Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Lees eerst deel 1: Sanne: “Alles voelde normaal, todat ik onze speeltuin passeerde”
“Ik ben strenger dan jij”
Toen ik terug liep naar de keuken, barstte ik uit over hoe ik haar had aangetroffen en dat ik er niets van begreep. Sharon, je doet zo overdreven, doe eens rustig!,” zei mijn man terwijl hij nonchalant in de keuken stond. “Het is papadag, en ik ben duidelijk wat strenger dan jij.”
Hij legde uit wat er was gebeurd
Kate en haar jongere zusje Jessy hadden ruzie gemaakt. Volgens hem was het een drama. Ze bleven schreeuwen en duwen, tot Kate haar zusje hard op haar hoofd sloeg met een drinkbeker. Met een bult als gevolg. “Toen was ik er echt helemaal klaar mee,” zei hij schouderophalend. “Even buiten afkoelen kan geen kwaad. Mijn ouders deden dat vroeger ook met mij, en daar ben ik niet slechter van geworden.”
Hij rolde met zijn ogen in reactie op wat ik zei
Mijn bloed kookte. “Niet slechter van geworden?” herhaalde ik, mijn stem steeds harder. “Het is winter, ze had geen schoenen aan, geen jas! Ze zat daar alleen, in de kou! Wat als er iets was gebeurd? Wat als iemand haar had meegenomen? Wat als ze ziek wordt?” Hij rolde met zijn ogen en haalde zijn schouders op. “Je overdrijft. Ze zat tien minuten buiten, hooguit. Kinderen zijn niet van suiker.”
“Dit gaat over de veiligheid van ons kind..”
Zijn onverschilligheid maakte me nog bozer. Hoe kon hij dit niet begrijpen? Ik zat op het puntje van de bank, mijn hart bonzend in mijn borst. “Dit gaat niet alleen over jouw mening,” zei ik scherp. “Dit gaat over de veiligheid van onze dochter. Dit soort straffen zijn niet gepast, punt. Je hebt haar in de kou gezet, letterlijk en figuurlijk.” Maar het leek hem niet te raken. Hij nam een slok van zijn bier en zei alleen: “We zien de dingen anders. Klaar.”
Ik dacht dat we altijd redelijk op 1 lijn zaten
Maar voor mij was dit geen kwestie van overdrijven. Ik was het hier zo niet mee eens. Ik had altijd gedacht dat we redelijk op één lijn zaten als het ging om onze kinderen. Natuurlijk verschillen we wel eens van mening, maar dit? Dit voelde zo onvoorstelbaar, onveilig en niet zorgzaam. Spartaans was het woord wat in mijn op kwam. Geen enkel kind verdient zo’n straf. Ja, kinderen maken ruzie. Ja, het kan soms uit de hand lopen. Maar een kind alleen wegsturen, op blote voeten in de winter. alsof het niets is? Nee, daar kon ik echt niet bij.
Ik probeerde het onderwerp later op de avond opnieuw te bespreken
’s Avonds, toen de kinderen eindelijk in bed lagen, besloot ik het opnieuw aan te kaarten. Ik wilde hem laten inzien hoe verkeerd dit was, hoe geschrokken ik was toen ik Kate daar vond. Maar hij zat onderuitgezakt op de bank, met een blikje bier in zijn hand, voetbal op tv. “Luister,” zei hij toen ik begon, zonder me echt aan te kijken, “Dit is mijn mening en hier komen we niet uit. Ik ga me niet schuldig voelen omdat ik mijn manier van opvoeden heb.”
Ik wil mijn kinderen geen dergelijke opvoeding geven
Ik voelde me machteloos en verdrietig. Dit ging niet alleen over die ene gebeurtenis, maar over iets groters: over respect, communicatie en wat we willen meegeven aan onze kinderen. Een ruzie tussen twee kleine meisjes hoort opgelost te worden met woorden, met uitleg, eventueel een time-out op de gang. Zeker niet met straf die hen leert dat de wereld een koude en eenzame plek is.
