Linda: “Alle tekeningen van mijn kids eindigen in de prullenbak”

De keukentafel ligt weer bezaaid met kleurige kunstwerken. Glitters, verfspatten en een regenboog van stiften. Jalou van vier heeft zich volledig uitgeleefd op een kartonnen doos die nu trots dienstdoet als haar ‘prinsessenkasteel’. Sven, mijn zesjarige, heeft zich meer toegelegd op het maken van een dinosaurus die volgens hem ‘iedereen kan opeten’. Het is woensdagmiddag, en zoals elke week, is het weer tijd voor het grote knutselfestijn.

Van wc-rol poppetjes tot schilderijen op A3-formaat; alles krijgt een plekje op de tafel

Opa en oma komen vaak op woensdag oppassen. Zodra ik thuiskom, staan de knutselwerken me al op te wachten. Opa heeft zijn handen vol gehad aan Sven, die altijd alles wil weten over dino’s en hoe ze leefden. Oma was vooral druk met Jalou, die het liefst elke glitter uit de kast trekt. Terwijl ik hun verhalen aanhoor, zie ik de stapel knutsels groeien. Van wc-rol poppetjes tot schilderijen op A3-formaat; alles krijgt een plekje op de tafel.

Het bewaren is simpelweg geen optie

Maar ergens in de loop van de week – meestal op zaterdagochtend als ik de woonkamer stofzuig – komt het onvermijdelijke moment. Ik kijk naar de kunstwerken en voel een lichte knoop in mijn maag. Het bewaren is simpelweg geen optie. De keukenkastjes puilen al uit van eerdere meesterwerken, en ik heb nog geen oplossing gevonden die het groeiende probleem te lijf gaat. Dus, met een diepe zucht, pak ik een vuilniszak en begin de kleurrijke hoop in te laden.

Dat album is inmiddels een klein kunstwerk op zich geworden

Natuurlijk maak ik eerst foto’s van alles. Elk werkje krijgt zijn moment van glorie op de camera, zodat ik het later in het fotoalbum kan plakken. Dat album is inmiddels een klein kunstwerk op zich geworden. Pagina’s vol met herinneringen aan vingerverf, opgeplakte pasta en wiebelogen die me lijken aan te staren vanuit het papier.

Ze leven zo in het moment

Toch blijft het knagen. Elke keer als ik die vuilniszak dichtknoop, voel ik me schuldig. Alsof ik een stukje van hun kindertijd weggooi. Maar als ik Sven en Jalou vraag naar hun werkjes van vorige week, kijken ze me meestal vragend aan. Ze leven zo in het moment, zo in hun eigen fantasiewereld, dat het oude werk alweer vergeten is.

De rest van de knutsels verdwijnt in de grijze container

Soms bewaar ik er één. Zo’n knutselwerk dat net even anders is, waarin ik iets van hun persoonlijkheid zie of een bijzondere herinnering koester. Die gaan in een aparte doos op zolder, samen met de eerste schoentjes en het ziekenhuisbandje van hun geboorte. Maar de rest? Die verdwijnt in de grijze container, terwijl ik hoop dat de foto’s genoeg zijn om later nog een keer die momenten terug te halen.

Alsof ik zojuist had toegegeven dat ik hun speelgoed in brand steek

Laatst vroeg een vriendin hoe ik het toch allemaal bewaar. ‘Niet,’ zei ik lachend. ‘Het meeste gaat weg.’ Ze keek me verbaasd aan, alsof ik zojuist had toegegeven dat ik hun speelgoed in brand steek. Maar wat moet ik dan? Een eigen museum beginnen?

Elke week een nieuwe stapel en een nieuwe vuilniszak

Het voelt als kiezen tussen hun creativiteit en mijn eigen gemoedsrust. Ik wil ze de vrijheid geven om alles te maken wat in hun hoofd opkomt, zonder me druk te maken over waar ik het laat. En dus maken ze volgende week weer wat nieuws. Iets met nóg meer glitters, nóg grotere dino’s en nóg kleuriger prinsessenkastelen. En ik? Ik zal opnieuw de vuilniszak tevoorschijn halen, foto’s maken en die knoop in mijn maag voor lief nemen.

Een wisselende expositie van hun mooiste creaties in huis

Op een dag kwam Sven thuis met een groot kunstwerk van school, een collage van bladeren en takken. Zijn ogen straalden toen hij het liet zien. ‘Voor jou, mama,’ zei hij trots. Die avond besloot ik om dit kunstwerk op te hangen in de gang, waar iedereen het kon zien. Jalou vond het prachtig en begon de volgende dag aan haar eigen meesterwerk voor aan de muur. Zo ontstond er een wisselende expositie van hun mooiste creaties in huis.

Het gaat om de herinneringen

Toch blijven de bulk aan knutsels een uitdaging. Het ritueel van opruimen en loslaten hoort er nu eenmaal bij. Ik heb geleerd dat het niet gaat om het tastbare resultaat, maar om de herinneringen die we samen creëren. Elke tekening, elk schilderij vertelt een verhaal van die ene middag vol fantasie en plezier.

Het zijn niet de knutsels zelf, maar de momenten die ze vertegenwoordigen

Soms, als ik door het fotoalbum blader, komen die verhalen weer tot leven. Dan hoor ik weer het gelach, voel ik de plakkerige vingers van Jalou die trots haar glitters laat zien, en zie ik Sven’s geconcentreerde gezicht terwijl hij zijn dinosaurus tot leven wekt. Het zijn niet de knutsels zelf, maar de momenten die ze vertegenwoordigen die me dierbaar zijn.

Alleen de herinneringen blijven

En dus blijf ik foto’s maken, blijf ik opruimen, en blijf ik genieten van de creativiteit van mijn kinderen. Want uiteindelijk zijn het de herinneringen die blijven, lang nadat het papier is vergaan.

LINDA