Als je binnenloopt in ons huis, lijkt het soms wel een vuilnisbelt
Kimmie (15) haar gympen liggen bij de voordeur, haar tas midden in de hal. Fran, mijn dochter van 12, heeft een hekel aan opruimen, dus haar kleren liggen verspreid van de badkamer tot de woonkamer. En Calvin (10)? Die bouwt overal forten van kussens, dekens en dozen. Zelfs de trap ontsnapt er niet aan. Als ik heel eerlijk ben, is onze badkamer nog het ergst. Tandenborstels zonder dop, lege shampooflessen op de grond, en overal handdoeken die nat en muf ruiken. En dan die slierten lange haren die we overal vinden! Mijn man zegt vaak: “Je moet ze gewoon strenger aanpakken.” Maar ja, tussen werk, school, sportclubjes en huiswerk, glipt dat er steeds doorheen.
Ik had altijd het gevoel dat ik achter de feiten aanliep
Hoe vaak ik ook opruimde, het leek nooit genoeg. Het begon al ‘s ochtends vroeg. “Mama, waar is mijn witte T-shirt?” riep Kimmie, terwijl ze door haar kast graaide. “Het is ook niet in de vieze wasmand, maar ook niet in de droger die net klaar is”. Fran stond tegelijkertijd in de badkamer te schreeuwen dat er geen tandpasta meer was, en Calvin vond het nodig om zijn cornflakes over de keukentafel te morsen. Tegen de tijd dat ik de kinderen naar school had gebracht, was ik al uitgeput. En dan moest mijn werkdag nog beginnen.
Toen ik na mijn werk thuiskwam, was het niet veel beter
De kinderen gooiden hun spullen overal neer zodra ze binnenkwamen. Schooltassen, jassen, schoenen – alles belandde op de grond. En dan het liefste nog bij de deur… Fran plofte op de bank met haar telefoon, Calvin zette de televisie aan, en Kimmie verdween naar haar kamer, waar ze waarschijnlijk urenlang naar muziek luisterde. En ik? Ik begon meteen met opruimen. Mijn man kwam vaak pas laat thuis, dus het voelde alsof alles op mijn schouders terechtkwam. Ik ging maar door en door en door.
Er waren dagen dat ik letterlijk niet wist waar ik moest beginnen
De keuken was een ramp met aangebrande pannen die niemand had afgewassen, en de woonkamer was bezaaid met speelgoed en verpakkingen. Hebben ze een ijsje op, dan gooien ze het papiertje en stokje op de grond, omdat het tafeltje te ver is. Dar is toch niet normaal?! Ik herinner me een keer dat ik urenlang had gepoetst om alles op orde te krijgen, alleen om de volgende dag wakker te worden in dezelfde chaos. Ik voelde me zo verslagen. Alsof ik een eindeloze wedstrijd speelde die ik nooit kon winnen.
Soms dacht ik dat het beter zou worden als de kinderen ouder werden
Maar eerlijk gezegd: hoe ouder ze werden, hoe groter de rommel. Fran begon te experimenteren met make-up, wat betekende dat ik regelmatig vlekken van foundation of mascara moest opruimen. Gore spiegels moesten geboend worden. Calvin was gek op knutselen, wat resulteerde in lijmresten op de tafel en glitter overal. Ik haatte glitter. Kimmie’s kledingexplosies waren ook geen uitzondering. En ik? Ik bleef maar doorgaan, al was het met steeds minder energie.
Mijn redding
Drie jaar geleden besloot ik dat het genoeg was. Ik kon het niet meer alleen. Dus hebben we een schoonmaakster genomen. Ze komt vijf uur per week en is een echte redding. Ik hoef niet meer te schrobben tot ik erbij neerval, en ik kan het huishouden eindelijk een beetje bijhouden.
Onze schoonmaakster, Maria, is goud waard
Ze is snel, grondig en weet precies wat ik fijn vind. Geen rare schoonmaakmiddelen die de lucht benemen, maar gewoon alles fris en schoon. Iedere vrijdag, als ik thuiskom van mijn werk, is het huis weer leefbaar. Geen kruimels meer op de bank, geen vuile sokken onder de tafel, en de badkamer lijkt zowaar weer op een plek waar je wilt douchen. Zelfs de kinderen merkten het verschil. “Het ruikt hier lekker,” zei Calvin eens, terwijl hij aan tafel zat. Het was alsof Maria een magische touch had die ik miste.
Het voelde als een luxe, dat zeker
Op vrijdagmiddag was mijn huis niet alleen schoon, maar ook rustig. Het was alsof Maria niet alleen het vuil, maar ook de stress van de week wegnam. Zelfs mijn man merkte het. “Ze doet goed werk, die Maria,” zei hij een keer terwijl hij tevreden naar de glimmende vloer keek. En ik? Ik knikte instemmend, terwijl ik een kop thee maakte in mijn opgeruimde keuken.