Ik laat het hier niet bij zitten
Terwijl ik die avond naar Kate en Jessy keek, slapend in hun bedjes, wist ik één ding zeker: ik zou mijn kinderen altijd beschermen. Ook als dat betekent dat ik mijn man opnieuw en opnieuw moet confronteren. Hier komen we niet uit? Dan zal ik ervoor zorgen dat we er wél uitkomen.
SHARON
hij drinkt overdag alcohol, en gooit kinderen op blote voeten in de winter naar buiten. dat is kwalijke mishandeling en verwaarlozing waarbij je kind erg ziek kan worden of zelfs dood kan gaan aan longontsteking ik zou een dossier opmaken en ik zou meerdere keren praten met een stichting die over kindermishandeling gaat zodat hier ook een dossier ligt. ik zou een scheiding zeer goed voorbereiden en als Alles tot in details en strategisch in kannen en kruiken is aangifte doen van mishandeling en hem daarna de deur uitzetten met zijn koffers al klaargemaakt. ik zou mijn kinderen een visite regeling alleen onder begeleiding geven en het allerbelangrijkst: mediation is nooit een goed idee als je met idioten te maken hebt.
Barbaars.
Nou er zit duidelijk een steekje los bij jouw man.
ik zeg heeeeeeel hard wegrennen bij deze gast
En het alternatief? Dat de kinderen een weekend bij hem zijn en je geen zicht en al helemaal geen controle..
ik heb mijn kinderen voor die voor zichzelf konden opkomen nooit alleen gelaten ,alleen bij mijn vader die bij mijn woonden en mij had opgevoed zoals ik mijn kinderen opvoeden.
Buiten dat dit een idiote manier van straffen is, vind ik de manier waarop hij over moeders gevoelens ten opzichte van het gebeuren wel heel makkelijk is. lekker net een biertje in de hand verwijzen naar vroeger en zeggen dat jullie er niet uit gaan komen omdat hij er anders over denkt? Klinkt niet echt als houden van.
hele rare manier van straffen, het zonder schoenen en jas laat ik er maar even buiten.
maar denk aan de veiligheid van het kind, snap heel goed dat moeder hierover flipt. als je zoiets als straf gebruikt zet je je kind in de tuin of het balkon zodat je ze wel in de gaten kan houden.
(met jas en schoenen aan, of je legt het in ieder geval bij het kind zodat ze het zelf aan kunnen trekken).
zo het sowieso nooit op deze manier doen.
zijn antwoord..ik ben er ook niet slechter van geworden… nou wel dus namelijk koud en gevoelloos… hoe veel ik ook van mijn man houdt dit had hij mij niet met en bij onze kinderen moeten flikken.. Dit is zware lichamelijke en geestelijke mishandeling.. wie weet hoe vaak dit al is gebeurd of wat voor gekke strafen hij al tot uitvoering heeft gebracht…hoe verloren eenzaam een angstig moeten jou kinderen niet geweest zijn bij zulke strafen.,… hier moet stevig over gepraat worden of hij wil of niet…en als dit niet lukt dan zou ik hem duidelijk maakt dat hij mag vertrekken want ik zou geen vertrouwen meer in hem hebben en mijn kinderen voor hem beschermen..hoe spijtig mischien ook..
heel veel sterkte en succes
Ik schrik echt van zo’n actie. Hier worden ze wel eens naar hun kamer gestuurd of op de gang gezet. Mijn man is daarin een stuk strenger dan ik.
Maar buiten in de (vries?) kou op blote voeten zonder jas? Nee echt niet, nu was ze gelukkig alleen maar naar de speeltuin gegaan. En papa staat lekker nonchalant in de keuken met een biertje. Houd je kind in ieder geval in de gaten als je dr in de kou buiten zet.
Ik zou dit echt niet zomaar kunnen laten rusten en het vertrouwen in mijn man deels verliezen.
Hoi Karin, Wat een heftige situatie voor jou en een schok dat het toch anders gaat en is dan je dacht.
