Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Het was bijna een jaar geleden, toen Rob en ik door de gangen van een makelaarskantoor liepen
We hadden net de sleutel gekregen van wat ons droomhuis moest worden. Het stond aan de andere kant van Nederland, ver weg van alles wat vertrouwd was. Maar toen we daar voor het eerst stonden, met uitzicht op een uitgestrekt weiland en een tuin die groot genoeg leek voor een trampoline, wist ik: dit is het.
De kinderen waren minder enthousiast
Bastiaan, onze oudste, gooide meteen de kont tegen de krib. “Ik wil niet verhuizen! Mijn vrienden wonen hier!” Grace volgde al snel. “Ik wil niet naar een andere school,” zei ze met een pruillip. “Ik wil bij juf Tessa blijven!” Wim en ik keken elkaar aan en dachten hetzelfde: “Ze wennen wel. Het komt goed.”
Een nieuw begin
De verhuizing zelf ging soepel, dat moet ik toegeven. Binnen een paar weken waren we gesetteld. De dozen waren uitgepakt, de kamers ingericht. Bastiaan kreeg de grootste kamer boven. Grace koos voor de kamer met het uitzicht op de tuin. Alles leek perfect.
De eerste schooldag was spannend
Ik had zorgvuldig hun nieuwe tasjes klaargelegd en boterhammen gesmeerd, zoals altijd. Bastiaan en Grace liepen onwennig tussen de andere kinderen door, terwijl ik ze bij de poort uitzwaaide. “Je maakt vast snel nieuwe vriendjes,” zei ik opgewekt. Bastiaan bromde iets onverstaanbaars en Grace keek me niet eens aan.
Na een week merkte ik dat Bastiaan steeds stiller werd
Waar hij normaal enthousiast vertelde over wat er op school gebeurde, kreeg ik nu alleen korte antwoorden. “Hoe was het?” vroeg ik. “Gewoon,” mompelde hij. Toen ik doorvroeg, haalde hij zijn schouders op. “Ik speel gewoon alleen. De rest kent elkaar al.”
Grace was niet veel beter af
Ze kwam op een middag thuis en ik vroeg naar haar dag. Ze keek me aan met tranen in haar ogen. “De meisjes zeggen dat ik stom ben omdat ik anders praat.” Mijn hart brak.
Ik probeerde met de leerkrachten te praten
Ze stelden me gerust: “Het is normaal dat kinderen even moeten wennen. Dat komt vanzelf goed.” Maar hoe vaker ik dat hoorde, hoe minder ik het geloofde. Ik zag wat er thuis gebeurde. Bastiaan trok zich steeds verder terug. Grace kreeg vaker driftbuien. Ze waren nooit echt boos, meer verdrietig. En ik voelde me machteloos.
Op een dag kwam Bastiaan thuis met zijn rapport
Hij was altijd een goede leerling geweest, maar nu waren de cijfers flink gezakt. Zijn meester schreef dat hij “weinig betrokken” leek en “moeite had met samenwerken.” Ik herkende mijn zoon niet meer. Bastiaan was altijd degene geweest die het voortouw nam, die andere kinderen hielp. Maar nu leek hij in zichzelf gekeerd, bijna onzichtbaar.
Grace had een verjaardagsfeestje van een klasgenootje
Ik hoopte dat het haar zou helpen om aansluiting te vinden, maar toen ik haar later ophaalde, zag ik dat ze alleen in een hoekje had gezeten. “Niemand wilde met me spelen,” fluisterde ze in de auto. Ik wist niet wat ik moest doen. Alles wat ik probeerde, leek het erger te maken. Ik ging met andere moeders praten, maar die leken weinig begrip te hebben. “Ach, ze moeten gewoon wennen. Dat had mijn dochter ook,” zei een van hen. Maar het klonk alsof ze het alleen zei om het gesprek snel af te kappen.
Thuis werd de sfeer steeds slechter
Bastiaan zat urenlang op zijn kamer. Ik hoorde de deur soms zachtjes opengaan als hij naar beneden sloop om iets te eten te pakken, maar hij zei nauwelijks iets. Grace klampte zich juist aan me vast. “Mama, ik wil niet meer naar school,” zei ze op een ochtend. “Ik heb buikpijn.” Eerst dacht ik dat ze gewoon niet wilde, maar later hoorde ik van een andere moeder dat Grace in de pauze werd buitengesloten. Het waren kleine dingen, maar samen vormden ze een grote muur. Kinderen die haar negeerden als ze wilde meedoen met touwtjespringen. Een jongetje dat haar stoeltje wegschoof in de klas. En niemand leek iets te doen.
Ik zat urenlang op internet, op zoek naar advies
Hoe kon ik mijn kinderen helpen? Ik vond talloze verhalen van ouders die hetzelfde hadden meegemaakt. “Geef het tijd,” zeiden de meesten. Maar tijd voelde als een luxe die ik niet had. Ik zag mijn kinderen steeds ongelukkiger worden en ik voelde me schuldig. Dit was mijn keuze geweest. Ik had ze hierin meegesleept.
