Rosy is 11 jaar en bemoeit zich werkelijk overal mee
Het begon subtiel, een opmerking hier en daar. Maar de laatste tijd lijkt ze overal een mening over te hebben, of het nou gaat om welke film we moeten kijken, wat Cyril (haar broertje) moet aantrekken, of — erger nog — hoe Bastiaan en ik onze discussies voeren. Het is alsof ze zichzelf heeft uitgeroepen tot rechter, jury en bemiddelaar van het gezin.
Laat ik je een voorbeeld geven
Laatst hadden Bastiaan en ik een meningsverschil over, geloof het of niet, de nieuwe gordijnen. Hij wilde grijs, ik wilde iets met kleur. Het was geen grote ruzie, maar zo’n discussie waarin je allebei net iets te fel probeert je punt te maken. Terwijl ik midden in mijn betoog zat, hoorde ik ineens een zucht van de bank. Rosy.
“Papa heeft eigenlijk wel gelijk hoor,” zei ze vanuit haar hoekje, waar ze met haar telefoon zat te scrollen alsof ze niet luisterde
Maar blijkbaar had ze elk woord opgepikt. Ik draaide me om en keek haar aan. “Sorry, wat?” vroeg ik, half lachend, half verbaasd. Ze legde haar telefoon neer, leunde achterover en begon alsof ze een complete presentatie had voorbereid. “Nou, ik bedoel, grijs past beter bij de rest van de kamer. Als je kleur kiest, gaat het misschien vloeken met de bank en de vloer. Bovendien ziet het er rustiger uit. Toch, papa?”
Bastiaan keek haar even verbaasd aan en toen naar mij
Hij kon zijn lach bijna niet inhouden, de verrader. “Ja, precies,” zei hij. “Dat bedoel ik.” Ik voelde mijn wenkbrauwen omhoog schieten. “Pardon?” vroeg ik. “Sinds wanneer ben jij de interieurstylist hier?” Rosy haalde haar schouders op en keek me aan met die zelfverzekerde blik van haar. “Ik zeg gewoon hoe ik het zie. Dat mag toch?”
Wat moest ik daarop zeggen?
Ik stond met mijn mond vol tanden, terwijl Bastiaan het nauwelijks meer kon houden van het lachen. Uiteindelijk besloot ik het maar te laten gaan, maar diep vanbinnen kookte ik. Hoe durfde ze zich zo met onze discussie te bemoeien? En erger nog, waarom had ze eigenlijk een punt?
Maar dat was nog niets vergeleken met hoe ze met Cyril omgaat
Cyril is 8 jaar oud en een typische jongste: ondeugend, eigenwijs en vooral niet gediend van zijn zus’ bemoeienissen. Toch laat Rosy geen kans onbenut om hem te vertellen wat hij moet doen. Laatst stond hij in de gang, zijn schoenen half aan, toen Rosy ineens vanuit de keuken riep: “Cyril, je jas hangt nog op de kapstok. Trek die eerst aan, anders doe je alles weer in de verkeerde volgorde.” Cyril draaide zich om en keek haar aan met een blik die boekdelen sprak. “Jij bent niet mijn moeder,” zei hij fel, terwijl hij zijn schoenen gewoon verder aantrok. Ik zeg ook wel eens: “Cyril heeft één moeder, en ook één vader, meer niet.”
Ik hoorde het vanaf de woonkamer en besloot deze keer even af te wachten
Misschien konden ze het zelf oplossen. Maar natuurlijk gaf Rosy niet op. Ze kwam de gang in gestormd en ging vlak voor hem staan. “Ik probeer je alleen te helpen,” zei ze, met haar handen in haar zij. “Je doet het verkeerd. Eerst je jas, dan je schoenen. Dat weet iedereen.” Cyril stampte zijn voet in zijn schoen en keek haar woedend aan. “Laat me met rust! Als ik mijn schoenen eerst aan wil doen, doe ik dat gewoon.” “Je luistert nooit,” beet Rosy terug. “Daarom duurt alles bij jou altijd zo lang.”
Ik besloot in te grijpen voordat het echt uit de hand liep
“Rosy, bemoei je er niet mee,” zei ik, terwijl ik de gang in kwam lopen. “Cyril kan prima zelf beslissen hoe hij zijn schoenen en jas aantrekt.” Ze keek me aan met een mengeling van frustratie en onbegrip. “Maar mama, hij doet het verkeerd!” “Dat maakt niet uit,” zei ik. “Hij leert het vanzelf. Laat hem gewoon zijn eigen ding doen.” Met tegenzin liep ze terug naar de keuken, maar ik kon zien dat ze het er niet mee eens was. Cyril keek me dankbaar aan en mompelde: “Dank je, mama.”
