Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Een dochter, het leek me zo leuk!
Toen Noa geboren werd, voelde het alsof al mijn dromen uitkwamen. Een dochter! Ik kon mijn geluk niet op. Natuurlijk is een jongen net zo welkom, maar bij een dochter had ik me toch net iets meer ingebeeld. De schattige kleertjes, de haarbandjes die ik in winkels overal zag liggen en het vooruitzicht van prachtige vlechtjes en staartjes in haar haar, het leek me allemaal zo leuk. Ik was zelfs al begonnen met sparen van mooie haaraccessoires. Nu, met haar elf maanden, was het nog vooral een kwestie van een speldje hier en daar in haar fijne haartjes schuiven, maar ik kon niet wachten tot dat haar echt begon te groeien.
Noa is in goede handen bij mijn moeder
Elke donderdag past mijn moeder op Noa. Het is voor ons een fijne routine geworden: ik breng haar in de ochtend weg, mijn moeder is dol op haar kleindochter, en ik weet dat Noa in goede handen is. Het geeft mij de tijd om te werken of en doordat ik op die dag kan thuiswerken ook wat zaken voor ons gezin te regelen. Mijn moeder is ontzettend lief voor haar en doet alles met zoveel geduld en liefde. Tot die bewuste donderdag…
Ik schrok toen ze naar me toedraaide
Toen ik haar ophaalde, zag ik Noa in de box zitten met haar rug naar mij toe. In eerste instantie viel het me niet ontzettend op, ik was er dan ook niet op voorbereid. Maar toen ze zich omdraaide en naar me lachte, bleef mijn hart even stilstaan. Haar haartjes waren een stuk korter. Mijn adem stokte, en ik liep snel naar haar toe om het goed te bekijken. Dit kon niet waar zijn! Ik voelde meteen een knoop in mijn maag.
Mijn moeder dacht dat ze een goede daad had verricht…
Nog voordat ik iets kon zeggen, hoorde ik mijn moeder vanuit de keuken roepen: “Vind je het niet veel beter zo? Dat vlassige haar is weg!” Ze kwam de keuken in met een glimlach op haar gezicht, duidelijk trots op haar knipwerk. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Een paar seconden stond ik daar verstijfd, terwijl ik naar Noa’s haar keek, of beter gezegd, naar wat er nog van over was.
Van binnen plofte ik
“Het was inderdaad niet zo dik aan de onderkant,” stamelde ik uiteindelijk, terwijl ik haar voorzichtig oppakte en haar haartjes door mijn vingers liet gaan. Maar van binnen plofte ik. Dit sloeg alles. De eerste keer knippen is zo’n bijzondere mijlpaal. Iets waar ik naar had uitgekeken en iets wat ik samen met Noa had willen beleven. Ik had het misschien zelf willen doen, of bij de kapper met een speciaal kinderknipstoeltje. En dan een plukje haar bewaren als herinnering aan dat eerste moment. Maar nu? Nu was dat moment van ons afgenomen.
Ik kon me er niet overheen zetten
“Ik dacht, ik doe je een plezier,” zei mijn moeder nog. “Het stond echt alle kanten op.” Ik hoorde haar woorden, maar in mijn hoofd bleef ik maar denken: Ongevraagd knippen? Hoe kon je dat doen zonder het eerst te vragen? Toen we thuiskwamen, kon ik de teleurstelling niet van me afschudden. Elke keer als ik naar Noa keek, zag ik het haar dat ze niet meer had. Haar schattige, misschien wat slordige plukjes, ik miste het. Ze leek nu ook zoveel jonger. Het was misschien maar haar, maar voor mij betekende het zoveel meer.
Dit was zo’n groot moment voor mij
Die avond sprak ik mijn moeder erover. Ik wilde voorkomen dat het verkeerd zou vallen, maar ik moest haar duidelijk maken wat dit met mij had gedaan. “Mam, ik snap dat je het goed bedoelde,” zei ik voorzichtig, “Maar dit is zo’n groot moment voor mij. Ik wilde die eerste knipbeurt graag zelf meemaken.” Mijn moeder was even stil en zei toen: “Dat begrijp ik niet zo goed, maar het spijt me als ik je heb gekwetst.”
De volgende mijlpalen zijn voor mij
Haar reactie was niet helemaal wat ik had gehoopt, maar ik voelde wel dat het haar wat deed dat ik ermee zat. Toch weet ik zeker dat ik voortaan duidelijke grenzen moet stellen, hoe goed haar bedoelingen ook zijn. Maar die volgende mijlpalen? Die zijn voor mij en haar, samen.
AMBER
