Ik sta zoals altijd te koken
Pfffffffffffffff. In de woonkamer hoor ik het bekende geluid van de PlayStation. Yoes zit weer eens online met zijn vrienden, een halve meter van de televisie, zijn koptelefoon op, druk schreeuwend naar zijn teamgenoten. “Nee, links! Links! Kijk dan, wat doe je nou?!” Ik zucht. Niet omdat hij gamet, maar omdat hij wéér niet gevraagd heeft of hij kan helpen met eten.
Het is al weken, nee maanden, hetzelfde liedje
Iedereen in huis moet rekening met elkaar houden. Mijn man, Pim, heeft wisselende diensten en Yoes heeft een onregelmatig rooster bij zijn baantje in het magazijn. Elke week vraag ik: “Wanneer werk je?” Elke keer krijg ik als antwoord: “Eh, weet ik nog niet. Ik kijk straks wel even.” Maar ‘straks’ komt nooit, en uiteindelijk moet ik hem achter zijn vodden aanzitten om iets zinnigs uit zijn mond te krijgen. Het voelt alsof ik drie agenda’s draaiend moet houden.
En dan die klusjes
Pim en ik hebben een hele lijst gemaakt. Wie doet wat in huis, een mooi overzicht op de koelkast. Maar wie zich eraan houdt? Precies. Niemand. “Yoes, heb je de vuilnis al buiten gezet?” roep ik vanaf het fornuis. “Oh ja, vergeten,” klinkt het vanuit de woonkamer. Ik hoor hem niet eens opstaan. En als ik na het eten zelf maar de zak wegbreng, sta ik me inwendig op te vreten. Hij is 23, verdomme. Hoe moeilijk kan het zijn? We blijven in het patroon zitten dat ouders (lees moeder) zorgt voor het kind. Maar hij is geen kind meer.
Dan is er nog het praktische probleem: we zitten elkaar letterlijk in de weg
Onze keuken is klein, de badkamer nog kleiner, en ‘s ochtends is het altijd een gedoe. Als Yoes eindelijk uit bed komt (én dat is een prestatie op zich), wil hij douchen op het moment dat ik mijn haar sta te föhnen. “Hoe lang duurt het nog?” roep ik gefrustreerd, terwijl ik met een handdoek om mijn hoofd in de gang sta te wachten. “Ja, rustig mam,” roept hij terug. Rustig. Dat is makkelijk gezegd als je geen afspraken hebt.
Maar het is niet alleen de badkamer
Het hele huis lijkt vol met hem, een volwassen slungel. Zijn sneakers staan bij de voordeur, zijn sporttas slingert in de gang en de halve voorraadkast is leeg omdat hij voor de derde keer die week een “vreetbui” kreeg. Pim en ik hebben steeds vaker het gevoel dat we in een studentenhuis wonen, maar dan zonder de lol van jong zijn.
Het gaat zelfs zo ver dat we ons op zondagmiddag afzonderen in onze slaapkamer
Gewoon om even rust te hebben. Dan zetten we een film op de laptop of lezen we een boek. Maar ook dat blijft niet ongestoord. Yoes heeft namelijk de gewoonte om binnen te vallen zonder te kloppen. “Mam, weet je waar mijn blauwe trui is?” of “Pap, kun je even helpen met mijn fietsband?” Het maakt niet uit wat we doen, hij dringt zich altijd naar binnen, soms zonder het door te hebben.
En dan zijn er nog zijn vrienden
Begrijp me niet verkeerd, het is fijn dat hij sociaal is, maar soms lijkt het alsof de hele vriendengroep ons huis gebruikt als hun persoonlijke hangplek. Ze ploffen neer op de bank, eten de kast leeg en laten hun rommel overal liggen. Laatst kwam ik beneden en vond ik vier lege pizzadozen op de salontafel, naast een stapel frisdrankblikjes. En natuurlijk is niemand verantwoordelijk voor het opruimen. “Dat doe ik straks wel,” zegt Yoes dan, maar dat ‘straks’ betekent dat ik het uiteindelijk doe.
