Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik zag het helemaal voor me: een groot gezin
Als klein meisje droomde ik van een sprookjeshuwelijk en een huis vol kinderen. Ik zag mezelf altijd als iemand die rond haar dertigste zou trouwen met de liefde van haar leven en samen een groot gezin zou stichten. Maar het leven loopt niet altijd zoals je denkt. Toen ik op mijn 38ste nog steeds de ware niet had gevonden, begon de tijd ineens te dringen voor een kindje. Mijn kinderwens was er altijd geweest, sterker nog, het werd steeds een grotere drang. Maar hoe lang kon ik nog wachten?
Ik besloot mijn beste vriend te vragen
Ik herinner me het moment dat ik aan mijn beste vriend vroeg of hij vader wilde worden van mijn kind. Het voelde als een sprong in het diepe. Hij kende mij als geen ander, en we hadden al jarenlang een hechte band. Maar dit was natuurlijk een heel ander soort vraag. Na een lang en eerlijk gesprek stemde hij toe, en samen gingen we dit avontuur aan. Het idee dat hij mijn zoon of dochter nooit in de steek zou laten, ook al zouden we geen relatie hebben, gaf me veel rust en vertrouwen.
Na de tweede inseminatie bleek ik zwanger
Na de eerste inseminatie was ik hoopvol, maar helaas bleef het resultaat uit. Ik probeerde mezelf in te prenten dat het misschien niet in mijn handen lag, maar de teleurstelling was eerlijk gezegd ontzettend groot. Toch zette ik door, en bij de tweede poging was het raak. De dag dat ik de positieve test in mijn hand hield, was ik euforisch. Ik werd moeder!
Ik voelde direct zoveel liefde
Mijn zoontje werd geboren, en op dat moment voelde ik alleen maar liefde. Ik weet nog dat ik hem aankeek en dacht: Jij bent alles wat ik nodig heb. Maar hoe prachtig dat moment ook was, het leven als alleenstaande moeder bleek geen sprookje.
Ik heb een beperkt netwerk voor opvang
Mijn ouders wonen aan de andere kant van het land, dus op hen kan ik niet rekenen als het om oppas gaat. Mijn beste vriend is er op momenten voor mijn zoon in de weekenden, dan wel niet structureel dat was de afspraak. Maar doordeweeks ligt alle verantwoordelijkheid bij mij. En omdat ik in een functie werk waarbij ik minimaal 36 uur moet draaien, was ik genoodzaakt mijn zoontje vier en een halve dag per week naar de opvang te brengen.
Mijn hart brak toen ik hem weg moest brengen
De eerste dag dat ik hem naar de opvang bracht, brak mijn hart. Hij was nog zo klein, en ik voelde me schuldig dat ik hem “achterliet” bij vreemden. En des te meer met de wetenschap dat hij er de rest van de week ook zou zijn. Ik wist rationeel dat hij daar goed verzorgd zou worden, maar het voelde alsof ik hem tekortdeed. Toch had ik geen keuze. Financieel kan ik ook niet minder werken. Mijn salaris is nodig om ons leven te bekostigen, van de huur tot de opvang en alles daartussenin.
Mijn werk geeft mij ook veel afleiding en voldoening
Hoewel mijn werk aanvankelijk voelde als een noodzakelijke last, merkte ik al snel hoe belangrijk het ook was. Niet alleen omdat ik financieel onafhankelijk wil zijn, maar ook omdat het me afleiding en voldoening geeft. Ik houd van wat ik doe, en het geeft structuur aan mijn leven. Als ik geen werk zou hebben, zou ik mezelf volledig verliezen in het moederschap. Begrijp me niet verkeerd: ik houd zielsveel van mijn zoon, maar als alleenstaande moeder kan het soms overweldigend zijn. Mijn werk helpt me om ook nog een stukje “ik” te behouden.
Het is lastig om in alle rollen te slagen
Er zijn dagen dat ik mezelf kapot voel. Als mijn zoon ziek is en ik toch moet werken, voel ik me verscheurd. Ik wil altijd alles goed doen, een goede moeder zijn én een goede werknemer, maar het voelt regelmatig het alsof ik nergens honderd procent in slaag. Dat is een harde waarheid waar ik mee heb moeten leren leven, maar ik ben er ook heel bewust van dat ik hier zelf voor gekozen heb.
Mijn zoon is mijn alles
Hoewel mijn leven anders is dan ik me ooit had voorgesteld, ben ik oprecht gelukkig. Mijn zoon is het licht van mijn leven, en ondanks de uitdagingen geniet ik van de kleine momenten met hem: samen een boekje lezen, zijn lach wanneer hij iets nieuws ontdekt, of gewoon zijn warme handje in de mijne. Misschien heb ik de liefde van mijn leven niet gevonden in een partner, maar ik heb hem gevonden in mijn zoon. Het moederschap heeft me veranderd, laten inzien wat écht belangrijk is. En hoewel ik soms worstel met de balans tussen werk en gezin, weet ik dat ik het voor hem doe. Om hem een fijn leven te geven waarin hij niets tekort komt.
BARBARA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
VER-SCHILKK-LIJK, wat ben jij een egoïstisch mens…
Dat je géén vangnet had /hebt en dergelijke, was daarvoor ook al bekend ..
Ook jij hebt zorgverlof voor je kind als het ziek is.
Zo verdrietig dit allemaal, wat niet had hoeven gebeuren.
Hoop dat jouw kind oprecht gelukkig mag zijn en of worden …..
Jij had een keuze je kindje niet !!
En kinderen krijgen is niet alleen maar rozengeur en maneschijn…
Maar wel voldoening liefde ontroering, maar bovenal een dankbare aanvulling op dit leven!!
oke, na 1 poging ben je teleurgesteld dat het niet direct raak is. sorry, ik zal je niet vermoeien met mijn ivf-traject, maar dat zijn toch echt wel meer dan 2 pogingen.
verder is het loodzwaar om (alleenstaande) moeder te zijn. de keuze die je maakt is natuurlijk aan jou, maar het komt een beetje over alsof je er niet helemaal goed over nagedacht hebt.
zoek mensen waar je kindje terecht kan. als het 5 dagen op de opvang zit, kun je m beter naar een (goede) gastouder brengen. dit is veel kleinschaliger en huiselijker.