In het midden van onze woonkamer staat een roze glazen tafel
Het is mijn pronkstuk, mijn trots. Die tafel was een impulsaankoop, maar een dure. Zo’n aankoop waar je weken over twijfelt en die je dan eindelijk doet omdat je denkt: ik verdien het. Ik weet nog hoe blij ik was toen hij werd bezorgd. “Kijk nou hoe prachtig,” zei ik tegen mijn man. Hij keek me aan alsof ik gek was geworden. “Voor een tafel? Echt, Heidi, je bent niet wijs.” Maar ik was verliefd. Elke keer als ik de kamer binnenkwam en het licht door het glas scheen, voelde ik me blij.
De kinderen daarentegen zagen het nut van die tafel totaal niet in
Calvin gebruikte hem als ondergrond voor zijn Lego-bouwwerken. Fran schoof er haar boeken op en Kimmie liet er nonchalant haar make-up op slingeren. Ik maakte er een gewoonte van om hem elke avond op te poetsen. Het moest en zou mijn perfecte tafel blijven, ongeacht hoe rommelig de rest van het huis was.
Afgelopen vrijdag kwam ik thuis van werk
Zoals altijd verwachtte ik een schoon huis. Maar toen ik de woonkamer binnenliep, stond ik stil. Midden in de tafel zat een barst. Van links naar rechts, alsof iemand er met een hamer op had geslagen. Mijn hart sloeg een slag over. Ik liep naar de tafel, bukte en keek ernaar. Hoe kon dit gebeuren? Maria had die ochtend nog schoongemaakt. Ik wist het zeker: dit moest tijdens het schoonmaken zijn gebeurd.
Ik wachtte tot de kinderen naar bed waren en belde haar
“Maria, heb je iets gemerkt aan de tafel vandaag?” vroeg ik zo rustig mogelijk. Aan de andere kant van de lijn was het stil. Toen zei ze: “Oh ja, ik tikte er per ongeluk tegenaan. Maar ik wist niet dat het zo erg was.” “Tikje?” vroeg ik. Mijn stem trilde. “Maria, er zit een enorme barst in. Waarom heb je niets gezegd?” Ze bleef stil. Toen zei ze zacht: “Ik heb geen verzekering. Als ik het moet betalen, kan ik niet meer komen schoonmaken.”
Ik hing op en voelde me verschrikkelijk
Die tafel had een rib uit mijn lijf gekost. Maar Maria is zo goed in haar werk, en ik wist dat het moeilijk zou zijn om een nieuwe schoonmaakster te vinden die zo goed was als zij. Mijn man was boos. “Dit kan toch niet? Ze moet betalen, Heidi. Jij werkt hard voor die tafel.” Maar ik wist dat als ik dat zou eisen, Maria niet meer zou komen. En eerlijk? Ik kon me niet voorstellen weer zonder hulp door de chaos van ons huis te moeten ploeteren.
Na een slapeloze nacht besloot ik het te laten rusten
De tafel was nog steeds prachtig, ook met de barst. En ja, het deed pijn. Maar de gedachte aan een schoon huis, aan vrijdagochtenden waarop ik niet meer zelf hoefde te dweilen, woog zwaarder. Toen Maria de volgende week kwam, zei ik niets meer over de tafel. Ze keek me dankbaar aan en begon met haar werk. Ik weet niet of ik de juiste keuze heb gemaakt.
Al die reakties over de kinderen ik heb het net zo, mijn kinderen zijn nu 26 en 24 en ruimen nog niets op, er iets fout gegaan bij mij toen ze jong waren en ik het zelf allemaal opruimde omdat ze kind waren en ik het sneller en beter kon😂ik denk dat het daar mis is gegaan.
Mensen snappen het niet dat je dit laat gebeuren misschien dat ik door mijn adhd er ook soms een chaos van maak en slecht ben om er elke dag met de neus op te staan.
Ik heb wel al een aantal jaren hun slaapkamers niet meer gedaan , wat voor een bende het ook is , en dat is zo ik ruim daar niets meer op heb genoeg aan de rest
Als je iemand moet inhuren die 5 uur (!) per week (!) bezig is de boel te fatsoeneren, gaat er ergens iets mis. Je man is wel een simpele, met z’n “je moet ze gewoon strenger aanpakken”. Het zijn net zo goed zijn kinderen, vermoedelijk, en dat aanpakken had al lang gemoeten, als je nu nog moet beginnen is dat rijkelijk laat. Verder is ergens weken over doen om een besluit te nemen natuurlijk verre van een impulsaankoop…
Ik begrijp dig soort dingen ook nooit zo….Je ergert je aan het gedrag van je kinderen, je man eveneens…maar er gebeurt niks? ikke niet snap.