Het ergste is misschien wel hoe vanzelfsprekend hij alles lijkt te vinden
Ik ben altijd degene die zorgt dat er eten in huis is, dat de was wordt gedaan, dat de rekeningen op tijd betaald worden. Hij is nooit eens dankbaar. Sterker nog, als ik hem erover aanspreek, krijg ik alleen een verveeld: “Ja, mam, ik weet het al.” Alsof ik een kapotte plaat ben. Maar wanneer ik hem vraag om iets simpels, zoals de vaatwasser uitruimen, kijkt hij me aan alsof ik hem heb gevraagd om de Mount Everest te beklimmen.
Een paar weken geleden betrapte ik mezelf erop dat ik bij het opruimen van zijn kamer stond te mopperen
Dat doe ik normaal nooit. Maar die dag was het de druppel. Overal lagen sokken, vieze glazen, een half leeg pak melk – melk! In zijn slaapkamer! – en een verzameling energiedrankblikjes waar je een fort mee kon bouwen. Toen ik hem ermee confronteerde, zei hij alleen maar: “Ik was het vergeten weg te gooien.” Vergeten. Alsof het hem niets kan schelen dat iemand anders zijn troep moet opruimen.
Een paar weken geleden besloten Pim en ik dat het tijd was om met Yoes te praten
Geen hints meer of kleine opmerkingen; we moesten duidelijk zijn. Dus tijdens het avondeten dropte ik de bom. “Yoes, heb je er ooit over nagedacht om op jezelf te gaan wonen?” Hij keek me aan alsof ik had voorgesteld om naar de maan te verhuizen. “Tuurlijk mam, dat wil ik al lang. Maar waar moet ik dan heen? Heb je gezien wat huur kost?”
Ik voelde me meteen schuldig
Hij had gelijk. Een studio of appartement is belachelijk duur. Sociale huur? De wachtlijsten zijn eindeloos. En koop? Dat is niet eens een optie met zijn baantje. Hij haalde zijn schouders op en zei: “Misschien als ik een vriendin krijg ofzo. Dan kan ik de kosten delen.” Ik had geen idee of ik moest lachen of huilen. Dus nu moet hij eerst een relatie hebben voordat hij het huis uit kan? Ik zag het al voor me: ik als matchmaker, met een bord “Woonruimte gezocht” om mijn nek.
Maar het blijft wringen
Yoes wil duidelijk ook weg, maar het is gewoon niet haalbaar. En ondertussen moeten wij maar doorgaan met elkaar verdragen. Vorige week was het weer raak. Pim en ik hadden een filmavond gepland. Kaarsjes aan, dekentje op de bank. En net toen de film begon, kwam Yoes binnen. Hij plofte neer in de stoel naast ons, met een zak chips. “Wat kijken jullie?” Ik zei nog: “Dit is eigenlijk een filmavondje voor ons twee.” Maar hij haalde zijn schouders op en bleef zitten. Daar zaten we dan, met z’n drieën naar een romantische komedie te kijken, terwijl hij om de haverklap commentaar gaf.
Op zulke momenten voel ik de frustratie tot aan mijn oren stijgen
En Pim, die normaal gesproken alles relativeert, kan zijn ergernis ook steeds minder goed verbergen. Laatst, na weer een discussie over het opruimen van zijn kamer, hoorde ik Pim zuchten: “Als dit zo doorgaat, kunnen we beter een bordje ‘kamer te huur’ ophangen.” Het was een grapje, maar er zat een kern van waarheid in.
En dan heb ik het nog niet eens gehad over de keren dat hij plotseling plannen maakt
Zoals die keer dat hij me op een zaterdagmiddag vroeg: “Oh ja, trouwens, er komen vanavond een paar vrienden langs.” Een paar vrienden bleken er 4 te zijn. Die 4 veranderden ons huis in een soort café, compleet met harde muziek en lege bierflesjes overal. De volgende ochtend zei hij vrolijk: “Thanks mam, was gezellig.” Terwijl ik de stofzuiger pakte, dacht ik: gezellig voor wie?
De rek is eruit
Ik weet dat ik me er niet zo druk om moet maken, maar elk klein dingetje voelt nu als een grote ergernis. Zijn muziek die net te hard staat. Zijn vrienden die blijven eten zonder dat ze iets laten weten. Het feit dat ik nooit het laatste stukje kaas krijg omdat hij het altijd “per ongeluk” opeet. En ik zie het ook bij Pim. Die is meestal de rust zelve, maar laatst hoorde ik hem zuchten toen hij voor de zoveelste keer over Yoes’ voetbaltas struikelde. “Als hij nog een keer zijn spullen in de gang laat slingeren, flikker ik het allemaal in de vuilnisbak,” mopperde hij. En dat is niets voor Wim.
