Vanaf dag één waren Fenna en haar speen onafscheidelijk. Ik weet nog dat ik in het begin opgelucht was. Een huilende baby die direct rustig werd zodra ze haar speentje kreeg? Ik vond het een uitkomst. Freek en ik maakten er zelfs grapjes over: “Misschien houdt ze die speen wel tot haar trouwdag vast!” Maar nu, vier jaar later, voelt die grap ineens een stuk minder grappig.
Alsof de wereld vergaat zonder speen
Fenna is inmiddels vier en gaat naar de basisschool. Overdag gaat het goed; ze kan prima zonder speen. Maar zodra ze thuiskomt, begint het gezeur. “Mama, mag ik mijn speen? Alsjeblieeeft?” Ze weet precies hoe ze het moet brengen, met die grote ogen en dat pruillipje. En als ik dan ‘nee’ zeg, barst het drama los. Huilen, schreeuwen, rollen over de grond. Alsof de wereld vergaat. En geloof me, we proberen echt voet bij stuk te houden.
“Geef het 3 dagen, dan is ze er wel aan gewend”
We hebben van alles geprobeerd. Toen Fenna 2,5 jaar oud was, besloten we de speen alleen nog tijdens het slapen toe te staan. Ik had gelezen dat afbouwen het beste werkt, en bovendien vond mijn schoonmoeder er ook iets van. “Ach joh, geef het drie dagen,” zei ze. “Dan is ze er wel aan gewend.”
Ze bleef maar schreeuwen om haar speen
Nou, niet dus. Drie dagen vol drama, tranen en gebroken nachten. Fenna hield voet bij stuk. Ze bleef maar schreeuwen om haar speen, ‘s nachts en overdag. Het resultaat? Freek en ik waren uitgeput, en na drie dagen gooiden we de handdoek in de ring. “Laat haar die speen maar weer hebben,” zuchtte Freek. En zo ging het telkens weer.
Leuk geprobeerd mama
Een halfjaar later deden we een nieuwe poging. Dit keer probeerden we het met een ruiltruc: Fenna mocht haar speen inleveren in ruil voor een cadeau. Samen met haar zochten we een mooie pop uit in de speelgoedwinkel. Fenna was helemaal enthousiast. Ze gaf haar speen braaf af, en ik voelde me zó trots. Dat gevoel duurde precies twee dagen. Toen begon ze er weer over. “Mama, ik wil mijn speen terug. Deze pop is stom.” En voordat we het wisten, lag de speen weer in haar mond.
Waar gaat het mis?
Een andere keer probeerden we een boekje over afscheid nemen van de speen. Je kent ze wel, van die schattige kinderboekjes waarin de speen naar de speenfee gaat. Fenna vond het boekje leuk, maar toen ik het woord “afscheid” liet vallen, begon ze te huilen. “Ik wil geen afscheid!” riep ze. Die nacht heb ik haar met speen en al in bed gelegd, mezelf afvragend waar het misging.
Overdag gaat het goed, maar ’s avonds begint het gezeur
Toen Fenna naar de basisschool ging, moest het echt anders. “Je bent nu een groot meisje,” zei ik tegen haar. “Grote meisjes gebruiken geen speen overdag.” Dat werkte verrassend goed. Overdag laat ze de speen nu met rust, maar ‘s avonds begint het gezeur. Zodra we thuiskomen, vraagt ze erom. Ik probeer haar af te leiden met speelgoed, tv of een spelletje, maar ze blijft volhouden. En eerlijk? Soms geef ik gewoon toe. Het is makkelijker dan een hele avond strijd.
Slapen zonder speen? No way
Het grootste probleem is het slapen. Fenna weigert om zonder speen in bed te gaan. “Mama, zonder speen kan ik niet slapen,” zegt ze dan. Zodra ik het probeer, ligt ze urenlang te woelen, te draaien en te huilen. Uiteindelijk geven Freek en ik op. “Het is niet ideaal,” zegt Freek, “maar ze zal er vanzelf wel klaar mee zijn.” Maar wanneer dan? Als ze tien is?
Tijd om hulp in te schakelen
Ondertussen beginnen de gevolgen zichtbaar te worden. Bij de tandarts kreeg ik de opmerking dat Fenna’s gebit achteruitgaat door die speen. “Het kan blijvende schade veroorzaken,” zei de tandarts streng. Dat was voor mij de druppel. Dit kan zo niet langer. We hebben besloten hulp in te schakelen. We hebben een kindercoach gevonden die hopelijk de sleutel tot succes gaat zijn.
