Ze zien het als een straf
Als moeder probeer ik altijd te luisteren naar wat mijn kinderen voelen en nodig hebben. Maar de laatste tijd zit ik met iets waar ik mijn vinger niet achter krijg. Mijn kinderen weigeren nog langer naar hun ene opa en oma te gaan, mijn schoonouders. Ze zien het echt als een straf, terwijl ze bij mijn eigen ouders de tijd van hun leven lijken te hebben. Natuurlijk zijn de verschillen tussen beide groot, maar toch vraag ik me af: wat maakt dat ze het bij de een geweldig vinden en bij de ander totaal niet? En wat maakt deze omslag? Wat gebeurt daar precies?
Hun aanpak is anders dan bij mijn ouders
Mijn schoonouders zijn goede mensen, dat vooropgesteld. Ze hebben hart voor de familie en zijn altijd bereid om te helpen als dat nodig is in praktische zin. Maar eerlijk is eerlijk, ze hebben een hele andere aanpak dan mijn eigen ouders. Bij hen draait alles om structuur en duidelijkheid. Dingen moeten gaan zoals zij willen. Ze zijn wat afstandelijker, zowel naar ons als naar de kinderen. Als onze kinderen daar eten, is het wat de pot schaft – lusten ze het niet, dan hebben ze pech. En hoewel ze best een spelletje met de kleinkinderen doen, wordt er ook verwacht dat ze zich lange tijd zelf vermaken. En een meer kindgerichte activiteiten buiten huis, dat zit niet in hun dagplanning.
Mijn ouders maken er een feestje van
Aan de andere kant zijn mijn ouders compleet anders. Als onze kinderen daar komen, maken ze er altijd een feestje van. Mijn moeder en vader laten zonder moeite hun eigen taken liggen en bedenken iets wat de kinderen leuk vinden. Dat kan iets groots zijn, maar net zo goed iets kleins, zoals even naar de speeltuin of een rondje lopen in het bos. Spelletjes spelen, samen koken of een film kijken: het draait om gezelligheid en plezier maken. Als er gegeten wordt, zorgen ze dat er iets op tafel staat dat de kinderen lekker vinden. Bij hen voel ik altijd die warmte en betrokkenheid, alsof ze speciaal voor de kleinkinderen de wereld stilzetten.
Ze voelen zich er denk ik niet helemaal thuis
Nu weet ik dat er geen “juiste” of “foute” manier van grootouderschap is. Iedereen doet het op zijn eigen manier, en ik begrijp dat mijn schoonouders misschien minder flexibel zijn dan mijn ouders. Maar mijn kinderen lijken hun gedrag als een soort afwijzing te ervaren. Ze voelen zich er, denk ik, niet helemaal thuis. Ze zeggen dat het daar saai is, dat ze zich vervelen of dat ze het eten niet lekker vinden. En ik merk ook dat ze zich soms moeten aanpassen aan regels die ze bij mijn ouders niet kennen, zoals “niet te veel vragen” of “stil zitten tijdens het eten.”
Ik vind het pijnlijk voor mijn schoonouders
Tegelijkertijd wringt de situatie bij mij ook een beetje. Het voelt ongemakkelijk dat mijn kinderen zo duidelijk partij kiezen. Mijn schoonouders zouden het waarschijnlijk pijnlijk vinden als ze wisten hoe mijn kinderen erover denken. Maar wat moet ik doen? Ze dwingen om er naartoe te gaan, dat voelt niet goed. Aan de andere kant kan ik niet vermijden dat ze daar ook eens spelen.
Er lijkt wat te ontbreken
Wat me vooral bezighoudt, is de vraag of dit echt alleen om stijlverschillen gaat, of dat er meer speelt. Hoe streng mijn schoonouders ook zijn, ze zijn nooit echt onaardig tegen de kinderen. Maar ik kan het gevoel niet loslaten dat er iets ontbreekt. Misschien voelen mijn kinderen de emotionele afstand? Misschien missen ze de spontaniteit en warmte die ze bij mijn ouders zo omarmen? Of is er iets gebeurd wat ze niet durven te zeggen waardoor ze het nu echt weigeren? Misschien durven ze het uit loyaliteit niet eerlijk te zeggen?
