Renske: “Mijn peuter krijgt nog steeds borstvoeding, tot ergernis van mijn omgeving”

Toen ik zwanger was van Luca, had ik er enorm veel verwachtingen van. Er was één ding dat ik vooral hoopte: dat ik borstvoeding zou kunnen geven. Ik had er zo’n goed gevoel bij, maar was me er ook van bewust dat het niet altijd lukt.

Al snel bleek dat het niet zo makkelijk ging als ik had gehoopt

Toen Luca eindelijk werd geboren, kwamen de eerste teleurstellingen al snel. Wat een chaos was het, zeg. Het begon al tijdens de bevalling, die niet helemaal volgens het boekje ging. Alles verliep langzaam en moeizaam, en ik was helemaal uitgeput. Maar ik had gehoopt dat ik, zodra hij er was, alles zou vergeten. Het borstvoeden zou alles goed maken. Toch bleek al snel dat het niet zo makkelijk ging als ik had gedacht.

We waren continu aan het worstelen

De eerste keer dat ik hem aan de borst legde, was hij heel zoekend, maar kwam er weinig van terecht. Hij was moe, ik was moe, en niemand in het ziekenhuis leek het tempo van de borstvoeding goed te kunnen oppakken. We kregen tepelhoedjes, een slangetje voor bijvoeding, je kunt het zo gek niet bedenken of we probeerden het. Van dat moment had ik wel gehoopt dat het anders zou zijn. Ik had verwacht dat we meteen in die borstvoedingsflow zouden komen, maar in plaats daarvan voelde het alsof we constant aan het worstelen waren. De kraamverzorgster keek me af en toe aan, als een soort hoopvolle blik van “kom op, je kunt dit”, maar haar hulp was niet altijd even handig. Mijn borsten voelden soms als een vreemd soort oorlog, met tepels die pijn deden en Luca die het niet altijd goed begreep.

Langzaam maar zeker kregen we het in de gaten

Ik moet eerlijk zeggen dat ik soms dacht: “Wat heb ik mezelf aangedaan?” Maar elke keer als Luca het eindelijk een beetje voor elkaar kreeg om goed te drinken, voelde het als een overwinning. Langzaam maar zeker kregen we het in de gaten. Ja, het was hard werken, maar we hadden het samen gedaan. Die intieme momenten tussen ons tweeën, het geluid van zijn kleine ademhaling, zijn blik die zich naar me richtte. Het was zoveel meer dan alleen voeding.

Hij is er nog niet klaar voor om te stoppen met borstvoeding en ik ook niet

Luca is inmiddels twee jaar, en ik geef hem nog steeds borstvoeding. Natuurlijk was er het moment waarop ik begon te twijfelen. Wanneer is het genoeg? En is hij niet te groot? Maar elke keer als ik die vraag voor mezelf stelde, zag ik zijn zachte blik en dacht ik: “Nee, hij is er nog niet klaar voor.” En ik? Ik voelde me ook niet klaar. Borstvoeding voelde als de laatste draden van dat kleine babytijdperk. De momenten die ik nog had om met hem te delen, voordat hij echt groot zou worden, voordat hij van alles zelf zou kunnen. Ik hield hem vast, en soms voelde het alsof die momenten voor altijd vastgelegd zouden moeten worden.

“Hij wordt wel een beetje te groot, denk je niet?”

Maar ik kan de opmerkingen van de buitenwereld niet ontkennen. “Is het niet een keer klaar?” “Hij wordt wel een beetje te groot, denk je niet?” “Borstvoeding is toch niet meer nodig nu?” Soms voelde ik me echt een beetje gek. Waarom zou het niet goed genoeg zijn? Waarom zou het zo raar zijn om mijn kind nog steeds borstvoeding te geven, zolang het voor ons beiden goed voelt? Ik bedoel, ik ben zijn moeder. Als ik voel dat het juist is, wat maakt het dan uit wat anderen vinden?

Waarom had het ineens een vervaldatum gekregen, die borstvoeding?

Soms kwamen die opmerkingen harder binnen dan ik zou willen toegeven. Het was niet alleen de kritische blik van mijn schoonmoeder of de opmerking van een vriendin. Het was het idee dat ik iets niet goed deed, iets wat mijn moederinstinct zei dat het prima was, maar wat volgens de maatschappij misschien niet helemaal ‘normaal’ was. Het voelde alsof ik continu moest uitleggen waarom ik het nog steeds deed, terwijl het eigenlijk niemand wat aanging. Waarom had het ineens een vervaldatum gekregen, die borstvoeding? Was het niet de bedoeling dat je gewoon deed wat goed voelde voor jou en je kind?

De borstvoedingmaffia

De blikken van andere moeders waren vaak het meest pijnlijk. Een vriendin die ooit zo enthousiast was over het moederschap, maar nu al had besloten dat borstvoeding na zes maanden klaar moest zijn. Of die ene moeder op de peuterspeelzaal die een beetje lacherig vroeg of ik niet dacht dat Luca inmiddels wel een grote jongen was voor borstvoeding. Het voelde altijd alsof ze me bekeken van bovenaf, alsof ik iets fout deed. Maar dan keek ik naar mijn zoon, die nog steeds diezelfde nieuwsgierige blik in zijn ogen had als hij me ‘vroeg’ om borstvoeding, en ik voelde gewoon dat het nog niet tijd was om ermee te stoppen.

Ik begon zelfs twijfels te krijgen over mezelf

Ik had wel mijn twijfels, vooral als de commentaren van anderen steeds harder werden. Waarom vonden ze het zo nodig om mij te beoordelen? Waarom dacht iedereen dat er een leeftijd was waarop het niet meer normaal was? Ik begon zelfs twijfels te krijgen over mezelf. Misschien was ik wel te bezitterig, te vastklampend aan dat moment van het moederschap dat ik zo koesterde. Misschien had ik, zoals anderen zeiden, al lang moeten stoppen. Maar dan keek ik naar Luca en zag hoe gelukkig en gerustgesteld hij was, en ik wist dat ik geen excuses hoefde te geven.

Wanneer het tijd is en we beiden klaar zijn

We gingen door met onze routine, die borstvoeding voor Luca een manier was om te kalmeren, te voeden, maar ook een manier om een stukje van onze verbinding te bewaren. De banden die ik zo liefdevol had opgebouwd in die eerste maanden, waren sterker dan ooit. En als iemand weer vroeg wanneer ik van plan was te stoppen, dacht ik aan het antwoord dat ik zelf had: wanneer het tijd is, wanneer we beiden klaar zijn.

Het mooiste van alles? Dat ik en Luca deze beslissing samen kunnen maken

En eerlijk gezegd, ik weet niet wanneer dat zal zijn. Misschien heeft het helemaal geen einddatum. Misschien zal het op een dag gewoon overgaan, rustig, zonder veel gedoe. Misschien is dat het mooiste van alles: dat ik en Luca deze beslissing samen kunnen maken. Wanneer hij het niet meer nodig heeft, zal ik weten dat het tijd is om los te laten. Maar tot dan? Tot dan blijf ik hem gewoon geven wat hij nodig heeft – liefde, warmte, en borstvoeding.

RENSKE