Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Het duurde even voordat ik het toe wilde geven
Ik was uitgeput. Op… Een allesoverheersende vermoeidheid had de regie over me en niets leek nog plezierig. Ik was kortaf tegen de kinderen, geïrriteerd naar mijn partner en op het werk draaide ik op automatische piloot. Het duurde even voordat ik het toe wilde geven, maar ik had een burn-out. Toch bleef er iets knagen. Was dit alles? Wat had deze burn-out veroorzaakt? Waarom voelde ik me zo gevangen?
Het was een enorme drempel om naar een psycholoog te gaan
Het duurde lang voordat ik de moed vond om hulp te zoeken. Het idee om mijn diepste gedachten en emoties te delen met een vreemde, een psycholoog nog wel, voelde ongemakkelijk. Ik twijfelde. En twijfelde. Stelde uit, en weer uit. Wat als het niets zou opleveren? Wat als ik me alleen maar kwetsbaarder zou voelen? Maar ergens wist ik: ik kon dit echt niet meer alleen oplossen. Dus zette ik toch die stap.
In eerste instantie leek dit echt iemand te zijn die mij begreep
Bij de kennismaking stelde de psycholoog me op mijn gemak. Ze vroeg naar mijn leven, waar ik tegenaan liep, sinds wanneer ik me zo voelde. In het begin van het gesprek voelde het goed. Ik vertelde haar over mijn werk, mijn gezin en het gevoel dat ik constant tekortschiet. Ze luisterde aandachtig en stelde gerichte vragen. Voor het eerst in tijden leek het alsof iemand écht wilde begrijpen wat er in mijn hoofd omging.
Ze leek mijn aanpak volledig in twijfel te trekken
Totdat ik vertelde over onze jongste dochter van drie. Ik legde uit dat ze regelmatig ‘s nachts bij ons in bed kruipt. “Van drie?”, herhaalde ze, terwijl haar gezicht een andere uitdrukking aannam. “Die hoort al lang in haar eigen bed te slapen.” Ik voelde me direct in het defensief gedrukt. We hadden alles geprobeerd; slaaptraining, nachtlampjes, laten huilen, maar niets hielp. Uiteindelijk hadden we het geaccepteerd. Sommige kinderen hebben gewoon meer nabijheid nodig, dacht ik. Maar haar toon leek mijn aanpak in twijfel te trekken. Het was alsof ze vond dat ik faalde als ouder.
Ik probeerde een ander onderwerp aan te snijden
Ik probeerde me niet van de wijs te laten brengen en vertelde verder over mijn werk. Hoe mijn vrije dag vaak wordt onderbroken door telefoontjes en e-mails van collega’s. Ik gaf aan dat ik moeite had om mijn grenzen te bewaken en dat dit ten koste ging van mijn tijd met de kinderen. “Nou,” zei ze, “je kinderen moeten leren dat ze mama ook 30 minuten met rust moeten laten. Ze kunnen toch wel 30 minuten alleen spelen?”
Ik kreeg een heel vervelend gevoel door haar opmerkingen
Haar opmerking overrompelde me. Ik had gehoopt dat ze me zou helpen manieren te vinden om mijn werk los te laten en die vrije dag echt ‘vrij’ te houden. In plaats daarvan leek het alsof ik mijn kinderen tekortdeed door er wél voor hen te willen zijn op mijn vrije dag. Alsof ik ze niet goed genoeg had opgevoed om zichzelf te vermaken. Dat was helemaal niet waar ik voor kwam.
Het gesprek werd steeds ongemakkelijker
Het gesprek ging door, maar ik voelde me steeds ongemakkelijker. Toen ik vertelde dat ik soms moeite had om aan de verwachtingen van anderen te voldoen, verwees ze opnieuw naar mijn rol als moeder. “Misschien moet je meer duidelijkheid scheppen in wat je wel en niet accepteert van je kinderen,” suggereerde ze. Maar dat was niet waar het voor mij om ging. Ik had al het gevoel dat ik constant ballen in de lucht hield, werk, gezin, huishouden. Haar woorden voelden niet als steun, maar als kritiek.