We hebben het er vaak over gehad met vrienden
“Waarom laten jullie hem niet gewoon gaan?” vragen ze. Maar waarheen? Het voelt alsof we vastzitten in een situatie waar niemand blij van wordt. Soms droom ik ervan dat Yoes ineens de loterij wint en een prachtig appartementje in de stad kan huren. Of dat er een wonder gebeurt en hij bovenaan een wachtlijst voor sociale huur komt te staan. Maar ik weet dat we voorlopig nog niet van elkaar af zijn.
ADELE
mijn dochter is bijna een jaar de deur uit, toen ze me het vertelde dacht ik ohnee moet dat! Na 2 maanden was ik er achter dat het niet zo erg was dan ik eerst dacht! ze had er ook een handje van dat papa en mama alles wel deden, maar dan kwakte ik het in haar kamer of op bed. beneden was ons domein als ze vriendinnen over had en anders in de overkaping. gelukkig ruimden ze wel alles op. Nu ze dus op zichzelf woont begrijpt ze ook waarom wij kostgeld vroegen, wat ze in een envelop terug kreeg toen ze een huisje had gevonden.
Wat een gejank zeg, je doet het toch zelf..
die puber bij zijn nekvel pakken.
precies maar het gebeurt niet direct dus ze doet het zelf en zoon denkt zo das mooi hoef ik het niet meer te doen.
Denk dat als mama we hetzelf in handen hebben ik heb ook een van 24 in huis maar zijn kamer ruim ik niet op ontbijt en lunch zorgt hij zelf voor avondeten zorgt papa voor en alles dat hij gebruikt moet hij zelf afwassen, ik was de kleren die in de wasmand zijn niks meer. Gamen mag hij in zijn slaapkamer visite neem maar naar je slaapkamer, is het vuil jou probleem zolang het niet stink hoor je mij niet ander weet hij hoe ik te keer kan gaan en heeft hij een vreet bui dan pech de komende dagen dan is er geen ontbijt of lunch als hij geen boodschappen doet met zijn eigen geld. Zijn rooster interesseert mij niet en die van mij weten ze uit het hart dus mij wakker maken met lawaai is uit den boze want dan wil je echt niet thuis zijn. Hij zoek al 6 jaar naar een huis nog niks gevonden. Dus als ouders moeten wij ons niet aan onze kinderen passen maar andersom en dit moet duidelijk zijn vanaf ongeveer middelbare schooltijd anders ben je te laat
Laat hem een huis zoeken met z’n vrienden. Gaan ze daar lekker sociaal doen met elkaar én ze kunnen de kosten delen. Daar is geen relatie voor nodig.
Je houdt het allemaal zelf in stand. Stapt de badkamer uit wanneer hij wil douchen maar jij bent nog niet klaar!
Waarom is het normaal dat jij wacht op hem maar wacht hij niet tot jij klaar bent? En vuile vaat die hij zou opruimen?! Leg het in z’n bed. Moet jij eens zien hoe snel het op de daarvoor bestemde plek staat. Echt hoor, hij is 23! Geen 3…
Mijn zoon heeft tot zijn 28e in huis bewoond.
Ik vrees dat jouw zoon nog langer thuis blijft wonen.
Hierboven staan goede tips: duidelijk gedrag en consequentie koppelen.
zeker 300 e woongeld betalen en verplicht, minimaal 300 pm sparen, want hij zal straks eigen geld moeten hebben om ooit een hypotheek af te sluiten. Huurwoningen zijn er niet.
Hem een kookdag voor het gezin geven en een eigen kookdag. Dan hebben jij en je man ook een avondje samen aan tafel. Kook samen en leer hem koken.
De was? Niet meer doen. Als hij alle was tegelijkertijd in de wasmand en ernaast gooit, alles terug gooien op zijn kamer.
Onthoud dat 1x zeggen genoeg is en doe dan wat je belooft: dus niets.
Geen ruzie maken, maar rustig meedelen.
Het werkt echt. Mijn zoon is nu 32 en als ik ziek ben, belt hij of hij me ergens mee kan helpen. Veel succes.
Geniet er nog van zolang hij thuis woont. Als hij straks op zichzelf woont ga je hem nog missen!