Ik ben zo klaar met die speen
Het voelt alsof we aan een laatste gevecht beginnen. Ik wil zo graag dat Fenna afscheid kan nemen van haar speen, maar ik wil ook niet dat ze zich verdrietig of onveilig voelt. Het blijft balanceren tussen wat goed voor haar is en wat haalbaar is. Ik hoop dat deze hulp ons eindelijk verder gaat helpen. Want eerlijk? Ik ben er zo ontzettend klaar mee.
JILDE
Wij hebben de speen vanaf 3 jaar steeds korter geknipt totdat het geen invloed meer had op haar gebit, en op een gegeven moment was hij zo kort, dat er niets “leuks” meer was aan een speen. bij een eventuele volgende ga ik hem niet meer geven en anders hooguit het eerste jaar.
hier het zelfde probleem gehad. onze dochter is zeven en alleen met slapen had ze de speen nog in.
tandarts had aan dat ze een open beet had en dat de speen weg moest. hebben samen met haar bedacht hoe we dat zouden kunnen gaan doen. haar keus was de speen aan een aantal helium ballonnen en die weg laten vliegen, dan kon een jonger kindje haar speen gebruiken. ze heeft 2 avonden even gehuild. nu slaapt ze zonder speen, en 5 weken later kunnen wij al duidelijk zien dat de open beet een stuk minder is. misschien is dit ook een optie voor jullie. tandarts zei je moet wel zorgen dat de speen ook echt weg is zodat wij als ouders niet in de verleiding zouden kunnen komen om de speen weer aan haar te geven.
heel veel succes.
tja de enige echte oplossing is dat jullie als ouders voet bij stuk houden…. zolang jullie iedere keer na een tijdje weer toe geven, geven jullie je dochter ook geen duidelijkheid. Er is namelijk altijd een kans dat ze de speen weer terug krijgt en dus een reden om moeilijk te blijven doen. Als jullie direct voet bij stuk hadden gehouden en gedaan hadden wat jullie in eerste instantie tegen haar hadden gezegd, had je haar duidelijkheid en daarmee ook veiligheid geboden, Als een kind namelijk weet dat het er van op aan kan dat de ouders ook echt doen wat ze zeggen, geeft dit rust, veiligheid en duidelijkheid en is ook geen reden om lang door te blijven zeuren….. mijn advies voor nu: speen in de container gooien en geen nieuwe meer kopen, kun je ook niet meer de mist in gaan…… En voortaan doen wat je zegt en nee is nee en blijft ook nee!!
een baby heeft ten eerste helemaal geen speen nodig en helemaal niet na 3 maanden. de zuigbehoefte is alleen aanwezig tot 3 maanden en kan pas wennen aan gewoontes na 6 maanden. voor deze ouders is het te laat, maar voor de 6 maanden de speen afpakken is het beste en dramaloos. het is zelfs onwijs slecht voor het gebit en spraakpntwikkeling om langer een speen te gebruiken.
het enige wat ik kan adviseren aan deze ouders ks accepteren dat je kind tijdelijk huilt. het lijkt erop dat je niet kan omgaan met het huilen van je kind. gewoon zeggen dat het klaar is met de speen, uitleggen waarom en laat haar maar huilen. even doorbijten
ik heb de speen mee gegeven aan sinterklaas, omdat sinterklaas vindt, dat je met 4 jaar geen speen meer nodig hebt. Elke x bij schoenzetten ging er een speen bij de wortel en ’s morgens lag er een kado voor terug met een inlever diploma.
Na de laatste speen, kreeg hij van Sint, op sinterklaasavond een megagrote diploma ‘ik ga slapen zonder speen’.
Hij heeft een half uur gehuild met slapen, maar hij wilde ok dat sinterklaas trots was op hem.
Dit idee kreeg ik van mijn tandarts.
Ik weet heel goed waar het misgaat, en u denk ik ook als u eerlijk bent.
Namelijk dat u iets wil, waar zij nog helemaal niet aan toe is.
Onze jongste zoon is 9 en heeft in bed nog steeds zijn knuffel en tut (speen met doekje), ik ga mij er echt niet druk om maken en laat hem lekker doen. Dus stop met iets door te drammen terwijl uw kind er overduidelijk niet aan toe is.
Een kind heeft na 6 maanden geen primaire zuigbehoefte meer. Het advies luidt dan ook om afscheid te nemen van de speen tussen de 6 maanden en een jaar. De behoefte bestaat niet meer, er is nu sprake van gewenning en gedrag.
zou anders overdag geen speen meer alleen puur voor het slapen of voor in slaap te vallen
zoals u had kunnen lezen,is dat inmiddels ook zo! begrijpend lezen was in mijn tijd,een lagere school vak!
