Juf Iris: “De ouders van deze klas lieten mij echt compleet versteld staan” 

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.

Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!

Lees eerst de vorige delen:

Juf Iris: “Ik schrok toen ik hoorde wat Duco (7 jaar) allemaal al had meegemaakt voordat hij geadopteerd werd”

Juf Iris: “Ik open mijn mailbox en zie een bericht van Duco’s vader, ik verstijf door de inhoud”

Mijn gedachten waren continu bij Duco en zijn vader

De dagen na het overlijden van Duco’s moeder voelde de school anders. Een soort collectieve zwaarte hing in de gangen. Mijn gedachten waren continu bij Duco en zijn vader. Het leek alsof er een onzichtbare kloof lag tussen de wereld van de school, waar kinderen lachten, speelden en onbezorgd waren, en de wereld waarin Duco en zijn vader zich nu bevonden. Een wereld die leeg en stil moest aanvoelen.

Zijn vader stond er nu vrijwel alleen voor

Ik wist dat Duco’s ouders hier naartoe waren verhuisd voor het werk van zijn vader. Ze hadden weinig netwerk opgebouwd; hun familie woonde ver weg, hun ouders waren al op leeftijd. Als juf had ik me altijd afgevraagd hoe ze dat deden, met zo’n klein vangnet. Het adoptieproces was zwaar geweest, vertelde zijn moeder eens tijdens een oudergesprek. Ze waren al wat ouder toen ze Duco adopteerden. Maar haar liefde voor hem straalde door alles heen. En nu? Nu stond zijn vader er ineens helemaal alleen voor.

Ik kreeg een onverwacht telefoontje

De dag nadat het nieuws bekend werd in de klas, kreeg ik een onverwacht telefoontje van een van de ouders, Gwendolyn, de moeder van Mees. “Iris”, zei ze zacht, “Is er iets wat wij als ouders kunnen doen? Iets praktisch? Of iets om Duco of zijn vader te steunen?” Die vraag raakte me. Ik had er zelf niet eens bij stilgestaan dat meerdere ouders misschien ook iets wilden betekenen. Gwendolyn stelde voor om de ouders bij elkaar te brengen, een initiatiefgroepje om te kijken hoe we het gezin konden helpen. Ik stemde direct toe.

Meerdere ouders melden zich aan

Wat er daarna gebeurde, verbaasde me en ontroerde me diep. Binnen twee dagen hadden meerdere ouders zich gemeld met ideeën en praktische hulp. Het leek alsof iedereen iets wilde bijdragen. Waar ik had gedacht dat het lastig zou zijn om betrokkenheid te organiseren, gebeurde het tegenovergestelde. De bereidheid om te helpen was juist enorm groot.

De vader van Saar kon helpen met het papierwerk

De vader van Saar, een accountant, bood aan om de administratieve zaken rondom de uitvaart en eventuele verzekeringen te regelen. Hij zei dat hij wist hoe overweldigend dit soort papierwerk kon zijn, zeker als je midden in je verdriet zit. Hij heeft vervolgens contact opgenomen met Duco’s vader en uren voor hem uitgezocht wat er allemaal geregeld moest worden.

De moeder van Tess bedacht iets voor de maaltijden

Een andere ouder, Lonneke, wier dochter Tess een vriendin van Duco is, stelde voor om een roulatieplan te maken voor maaltijden. “Als je zelf nauwelijks kunt eten van verdriet, lukt het al helemaal niet om voor je kind te koken,” zei ze. Binnen een dag was er een schema opgesteld, en de eerste 2 weken werden warme, verse maaltijden bij Duco en zijn vader thuis afgeleverd.

Er kwam een herinneringsboek

De moeder van Thijs, een creatieve dame, organiseerde een herinneringsboek. Ze kocht een groot leeg fotoboek en vroeg de kinderen en ouders verhalen, tekeningen en misschien foto’s van uitjes bij te dragen over Duco’s moeder. De kinderen uit de klas maakten prachtige tekeningen waarin ze herinneringen verwerkten aan haar; hoe ze altijd lachte als ze op het schoolplein stond, of hoe lief ze was tijdens schooluitjes. Het boek werd een kleurrijk en ontroerend eerbetoon.

Zijn vader vertelde dat hij nog meer manieren hulp had gekregen

Een ander moment dat me diep raakte, was toen ik op een middag Duco’s vader sprak. Hij vertelde me hoe een groep vaders uit de klas had aangeboden om hem te helpen met kleine klusjes in huis. “Ik had het nooit durven vragen,” zei hij, met tranen in zijn ogen. “Maar ze kwamen gewoon. Gewoon om te helpen. En het is gek om ergens blij mee te zijn in deze fase, maar het voelt fijn dat het huis nu meer op orde is.” En dan was er Gwendolyn, de moeder die het initiatief nam, die ook persoonlijk veel tijd met Duco zijn moeder had doorbracht. Ze nam Duco vanaf nu twee vaste middagen mee naar naar huis, en zorgde dat hij even kon ontsnappen aan de zwaarte thuis en niet direct extra uren naar de BSO, weer een verandering, hoefde. 

Ook vanuit de leerlingen kwam er veel steun

Wat me misschien nog wel het meest ontroerde, was hoe de kinderen uit de klas zich opstelden. Kleine gebaren, maar zo oprecht. Kaartjes die ze zelf maakten en aan Duco gaven toen hij na een dag thuis (dat wilde hij zelf zo graag) weer naar school kwam. Een groepje kinderen dat ervoor zorgde dat hij in elke pauze op sleeptouw werd genomen. Het was alsof ze aanvoelden dat hij iets extra’s nodig had.

Deze samenwerking was zo’n mooi initiatief

Als juf heb ik vaak ouders ontmoet die betrokken waren, maar dit ging verder dan ik ooit had meegemaakt. Die samenwerking gaf me zo’n fijn gevoel in een verder hartverscheurende situatie. Uiteindelijk werd dit niet alleen een steun voor Duco en zijn vader, maar ook een les voor mij en de rest van de klas en school. Het liet ons zien hoe krachtig een ‘gemeenschap’ kan zijn, zelfs als die eerst niet vanzelfsprekend aanwezig lijkt. 

IRIS

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.

Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!