Die barst in de tafel kan gebeuren. Zeker als ze zwart werkt. Pech voor jullie.
Ik doe ook het huishouden bij anderen. Het is moeilijk om eerst op te moeten ruimen om daarna nog te moeten schoonmaken. Dat jullie hulp dat redt binnen die tijd is echt bewonderingswaardig. Soms ben ik zo bezig met de volgende klus – omdat ik wil dat het af is voordat ik ga- dat ik me niet meer bewust ben van dat ik mogelijk wat heb opgestoten. Het heeft vaak met het tempo te maken. Ik vind de reactie van de man, dan ook niet netjes, hij legt de verantwoordelijkheid dan ook bij de werkster neer, wat een onmogelijke verantwoordelijkheid is. Mocht de werkster van de trap afvallen omdat er troep van de kinderen ligt, betaalt hij dan ook door als ze met breuken zit? Ik denk dat de vrouw des huizes moet bedenken dat dure spullen in dit huishouden het niet waard zijn en dat waardering voor de hulp stimulerend werkt, ik denk dat de vrouw juist heeft gereageerd door te accepteren dat dit gebeurd is. En hoe zit het idd met jullie eigen inboedelverzekering?
Ik doe ook het huishouden bij anderen. Het is moeilijk om eerst op te moeten ruimen om daarna nog te moeten schoonmaken. Dat jullie hulp dat redt binnen die tijd is echt bewonderingswaardig. Soms ben ik zo bezig met de volgende klus – omdat ik wil dat het af is voordat ik ga- dat ik me niet meer bewust ben van dat ik mogelijk wat heb opgestoten. Het heeft vaak met het tempo te maken. k vind de reactie van de man, dan ook niet netjes, hij ligt de verantwoordelijkheid dan ook bij de werkster neer, wat een onmogelijke verantwoordelijkheid is. want mocht de werkster van de trap afvallen omdat er troep van de kinderen ligt, betaalt hij dan ook door als ze met breuken zit? Ik denk dat de vrouw des huizes moet bedenken dat dure spullen in dit huishouden het niet waard zijn en dat waardering voor de hulp stimulerend werkt, ik denk dat de vrouw juist heeft gereageerd door te accepteren dat dit gebeurd is. En hoe zit het idd met jullie eigen inboedelverzekering?
Ja!!! Je hebt de juiste keuze gemaakt!!! Maria doet duidelijk goed werk, niets kan op tegen het wegnemen van die stress! Zij is jou op haar beurt weer dankbaar dat je dit laat rusten. Als je over een tijdje gewend bent aan de barst in je tafel zul je merken dat de rust in huis meer waard is.
Misschien denk je over tien jaar wel aan haar terug: weet je nog, Maria van de barst in het tafelblad? Die kon pas goed schoonmaken!
Dank je namens de hele schoonmaakbranche voor je keuze om het los te laten…
De schoonmaakster was het even zat, alle rommel. Bang klap op de tafel! Effe alles frustratie eruit en weer vrolijk verder!
U beschuldigt haar van moedwillig mollen?
Nee. Dat noem ik satire!
Dat je een schoonmaakster hebt snap ik helemaal maar dat je kinderen maar hun gang kunnen gaan is natuurlijk te idioot voor woorden.
Ze kunnen toch zeker hun eigen bende opruimen.
En die tafel is jammer maar dit soort dingen kunnen gebeuren.
Dan moet je van te voren vragen of iemand een verzekering heeft voor dit soort ongelukjes
Altijd makkelijk om vanaf de bank commentaar ye leveren, maar als ik het zo lees vindt je het zelf ook niet normaal dat je kids er een puinhoop van maken. Ze komen er mee weg en daarom blijft het doorgaan. Misschien weten ze zelf geeneens hoezeer dit op jou drukt. Ik zou eerst een serieus gesprek aangaan hierover en hoe vervelend ook maar ik pakte dingen af die zij leuk vonden totdat het opgeruimd was. Geen PS, geen vriendjes geen….vul maar in. Het mag allemaal maar eerst opruimen. Dat leverde in 1e instantie op veel commentaar op en in 2e instantie als ze iets wilden was het gelijk: ja ik heb al opgeruimd en schoongemaakt dus bij ons hielp dat. Daarbij alle kids elke dag 1 huishoudelijke taak algemeen vlgs een schema, zoals vaatwasser in of uitruimen, stofzuigen, vuilnis bij de straat. Dat is mi gewoon iets wat ze moeten leren. Het gaat allemaal niet vanzelf en dat mogen ze best weten toch?