Toen de herfstvakantie aanbrak, hoopte ik op een keerpunt
Ik keek er naar uit. We gingen samen naar de dierentuin en probeerden leuke dingen te doen. Maar het was alsof de verhuizing een schaduw over alles wierp. Bastiaan wilde niet mee. Grace was snel boos en prikkelbaar. Het voelde alsof niets meer spontaan kon zijn. Alles had een bepaalde zwaarte, een soort onderliggende spanning die nooit echt wegging.
Op een ochtend betrapte ik Bastiaan op het invullen van een lijstje
“Wat doe je?” vroeg ik. Hij keek geschrokken op. “Niks,” zei hij snel en schoof het papier onder een boek. Later vond ik het op zijn bureau. Het was een lijstje met namen van kinderen uit zijn klas. Hij had ze verdeeld in “vrienden” en “geen vrienden.” Onder “vrienden” stond slechts één naam, en zelfs die was doorgestreept. Het brak me. Dit was niet hoe ik mijn kinderen had willen zien. Ze waren altijd vrolijk en sociaal geweest. En nu… nu leken ze verloren. Ik weet niet wat ik moet doen. Terugverhuizen is natuurlijk ook geen optie.
ELOISE
Als moeder (ouder) wil je toch maar één ding en dat is dat je kinderen gelukkig zijn. Wat het met je kinderen doet vind ik best heftig. Ik zou terug verhuizen. Natuurlijk zijn er dan ook veranderingen, andere klas etcetera maar toch weer in hun vertrouwde omgeving.
In het 2 jaar van de middelbare school was ik de enige in mijn klas die een naar een hoger niveau op stroomde. Ik kon mijn draai ook niet meer vinden tussen die nieuwe kinderen. Mijn leven ging alleen maar bergafwaarts door een combinatie van de ziekte van Pfeiffer, gepest worden waardoor ik ging spijbelen en school niet heb afgemaakt en vervolgens depressie waar ik nu met 34 jaar maar mee te leven heb. Ik haat mensen en alles waar onze samenleving voor staat. Ik ben niet gemaakt mee te doen en wens dat ik niet was geboren. Zou ik nu anders in het leven staan als ik niet was opgestroomd? Wellicht
Ik vind het toch frappant, hoe de mens verandert is..
Toen ik op de basisschool zat en er kwam een nieuw kindje was het nog net niet vechten wie het kind wegwijs mocht maken..
Misschien kun je via de ouders wat kinderen uit nodigen bij jullie thuis.. Maak er een “wij zijn nieuw feestje” van ofzo.. Neem het voortouw in contacten leggen buiten school. Ik hoop dat het goed komt met je kinderen 🍀
Een situatie waar niemand blij van is geworden.
Je kunt een andere school proberen, maar of de eenzaamheid van jullie kinderen dan minder wordt…
Ik zou zeggen: terug naar jullie vorige woonplaats.
En zodra jullie dit besluit hebben durven nemen, zo gauw mogelijk aan jullie kinderen vertellen : hopelijk geeft ze dit al wat lucht.
En als terugkeer niet vlot te realiseren zou zijn : kunnen jullie kinderen misschien vast terug door tijdelijk bij ouders van vroegere vriendjes of familie te gaan wonen ?
Probeer te denken in mogelijkheden, in verbeteringen. Veel sterkte!
Advies van Carola is in mijn ogen het beste advies..En dat zsm.
Sterkte. Heel naar voor jullie allemaal. knuffel!
Je geeft aan dat ze ongelukkig zijn op school maar ben je al gaan kijken wat de mogelijkheden buiten schools zijn sport of iets dergelijks daar zien ze elkaar toch op een andere manier. misschien dat ze dan wel aansluiting vinden en werkt dat ook door naar school.
Ik ben 30 jaar geleden naar België verhuisd. Man en kinderen integreerden, maar ik niet. Heimwee. Maar mijn toenmalige man vond dat kinderachtig.
Met mijn huidige man terugverhuisd naar Nederland. Ik voel me 100% beter!
Wat naar dat je geen begrip en steun kreeg van je toenmalige man. België is zo anders dan Nederland qua cultuur. Ik kan me voorstellen dat je heimwee had.
Fijn dat je met je huidige man terug kon verhuizen en dat je je nu 100% beter voelt.
ik zou het eerst aankaarten bij de leraren of de directeur. dan heb je het iig gezegd. heeft dit geen effect, dan naar een andere school proberen. werkt dit ook niet, dan moet je toch overwegen om terug te verhuizen, ook al is dat niet ideaal.
Daarom moet je ook niet naar de andere kant van het land verhuizen en het leven van je kinderen op z’n kop zetten, omdat JIJ graag in je droomhuis wilt wonen.
goeie tip Wendy, of was het alleen kritiek…
precies!
