Fiona: “Ik staarde naar de tafel, had de schoonmaakster dit gedaan?”

Als je binnenloopt in ons huis, lijkt het soms wel een vuilnisbelt

Kimmie (15) haar gympen liggen bij de voordeur, haar tas midden in de hal. Fran, mijn dochter van 12, heeft een hekel aan opruimen, dus haar kleren liggen verspreid van de badkamer tot de woonkamer. En Calvin (10)? Die bouwt overal forten van kussens, dekens en dozen. Zelfs de trap ontsnapt er niet aan. Als ik heel eerlijk ben, is onze badkamer nog het ergst. Tandenborstels zonder dop, lege shampoo­flessen op de grond, en overal handdoeken die nat en muf ruiken. En dan die slierten lange haren die we overal vinden! Mijn man zegt vaak: “Je moet ze gewoon strenger aanpakken.” Maar ja, tussen werk, school, sportclubjes en huiswerk, glipt dat er steeds doorheen.

Ik had altijd het gevoel dat ik achter de feiten aanliep

Hoe vaak ik ook opruimde, het leek nooit genoeg. Het begon al ‘s ochtends vroeg. “Mama, waar is mijn witte T-shirt?” riep Kimmie, terwijl ze door haar kast graaide. “Het is ook niet in de vieze wasmand, maar ook niet in de droger die net klaar is”. Fran stond tegelijkertijd in de badkamer te schreeuwen dat er geen tandpasta meer was, en Calvin vond het nodig om zijn cornflakes over de keukentafel te morsen. Tegen de tijd dat ik de kinderen naar school had gebracht, was ik al uitgeput. En dan moest mijn werkdag nog beginnen.

Toen ik na mijn werk thuiskwam, was het niet veel beter

De kinderen gooiden hun spullen overal neer zodra ze binnenkwamen. Schooltassen, jassen, schoenen – alles belandde op de grond. En dan het liefste nog bij de deur… Fran plofte op de bank met haar telefoon, Calvin zette de televisie aan, en Kimmie verdween naar haar kamer, waar ze waarschijnlijk urenlang naar muziek luisterde. En ik? Ik begon meteen met opruimen. Mijn man kwam vaak pas laat thuis, dus het voelde alsof alles op mijn schouders terechtkwam. Ik ging maar door en door en door.

Er waren dagen dat ik letterlijk niet wist waar ik moest beginnen

De keuken was een ramp met aangebrande pannen die niemand had afgewassen, en de woonkamer was bezaaid met speelgoed en verpakkingen. Hebben ze een ijsje op, dan gooien ze het papiertje en stokje op de grond, omdat het tafeltje te ver is. Dar is toch niet normaal?! Ik herinner me een keer dat ik urenlang had gepoetst om alles op orde te krijgen, alleen om de volgende dag wakker te worden in dezelfde chaos. Ik voelde me zo verslagen. Alsof ik een eindeloze wedstrijd speelde die ik nooit kon winnen.

Soms dacht ik dat het beter zou worden als de kinderen ouder werden

Maar eerlijk gezegd: hoe ouder ze werden, hoe groter de rommel. Fran begon te experimenteren met make-up, wat betekende dat ik regelmatig vlekken van foundation of mascara moest opruimen. Gore spiegels moesten geboend worden. Calvin was gek op knutselen, wat resulteerde in lijmresten op de tafel en glitter overal. Ik haatte glitter. Kimmie’s kledingexplosies waren ook geen uitzondering. En ik? Ik bleef maar doorgaan, al was het met steeds minder energie.

Mijn redding

Drie jaar geleden besloot ik dat het genoeg was. Ik kon het niet meer alleen. Dus hebben we een schoonmaakster genomen. Ze komt vijf uur per week en is een echte redding. Ik hoef niet meer te schrobben tot ik erbij neerval, en ik kan het huishouden eindelijk een beetje bijhouden.