Laten je kids voor een nieuwe tafel werken, misschien nemen ze dan hun verantwoording om hun handen uit de mouwen te steken, want zo’n bende maken kan niet en hun opvoeding is ook niet up-to-date!
Als je een schoonmaakster aanneemt die je zwart betaald moet je je realiseren dat er eens iets kapot kan gaan en dat je niet verzekerd bent. Als je de vrouw wit gaat uitbetalen is dit wel het geval. Dan betaal je aanzienlijk meer voor de werkzaamheden maar kun je gerust zijn dat je bij ongevallen verzekerd bent en als de vrouw en keer ziek is krijgt ze ook gewoon betaald. Goedkoop is duurkoop.
Wit werken zegt iets over de belasting, maar niet of iemand een aansprakelijkheidsverzekering heeft, hoor.
Fijn dat je hulp gevonden hebt waardoor het je nu beter bevalt.
Ik schrik wel echt enorm van het gedrag van je kinderen en dan vooral het feit dat dit toegelaten wordt. Ik snap je man dat hij vindt dat de kinderen meer mogen gewezen worden op hun verantwoordelijkheden. Zo’n gedrag is toch niet leefbaar voor jou?
Papiertjes op de grond omdat de tafel te ver staat? Make-up gemorst? Het lijkt mij niet meer dan logisch dat ze dit zelf in orde brengen.
Hier wordt steeds opgeruimd voor de poetshulp komt, zodat zij enkel hoeft te kuisen. Zoontje helpt al sinds hij 2 jaar was met alles netjes opbergen als de poetshulp komt (de rest van de week wordt er ook wel dagelijks opgeruimd, maar mogen vb parcours met treinsporen of zijn stiften enz blijven liggen)
bijzonder dat je de man gelijk geeft maar het blijkbaar niet raar vind als hij ook een zijn EIGEN kids aanspreekt. waarom moet alleen de moeder dat doen? opvoeden doe je samen lijkt me.
daarbij verbaast het me dat dit geaccepteerd wordt door beide ouders. ik had dit thuis nooit hoeven doen. en hier wordt ’s avonds alles opgeruimd voor de kindjes gaan slapen.
ik werk zelf ook als poetsvrouw, en wij zijn verzekerd vanuit ons kantoor voor schade, en heb je dit als prive zonder kantoor kan je zelf bij u dit regelen bij u eigen verzekering , toch bij mijn bank, dan kan je zoiets mijden in het vervolg want ook al doen we ons best om geen stukken te maken dit kan soms toch gebeuren met bv stofzuigen of eender wat een fles die gedeupt heeft en residue achter heeft gelaten.
ik werkte ook als poetsvrouw met dienstencheques normaal is buraux waar ze werkt ervoor verzekerd buraux staat daarvoor in .
dit kan je toch opgeven aan je verzekering. wat is nou belangrijker een tafel die toch altijd onder ze zooi ligt of de hulp die je van die lieve Maria krijgt zodat je zelf in een schoon huis thuis komt en minder stress ervaart. een ongeluk zit in een klein hoekje. waar een mens zich al niet druk om kan maken.
Moet je maar net een verzekering hebben die dit dekt.
ik had ook zo’n sloddervos, bij het binnen komen lag overal zijn spullen en dan ook nog zijn kamer. 2x gewaarschuwd dat als het niet opgeruimd was ging het naar buiten, werd niet gedaan, alles naar buiten gegooid toevallig regende het haha is daarna nooit meer gebeurd en zijn kamer werd niet schoongemaakt als het niet opgeruimd was en de was ook niet als er net gewassen was.
Loes, ben je serieus?
Applaus voor Loes allemaal!! Die kan het wel allemaal zelf.
Hoe wij vrouwen elkaar ipv steunen toch altijd weer weten onderuit te halen.
Iedereen heeft een ander huishouden, een andere baan, een andere energie, een andere planning, een andere manier van dingen doen. Maakt dat haar nu slecht omdat ze het niet zelf doet maar hulp heeft ingeschakeld. Maakt het jouw Loes beter omdat jij het wel allemaal zelf kan? Laten we elkaar vooral zo blijven be- en veroordelen, daar word de maatschappelijke druk op ons vrouwen vast nog beter van…..
Wees gewoon is lief.
Super knap Loes dat jou dit wel lukt. Misschien heb je wat praktische tips hoe jij dit wel voor elkaar krijgt ❤️
voed je kinderen op je bent geen sloof kunnen zelf ook wat doen en doen ze dat niet dan geen schone was of eten op tafel kijk hoe snel ze mee helpen
Waarom kan ze zelf niet gewoon schoonmaken dan
ik werk zelf 36 uur onregelmatig heb 2 kinderen en maak zelf schoon
Chapeau. Wilt u een sticker?