Mijn ouders hebben hetzelfde gedaan. Verhuisd naar een vrijstaand huis in een klein dorp. Het heeft het leven van mijn jongere broer totaal verwoest.
ik was al uit huis, ik heb mijn uiterste best gedaan om hen tegen te houden maar het enige dat zij zagen was dat grote huis en die tuin. Dat het volkomen verlaten was in een omgeving zonder enige voorzieningen en dat mijn broertje s ochtends om 6 uur een half uur moest fietsen naar de bushalte om vervolgens nog een uur met het OV verder moest reizen om naar zijn middelbare school te gaan, interesseerde hen niet! Hij heeft totaal vereenzaamde tienerjaren gehad vanaf zijn 12e. Hij is voorgoed zijn zelfvertrouwen en eigenwaarde kwijt.
En dat allemaal om in een groot huis te kunnen wonen met een enorme lap tuin.
Vantevoren het effect van een verhuizing inschatten, is lastig. Mijn ouders zijn, toen ik 7 jaar was, van een grote stad naar een heel klein dorpje verhuisd. Een grote vergissing. Wij (de kinderen) hebben nooit aansluiting gevonden. Met die ervaring heb ik besloten nooit in een klein dorpje willen wonen.
Ondanks deze ervaring ben ik zelf ook vaker verhuisd. De laatste verhuizing blijkt voor mijn jongste toch wat ingewikkelder te zijn.
Wat ik van jouw ouders niet begrijp, is dat ze niets gedaan hebben. Wij zijn met de jongste aan het bespreken wat zou kunnen helpen. Hij heeft zelf ideeën en wij zijn nu aan het kijken hoe we daar invulling aan kunnen geven. Ter informatie: hij heeft zich 5 dagen geleden uitgesproken, dus het is recent. Wij hebben hem al wel laten weten dat hij belangrijk is en we gaan dit weekend verder overleggen.
Kies voor je kinderen en verhuis terug, zo kan je het nog een beetje goedmaken.
Inderdaad, zie niet hoe dat niet zou kunnen – al er is krapte op de woningmarkt, dat helpt ook in de waarde van het huis dat jullie nu bewonen. Lijkt me niet makkelijk te lijmen, het is niet 1 kind dat moeite heeft.
Lieve moeder,
Een dergelijk groepsproces en een bestaande groepsdynamiek veranderen is ontzettend moeilijk. Bijna onmogelijk. Pestgedrag in de zin van verbaal en fysiek geweld kan nog wel worden gestopt, maar hoe stop je buitensluiten? Bijna onmogelijk. Naar een andere school of klas en gauw! En als het werk het toelaat: terug, terug, terug.
Gewoon teruggaan ! Dat lijkt me de enige optie, als het alleen maar erger wordt.
Inderdaad.
ze worden duidelijk gepest en buiten gesloten. Op de oude school hadden ze hun plek op de apenrots, nu moeten ze die overwinnen. En als dat in eerste instantie natuurlijk is gelopen is het moeilijk om een nieuw plekhe op de apenrots te vinden. Ik zou werk maken van het onderzoeken wat het pest beleid is op school. En als dat poep is, dan zoeken naar instanties buiten de school. Misschie helpt het hun om te praten met een praktijk ondersteuner of weet die een instantie om te helpen. Maar als de sfeer in de klas te verrot is, is het of wachten tot de middelbare school of een andere school zoeken. Dat is wel weer veranderen, maar misschien is een andere klas wel opener voor ‘vreemden’. Ze hebbe het jammergenoeg niet getroffen helaas. Maar dat ligt niet aan de verhuizing. Meer omdat de nieuwe klassen en misschien de gemeenschap wel heel gesloten zijn. Dan is t maar wat eerder uit bed om naar een dorp verder te fietsen voor een fijnere school.
misschien andere school kiezen.
woon je in klein dorpje is het moeilijk er tussen te komen. of met leraar praten.
succes.
Als ik in jou schoenen had gestaan, dan zou ik er serieus werk van maken om terug te verhuizen. Je kinderen voelen zich daar totaal niet thuis, en aan je schrijven te zien, heb ik het vermoeden dat jij het door dit debacle ook niet heel lang meer gaat volhouden.
Dus, hop! werk ervan maken en op Huizenjacht naar een huis in jullie vorige woonplaats. Doe jullie kinderen een plezier, en uiteindelijk ook jullie zelf.
Van school veranderen, dan maar in een ander dorp/andere stad. Eerst kennismaken daar om te kijken hoe het is en hoe er met dergelijke zaken wordt omgegaan.
ik zou eerlijk gezegd niet weten waarom terug verhuizen geen optie is. je kinderen gaan kapot aan jouw idealen. dan maar wat minder luxe etc. dit is schadelijk voor de rest van hun leven
Alsof terug verhuizen alles oplost. Daar zijn de dingen ook veranderd. Als de kinderen weer terug op hun oude school komen is het niet meer wat het was.
@Erika, klopt. Wat ze hebben achtergelaten, is er niet meer. Persoonlijk zou ik niet blijven als mijn kinderen buiten worden gesloten.
ja ik vind ook dat je terug moet verhuizen
zij gaan hieraan onderdoor dit komt echt niet goed.