Zou er iets gebeurt zijn?
Voor de zomervakantie gingen ze voor de laatste keer bij hen spelen. Waar mijn schoonouders heel positief over het verloop van de dag waren, zag ik meteen dat de gezichten van mijn kinderen bedrukt waren. Terug in de auto kreeg ik maar niet duidelijk of er iets was gebeurd. Het leek bijna alsof ze iets achter hielden. Ik weet het niet, en dat maakt het lastig want ik wil ook niet iets over het hoofd zien.
Voorlopig gaan mijn schoonouders voor 2 maanden naar Spanje, en ik moet zeggen dat het mij in deze situatie best even goed uitkomt. Maar loslaten kan ik het zeker niet…
CARINA
praat met je kinderen, hoe moeilijk kan het zijn?
En als het geen ernstige dingen zijn dan niet zo piepen.
Minder leuke dingen horen ook bij het leven.
Toen mijn zoon ineens niet meer graag bij opa ging logeren vond ik dat vreemd.
Lang verhaal kort, hij blijkt achteraf te zijn misbruikt.
Ik zou het dus heel serieus nemen en er toch echt achter proberen te komen waar deze weigering enz vandaan komt.
pfoew dit is lastig, als je het gevoel hebt dat er iets is gebeurt en ze iets achterhouden zou ik er zeker achter proberen te komen. Je weet het maar nooit wat er gebeurt is. Wil niemand zomaar beschuldigen maar mijn alarm bellen tbv misbruik gaan gelijk af, bij het lezen van dit verhaal.
Neem je (onderbuik-) gevoel altijd serieus als moeder of als vader. Dat gaat verder dan ratio en wat je hoort en wat je er bij bedenkt. Dat gevoel liegt nooit.
als je het eerste stuk al leest vraag ik me af waarom je denkt dat er wat mis is ??
als daar regelmaat structuur is en eten wat de pot schaft (regels)
en bij de andere oma en opa alles word gedaan de kinderen te vrede te stellen lijkt het me niet zo moeilijk om te achterhalen wrm ze liever bij de andere oma en opa zijn
ik weet ook niet in welke leeftijd deze mensjes zijn maar je kan ze niet verplichten dingen te ondernemen
ze zijn gewoon van de ouderwetse stempel wat alleen maar goed is !!!!!
U vraagt zich af of er meer speelt dan stijlverschillen. Denkt u dat de kinderen veilig zijn als zij gaan spelen bij uw schoonouders?
Neem de signalen van de kinderen en uw (onderbuik-) gevoel/vragen serieus. Praat als dit kan met de kinderen, de vader en grootouders over de situatie.
Als ik dit zo lees lijkt de ondertoon hartelijkheid en gezelligheid te zijn. Uiteraard hoeft er niet altijd entertainment te zijn maar een beetje “moeite” doen en denken buiten je eigen vaste kader als opa/oma kan een bezoek maken of breken. Dat is toch ook wat je zelf dan wil? Gezellig sfeertje, leuke herrinnetingen maken, iets anders doen dan thuis kan/mag.
ik ben het met Agnes eens. Je hebt de tijd gehad dat je met je eigen kinderen uitstapjes maakte.
En zijn je eigen ouders wel zo,prima dan.
Denk dat je moet waarderen dat jullie welkom zijn om mee te eten. Overal een tijd van. Gun je schoonouders hun eigen ding. Je hoeft de verschillen niet uit te meten aan je kinders.Laat ieder in zn waarde. Wij vinden het altijd prima als onze (klein)kinderen komen maar ook weer rustig als ze weg gaan. Alles heeft zn tijd.
min kinderen wilde ook niet meer naar die ene oma…
na lang doorvragen, kwan ik erachter dat ze heel hardhandig is…
altijd serieus nemen.
vooral de generatie van de oude stempel.
vooral de generatie die leeft in; wie niet horen wil, moet maar voelen…
kinderen zeggen misschien niks tegen je omdat ze zich schuldig voelen. omdat ze denken dat het aan hun ligt en dat ze het verdient hebben…
M’n kinderen willen niet, dus hoeven ze niet. alleen als ik erbij ben & erbij blijf.
