Ja-dag. Onze kinderen leven er het hele jaar naartoe. Eén dag per jaar waarin Daan en ik ‘ja’ zeggen tegen alles wat ze vragen. Nou ja, bijna alles. Geen honden, geen vliegtickets naar Amerika, en het moet allemaal binnen een uur rijden. Maar verder? Ze bepalen het. Het is hun dag. En eerlijk? Ik zou het iedereen aanraden.
“Mama, we mogen echt álles vragen, hè?”
Dit jaar begon het al weken van tevoren. Fay (9), Duuk (7) en Lara (4) overlegden alsof ze een geheime missie hadden. Fluisterend aan de eettafel, giechelend voor het slapengaan. “Mama, we mogen echt álles vragen, hè?” vroeg Lara met grote ogen. “Alles waar je ja op kunt zeggen,” antwoordde ik lachend. Alleen de voorpret is al fantastisch. Ook is het ideaal wanneer de kinderen in de periode daarvoor om dingen vragen, dan is het antwoord simpel: schrijf het op voor Ja-dag! Nooit een discussie in de speelgoedwinkel of een lang gezicht als ik nee zeg tegen het verzoek om naar een pretpark te gaan.
“Mama, we willen pannenkoeken als ontbijt”
En toen was het zover. De kinderen sprongen al om zes uur op ons bed. “Wakker worden, het is JA-DAG!” Lara stuiterde. Duuk greep mijn hand. “Mama, we willen pannenkoeken als ontbijt.” Daan kreunde naast me. “Eerst koffie.” Maar ja, het was Ja-dag. Dus pannenkoeken werden het.
Snoep, schaatsen, pizza, bioscoop en patat
Ik stond in mijn pyjama beslag te kloppen terwijl de kinderen al hun plannen bespraken. “Na het ontbijt willen we naar de snoepwinkel en een MEGA zak snoep vullen!” riep Fay. “En dan naar de schaatsbaan!” voegde Lara toe. Duuk sprong op en neer. “En pizza als lunch! En daarna de bioscoop met popcorn en cola en dan patat als avondeten!” Daan en ik keken elkaar grijnzend aan. “Dat wordt een dag vol suiker,” mompelde hij. Maar het was Ja-dag. Dus: ja! Na het pannenkoeken feestontbijt renden de kids nog net niet naar de voordeur. “Gaan we nou??”
Een snoepzak zo groot als zijn hoofd
De snoepwinkel was onze eerste stop. Drie paar grijpgrage handjes gingen langs de bakken. Colaflesjes, zure matten, lolly’s, chocolaatjes. Duuk hield zijn zak in de lucht. “Kijk, mama, hij is bijna net zo groot als mijn hoofd!” Ik wilde ‘dat is genoeg’ zeggen, maar… Ja-dag. Dus die zak snoep ging mee.
“Dit is de beste dag OOIT!”
Met hun schatten veilig opgeborgen, reden we naar de schaatsbaan. Daan en ik wankelden op onze ijzers terwijl de kinderen over het ijs suisden. Fay maakte pirouettes, Duuk probeerde achteruit te schaatsen en Lara… nou, Lara lag vooral. Maar telkens als zij opkrabbelde, riep ze: “Dit is de beste dag OOIT!” Daar doe je het toch voor?
Die stralende koppies, wat genieten
Na een uur gaven mijn enkels het op. “Pizza?” vroeg Daan hoopvol. De kinderen joelden. We streken neer in een pizzeria waar ze hun eigen pizza’s mochten beleggen. “Met véél kaas,” zei Fay. “Met ananas,” grinnikte Lara. Duuk ging voor ‘alles’ en had een toren van toppings. Toen de pizza’s kwamen, zaten we allemaal te smullen. “Wat nu?” vroeg ik. “Bioscoop!” kraaide Duuk.
De kinderen hadden de film al uitgezocht. Een animatiefilm vol pratende dieren en flauwe grapjes. We zaten met gigantische bakken popcorn en cola in de zaal. Halverwege keek ik opzij en zag Lara met een gelukzalige glimlach naar het scherm staren, een hand vol popcorn halverwege haar mond. Mijn hart smolt. Deze dag is niet alleen een cadeau voor de kids, maar stiekem ook voor ons.
Rode wangetjes, twinkelende ogen, gegiechel en blije gilletjes
Na de film was er nog één verzoek: een speelpaleis. Daan en ik plofte neer in een van de ouderstoelen, terwijl de kinderen als gekken door klimrekken en ballenbakken stormden. Ik had al een uur geen suikervrije minuut gehad en voelde de vermoeidheid opkomen. Maar toen keek ik naar mijn kinderen. Rode wangetjes, twinkelende ogen, gegiechel en blije gilletjes. En ik wist: dit was het waard.
“Dit was de beste Ja-dag ooit”
Toen het eindelijk tijd was om naar huis te gaan, zaten er drie vermoeide, maar voldane kinderen op de achterbank. “Dit was de beste Ja-dag ooit,” mompelde Fay, haar hoofd tegen de raamleuning. Lara geeuwde. “Volgend jaar weer?” Duuk knikte slaperig. “Ja. En dan… een achtbaan.” Daan en ik keken elkaar lachend aan. “We zullen zien.” Maar diep van binnen wist ik: natuurlijk zeggen we ja, en stiekem kan ik ook al niet wachten.
JOLIJN
Wat een leuk verhaal!