Was dit nou een psycholoog of opvoedcoach?
Toen ik het kantoor verliet, voelde ik me leeg. Het was alsof ik niet bij een psycholoog was geweest om mijn eigen gevoelens en worstelingen te bespreken, maar bij een opvoedcoach die vooral advies gaf over hoe ik mijn kinderen anders zou moeten aanpakken. Ik wilde geholpen worden met mijn burn-out, mijn grenzen en mijn eigen herstel. Maar in plaats daarvan leek het gesprek zich vooral te richten op wat ik als moeder beter zou kunnen doen.
Ik had nog meer vraagtekens nu
Ik stapte in de auto en liet een zucht ontsnappen. Misschien had ik meer duidelijk moeten maken waar ik behoefte aan had. Of misschien was dit gewoon niet de juiste psycholoog voor mij? Of een psycholoog gewoon helemaal niet? Eén ding wist ik zeker: deze sessie had me niet geholpen. Het voelde eerder alsof ik nóg meer vraagtekens had gekregen.
De drempel om naar een psycholoog te gaan is alleen maar groter
Ik besprak het met een vriendin en we kwamen erop uit dat dit niet de juiste match was. Er zal vast wel iemand zijn die begrijpt dat een burn-out niet alleen gaat over werk of grenzen, maar ook over de dieperliggende emoties en omstandigheden die eraan bijdragen. Maar eerlijk gezegd was het al een hele stap om naar een psycholoog te gaan, en deze ‘faal-ervaring’ draagt daar natuurlijk niet positief aan bij…
CHARLIZE
lieve Charlize,
allereerst wil ik zeggen dat ik vind dat je het echt goed doet.
Naar een psycholoog gaan is niet zomaar iets, ik heb hier zelf ook ervaring mee (angststoornis) en helaas ben je iemand tegen gekomen die niet bij jou past.
Mijn advies voor nu is kijk of je bij de POH-GGZ terecht kan bij je huisarts zodat wat deze voor mij in elke geval heeft kunnen doen is mijn gevoel te laten spreken en mijn onzekerheid.
Het verhaal over je dochter, tuurlijk zegt iedereen dat je dochter in haar eigen bed moet slapen maar zei staan niet in jou schoenen. Mijn zoon heeft dan welliswaar een ontwikkelingsachterstand van 3 jaar maar hij heeft ook heel lang bij ons geslapen en in combinatie met mijn angst was dat niet altijd makkelijk. Zolang jij en je partner het niet erg vinden dat jullie dochter in de nacht bij jullie slaapt zou ik me daar niet druk om maken. Tuurlijk is het belangrijk om te laten weten aan je dochter dat ze in haar eigen bed moet liggen maar ook zij merkt dat mama zich niet goed voelt. Wat mij ook hielp is het van me afschrijven zodat het niet de hele tijd in me hoofd blijft zitten. Hopelijk heb je er iets aan.
Ik heb over 6 jaar tijd meerdere psychologen gehad. De ene zou alles oplossen met paardknuffelen en durfde zelf de ikea niet in, de andere vond dat mijn chronische pijn lang niet zo erg was als die van hemzelf. De laatste waar ik in het begin een goede klik mee had kon ergens anders een nieuwe praktijk opzetten en heeft al haar patiënten ‘gedumpt’.
Ik ben toen naar een POH-GGZ gegaan en dat is echt een verademing. Loop er inmiddels een jaar en ze zei laatst dat ze zo’n groot verschil zag tussen de 1e afspraak (na het ggz fiasco) en nu. Door mijn minder fijne ervaringen betwijfel ik of er echt goede psychologen zijn, dus ik zou zeggen; probeer het eens bij een POH. Dat is eigenlijk een tussenstap maar zij kijken met je mee waar het wringt!
misschien kan je op je werk en prive grenzen stellen. Idd is het heel gezond als het kind in het eigen bed ligt. Steeds weer terug leggen en welterusten zeggen en weg gaan. . wekker met slapend dier en wakker dier (afbeelding. Moet jij eens zien hoe jij grenzen kan stellen op je werk als jij weer je eigen nachten terug hebt!