Je hebt hem zelf opgevoed wij hebben 3 jongens van jongs af aan hun klusjes laten doen zo’n van 24 nog in huis. Die mag vrienden laten komen maar wel met ons afspreken wanneer. Door de weeks is het voor hem om 10 uur bedtijd, tenminste hij moet naar boven zodat wij nog wat tijd met zijn tweeën hebben. Als vrienden zijn geweest alles wil ik zo terug vinden als dat ik heb achtergelaten. Vreetbuien prima maar dan wel weer zelf aan vullen. Als we visite krijgen dan doe ik lekkere hapjes in een bak in de koelkast met een papiertje er op afblijven. Dan weet hij dat hij er af moet blijven. Zijn kamer maak ik alleen schoon als die opgeruimd is, was alleen alles wat in de wasmand zit anders pech gehad
Ik heb gezorgd dat mijn zoon zich inschreef voor een woning zodra hij 18 werd. En zolang hij thuis woonde golden regels. Vrienden op bezoek? Dan op je slaapkamer gaan zitten. Die slaapkamer moest hij zelf opruimen en poetsen. Wat hij nauwelijks deed maar hij mocht dan in zijn eigen rommel zitten. Rommel in de rest van het huis maken accepteerden we niet. Zodra hij klaar was met school moest hij kostgeld betalen. Niet omdat we het nodig hadden maar om te zorgen dat hij zou gaan werken. Al snel had hij een leuke baan in een restaurant en heeft zich daar opgewerkt. Toen hij 25 was kwam hij in aanmerking voor een appartementje (sociale huur) waar hij nu met veel plezier woont. Je kind regels geven en niet alles pikken of dan maar zelf doen is nodig, wil je ze klaarstomen voor zelfstandigheid.
Je doet het uiteindelijk zelf. Als jij de boel blijft opruimen is dat dus de consequentie van jouw inconsequente gedrag. 23 jaar en weet precies hoe ie zn ouders moet bespelen! ZIJN kamer, zou ik geen stap meer inzetten. Hoef je je ook niet te ergeren. Wat ie in de rest van t huis verzaakt op te ruimen,
hoppa, zijn deur op een kier en stouwen maar! luid en duidelijk zeggen dat ie niet welkom is op jullie privé avondje en m wegsturen gaat ie niet dood van hoor! HIJ komt zonder kloppen jullie slaapkamer in? Buiten bordje hangen met nirt storen en binnen een schuifje plaatsen! Misschien leert ie dan wat respect! Gezellig s lekker ergens buiten de deur gaan eten met je man en niks voor m klaarzetten. zorg maar dat de koelkast leeg is. inschrijven bij woningstichting en m laten reageren op lotingwoningen. kostgeld vragen, zodat ie meebetaalt aan de huur, elektra enz
en dat zonder dat ie t weet sparen zodat ie wat heeft als ie op zichzelf kan.
Beste Adele.
Er komt een moment waarop ‘Hotel mama’ afgeschaft dient te worden. En dat had bij jullie al lang moeten gebeuren.
Jij wil graag dat hij zich meer verantwoordelijk en volwassen gaat gedragen maar jullie houden zélf dit patroon van -zoonlief doet niks en papa en mama doen het voor hem- in stand!
Hoezo moet jij zijn agenda bij houden? Hij is 23! Volgens de wet volwassen. HIJ heeft een baan, het is ZIJN verantwoordelijkheid om op tijd te komen. NIET de jouwe. Niet mee bemoeien. Laat hem maar te laat komen. Niet jouw probleem.
Waarom ga jij de vuilnis buiten zetten terwijl afgesproken is dat dat zíjn taak is? Nee, niet doen. gewoon niét. Trek hem van die bank af en zeg duidelijk dat hij dat NU moet doen. niet later, gewoon nu. desnoods trek je de stekker van de tv er maar uit. Hij neemt jullie niet serieus want dat hoeft hij ook niet: hij komt er mee weg want uiteindelijk doe jij het dan maar weer zelf. Dat is me toch lekker makkelijk!
Waarom bepaald hij dat er 4 vrienden blijven eten zonder overleg? Dat moet hij gewoon vragen. Komt dat niet goed uit? Dat bepaal jij, niet hij. Hij belt ze maar af. Waarom trek je hem niet uit z’n bed wanneer je de volgende morgen een rotzooi aantreft die híj en zijn vrienden hebben gemaakt? (Trouwens ,dat is duidelijk een teken van kompleet gebrek aan respect, ook van die vrienden)
romantische film kijken? waarom sta je toe dat hij dat verpest? Wees duidelijk : vertel hem dat jullie deze avond met zijn tweeën hebben gepland en dat je wil dat hij naar zijn kamer gaat.
