Ons verhaal begint bij de conceptie; het was in 1 keer raak
In een keer, vervuld van liefde van het kindje dat geboren zou worden. Zij en ik waren een team, vanaf het allereerste moment. Ze reageerde op mijn aanrakingen als ik contact met haar maakte, en ze kwam vlot ter wereld. Tijdens de bevalling zei ik: “Lieverd, het is tijd. We doen dit samen, jij en ik”. Omdat ze is geboren in 2020, mocht daar maar een persoon bij aanwezig zijn. Dat was mijn moeder. Die heeft geholpen om mijn dochter Lumi Rose op de wereld te zetten. En daar was ze dan, een prachtig kind. Met een agparscore van 10/10/10. Kerngezond. Tenminste, dat dachten we toen.
Waar de bevalling in het ziekenhuis aanvankelijk erg vlot ging, lees: onverwacht snel, was er geen tijd meer voor mijn gevraagde pijnstilling
Ik heb haar op de natuurlijke manier op de wereld gezet, totaal overdonderd van de pijn. Toen ik eenmaal dacht dat het achter de rug was, begon de ellende pas echt. Ik kreeg intense buikpijnen, waarbij ik het gevoel had dat ik moest persen. Toen ik het uitschreeuwde van de pijn, zei een zuster dat ik ‘even rustig moest doen’ en ‘niet zo moest schreeuwen want anders maak je de andere moeders bang’. Maar ik wist dat er iets goed mis was. En toen begon het.
Oneindig veel bloed drukte uit mijn lichaam en ik voelde mijzelf wegzakken
Pas na twee uur werd er ingegrepen en zijn ze met spoed mijn baarmoeder ingegaan. Daar zat nog een stukje placenta vastgegroeid dat mijn lichaam zelf probeerde op te ruimen. Ik heb het net aan overleefd, ik was 3 liter bloed verloren. Ze zeiden dat als ik thuis was bevallen, ik het niet had overleefd. Ik was lijkwit en voelde me slap. Vele bloedtransfusies kwamen erbij kijken. Maar ik was ook moeder geworden. Van het mooiste meisje wat ik ooit heb gezien. Mijn grootste wens was in vervulling gekomen. Ik was mama.
Na een aantal maanden was ik nog aan het herstellen, het ging langzaam
De gebroken nachten en de pogingen tot borstvoeding maakten dat ik niet tot mezelf kon komen. Ik was vooral aan het overleven, maar had veel steun aan mijn familie en vrienden die dagelijks kwamen helpen. Door alle hormonen en het slaapgebrek, begon ik ook bepaalde gedachtes op te merken. Intrusieve gedachtes weet ik nu achteraf. Ongeacht welke normale, dagelijkse handelingen ik ook deed, ik dacht telkens dat mijn baby’tje iets vreselijks zou overkomen. Dit in combinatie met mijn bijna-doodervaring, maakte dat ik hulp heb gezocht. Met een paar emdr-sessies ging het weer goed. Ik voelde me rustiger, beter. Ook neurofeedback heeft geholpen; het legt nieuwe paden aan in je brein waardoor oude gedachtepatronen langzaam naar de achtergrond verdwijnen en er meer balans terugkomt. Het is effectief voor een verscheidenheid van mentale klachten, echt een aanrader.
Naarmate Lumi groeide, werd ze steeds vaker ziek
En dan niet af en toe, of een beetje grieperig. Het was bijna chronisch, telkens heel erg ziek. Haar basis lichaamstemperatuur was vaak rond de 36 graden. En elke keer als ze koorts had, tikte het bijna de 42 graden aan. Ze kon niet goed ademhalen en had moeite met slapen. Het leek alsof ze niet voldoende lucht kreeg. Nachtenlang, maandenlang heb ik naar haar geluisterd, hoe en of ze nog ademhaalde. Astma, allergieën, elke tweede week ziek, altijd bij de dokter. Het werd ons nieuwe normaal. Ik kon bijna geen sociale bezigheden inplannen, want er was altijd wat aan de hand. Nachtenlang heb ik het internet afgestruind, op zoek naar antwoorden.
Het gevoel van hulpeloosheid en machteloosheid was ongekend
Ik deed alles wat ik kon om haar beter te laten voelen, maar niets bleek écht te helpen. Ze zag pips en had vaak donkere kringen onder haar ogen. En toen, net na haar eerste verjaardag, werd ze vijf dagen lang opgenomen in het ziekenhuis met een dubbele longontsteking. “Een gevolg van haar gevoelige luchtwegen”, zeiden ze. Maar achteraf bleken alle klachten voort te vloeien uit haar aangeboren hartafwijking. Om haar te verlossen van wat op slaapapneu leek en haar chronische oorontstekingen, werden haar neusamandelen verwijderd en buisjes in haar oren gezet. Wederom een nieuw ziekenhuistrauma voor het kleine meisje, die al meerdere, ellendige onderzoeken en behandelingen had ondergaan. En waarbij ik vervolgens alles op alles deed om haar weer oké te laten voelen, om dit allemaal samen te verwerken. Dat ze weer veilig thuis was, bij mama.