Toch echt voet bij stuk houden, doorzetten en niet meer telkens toegeven. Wat hierboven gezegd wordt is echt waar, nu is het de speen en over een paar jar zijn het andere dingen. Deze dame heeft het helemal door.
Mijn jongste wilde ook niet van de speen af, dikke drama als ik ‘m weg wilde pakken. Het was een troost, de enige troost naast mij als moeder.
We hebben hem samen weggedaan, opgestuurd en een kadootje gekocht, een knuffel. Die knuffel is nu jaren later nog steeds de favoriet! Het is een week echt moeilijk geweest, nog een week wat gejammer en toen was het over op sporadische momenten na. Jij hebt het geluk dat je man naast je staat, zorg voor 1lijn en hou beide vol. Wissel elkaar af op lastige momenten en doe het samen! Er is geen magische oplossing, of een toverspreuk. Dat is opvoeden, voet bij stuk houden en troost bieden. Zet hem op!
Een kadootje kopen is leuk maar geen oplossing. Wat je zou kunnen proberen, kadootje laten uitzoeken en apart leggen, ze krijgt hem pas als ze de speen weggegooid heeft en er niet meer om zeurt. Radicaal ja en misschien niet pedagogisch verantwoord maar op die manier laat je ook zien dat je niet altijd zomaar alles krijgt, je moet er eerst iets voor doen
bahhh die stink spenen
is ook slecht voor het gebit
Mijn moeder heeft vroeger bij mijn zusje een heel klein puntje van de speen geknipt waardoor er een luchtstroom in kwam en het niet meer lekker zoog voor haar. Verder niks gezegd, gewoon blijven geven. Ze heeft 1 avond gehuild toen m’n moeder zei dat deze speen blijkbaar kapot was, maar de winkel geen nieuwe spenen verkoopt aan kinderen van 3 jaar omdat die eigenlijk te groot zijn voor een speen, dus dat ze deze speen moest gebruiken of geen speen. Ze koos voor deze speen, maar uiteindelijk spuugde ze hem zelf uit. Ze heeft hem nog wel een nacht of 3 in haar hand gehouden bij het inslapen ‘voor de zekerheid’ 😉 Daarna mocht hij echt weg. Misschien ook een tip voor jullie!
Ik ben het eens met de berichten over niet toegeven, maar ik snap ook hoe moeilijk dat is midden in de nacht als je de volgende ochtend weer aan moet staan… Sterkte!
samen naar uitkijken naar de volgende gebeurtenis. Pasen. meegeven met de paashaas. de paashaas brengt lekkers en een cadeau. maar vraagt speentje in de plaats voor de baby die jet moeilijker heeft. hier gedaan rond de dint periode.
waar het is mis gegaan?
toen mijn dochter stopte met haar middagslaapje heb ik alle spenen gepakt, samen een kadootje uitgezocht, een knuffel, en alle spenen resoluut samen met haar in de klikt gegooid! zo kun je je ook niet meer laten verleiden om hem terug te geven. omdat ze savonds zo moe was vanwege haar middagslaapje die ze oversloeg viel ze snel in slaap zonder speen! tuurlijk vroeg ze er weleens om en toen ze ouder werd en ziek werd en adhd bleek te hebben en bij behoefte had hebben we een speciale kinder bijt ketting gekocht. daar zit dan een figuur aan waar ze heel veilig op kunnen bijten en in de mond kunnen nemen. in allerlei kleuren hebben ze dat. misschien is dat iets voor jullie dochter voor als overgangsritueel? maar jullie dochter weet precies jullie zwakke plek en dat is schreeuwen! dan maakt ze jullie gek en krijgt ze jullie zo ver dat jullie overstag gaan.
jullie zijn de baas en niet jullie dochter en ze weet nu al feilloos met haar 4 jaar hoe ze jullie bewerken moet.
klinkt gemeen maar is echt zo. je zult moeten volhouden en geloof me je zult winnen!
alles weggooien samen met haar en duidelijk maken dat het nu echt klaar is!
dat ze zolang kan schreeuwen als ze wilt maar dat ze in de klikt liggen en er niet meer uit komen. ik weet zeker dat ze slim genoeg is dat ze door heeft dat jullie het menen en er echt geen speen meer is ze deze ook niet meer gaat opeisen.
komt helemaal goed hoor!
succes!
ik begrijp dat ze blijft schreeuwen en huilen. Het is een slimme dame en ze weet dat jullie uiteindelijk toegeven.
De veiligheid die jullie geven is voet bij stuk te houden, zodat ze weet dat ze op jullie kan rekenen.
succes!
wat dacht je van gaan opvoeden, voet bij stuk houden en niet meteen toegeven
nu is het een speen, als ze ouder is worden het andere dingen om over te drammen