Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Een dochter, het leek me zo leuk!
Toen Noa geboren werd, voelde het alsof al mijn dromen uitkwamen. Een dochter! Ik kon mijn geluk niet op. Natuurlijk is een jongen net zo welkom, maar bij een dochter had ik me toch net iets meer ingebeeld. De schattige kleertjes, de haarbandjes die ik in winkels overal zag liggen en het vooruitzicht van prachtige vlechtjes en staartjes in haar haar, het leek me allemaal zo leuk. Ik was zelfs al begonnen met sparen van mooie haaraccessoires. Nu, met haar elf maanden, was het nog vooral een kwestie van een speldje hier en daar in haar fijne haartjes schuiven, maar ik kon niet wachten tot dat haar echt begon te groeien.
Noa is in goede handen bij mijn moeder
Elke donderdag past mijn moeder op Noa. Het is voor ons een fijne routine geworden: ik breng haar in de ochtend weg, mijn moeder is dol op haar kleindochter, en ik weet dat Noa in goede handen is. Het geeft mij de tijd om te werken en doordat ik op die dag kan thuiswerken ook wat zaken voor ons gezin te regelen. Mijn moeder is ontzettend lief voor haar en doet alles met zoveel geduld en liefde. Tot die bewuste donderdag…
Ik schrok toen ze naar me toedraaide
Toen ik haar ophaalde, zag ik Noa in de box zitten met haar rug naar mij toe. In eerste instantie viel het me niet ontzettend op, ik was er dan ook niet op voorbereid. Maar toen ze zich omdraaide en naar me lachte, bleef mijn hart even stilstaan. Haar haartjes waren een stuk korter. Mijn adem stokte, en ik liep snel naar haar toe om het goed te bekijken. Dit kon niet waar zijn! Ik voelde meteen een knoop in mijn maag.
Mijn moeder dacht dat ze een goede daad had verricht…
Nog voordat ik iets kon zeggen, hoorde ik mijn moeder vanuit de keuken roepen: “Vind je het niet veel beter zo? Dat vlassige haar is weg!” Ze kwam de keuken in met een glimlach op haar gezicht, duidelijk trots op haar knipwerk. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Een paar seconden stond ik daar verstijfd, terwijl ik naar Noa’s haar keek, of beter gezegd, naar wat er nog van over was.
Van binnen plofte ik
“Het was inderdaad niet zo dik aan de onderkant,” stamelde ik uiteindelijk, terwijl ik haar voorzichtig oppakte en haar haartjes door mijn vingers liet gaan. Maar van binnen plofte ik. Dit sloeg alles. De eerste keer knippen is zo’n bijzondere mijlpaal. Iets waar ik naar had uitgekeken en iets wat ik samen met Noa had willen beleven. Ik had het misschien zelf willen doen, of bij de kapper met een speciaal kinderknipstoeltje. En dan een plukje haar bewaren als herinnering aan dat eerste moment. Maar nu? Nu was dat moment van ons afgenomen.
Ik kon me er niet overheen zetten
“Ik dacht, ik doe je een plezier,” zei mijn moeder nog. “Het stond echt alle kanten op.” Ik hoorde haar woorden, maar in mijn hoofd bleef ik maar denken: Ongevraagd knippen? Hoe kon je dat doen zonder het eerst te vragen? Toen we thuiskwamen, kon ik de teleurstelling niet van me afschudden. Elke keer als ik naar Noa keek, zag ik het haar dat ze niet meer had. Haar schattige, misschien wat slordige plukjes, ik miste het. Ze leek nu ook zoveel jonger. Het was misschien maar haar, maar voor mij betekende het zoveel meer.
Dit was zo’n groot moment voor mij
Die avond sprak ik mijn moeder erover. Ik wilde voorkomen dat het verkeerd zou vallen, maar ik moest haar duidelijk maken wat dit met mij had gedaan. “Mam, ik snap dat je het goed bedoelde,” zei ik voorzichtig, “Maar dit is zo’n groot moment voor mij. Ik wilde die eerste knipbeurt graag zelf meemaken.” Mijn moeder was even stil en zei toen: “Dat begrijp ik niet zo goed, maar het spijt me als ik je heb gekwetst.”
De volgende mijlpalen zijn voor mij
Haar reactie was niet helemaal wat ik had gehoopt, maar ik voelde wel dat het haar wat deed dat ik ermee zat. Toch weet ik zeker dat ik voortaan duidelijke grenzen moet stellen, hoe goed haar bedoelingen ook zijn. Maar die volgende mijlpalen? Die zijn voor mij en haar, samen.
AMBER
Doe niet zo melodramatisch zeg. Gaat echt helemaal nergens over. ‘Dit moment is van mij afgenomen’. Bijna lachwekkend. Sorry hoor.
Goed dat je je gevoel erbij hebt uitgesproken, maar probeer het ook te relativeren.
Je moeder heeft het goed bedoeld, jij vond het ook mooi om dit moment te beleven. Er komen nog duizend mooie momenten als je je niet laat leiden door boosheid, want als ja dat wel doet, mis je er een paar.
Voor mij een herkenbaar verhaal. Mijn zoontje, nu bijna 17, was gezellig enkele dagen bij mijn schoonouders en alles ging goed. Tot ik hem thuis kreeg… Ook zijn haren afgeknipt en een klein plukje kreeg ik in een envelop door mijn schoonmoeder in mijn handen gestopt. Woest was ik, mede omdat ze al meerdere malen het over knippen had gehad en mijn man en ik aangaven dat wij zelf met hem naar de kapper wilden. Als antwoord op deze actie kreeg ik Ik dacht dat jullie de kapper niet konden betalen want het duurde zolang (ik wilde nog van zijn babyhaartjes genieten aangezien hij kaal ter wereld kwam) dus heb ik mijn vriendin gevraagd want ze knipt ook altijd haar neefjes en nichtjes “..
Uiteindelijk kreeg ze mijn man en mijn schoonvader ook nog over haar heen want schoonvader had aldoor al gezegd bemoei je er niet mee, het is hun kind.
Ze heeft het van mijn kant nog lang gevoeld (was namelijk niet de eerste bemoei actie van haar) en zelfs als ik die envelop nog weleens tegen kom gaan mijn haren nog overeind.
Dus ja, ik snap jouw gevoel heel goed. Lief bedoeld,maar overleg dat soort dingen want het kan zoveel verpesten als dit soort acties vaker voorkomen. Een afkeer tegen de persoon.
Ik hoop voor je dat haar haartjes snel lang groeien en je dan eindelijk leuke staartjes kan maken.
Pffff sorry hoor, maar ik vind echt dat je je aanstelt.
Hoezo was de reactie van je moeder niet wat je gehoopt had? Dat was toch gewoon een lieve reactie?
Tsja, ongevraagd haren knippen is niet oké.
Maar man man wat een drama maak je ervan. Haartjes bewaren, hou toch op (en ja ik ben zelf ook moeder)
Nou iedereen heeft zijn of haar eigen grenzen. Het feit dat je zo reageert op dit verhaal zegt genoeg…