Ik heb twee zonen, 24 en 22. En ja, die wonen ook nog steeds thuis. Maar ik ben hun mama, niét hun wandelende agenda, huishoudster, kokkin en al zeker niet hun persoonlijke slaafje.
Wél hun vraagbaak, luisterend oor, mentale ondersteuner en privé verpleegster bij ziekte. Dat is genoeg.
Mijn oudste had er een handje van om zijn vieze wasgoed op zijn kamer te laten slingeren in zijn puberteit want de wasmand in de badkamer was écht véél te ver weg… ( badkamer is naast zijn slaapkamer)
Ik ruimde dat vroeger óók zelf dan maar op, net als jij. Tot ik inzag dat zolang IK dat bleef doen, hij geen enkele noodzaak zou zien om t zelf te doen. Dus afspraak gemaakt: wat niet in de wasmand zit, wordt NIET uitgewassen. Ik kan je vertellen dat mijn zoon echt een paar keer geen schone onderbroeken meer had. Boos natuurlijk. Want zo zijn pubers. “Wanneer ik dan ging wassen want hij had ze dan ‘nu toch’ in de wasmand gegooid? Dan kon ik NU toch zijn spullen wel ‘even’ wassen?” Eh, nee, zo werkt dat dus niet. “ik ben nu klaar met wassen, jouw spullen zijn pas over 3 dagen aan de beurt”. De totale verbijstering die op zijn gezicht kwam!. “Ja maar ik heb geen schone onderbroeken meer!”. “Ja, dus? Dat is toch niet míjn probleem? Dan had je ze in de wasmand moeten gooien. Je hebt twee keuzes: wachten of zélf wassen. Ik wil je best uitleggen hoe de wasmachine werkt hoor.” Boos, mopperen, overdrijven, smeken…het kwam allemaal voorbij.. Dus ik héél droog tegen mijn zoon:”je kan je onderbroek ook binnenstebuiten draaien, dan kan hij wel weer een dagje mee en de dag daarna gebruik je dan een vlekkenschaar…óf je wast lekker zelf. Daar staat de wasmachine. Succes!”
Het kwartje viel na een keer of 3 ( puberbrein hè) en sindsdien nóóit meer problemen gehad.
Waar het op neer komt is dat als je afspraken maakt, je je er ook aan moet houden. Jij dus óók! Hij is geen klein kind meer, waarom behandel je hem dan nog steeds alsof hij dat wel is en jij alles voor hem moet doen/regelen? Gooi al zijn zooi op zijn kamer en maak hem duidelijk dat als hij het niet voortaan zelf opruimt, het dan weg gaat. Gooi het voor zijn neus in een vuilniszak. Zo, dit kan weg? Nee? waarom heb je het dan niet opgeruimd? Dat hebben we toch afgesproken.?Waarom denk jij dat je je niet aan een afspraak hoeft te houden? Het is hier geen hotel hoor.
Hier heeft ook iedereen zijn taken. En iedereen wordt daar op aangesproken wanneer die niet zijn uitgevoerd. Ja, ook mijn man en ik want de zonen vinden het natuurlijk prachtig om ons daar op te wijzen En dat mogen ze ook. Wanner afspraken duidelijk zijn en er ook op gewezen wordt, komt er ruimte om meer in harmonie samen te wonen.
Je schrijft dat jullie het beu zijn. Dat snap ik. Dit put emotioneel uit en komt de sfeer in huis niet ten goede.en dat is zonde. En onnodig. Als het zo door gaat, zien jullie straks alleen nog maar negatieve dingen wat betreft jullie zoon. Dat wil je toch niet?
Gedragsverandering bij jullie zoon begint bij jullie zelf. Je hebt hem jarenlang verwend en in de watten gelegd. Nu moeten jullie hem leren hoe hij volwassen moet zijn. Het is nog niet te laat hoor!
