Andrea: “Ik heb geen vrienden of familie, ik heb alleen mijn kinderen, verder niemand”

Iedere ochtend hetzelfde liedje

Sanne (8) wilde haar haar absoluut niet in vlechtjes en trok haar hoofd weg, Roy (6) kon zijn vest nergens vinden en Carlijn (2) had net een halve beker melk over haar trui en stoel gegooid. “Ik kom zo te laat,” mompelde ik terwijl ik het shirt van Carlijn over haar hoofd trok.

De chaos in huis was er altijd

Alsof ik een soort hamster in een rad was, elke dag opnieuw. Maar sinds mijn man Charly er niet meer was, leek het alsof dat rad veel sneller draaide. Charly was de rust geweest in mijn storm. Hij kon de kinderen laten lachen als ik alleen maar wilde schreeuwen. En nu? Nu was ik alleen met 3 kinderen die hun vader misten en met een moeder die zich niet altijd staande kon houden.

“Sanne, help je Roy met zijn schoenen?” vroeg ik terwijl ik Carlijns nieuwe trui over haar hoofd hees

“Waarom moet ik altijd helpen?” mokte ze, maar ze stond wel op. Dat was Sanne. Ze had het hart van haar vader. Een kwartier later zaten we eindelijk in de auto. Sanne en Roy ruzieden over wie er naast het raam mocht zitten, en Carlijn huilde omdat ze haar pop was vergeten. Ik zweeg. Soms had ik gewoon geen energie meer om overal tussen te komen.

Toen ik ze bij school had afgezet, reed ik naar huis

Carlijn zat achterin, half in slaap. Thuis zette ik haar op de bank met een dekentje en haar pop, die ik onderweg nog had opgehaald uit de auto. Het was ineens stil. Te stil. Ik keek om me heen. Het huis was een puinhoop. Speelgoed overal, ongewassen borden op het aanrecht en ergens onder de stapel post op de tafel lag vast nog een rekening die ik vergeten was. Maar ik bleef staan. Ik wist niet eens waar ik moest beginnen.

Dat gevoel van eenzaamheid sloeg toe, zoals het altijd deed als ik een moment rust had

Ik had niemand om mee te praten. Geen vriendinnen om koffie mee te drinken, geen ouders die langskwamen. Mijn schoonfamilie? Daar had ik Charly’s dood niet eens echt mee kunnen bespreken. Ze waren nooit hartelijk geweest en nu al helemaal niet. Mijn eigen familie had ik jaren geleden al uit het oog verloren na een ruzie over… eigenlijk weet ik niet eens meer precies waarover. Iets stoms, iets onbelangrijks. Maar de kloof was er, en niemand stak zijn hand uit.

En ik? Ik was te moe om die hand zelf uit te steken

Ik pakte mijn telefoon. Een leeg scherm. Geen appjes, geen gemiste oproepen. “Misschien is er iets mis met mij,” fluisterde ik in mezelf. Ik was altijd aardig geweest, toch? Op het schoolplein maakte ik wel eens een praatje, maar het bleef oppervlakkig. Iedereen leek zijn groepje al te hebben. En ik? Ik was de moeder van drie die altijd haast had en er half verslagen uitzag.

Waar maak je op je eenenveertigste nog vrienden?

Vroeger was het makkelijk. Op school, op het werk. Maar nu? ‘Nu’ was er gewoon geen tijd, geen ruimte. En eerlijk? Ik had niet eens het lef om iemand te vragen: “Hé, zullen we een keer koffie drinken?” Stel je voor dat ze nee zeggen. Ik had al genoeg afwijzing in mijn leven gehad. Carlijn kroop tegen me aan. Haar warme lijfje voelde warm. “Mama, ik wil papa,” fluisterde ze.

Mijn keel kneep dicht

Hoe legde je een tweejarige uit dat papa nooit meer terugkwam? Dat hij er niet meer was om haar voor te lezen, om haar boven zijn hoofd te tillen alsof ze een vliegtuig was? Ik wist het niet. Dus hield ik haar gewoon vast, terwijl de tranen over mijn wangen liepen.

De rest van de dag ging voorbij zoals elke dag

Het was een soort overleven. Boodschappen doen met Carlijn die steeds uit het karretje wilde klimmen, de kinderen van school halen, koken terwijl Roy drie keer struikelde over het speelgoed dat ik nog niet had opgeruimd. “Hoe doet iedereen dit?” dacht ik vaak. Hoe deden andere moeders het? Ze leken allemaal zo… georganiseerd. Zo kalm.

Nadat ik de kinderen eindelijk in bed had gelegd, zat ik alleen op de bank

Carlijn had twintig minuten gehuild omdat ze niet langer beneden mocht blijven, Roy had twee keer gevraagd of hij bij me in bed mocht slapen, en Sanne wilde nog een keer haar huiswerk controleren. De stilte voelde als een zwaarte. Ik staarde naar mijn telefoon. Ik wilde iemand appen, maar wie? Er was niemand.

Ik dacht aan Charly

Hoe hij altijd wist hoe hij me aan het lachen moest maken, zelfs op mijn donkerste dagen. Hoe hij zijn hand op mijn knie legde als ik me zorgen maakte over geld of de kinderen. Hij was mijn klankbord geweest, mijn rots. En nu voelde ik me als een bootje dat dobberde op een eindeloze zee, zonder anker.

Ik opende Facebook en scrolde doelloos

Mensen plaatsten foto’s van hun perfecte gezinnen, hun uitjes, hun vriendinnenweekenden. Het voelde alsof iedereen een leven had, behalve ik. Misschien was dat ook zo. Misschien had ik mezelf te veel afgesloten. Maar wat kon ik nu nog doen? Waar begon je als je je op je eenenveertigste realiseerde dat je helemaal alleen was?

Die avond, nadat ik de vaatwasser had ingeruimd en nog even naar de slapende gezichten van mijn kinderen had gekeken, zakte ik op de bank neer

De stilte voelde ondraaglijk, maar ik kon hem nergens mee vullen. Geen stem, geen aanwezigheid. Ik dacht aan alles wat ik ooit had willen doen en hoe Charly er altijd was geweest om me aan te moedigen. Nu voelde het alsof ik zonder kompas ronddwaalde.

De tranen kwamen vanzelf

Ik veegde ze weg en zuchtte diep. Misschien was dit gewoon hoe het nu was. Een eindeloze cirkel van overleven, zonder uitzicht op iets anders. Ik sloot mijn ogen en voelde de zwaarte van de dag. En ergens diep vanbinnen vroeg ik me af: “Komt het ooit nog goed? Of blijf ik altijd zo alleen?”

ANDREA