Deze blog is onderdeel van een blogserie, lees hier alle andere blogs van Puck
Puck’s zoontje Minas kwam met 26 weken ter wereld: “Soms hield hij ineens op met ademen”
Puck: De arts zei met 23 weken zwangerschap, “Jij gaat het ziekenhuis niet meer zwanger verlaten”
Puck: “Frum is te klein en zwak om een natuurlijke bevalling te overleven”
Ineens was er paniek. De hele ochtend zagen we zijn hartslag af en toe flink dalen (van gemiddeld 140 naar 60 of lager), maar gelukkig steeds kort. Dat konden niet gewoon “dipjes” zijn, want de beademing zorgt ervoor dat hij die niet heeft. We vroegen meerdere keren hoe het dan wel kwam, want we kenden het niet van hem. Maar we kregen geen duidelijk antwoord.
Het enige wat ik kon denken was dat hij voor onze ogen lag te sterven
Toen Minas ’s middags op zijn buik werd gedraaid, daalde zijn hartslag ineens héél ver en steeg niet meer. De verpleegkundige hoorde dat er via zijn beademingsbuisje geen lucht binnenkwam. Minas zijn huid werd vlekkig en daarna doodsbleek. Het enige wat ik kon denken was dat hij voor onze ogen lag te sterven. En ik kon niks doen, behalve mijn handen op hem leggen om te laten weten dat ik er was. De verpleegkundige riep naar collega’s dat er met spoed een arts moest komen.
Minas kreeg geen zuurstof binnen
Het was een bradycardie, weten we nu. Niet ongewoon bij prematuren; de hartslag daalt, maar moet snel weer stijgen. Dat gebeurde niet, omdat Minas geen zuurstof binnenkreeg. Waardoor weten we nog steeds niet precies. Voor mijn gevoel duurde het minstens 5 minuten maar het ging ongetwijfeld veel sneller. Ik kan me niet herinneren wat de toegesnelde arts allemaal deed, behalve dat hij het oploste.
De arts noemde het: het incident
De rest van de dag durfden mijn vriend en ik niet meer weg uit Minas zijn kamertje. Pas toen we ’s avonds laat verdere uitleg kregen van een arts over wat hij ‘het incident’ noemde, waren we gerust genoeg om naar het Ronald McDonald terug te gaan.
Onze jongen is supersterk
Een dag later is Minas wél stabiel. Hij ligt aan de trilbeademing, maar is steeds meer ontspannen en zelfs als ik heel onhandig zijn piepkleine luiertje verschoon, blijft zijn hartslag ongeveer gelijk. Onze jongen is supersterk en we kunnen hem weer geruststellen met heel veel liefde. Het blijft een hobbelige weg, maar hopen nu alsjeblieft een recht stukje asfalt te vinden.
Hij voldoet bijna aan de voorwaarden om overgeplaatst te worden
Twee dagen later vieren we een mijlpaal: ons menneke weegt 1 kilo! Hij is dan 30 weken (in zwangerschapsweken gerekend). Zo snel als dingen negatief kunnen omslaan op de NICU, zo snel kunnen ze ook weer positief worden. Hij voldoet bijna aan de voorwaarden om overgeplaatst te worden naar de post-IC van het Rijnstate in Arnhem. Hij is ineens ook duidelijk groter, krijgt steeds meer een gezichtje en vollere armpjes. De enige voorwaarde waar hij nog aan moet voldoen is stabiel zijn en minder ademhalingsondersteuning nodig hebben. Hij maakt wel mooie stappen. Een dag eerder is hij van de beademing gehaald en teruggegaan naar zijn snorkeltje met ademhalingsondersteuning (CPAP).
Een vicieuze cirkel
De beademing deed meer kwaad dan goed. Hij kreeg door het buisje in zijn longen veel last van slijm, daardoor had hij meer beademing nodig, maar daardoor kreeg hij weer meer slijm. Dat cirkeltje werd uiteindelijk door de artsen gestopt door de beademing te beëindigen. Maar afgelopen nacht heeft hij het ontzettend goed gedaan op de CPAP, af en toe een dipje, maar dat mag met deze leeftijd. Ons mannetje is zo ontzettend sterk, alle mooie woorden van de wereld zijn niet genoeg om te beschrijven hoe trots ik op hem ben.
Dan kunnen we eindelijk bij Minas blijven slapen
De volgende grote stap waar we naartoe leven is het Rijnstate. Daar zijn familiekamers, waar je als ouder bij je kindje kan blijven slapen. Dat is iets waar mijn vriend en ik enorm naar uitkijken, want dan kunnen we nog meer tijd met hem doorbrengen. We hebben een rondleiding aangevraagd, zodat we al een beetje weten hoe het daar is.
Van praten over operaties en overlijden, naar een eventuele overplaatsing
Als het goed blijft gaan met de CPAP, kan Minas misschien binnen een week worden overgeplaatst. Het is moeilijk bij te benen, dit weekend spraken we namelijk nog met de arts over operaties en overlijden. Nu is hij misschien al snel ‘goed genoeg’ voor een grote reis in de ambulance (in zijn couveuse). Maar dat is het leven van een prematuur kindje, denk ik.
We laten alles maar gebeuren
We worden zo geleefd, dat verwerking van alles wat er gebeurt/is gebeurd er nog niet in zit. En we durven nergens meer op te rekenen. We laten alles maar gewoon over ons heen komen. Hij is nu 1 kilo en dat vieren wij.
Wordt vervolgd..
PUCK
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
