Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Lees eerst deel 1: Sanne: “Alles voelde normaal, todat ik onze speeltuin passeerde”
“Ik ben strenger dan jij”
Toen ik terug liep naar de keuken, barstte ik uit over hoe ik haar had aangetroffen en dat ik er niets van begreep. Sharon, je doet zo overdreven, doe eens rustig!,” zei mijn man terwijl hij nonchalant in de keuken stond. “Het is papadag, en ik ben duidelijk wat strenger dan jij.”
Hij legde uit wat er was gebeurd
Kate en haar jongere zusje Jessy hadden ruzie gemaakt. Volgens hem was het een drama. Ze bleven schreeuwen en duwen, tot Kate haar zusje hard op haar hoofd sloeg met een drinkbeker. Met een bult als gevolg. “Toen was ik er echt helemaal klaar mee,” zei hij schouderophalend. “Even buiten afkoelen kan geen kwaad. Mijn ouders deden dat vroeger ook met mij, en daar ben ik niet slechter van geworden.”
Hij rolde met zijn ogen in reactie op wat ik zei
Mijn bloed kookte. “Niet slechter van geworden?” herhaalde ik, mijn stem steeds harder. “Het is winter, ze had geen schoenen aan, geen jas! Ze zat daar alleen, in de kou! Wat als er iets was gebeurd? Wat als iemand haar had meegenomen? Wat als ze ziek wordt?” Hij rolde met zijn ogen en haalde zijn schouders op. “Je overdrijft. Ze zat tien minuten buiten, hooguit. Kinderen zijn niet van suiker.”
“Dit gaat over de veiligheid van ons kind..”
Zijn onverschilligheid maakte me nog bozer. Hoe kon hij dit niet begrijpen? Ik zat op het puntje van de bank, mijn hart bonzend in mijn borst. “Dit gaat niet alleen over jouw mening,” zei ik scherp. “Dit gaat over de veiligheid van onze dochter. Dit soort straffen zijn niet gepast, punt. Je hebt haar in de kou gezet, letterlijk en figuurlijk.” Maar het leek hem niet te raken. Hij nam een slok van zijn bier en zei alleen: “We zien de dingen anders. Klaar.”
Ik dacht dat we altijd redelijk op 1 lijn zaten
Maar voor mij was dit geen kwestie van overdrijven. Ik was het hier zo niet mee eens. Ik had altijd gedacht dat we redelijk op één lijn zaten als het ging om onze kinderen. Natuurlijk verschillen we wel eens van mening, maar dit? Dit voelde zo onvoorstelbaar, onveilig en niet zorgzaam. Spartaans was het woord wat in mijn op kwam. Geen enkel kind verdient zo’n straf. Ja, kinderen maken ruzie. Ja, het kan soms uit de hand lopen. Maar een kind alleen wegsturen, op blote voeten in de winter. alsof het niets is? Nee, daar kon ik echt niet bij.
Ik probeerde het onderwerp later op de avond opnieuw te bespreken
’s Avonds, toen de kinderen eindelijk in bed lagen, besloot ik het opnieuw aan te kaarten. Ik wilde hem laten inzien hoe verkeerd dit was, hoe geschrokken ik was toen ik Kate daar vond. Maar hij zat onderuitgezakt op de bank, met een blikje bier in zijn hand, voetbal op tv. “Luister,” zei hij toen ik begon, zonder me echt aan te kijken, “Dit is mijn mening en hier komen we niet uit. Ik ga me niet schuldig voelen omdat ik mijn manier van opvoeden heb.”
Ik wil mijn kinderen geen dergelijke opvoeding geven
Ik voelde me machteloos en verdrietig. Dit ging niet alleen over die ene gebeurtenis, maar over iets groters: over respect, communicatie en wat we willen meegeven aan onze kinderen. Een ruzie tussen twee kleine meisjes hoort opgelost te worden met woorden, met uitleg, eventueel een time-out op de gang. Zeker niet met straf die hen leert dat de wereld een koude en eenzame plek is.
Ik laat het hier niet bij zitten
Terwijl ik die avond naar Kate en Jessy keek, slapend in hun bedjes, wist ik één ding zeker: ik zou mijn kinderen altijd beschermen. Ook als dat betekent dat ik mijn man opnieuw en opnieuw moet confronteren. Hier komen we niet uit? Dan zal ik ervoor zorgen dat we er wél uitkomen.
SHARON
Het item lijfstraffen is in deze tijd not done! Een corrigerende tik oké maar buiten zetten zonder schoenen en jas midden in de winter vind ik wel op een lijfstraf lijken. Ik geef moeder wel gelijk hierin dat dit soort straffen niet in deze tijd thuis horen. Wat zijn ouders hadden gedaan is duidelijk wel doorgevoerd naar zijn eigen aanpak, die van 40 jaar geleden of langer.