Inderdaad eerst proberen te achterhalen wat het is. Is het niet iets ernstigs dan kan je uitleggen dat het overal anders is. Op zich ook heel leerzaam.
Je zou de bezoekjes ook wat korter kunnen maken als ze het niet zo leuk vinden daar, of blijf er zelf bij.
En heel belangrijk, let op wat je zegt waar de kinderen bij zijn. Val niet je schoonouders af, kinderen voelen heel veel aan
Het kan niet overal feest zijn. Doorvragen wat er is. En tenzij er misbruik of slaag bij komt kijken, lijkt het me dat kinderen moeten leren dat iedereen zo zn eigen regels heeft. Ik vond het vreselijk om bij mn grootouders van vaderskant te zijn. Maar ze waren gewoon niet knuffelige mensen. Het was wel leuk omdat alle nichtjes en neefjes er zondag ook waren om samen te spelen. Niet iedereen is hetzelfde. Dat is een levensles.
Is er iets mis?
Ja zeker, denk dat je eerst naar je zelf moet kijken. Leg je kinderen uit dat het niet overal het zelfde is en breng ze manieren bij. Gedraag je als bij een ander bent en inderdaad geen gewiebel aan tafel, geef je kinderen een eigen boek of speelgoed mee zodat ze zichzelf kunnen vermaken en eten wat je niet lekker vindt. “Oma doet u maar een klein schepje want wat een gekookt heeft vind ik niet zo lekker ” laat ze dit maar zeggen met een glimlach en kijk eens hoe je schoonmoeder reageert en anders eet je niet meer met je kinderen bij je schoonouders.
Waar is je man in het verhaal? Dit zijn zijn ouders. Ik zou hem het met zijn ouders laten bespreken.
En wellicht niet meer kinderen daar laten, maar samen paar uurtjes op bezoek gaan. Wie weet vinden zij dat ook fijner. Niet iedereen zit te wachten op oppas moeten zijn.
Sofie het hoeft niet altijd de schoonouders te zijn zeer zekers niet. maar helaas bij ons toch wel wat ik altijd heel erg heb gevonden. Ze mochten daar bij mijn schoonouders opzitten en pootjes geven. Niet meer en niet minder. Ze hebben zoveel mooie momenten om herinneringen te maken gemist
Daarom ben en was ik altijd blij dat mijn ouders de kinderen kind lieten zijn.
Er mocht heel veel maar er waren wel hele duidelijke regels.
Toen mijn jongens ouder werden was er niet heel veel behoefte om naar opa en oma te gaan. Er was niet heel veel veranderd in hun ogen
Kijk het is makkelijk gezegd van mijn ouders, mijn schoonouders maar het waren 2 werelden van groot verschil.
Nu wij zelf opa en oma zijn genieten wij met volle teugen van onze 2 kleinkinderen.
Wij proberen er voor ze te zijn en ze kunnen en mogen ten alle tijden bij ons komen.
Een trotse oma
waarom vraag je het niet aan je kinderen. dan wel de vraag op hun niveau stellen en wachten op het juiste moment. wanneer er de rust is om het gesprek aan te gaan. sterkte met de situatie
Ik zou kijken of er verschil is als je er bij blijft, of je kinderen dan minder moeilijk doen dan als je ze daar achterlaat. Als dat idd klopt dan zou ik ze sowieso niet alleen achterlaten maar altijd meegaan. Je kinderen moeten zich veilig voelen. Het hoeft niet direct iets heftigs te zijn, maar ook een standje of misschien een straf kan zeer onveilig voelen!
Wat is de reden dat je het niet open gooit naar je kinderen? Je kunt toch vragen of er de laatste keer iets gebeurd is? Hou het altijd open, kinderen moeten weten dat ze met alles bij je kunnen komen!
de schoonouders zijn precies altijd de boosdoeners.
Welnee. Als de vader in plaats van de moeder dit interviewtje gegeven had, waren het de ouders in plaats van de schoonouders.