Het meest frustrerende is dat Rosy zich niet alleen bij ons gezin bemoeit
Zelfs haar vriendinnen hebben er blijkbaar last van. Laatst kwam ze thuis en vertelde ze nonchalant dat haar vriendin Lotte tegen haar had gezegd: “Bemoei je er niet mee, Rosy.” “Wat had je dan gezegd?” vroeg ik. “Oh, niks bijzonders,” zei ze schouderophalend. “Ze wilde iets doms doen, en ik zei gewoon hoe ze het beter kon doen. Maar ja, sommige mensen kunnen daar niet tegen.”
Ik moest mijn best doen om niet te lachen
Het was zo typisch Rosy om haar eigen bemoeizucht goed te praten. Maar ergens begon ik me ook zorgen te maken. Wat als ze hiermee problemen krijgt als ze ouder wordt? Mensen vinden het niet altijd leuk als je overal je mening over geeft, hoe goed bedoeld het ook is.
Toch lijkt het haar niet te deren
Rosy blijft zich met alles bemoeien, alsof het haar persoonlijke missie is om de wereld een betere plek te maken — of in ieder geval een plek waar alles volgens haar regels verloopt. Ik weet niet of iedereen hier op zit te wachten. Het lijkt in haar karakter te zitten en dus niet te veranderen.
LOES
Liever een bemoeizuchtige puber die zichzelf nog moet leren kennen, dan een onbereikbare puber.
Goeie reacties Loes & Mieke.
Naast jullie observatie, herken ik er ook wat in van een slim meisje dat aan het puberen is.
Moeder: goed als je haar wilt beschermen tegen zichzelf en aangeeft wanneer haar bemoeizucht met de buitenwereld ongepast is.
Tegelijkertijd: Zie haar behoefte om gezien en gehoord te worden. Ik zou me meer zorgen maken als ze onverschillig was en zich afsloot. (zoals je ook wel ziet bij (beginnende) pubers).
Betrek haar erbij op een positieve manier, geef haar het gevoel dat haar stem af en toe er echt toe doet! Op die manier draai je het om naar iets positiefs. En dan is het makkelijker om ook heel duidelijk en direct te zeggen “bemoei je er niet mee” op de andere momenten waarin haar bemoeizucht niet passend is.
Enne….kijk ook in de spiegel. Zou haar gedrag naast karakter en puberhormonen ook deels aangeleerd kunnen zijn?
Kinderen kopiëren vaak gedrag waarvan je zelf vaak niet in de gaten heb dat je zelf ook dat gedrag vertoond.
Misschien goed om daar bewust van te zijn.
Verder mag ze best een eigen mening hebben, maar het zou goed zijn om haar als ouders daarin te sturen, om op een goeie en ontspannen manier een mening of advies te kunnen geven, of te leren dat dat niet altijd nodig is.
Ik denk dat het belangrijk is om het gesprek aan te gaan met je dochter. Eerst benoemen dat haar intenties heel mooi zijn. Ze heeft echtervwelneen aantal dingen te leren. Dit kun je ook speels doen. Bijvoorbeeld door haar te laten nadenken en eventueel te laten ervaren hoe het is als zij verteld wordt hoe ze dingen moet doen en nare dingen krijgt te horen als ze het niet precies zo doet als jij zegt. Gebruik bijvoorbeeld een touw om dat om haar heen te leggen. Hoeveel ruimte voel je dan? Hoe zou je het touw liever willen? Hoe ziet dat er dan uit? Laat haar vertellen hoe de verschillen voelen. Wat is fijner? Als ze dat inziet dan aangeven dat anderen dat ook zo ervaren. Het benauwd en ontneemt vrijheid. Mensen worden dan juist dwars en willen al helemaal niet luisteren. Ke kan afspraken met haar maken in gesprek, want ze is dit gedrag gewend en kost moeite af te leren. Ze kan iets dragen o. Te herinneren en misschien oefenen met situaties. Ze kan leren toestemming te vragen. Heb je behoefte aan een tip hoe iets sneller zou kunnen? Zegt de ander nee bedankt dan heeft ze dat ook te respecteren. Je kan praten over hoe ze wil dat anderen over haar denken. Gevoel wat ze fijn zou vinden dat anderen bij haar hebben. Er zit iets zorgzaams in haar, maar nu heel dwingend. Misschien heeft ze iets nodig waar ze voor kan zorgen. Hoop dat je hier wat.
wij kennen ook zo’n kind, vreselijk, tenenkrommend.
er komen hier heel veel ruzies in en extern om.