Onze schoonmaakster, Maria, is goud waard

Ze is snel, grondig en weet precies wat ik fijn vind. Geen rare schoonmaakmiddelen die de lucht benemen, maar gewoon alles fris en schoon. Iedere vrijdag, als ik thuiskom van mijn werk, is het huis weer leefbaar. Geen kruimels meer op de bank, geen vuile sokken onder de tafel, en de badkamer lijkt zowaar weer op een plek waar je wilt douchen. Zelfs de kinderen merkten het verschil. “Het ruikt hier lekker,” zei Calvin eens, terwijl hij aan tafel zat. Het was alsof Maria een magische touch had die ik miste.

Het voelde als een luxe, dat zeker

Op vrijdagmiddag was mijn huis niet alleen schoon, maar ook rustig. Het was alsof Maria niet alleen het vuil, maar ook de stress van de week wegnam. Zelfs mijn man merkte het. “Ze doet goed werk, die Maria,” zei hij een keer terwijl hij tevreden naar de glimmende vloer keek. En ik? Ik knikte instemmend, terwijl ik een kop thee maakte in mijn opgeruimde keuken.

In het midden van onze woonkamer staat een roze glazen tafel

Het is mijn pronkstuk, mijn trots. Die tafel was een impulsaankoop, maar een dure. Zo’n aankoop waar je weken over twijfelt en die je dan eindelijk doet omdat je denkt: ik verdien het. Ik weet nog hoe blij ik was toen hij werd bezorgd. “Kijk nou hoe prachtig,” zei ik tegen mijn man. Hij keek me aan alsof ik gek was geworden. “Voor een tafel? Echt, Heidi, je bent niet wijs.” Maar ik was verliefd. Elke keer als ik de kamer binnenkwam en het licht door het glas scheen, voelde ik me blij.

De kinderen daarentegen zagen het nut van die tafel totaal niet in

Calvin gebruikte hem als ondergrond voor zijn Lego-bouwwerken. Fran schoof er haar boeken op en Kimmie liet er nonchalant haar make-up op slingeren. Ik maakte er een gewoonte van om hem elke avond op te poetsen. Het moest en zou mijn perfecte tafel blijven, ongeacht hoe rommelig de rest van het huis was.

Afgelopen vrijdag kwam ik thuis van werk

Zoals altijd verwachtte ik een schoon huis. Maar toen ik de woonkamer binnenliep, stond ik stil. Midden in de tafel zat een barst. Van links naar rechts, alsof iemand er met een hamer op had geslagen. Mijn hart sloeg een slag over. Ik liep naar de tafel, bukte en keek ernaar. Hoe kon dit gebeuren? Maria had die ochtend nog schoongemaakt. Ik wist het zeker: dit moest tijdens het schoonmaken zijn gebeurd.

Ik wachtte tot de kinderen naar bed waren en belde haar

“Maria, heb je iets gemerkt aan de tafel vandaag?” vroeg ik zo rustig mogelijk. Aan de andere kant van de lijn was het stil. Toen zei ze: “Oh ja, ik tikte er per ongeluk tegenaan. Maar ik wist niet dat het zo erg was.” “Tikje?” vroeg ik. Mijn stem trilde. “Maria, er zit een enorme barst in. Waarom heb je niets gezegd?” Ze bleef stil. Toen zei ze zacht: “Ik heb geen verzekering. Als ik het moet betalen, kan ik niet meer komen schoonmaken.”

Ik hing op en voelde me verschrikkelijk

Die tafel had een rib uit mijn lijf gekost. Maar Maria is zo goed in haar werk, en ik wist dat het moeilijk zou zijn om een nieuwe schoonmaakster te vinden die zo goed was als zij. Mijn man was boos. “Dit kan toch niet? Ze moet betalen, Heidi. Jij werkt hard voor die tafel.” Maar ik wist dat als ik dat zou eisen, Maria niet meer zou komen. En eerlijk? Ik kon me niet voorstellen weer zonder hulp door de chaos van ons huis te moeten ploeteren.

Na een slapeloze nacht besloot ik het te laten rusten

De tafel was nog steeds prachtig, ook met de barst. En ja, het deed pijn. Maar de gedachte aan een schoon huis, aan vrijdagochtenden waarop ik niet meer zelf hoefde te dweilen, woog zwaarder. Toen Maria de volgende week kwam, zei ik niets meer over de tafel. Ze keek me dankbaar aan en begon met haar werk. Ik weet niet of ik de juiste keuze heb gemaakt.