BELANGRIJK!!!!: complimenteert hem als hij iets wél doet. Heeft hij de vaatwasser leeg gehaald? Bedank hem daar dan voor. Hé, wat fijn dat je dat hebt gedaan, dat heeft me echt geholpen.. wat lief dat je de vuilnis buiten hebt gezet. Ik weet wel dat het jouw taak is maar ik vind het ook gewoon fijn dat je het doet. dank je wel. Op dit moment hoort hij jullie zuchten en mopperen. Dat is terecht maar voor hem niet leuk. Maar als je het omdraait en hem juist positief benadert, vóélt hij ook dat hij meetelt, dat het gezien wordt wat hij doet. Dat is belangrijk voor zijn gevoel van eigenwaarde. En het zal hem stimuleren om méér uit zichzelf te doen. Succes!
. .
Je zal er nog wel even mee blijven stoeien zo! Jij bepaalt wanneer er gegeten wordt en hoe laat. Anders warmt ie het maar op. Als yoes niet kan communiceren dan maar zo. Je doet gewoon of hij er niet is. Laat hem zelf zijn kamer opruimen en zijn bed opmaken. Als zijn kleding niet in de was ligt wordt dat ook gewoon niet gewassen. Zet de vuilniszak die hij zou opruimen op zijn slaapkamer ipv dat hij dat weer buiten zet terwijl het zijn taak is! Je houd jezelf alleen maar voor de gek als je hem de hand weer boven het hoofd houdt. Ben benieuwd hoe hij praat over jou tegen zijn vrienden, ach die rotzooi kun je wel laten staan want ons mam ruimt dat wel op! Boks
Hoi Adele,
Het klinkt alsof het je heel hoog zit. Je schrijft behoorlijk van je af, dat ik denk… en waar is de relatie tussen ouder en kind? Mogen jullie elkaar wel? Dat het zo ver gaat is niet gezond.
Ikzelf kon pas op mijn 27e het huis uit. Helaas is de woningmarkt voor beginnenden nu een ramp… En in dat opzicht is het fijn als daar begrip voor is. Maar je kan wel helpen in zoeken naar opties. Zoals… ingeschreven staan, verhuurders bekijken samen wonen met vrienden, etc.
Ik had wel verantwoordelijkheden in huis. Deze had ik gedeeltelijk mij toegeëigend en gedeeltelijk gekregen. Ik betaalde in vaste lasten mee, zorgde voor de afwas en de was. Daarnaast was het gewoon een verdeling in wie wat deed in het huishouden. Dit is niet alleen handig, maar ook goed voor hem om te weten hoe hij dit kan oppakken.
Ik zou zeggen… geef je zoon verantwoordelijkheden. Hij is 23 en kan best meedraaien in het huishouden. Ga het gesprek aan en geef ieder taken om te doen. Als die dan niet gebeuren kun je elkaar daar dan ook feitelijk op aanspreken.
Verantwoordelijkheid zal hem goed doen en jullie ook. Het is echt jammer als hierdoor jullie relatie met elkaar kapot gaat.
Succes!
Eens met Jasmine, alle troep die hij maakt gewoon in zijn kamer gooien en dan de deur dicht. Laat hem zijn eigen was doen en koop geen etenswaren meer die niet voor jullie gezamenlijk zijn, zoals bv energydrank. Hij heeft toch een baantje? Kan hij dat soort dingen mooi zelf betalen. Vraag om kostgeld (dat kun je, als je het niet nodig hebt om in zijn kosten te voorzien, natuurlijk ook gewoon opzij zetten voor als hij op zichzelf gaat).
Zie het niet als pesten, maar als voorbereiding op het zelfstandig leven. Dat ben je als ouder je kind ook verschuldigd.
Herkenbaar. De jongste woont ook nog thuis. Bijna 20 en eet de koelkast leeg, mega zooi op zijn kamer. Per dag 5 grote handdoeken inc extra was. Vuile was naast de wasmand. Aanrecht altijd een troep. Elke dag hetzelfde liedje. We hebben een paar goede oplossingen gevonden. Kopen nu alleen gezonde dingen. Halen alleen de basis producten. Alles wat hij zelf wil eten mag hij zelf aanschaffen.
Ik kook wat ik en mijn man lekker vinden. Is dit vies , goor of mega smerig dan mag hij zijn eten zelf regelen. Het voordeel hier van is dat hij sinds een paar weken in overleg nu 4 dagen in de week kookt. Ideaal en ook nog eens erg lekker.
Ik heb express een tijd niet zijn favoriete kleding gewassen. Gooide het terug in zijn puberhok.