Eigenlijk moet je medelijden met zo’n kind hebben, want hier komt het duidelijk uit de opvoeding, of lees geen ……
Wij negeren het en draaien ons om en lopen weg, voor je het weet zit je er midden in ….., zo vaak meegemaakt.
Het ergste is, nu is het nog maar een kind………, maar ook die kunnen manipuleren en kwaad aanrichten.
ouders wees wijs en tref je maatregelen, wij kennen een kind wat hier om door iedereen wordt uitgekotst en overal begint de ellende weer opnieuw.
Verschrikkelijk zo’n kind. Ik zou dat gauw de kop indrukken. Anders blijft het een betweterige bemoeial.
Ingrijpen! Duidelijk zijn naar je kind. Pas op de plaats, soms moeten kinderen gewoon de mond dicht houden en luisteren naar ouders. Als dit zo doorgaat heeft ze straks geen vriendinnen.
Klinkt voor nu hard, maar het is pas echt hard als ze straks niemand meer heeft.
opvoeden is niet altijd leuk. Streng en duidelijk zijn is soms vreselijk, maar doe het in belang van jouw dochter.
Tegen die tijd kotst iedereen haar al uit.
Hoi Loes,
Wat een lastige situatie voor jullie.
Ik herken in haar iets van mezelf. Dit hoeft uiteraard niet voor jullie dochter te gelden.
Zelf heb ik ADD en ik denk heeeel snel in mijn hoofd. Leg heel snel verbanden en wilde ook altijd dat alles goed ging volgens patronen. En inderdaad van kinds af aan in gesprekken invallen en adviezen geven.
Alle gesprekken in de omgeving hoor(de) ik, zonder dat ik bewust luisterde, ik moest echt leren om me af te sluiten van geluiden/gesprekken. Of beter gezegd: om te gaan met hoe mijn hoofd werkt.
Ik heb vroeger heel erg moeten leren dat alle mensen anders denken in hun hoofd. En nu ben ik rustig in gesprekken of kan ik mij inhouden. Ik heb dit als volwassenen pas echt geleerd.
Ik zeg absoluut niet dat jou dochter dit ook heeft, maar ik moest er gewoon even aan denken.
Dat je haar kan proberen uit te leggen dat niet iedereen alles op dezelfde manier doet, ervaart of bedenkt, omdat iedereen anders is.
Succes met jullie situatie. En ik hoop dat ze later hier geen last van krijgt.
Groetjes, een andere Loes
dat gelul ook altijd over add adhd als de kinderen niet luisteren druk zijn of gewoon bemoeien moet iedereen er weer een label op plaatsen
Ik lees toch echt dat ze het over zichzelf heeft en het gewoon herkent en dus wilt benoemen.
Ze geeft juist aan niet te willen beweren dat het meisje in dit verhaal daar ook last van heeft.
En wat betreft over maar labels overal op plakken tegenwoordig.
A. men komt er nu eindelijk een beetje achter wat veel kinderen “mankeren” en kunnen daar dan nu ook beter op reageren.
B een diagosse heb je echt niet zomaar. dat vergt een multidisciplinaire aanpak dus daar gaat echt wel enige tijd overheen.
Het is juist zo jammer dat deze groep kinderen (en hun ouders) niet serieus genomen wordt maar worden weggezet als gewoon wat drukkere kinderen, terwijl het hebben van een stoornis zoveel meer bevat.
Blijkbaar heeft jullie kind ‘last’ van jullie discussies.
Betrek haar gewoon in jullie gesprek/discussie, en wil je dat niet, dan voer de discussies wanneer zij er niet bij is. Daarnaast is de vraag waarom bemoeit zij zich met anderen? onzekerheid bij kinderen kan dit gedrag veroorzaken, zij willen slechts gezien worden. En waarschijnlijk door jou! blijkbaar weet zij niet waar zij goed in is, daar moet je haar bij helpen. waar is ze goed in? ga dat stimuleren en laat haar groeien in haar zelfvertrouwen, zie haar!
andere tijd, andere manier van opvoeden.
Lijkt me mogelijk problematisch met het oog op sociale contacten in de toekomst. Opletten dat ze niet “uitgekotst” wordt want dat zou niet leuk zijn.
ik krijg al vraagtekens bij de reactie van schrijfster over de jassen discussie.
1 moeder geeft aan dochter aan laat het zitten hij leert het vanzelf ipv kop dicht bepaal jij niet dat bepaalt hij zelf.