Opvoeden is samenwerken. Dat is hier duidelijk niet aan de hand op dit gebied. Je eigen perceptie doordrukken gaat denk ik niet werken. Uitvragen, waarom en wat was het doel hiervan om te begrijpen wat er is gebeurd gaat je verder helpen. Wat heeft het met hem gedaan? Is ook erg interessant om te leren. Van daaruit kan je ook je eigen verhaal en emoties delen. Hoover boven de situatie en blus de brandhaarden. Niet vanuit emotie, maar begrip. Je mag natuurlijk best benoemen wat het met jou doet.
Dit is heel lastig, als iemand fysiek of verbaal aan mijn kinderen komt, zelfs als het hun moeder zou zijn, ben ik ook echt woest.
Ik ga niet oordelen over je partner zelf. Ik heb mijn principes in opvoeden en heb er best een mening over. Maar als je samen een front wilt vormen en kinderen wilt opvoeden dan moet je praten en niet met een houding “dan laat ik het werken ” dan ga je het helaas niet winnen. Frustreert alleen jezelf en je kinderen waarschijnlijk ook.
Ouders maken helaas allemaal fouten. Wij hebben geleerd dat opmerkingen over de ander zijn/haar opvoeding ons niet helpt. Het gesprek heeft ons verder geholpen. Ik ben er een mildere vader door geworden, mijn vrouw een stabielere moeder. En we zijn nog onderweg.
Ik besef me trouwens goed dat je partner niet met een biertje op de bank moet blijven liggen, maar ook hier een stap moet maken om jou te begrijpen.
3 dingen:
misschien moet je hem vragen hoe oud hij was toen hij vroeger buiten moest afkoelen. en of hij dan schoenen droeg e.d.
en hoe hij zich dan werkelijk voelde.
Mijn zoon laat ik ook buiten afkoelen, maar dat is omdat hij zn energie kwijt moet dan. geen straf maar een opdracht. en dat deden we niet toen hij nog maar 5 was. Natuurlijk kan je dat als een straf formuleren en dwingen, maar kan me niet voorstellen dat hij als 5 jarige gedwongen de deur uit is gezet zonder schoenen. misschien helpen zulke vragen om hem erover na te laten denken. en anders vraag je zn moeder hoe het precies zat.
2e ding
zeer bijzonder dat hij denkt hier niet over te hoeven praten. jullie zijn gelijkwaardige partners en opvoeden doe je samen. jullie denken hier heel anders over, dus er moet over gesproken worden. van hart tot hart.
hier ga je samen uit komen, maar dan moeten 2 kanten moeite doen .
3e ding
als je er niet samen uitkomt en je je echt zorgen maakt, en het blijft niet bij een incident, dan kun je misschien je zorgen uitten bij het wijkteam. (zorg )
zodat je met hulp er alsnog samen uit komt.
Kan je geen aangifte doen van mishandeling? Want dat is wat het is!
zo snel mogelijk weggaan met je kids.
nu is het dit, wie weet wat voor gekke dingen hij nog meer in zn hoofd haald.
Dat kon die dus 1x doen hè….🤬
Ik vind dit geen straf van deze tijd!.
Een corrigerende tik geven mag ook niet.
Zet ze dan ieder in een andere kamer o.i.d.
maak dat je wegkomt bij zo’n man ,je kinderen zijn niet veilig daar
Mijn man zou meteen buiten op straat staan, zonder schoenen en jas en NOOIT meer terug hoven komen als hij dit ooit met een van onze kinderen doet!!
Rode vlag 2.0 wat mij betreft einde oefening.
Het item lijfstraffen is in deze tijd not done! Een corrigerende tik oké maar buiten zetten zonder schoenen en jas midden in de winter vind ik wel op een lijfstraf lijken. Ik geef moeder wel gelijk hierin dat dit soort straffen niet in deze tijd thuis horen. Wat zijn ouders hadden gedaan is duidelijk wel doorgevoerd naar zijn eigen aanpak, die van 40 jaar geleden of langer.