Lumi is in het eerste jaar van haar leven bij mij thuisgebleven en ging vervolgens voor een korte periode naar de gastouder
Toen deze ermee ging stoppen ging ze naar de kinderopvang. Ze huilde als ik haar weg bracht en ze huilde van ontlading als ik haar weer ophaalde. Het was een gevoelig meisje, dat zag ik vanaf het begin. Gevoelig voor drukte, prikkels, eten, crèmetjes, kleertjes en ga zo maar door. Ik bleef alles proberen om voor haar het leven zo mooi en draaglijk mogelijk te maken en bleef continu van alles aanpassen tot ik iets vond dat werkte. Omdat Lumi zo vaak ziek was en het merendeel van haar leven in bed of op de bank spendeerde, ging ze wat later leren lopen. Rond 19 maanden zette ze haar eerste stapjes. En wat was ik trots. Mijn lieve, kleine meisje. Mijn krachtige zieltje. Wat een doorzettingsvermogen had ze toch.
De verhuizing eind 2022
Een paar maanden daarvoor hadden we op werk te horen gekregen dat er op grote schaal veranderingen zouden komen. Ik werkte in de psychiatrie, bij de GGZ. Het werk wat ik het allerliefste deed. Ik was dol op de cliënten die ik mocht begeleiden. En door dit nieuws, dat alles anders zou worden, ging bij mij de knop om. Aangezien ik ben geboren en getogen in Finland, lag mijn hart altijd daar. En wat was ik gelukkig als ik daar iedere zomer bij mijn familie langsging. En daarbij zag ik ook dat het met Lumi maar niet beter ging. Niets wat ik deed, geen van de behandelingen of de medicaties leken haar conditie te verbeteren. De ontelbare keren dat ik aan de artsen heb uitgelegd dat er écht iets goed mis was, werd altijd in de wind geslagen. Ondanks dat ik alle symptomen telkens opnieuw noemde; chronisch koude handjes en voetjes, een bleek gelaat, een slechte bloedsomloop en niet tot nauwelijks groeien. De laatste twee jaar van haar leven liep ze in dezelfde maat kleren rond. Hoe kon dit eigenlijk als normaal worden beschouwd voor in hun ogen ‘een gezond kind maar wellicht wat zwakjes?’
Ik wist dat ik het roer om moest gooien, voor mij maar al helemaal voor mijn kind
We hadden rust nodig. En heel veel natuur. Ik zette ons appartement in Oegstgeest te koop en deze was binnen twee weken verkocht. Ik kreeg toen nog zes maanden de tijd om ons droomhuis in Finland te vinden. En daar was die dan. In januari 2023 was ik verliefd geworden op een huis die ik online had gevonden en ik voelde aan alles dat het onze forever home zou zijn. Een paar weken later vloog ik naar Finland voor een bezichtiging en ik heb gelijk een bod uitgebracht. We namen vervolgens afscheid van alles en iedereen; mijn familie en liefste vrienden. Maar ook van collega’s, cliënten, buren, kinderopvang, we gingen alles achter ons laten. Op naar een nieuw begin.
Een nieuw leven
Daar waren we dan, in april 2023 begon ons avontuur in de sneeuw, in ons mooie nieuwe huis in Porvoo. Het huis was prachtig, 3 slaapkamers, 2 badkamers en een eigen sauna. Wat een heerlijkheid, en wat een luxe! Onze tuin grenst aan het wilde bos, met de hoogste bomen die ik ooit heb gezien. En tot op de dag van vandaag kijk ik met liefde en admiratie naar de bomen, hoe ze alle seizoenen zo mooi en krachtig dragen. Het enige wat ik aan het huis hoefde te doen was verven, de rest was al helemaal gerenoveerd en nieuw. Wat een geluk als alleenstaande moeder met een bijna driejarig dochtertje. Dus daar begon ik, al die roze en blauwe muren verven in rustige natuurtinten. Onze spullen moesten nog verscheept worden uit Nederland, dus tot die tijd was het behelpen met alleen 1 bed en wat plastic bordjes en bekertjes. Maar het ging, ook met behulp van lieve vrienden die kwamen helpen.
