Sanne: “Alles voelde normaal, todat ik onze speeltuin passeerde”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

Alles voelde normaal, totdat ik bijna thuis was…

Het was een gewone dinsdagmiddag. Ik had een lange dag achter de rug op het werk en was blij dat ik naar huis kon. Het fietsen langs de bekende route gaf me altijd een soort rust. Ik luisterde naar een podcast, iets luchtigs over dagelijkse beslommeringen, en dacht ondertussen aan wat we die avond zouden eten. Alles voelde normaal. Totdat ik de speeltuin passeerde.

Iets trok mijn aandacht

Het was een kleine speeltuin, vlak bij ons huis. Een plek waar we de kinderen vaak kwamen als ze alleen buiten gingen spelen. Meestal was het er stil rond die tijd van de dag. Maar iets trok mijn aandacht. Een kind in een beige teddy-jas stond daar, midden in de speeltuin. Ik weet niet waarom, maar ik keek beter. Was het wel een jas? Het is maar een paar graden, zonder handschoenen en muts was fietsen echt geen optie. Iets klopte niet.

Ineens zag ik iets bekends

Ik stopte mijn fiets en zette mijn podcast uit. Hoe dichter ik kwam, hoe sneller mijn hart begon te kloppen. Ik voelde iets vreemds, een soort intuïtie die me vertelde dat dit geen willekeurig kind was. En toen zag ik het. Het was Kate. Mijn Kate. Mijn vijfjarige dochter. Ze stond daar, helemaal alleen. Geen schoenen, alleen haar blote voetjes op het koude zand. De teddy-jas die ik eerder dacht te zien, bleek haar teddy onesie te zijn.

Er gingen 1000 vragen door mijn hoofd

Ze keek me aan met haar grote blauwe ogen, alsof er niets aan de hand was. Mijn hart sloeg over. “Kate?” riep ik, terwijl ik mijn fiets haastig op de grond gooide. Ik rende naar haar toe, mijn hoofd duizend vragen tegelijk afspelend. Hoe was ze hier gekomen? Waarom was ze alleen? Waarom had ze geen schoenen aan?

Ze zei niets op mijn vragen

Toen ik haar oppakte, voelde ik hoe koud haar voetjes waren. Ze zei niets, keek alleen naar me met een onschuldige blik. Ik voelde de tranen in mijn ogen prikken, maar ik hield me sterk. “Lieverd, wat doe je hier? Waar zijn je schoenen?” vroeg ik. Ze haalde haar schouders op en keek naar de grond…

Was er niemand die haar gezien had?

Ik keek om me heen, zoekend naar een teken van iemand. Was er niemand die haar had gezien? Waarom had niemand me gebeld? Ik was haar moeder, degene die haar moest beschermen, en toch was ze hier, helemaal alleen in een speeltuin, op blote voeten. Ik trok mijn jas uit en wikkelde haar erin, terwijl ik haar stevig tegen me aandrukte. “We gaan naar huis,” fluisterde ik, terwijl ik haar voorzichtig op de fiets zette en haar vasthield. Mijn gedachten gingen alle kanten op. Wat was er in hemels naam gebeurd? Ik besloot te wachten met verdere vragen als we binnen waren.

Mijn man reageerde vreemd, ik snapte er nog minder van

Thuis aangekomen bleek dat mijn man in de keuken stond te koken. Hij keek op toen ik met Kate binnenkwam, zijn gezicht veranderde direct in een verbaasd gezicht maar hij kwam niet achter meteen achter mij aan. Ik snapte er nog minder van. Ik legde haar eerst op de bank, bedekte haar met een dekentje en ging weer naar de keuken. Ik vertelde vervolgens aan mijn mijn man hoe ik haar had aangetroffen. Hij keek me rustig aan. Wat hij toen vertelde kon ik niet geloven… 

Wordt vervolgd

SANNE