Maar punt 2 wat moet hij leren? Dat moeder dus ook een bepaalde volgorde wil aanleren wat helemaal niet relevant is en hem dus ook niet laat bepalen anders. Waardoor ik denk dat dochter meer op moeder lijkt dan moeder beseft.
Ook een “verhitte” discussie over kleur gordijnen zegt al genoeg over de omgang met elkaar.
Vader heeft een mening maar moeder moet er verhit overheen, en dan als iemand vader steunt reageren met ” hallo ben je ook al stylist”.
Nee dat is troefkaarten spelen om gelijk te halen.
Hoogstwaarschijnlijk is het kopieergedrag van dochter en heeft moeder een bord voor de kop.
precies mijn gedachte Ron..
Hoezo is er een verkeerde volgorde van schoenen en jas aan doen?! 🤷🏻♀️
Nou dat dus. ik begon mij meteen af te vragen of er een juiste volgorde is?
Ik weet dat in ieder ook niet en heb dat mijn kinderen dus ook nooit bijgebracht.
Een gemiste kans. een fout in de opvoeding?
Als ik de tekst goed interpreteer moet dus eerst de jas en dan de schoenen. Waarom???
Lijkt mij dan juist logischer als het andersom “,moet”.
Als je nl een iets langere jas hebt dan hangt deze op de grond als je je schoenen aantrekt.
Dat gebeurt niet als je eerst je schoenen aantrekt😉
Dit gezegd hebbende is er wat mij betreft geen volgorde waar iemand zich aan moet houden.
Lekker op je eigen manier doen!!!
En ja er staat ook dat het jongste kind dat nu nog niet hoeft te leren. het komt nog wel dus het is wel degelijk “een dingetje” thuis.
Kinderen kopiëren over het algemeen het gedrag van hun ouders.
Dus denk ik dat de ouders zich toch wel een beetje moeten gaan afvragen waar het meisje het vandaan heeft en niet alle verantwoordelijkheid bij het kind leggen.
Iemand die ik ken is zich daar onlangs ook echt bewust van geworden.
Dit kind.vertoonde ook dat gedrag.
Het was hetzelfde als dat van de moeder. alleen in het kwadraat dus valt het meer op en wordt het als onwenselijk ervaren terwijl het kind alleen maar doet wat het geleerd heeft.
Ze hebben daar hulp bij gezocht. gekregen en hebben daardoor veel meer inzicht gekregen waardoor zij er met succes aan konden gaan werken.
“Karen” in de dop…
Niet vervelend bedoeld, maar die bemoeien zich ook overal mee, alles moet op hun manier en ook zij hebben geen zelfinzicht als anderen er wat van zeggen…
Hoop voor haar en jullie dat ze er (anders) mee om leert gaan, anders kan ze het nog wel eens erg lastig krijgen als de hele wereld in haar ogen alles fout doet…
Een kritische jongedame dus die over dingen nadenkt. Voor een moeder is dit lastig. Je begrijpt wat anderen zeggen over het bemoeien van Rosy, maar het is je kind en daar hoeft niet iedereen kritiek op te hebben.
Herkennen de leerkrachten dit stukje van haar gedrag ook op school? Hebben zij nog tips?
dit is de enige juiste en begripvolle reactie Mieke!
Wat dit meisje misschien zou kunnen helpen om meer zelfinzicht te ontwikkelen is als moeder met haar vaker het gesprek aangaat rondom deze momenten. Zodat ze in contact haar eigen gedachten en gevoelens kan verdiepen, in plaats van enkel te worden weggezet als een bemoeial waar niemand op zit te wachten.
ik snap je vervelende gevoel. Wij hebben ook zo een dochter, die bemoeit zich juist met haar oudere zus maar ook met heel veel andere dingen. We hebben al een gevraagd of ze niet naar een bejaardenhuis moet 🤭. Het is een stukje karakter. Wij proberen het al jaren wat te buigen. Helemaal veranderen kan je zoiets niet. Het is natuurlijk per situatie verschillend, maar ook per kind. Wij hebben op een gegeven moment ook uitgelegd hoe vervelend het is voor andere andere mensen. Daarna wat losgelaten, genegeerd en als het de spuigaten uit loopt dan zeggen we wat. Ik snap je gevoel heel goed, vooral tegenover anderen. Maar uiteindelijk zal ze er zelf achter komen.
Rosy moet er uiteindelijk gewoon vanzelf achter komen dat haar bemoeienissen niet altijd op prijs gesteld worden. Je kunt het een miljoen keer tegen haar zeggen maar ze zal het uiteindelijk zelf in moeten zien.