wel erg gemakkelijk van af, hij is een volwassen vent, verdorie!
netwerken… tsss… verantwoordelijkheden!
verschrikkelijk dit! ik zou stoppen met voor hem alles te doen. Geen was, geen eten, niks. En ga het gesprek met hem aan. Je hoort dit samen te doen. Jij werkt ook, dus hij zal ook moeten helpen met het huishouden. En anders zou ik vertrekken. Ik heb ook in zo een situatie gezeten. Pas toen ik op het punt stond om te vertrekken veranderde mijn vriend. Hij zie de dingen vaak nog steeds niet. Maar helpt wel wanneer ik hem om hulp vraag. De wil is er bij hem wel. Dat maakt al veel verschil.
wat ik niet begrijp, je kookt ZIJN eten, doet ZIJN was enz
doe het niet
dan maar honger, geen schone kleren
wedden dat hij het dan WEL ziet
Je hebt er, zoals zoveel vrouwen, een extra kind bij, dat lekker verzorgd wordt en wil worden. Grote kans dat de kinderen straks hun vader gaan volgen en ook de huishoudster alles laten doen. want zo ga je je straks voelen, niet zijn vrouw, maar zn huishoudster, zn verzorgster, zn …. in bed! je zult m dit onder ogen moeten brengen en hij zal moeten veranderen. Heb daar een gesprek over en ZEG hoe je je voelt. Wegslikken lost niets op. helpt dat gesprek niet, dan kun je beter alleen verder gaan, dan heb je iig 1 kind minder.
zou even een goed gesprek gaan voeren! dit werkt zo niet en als je zo doorgaat dan ontploft het en is je huwelijk voorbij.
jullie werken allebei dus het huishouden moet ook verdeeld worden en niet alleen door jou gedaan worden! het kan niet zo zijn dat hij lekker zijn leuke leven leidt en jij alles moet doen en nergens tijd voor hebt.
dit ga je niet lang meer volhouden dus praat!
succes!