Een paar maanden later, in het hart van de zomer, begon Lumi aan de kinderopvang
Het ging niet zonder slag of stoot, Lumi begreep de taal niet, maar gaandeweg pikte ze al snel Finse woordjes op. En wat een verschil met Nederland. De kindjes gaan hier elke dag naar buiten, trekken door de bossen of langs de meren en krijgen altijd een uitgebreide warme lunch. En wat ik betaalde voor deze kinderopvang? Slechts 35 euro per maand, voor een volle week. Dankzij de heerlijke schone lucht, het schone water en het altijd buiten zijn, bloeide Lumi helemaal op. Ze kreeg eindelijk kleur op haar wangetjes en voelde zich vrijer, gelukkiger. Ze was soms bijna niet meer binnen te krijgen. En wat hadden we het fijn. We wonen op een paar minuten lopen van de zee en daar hebben we zoveel avonturen beleefd. Soms gewoon kijken hoe de bootjes voorbij varen of met steentjes en stokjes in het water spelen. Een kind kan zijn of haar fantasie hier volledig laten gaan. Ik dacht bij mezelf, wat een goede stap. Wat een geluk dat we de ellende achter ons hebben gelaten. Hoe dankbaar ben ik dat we hier mogen zijn. But little did I know..
Het begin van het einde
Het was bijna een jaar verder. Ons leven was goed, we hadden fantastische buren, Lumi had allemaal nieuwe vriendjes gemaakt en ik had hier al snel een fijn, sociaal netwerk opgebouwd. Ook kregen we vaak bezoek uit Nederland en wat was het dan een feest en wat genoten we allemaal met elkaar. Lumi’s gezondheid was stabiel. Een glutenvrij dieet was onderdeel van haar leven, maar hier wonen veel mensen met een gluten- en lactose allergie dus je kan overal met een gerust hart uit eten en boodschappen doen. Op een enkel virusje hier en daar merkte ik geen bijzonderheden op. Het ging eigenlijk goed. Eindelijk.
Toch vroeg ik vaak aan de huisartsen of bij het consultatiebureau waarom Lumi maar niet groeide
Hoe kan het dat ze na twee jaar tijd slechts een kledingmaat is gegroeid? En dat ze op haar bijna 4e jaar, nog steeds dezelfde maat schoenen heeft als de jaren daarvoor? Mijn moeder zei dan wel eens; “Joh, oma had ook kleine voetjes, namelijk maat 35. Dus dat zal in Lumi’s geval ook wel zo zijn”. En ja dat was een verklaring. En toch bleef er iets knagen. Als ik haar zag spelen met de buurmeisjes van dezelfde leeftijd, dan konden zij uren achter elkaar rennen en springen. Spelend op de rotsen voor ons huis en er zonder moeite van af springen. Lumi kon het na tien minuten al niet meer bijbenen, ze moest dan stoppen en op adem komen. Was het dan toch die astma vanuit Nederland? Ze had nooit meer die puffers nodig sinds we hier woonden, dus ik dacht eigenlijk dat dat voorbij was. Zodoende ging ik met haar ‘sporten’. Ik dacht misschien moet ze haar conditie wat verbeteren. Want iedereen, ook de zorgprofessionals hier, zeiden dat er écht niets aan de hand was. Gewoon een wat kleiner meisje die ‘haar eigen lijntje volgt en gewoon niet zo sportief is’. We gingen veel wandelen in het bos, waarbij je een pad hebt dat helemaal omhoog loopt en je prachtig uitzicht hebt op de zee. Maar dan moest ik haar na vijf minuten lopen alweer optillen. En ik voelde en zag aan alles dat ze niet lui was, of geen zin had. Nee, het lukte haar gewoon echt niet.
Op 23 juni 2024 kreeg Lumi haar eerste aanval
Het gebeurde op de verjaardag van haar vader die in Nederland woont, met wie we liefdevol contact hebben. We hadden hem in de ochtend nog een leuke verjaardagsvideo gestuurd, en toen gingen we samen in de ochtend op pad. Naar het leuke, historisch stadje Loviisa, een half uurtje rijden bij ons vandaan. We zaten heerlijk aan het water, zij en ik. Kijken naar de voorbijvarende bootjes, met de stralende zon op ons gezicht. Het was opvallend vredig en rustig, alsof de tijd even stil stond. Toen de deur van de lunchplek openging, schoven we aan en hadden we lekker gegeten. Voordat we terug naar de auto gingen, wilde ik nog even snel naar het toilet. En daar gebeurde het, Lumi ging vanuit het niets gillen.
Haar gekrijs ging door merg en been
Haar ogen draaiden naar achter en ze viel voorover met haar hoofd op de grond. Alles gebeurde binnen een paar seconden. Ik pakte Lumi vast en zag dat ze niet meer ademde, en dat haar gelaat een blauwgrijze kleur kreeg. Ik herkende dit vanuit mijn werk als de kleur van de dood. Ik tilde haar levenloze lichaam op en stormde de deur uit en gilde naar de omstanders dat ze 112 moesten bellen. Op de tafel waar we hadden gegeten, begon ik haar te reanimeren. Ik heb oneindig veel keer tegen haar gezegd: “Lumi word wakker, alsjeblieft Lumi wordt wakker”.
En plots voelde ik het. Ik wist toen dat mijn kind zou gaan overlijden…
Lees hier het vervolg
EINI
Insta: luumeni
Heftig, zeg! Is er een vervolg?