Sinds een paar weken vraagt hij of ik zijn favoriete kleding wil wassen.
Ik ben ook gestopt met opruimen van zijn rommel. Ik pak een mand en verzamel alle zooi en gooi deze leeg op zijn bed. Dat is inc lege verpakking. Trek gelijk de deur dicht zodat ik niets zie.
Niet mijn kamer en ik hoef er niet in te slapen.
Met kleine mini stapjes zien we kleine veranderingen …….
Euh wat dacht je ervan om gewoon al z’n zooi op zijn bed te gooien. Ook de rommel die hij achterlaat in de kamer. En opsturen vergeten de vuilnisbak te doen, vaatwasser of een ander klusje: nu opstaan met je luie kont en aan de slag. En lukt dat niet: WiFi uitzetten moet je zien hoe snel hij is. 3 jongens hier dus ik maak mn borst nat maar op de jonge leeftijd die ze hebben moeten ze nu ook hun eigen rommel opruimen, de was in de wasmand doen en wat hun leeftijd past.
Misschien huur vragen? Hij werkt, eet jullie boodschappen op, gebruikt gas, water, licht. Jij ruimt op en maakt schoon. Daar mag best iets tegenover staan. En inderdaad als zijn vrienden komen ruimt hij zelf ook alles op, anders kan hij beter in een café afspreken.
wouw, wat een verhaal.
Lees het zelf eens terug en kijk naar de pijnpunten.
Als zijn vrienden komen, prima maar wel in zijn kamer!
Als jullie een filmavond met z’n 2en hebben, zeg het hem en vertel erbij dat je hem niet in de woonkamer wilt zien.
Zijn kamer? Doe de deur dicht, dan zie je het niet en geen ergernis.
Zijn taak niet uitgevoerd? Geen eten. Tis toch geen kosteloos hotel?
Geef hem de verantwoordelijkheid voor zijn gedrag, hij is 23 hoor, geen baby (al gedraagd hij zich wel zo).
Maak met z’n 3en duidelijke afspraken en hang er sancties aan. zo weet hij wat er van hem verwacht wordt.
Succes en sterkte
Gewoon stoppen met alles voor hem te doen, ruimt hij zijn spullen niet op in de woonkamer? flikker alles gewoon in de vuilnisbak…. gaat hij klagen? jammer dan, zijn probleem! zolang jullie nog met zijn driëen daat moeten wonen zal hij zich ook moeten aanpassen en rekening moeten houden met jouw en je man. Oké het is een jongeman, misschien zit hij nog een beetje in de puberfase, jongens zijn vaak later daarmee, maar hij is wel 23 en kan prima zijn eigen rotzooi opruimen. Zijn zijn vrienden langs geweest en hebben ze “gezellig” bij jullie zitten chillen en de rotzooi laten staan in je woonkamer / keuken? gewoon in zijn eigen slaapkamer gooien…. ik denk nket dat hij er nog lekker slaapt als er uiteindelijk zoveel rotzooi ligt dat hij niet meer in zijn bed kan komen.
Je doet te veel voor hem. Je moppert wel maar einde van het liedje is dat jij het toch weer zelf opruimt. Daarom geen woorden maar daden: geef hem twee keer de kans om zijn rotzooi zelf op te ruimen. Doet hij het niet dan verdwijnen zijn spullen zoals voetbaltas en dergelijke in de vuilnisbak. rotzooi zoals afval van blikjes / pizzadozen e.d. gooi je dan op zijn kamer…..gewoon duidelijk zijn en het ook echt doen. Voor je man hetzelfde verhaal.
succes!
En vooral: niet boos worden, maar wel duidelijk je grenzen aangeven. Vertel van te voren wat je doet als hij zijn rotzooi in de woonkamer laat staan. Als hij er dan boos om wordt omdat je de pizzadozen op zijn slaapkamer hebt gezegd, kun je zeggen: het spijt me, jij hebt het niet opgeruimd en dan is dit de consequentie.
Als hij zijn klusjes niet doet, dan doe jij zijn was niet met de mededeling: sorry, jij hebt je klusje niet gedaan en dan is dit de consequentie.
Ik zou tegen mijn kind zeggen dat hij altijd van harte welkom is om thuis te wonen, maar dat er wel regels aan verbonden zijn. En dat iedereen in huis zich daar aan moet houden.