Irene: “Drie maanden na de bevalling voelde ik weer schopjes in mijn buik”

Mijn dochter Flore is nu een jaar oud. Ik kan me de zwangerschap nog zo goed herinneren. Geen ochtendmisselijkheid, geen rugpijn – niets van dat alles. Ik weet dat niet iedere moeder dat geluk heeft, maar voor mij voelde die zwangerschap als een magische tijd. Het mooiste vond ik de schopjes. Iedere beweging van Flore in mijn buik maakte me zo bewust van haar aanwezigheid.

Mijn buik voelde ineens leeg

Toen ik hoogzwanger was, verlangde ik soms wel naar het moment dat ik mijn lijf weer terug zou krijgen. Zo’n grote buik, je kon niet eens meer normaal je eigen veters strikken. Maar tegelijkertijd wist ik al dat ik het zou missen. En dat gevoel kwam inderdaad meteen na de bevalling. Terwijl ik daar lag in de kraamweek, mijn kleine meisje in mijn armen, voelde mijn buik ineens leeg. Niet alleen fysiek, maar ook emotioneel. Het was een soort stille leegte. Maar daar praat je niet over. Je bent net bevallen, je moet genieten, toch?

Een dag waarop alles net iets te veel was

Drie maanden na de bevalling, op een zondagavond, besloot ik een bad te nemen. Het was zo’n dag waarop alles net iets te veel was. Flore was de hele dag huilerig geweest. Ik had nauwelijks gegeten en voelde me leeg. Mijn man gaf me een zachte duw richting de badkamer. “Ga maar even ontspannen, ik neem het over.” Ik hoefde me niet te laten overtuigen. Binnen tien minuten lag ik in een warm bad, met schuim tot aan mijn kin.

Eerst dacht ik nog dat ik het me verbeeldde..

Ik lag daar, half dommelend, toen ik het voelde. Een schop. Midden in mijn onderbuik. Eerst dacht ik nog dat ik het me verbeeldde. Maar daar was het weer. Het voelde zó echt dat ik rechtop ging zitten. Mijn hart sloeg over. Hoe kon dat nou? Ik staarde naar mijn buik, alsof ik daar het antwoord zou vinden. Maar daar was niets te zien, natuurlijk niet. Flore lag boven, in haar wiegje, en hier lag ik – drie maanden postpartum – met wat leek op een baby die schopte in mijn buik.

Dit kan toch niet?

Mijn eerste gedachte was: Ik ben zwanger. Mijn tweede gedachte was: Dat kan toch niet? Mijn man en ik hadden pas na zes weken weer seks gehad en sindsdien gebruikte ik netjes de pil. Maar dat gevoel van die schopjes… dat was geen fantasie. Het was precies zoals het voelde toen Flore nog in mijn buik zat.

Mijn handen trilden terwijl ik de test deed

Ik stapte uit bad, mijn huid nog nat en warm, en trok snel een badjas aan. Mijn hart bonkte in mijn keel. In de la van de badkamer lag nog een zwangerschapstest. Die had ik gekocht vlak voor ik erachter kwam dat ik zwanger was van Flore. Voor de zekerheid, dacht ik. Ik pakte hem uit de verpakking en ging zitten op het toilet. Mijn handen trilden terwijl ik de test deed.

Wat als ik zwanger was?

De minuten leken uren. Ik zette de test op de wasbak en liep nerveus heen en weer door de badkamer. Wat als ik zwanger was? Flore was pas drie maanden oud. Hoe moesten we dat doen? Twee baby’s, zo dicht op elkaar? Mijn gedachten gingen met me aan de haal. En toen ging ik kijken. Negatief.

Als ik niet zwanger ben, wat was dat dan in mijn buik?

Ik voelde een enorme opluchting. Niet omdat ik geen tweede kindje wilde – dat wilden we ooit zeker – maar niet nu. Niet terwijl ik nog aan het leren was hoe ik moeder moest zijn van één baby. Ik liet mezelf op de rand van het bad zakken en ademde diep in. Maar toen kwam de vraag: Als ik niet zwanger ben, wat was dat dan in mijn buik?

Hey Google, wat als je schopjes voelt na je bevalling?

Ik droogde me af en kroop in bed. Mijn man lag daar al, Flore lag rustig te slapen in haar kamer. Ik wilde hem vertellen wat ik had gevoeld, maar ik wist niet eens hoe ik het moest uitleggen. Hij zou me vast voor gek verklaren. Dus pakte ik mijn telefoon en begon te googelen. “Schopjes voelen na bevalling.” Het duurde niet lang voordat ik een artikel vond dat alles uitlegde.

Ongevaarlijk, maar wel heel verwarrend

Fantoomschopjes. Het blijkt iets te zijn dat veel moeders ervaren na de bevalling. Zelfs maanden of jaren later kunnen vrouwen het gevoel hebben dat er een baby schopt in hun buik. Het heeft te maken met de zenuwen en spieren in je baarmoeder die nog aan het herstellen zijn. Soms kun je zelfs samentrekkingen voelen die aanvoelen als echte bewegingen. Het is ongevaarlijk, maar wel heel verwarrend.

Het idee dat mijn lichaam me op deze manier voor de gek hield, voelde bijna gemeen

Ik las het artikel met open mond. Fantoomschopjes. Het was zo logisch, maar ook zo bizar. Terwijl ik daar in bed lag, voelde ik me gerustgesteld, maar ook een beetje emotioneel. Het idee dat mijn lichaam me op deze manier voor de gek hield, voelde bijna gemeen. En toch… ergens voelde het ook een beetje fijn. Het bracht me terug naar die momenten van pure verwondering tijdens mijn zwangerschap, toen Flore nog veilig in mijn buik zat.

Hoeveel andere moeders zouden dit meemaken?

De volgende dag vertelde ik het mijn man. Hij luisterde met opgetrokken wenkbrauwen en moest lachen. “Dus je dacht dat we er alweer eentje bij zouden krijgen?” plaagde hij me. “Nou, wees gerust. Eentje is voorlopig wel genoeg.” Ik gaf hem een duw en lachte mee, maar diep vanbinnen bleef het gevoel me intrigeren. Hoeveel andere moeders zouden dit meemaken?

“Dat heb ik ook gehad!”

Een paar dagen later vertelde ik het mijn beste vriendin, die ook net moeder was geworden. Ze keek me met grote ogen aan. “Dat heb ik ook gehad!” riep ze. “Ik dacht dat ik gek werd. Maar ik durfde het aan niemand te vertellen, omdat ik bang was dat ze me niet zouden geloven.” Haar woorden waren een opluchting. Ik was niet alleen. Dit was blijkbaar iets waar meer moeders mee te maken kregen, maar waar niemand het over had.

Die fantoomschopjes zijn een kleine reminder van hoe het allemaal begon

Sindsdien ben ik er anders naar gaan kijken. Als ik nu die kleine ‘schopjes’ voel, glimlach ik. Het voelt bijna als een herinnering van mijn lichaam aan een bijzondere tijd. Een tijd waarin Flore nog een deel van mij was, letterlijk. En hoewel ik blij ben dat ze nu een vrolijke, eigenwijze peuter is, zijn die fantoomschopjes een kleine reminder van hoe het allemaal begon. Een herinnering aan het wonder van het leven – en aan hoe ongelooflijk bijzonder het is om moeder te zijn.

IRENE