Ik heb nooit zo’n grote vriendinnengroep gehad. Je weet wel, zo’n kring vol meiden die op vrijdagavond met z’n tienen uit eten gaan en iedere maand een weekendje weg plannen. Dat was nooit mijn ding. Liever een paar goede vriendinnen waar je echt iets aan hebt dan een heleboel oppervlakkige contacten. Ik had er twee: Karen en Vera. We kenden elkaar al sinds de middelbare school, en zelfs daarna bleven we een onafscheidelijke drie-eenheid. Zaterdagavonden waren van ons. Wij, een wijntje, dansen tot diep in de nacht – het was ons ritueel. Karen en Vera waren altijd de eeuwige vrijgezellen, terwijl ik al jaren met Sven samen was. Maar dat was nooit een probleem. We begrepen elkaar, vulden elkaar aan.
“Wij worden tantes!”
Toen ik dertig werd, begon het toch te kriebelen. Ik wilde een gezin met Sven. Tien jaar samen, een fijn huis, stabiele banen; het voelde alsof het moment daar was. Sven was meteen enthousiast. “Laten we er gewoon voor gaan,” zei hij. En binnen zes maanden was het raak. Zwanger! Wat een geluk. Karen en Vera waren door het dolle heen. “Wij worden tantes!” riepen ze in koor toen ik het hen vertelde tijdens een etentje. Maar vanaf dat moment merkte ik al iets. Het voelde anders.
Volgende week werd volgende maand
Tijdens mijn zwangerschap bleef ik de gebruikelijke afspraken plannen, maar Karen en Vera leken vaak druk. Karen moest ineens overwerken of had een date. Vera ging op een spontane roadtrip met een vriendin die ik amper kende. “Komt volgende week beter uit?” vroegen ze dan. Natuurlijk, dacht ik. Volgende week. Maar volgende week gebeurde hetzelfde. Ik had het idee dat ik degene was die steeds aan het trekken was.
Ik kreeg vaak lacherige reacties als ik mijn kwaaltjes deelde
Als ik dan eindelijk met een van hen een koffietje dronk, voelde het ook anders. Ze stelden wel vragen over de baby, maar het gesprek ging nooit de diepte in. En als ik iets over mijn vermoeidheid begon of vertelde dat mijn rugklachten echt heftig waren, kreeg ik vaak lacherige reacties. “Tja, dat krijg je ervan als je een baby’t groeit,” zei Karen eens met een knipoog. Of Vera: “Daarom wacht ik er nog lekker even mee.” Ik probeerde het van me af te zetten. Ze wisten natuurlijk niet hoe het voelde om zwanger te zijn. Misschien had ik er niet zo’n groot punt van moeten maken.
Het duurde twee maanden voordat ze op kraambezoek kwamen
Toen Sep geboren werd, veranderde alles. Ik was verliefd. Compleet ondersteboven van dit kleine mensje dat ik op de wereld had gezet. Sven en ik zaten op een roze wolk. We stuurden Karen en Vera een foto van Sep met het bericht dat hij geboren was. Ze reageerden direct. Hartjes, uitroeptekens, blije emoji’s. Maar het duurde twee maanden voordat ze hem eindelijk kwamen bewonderen.
“Druk druk druk, maar ik wil hem zó graag zien!”
In die eerste weken stuurde ik een paar keer een berichtje. Of ze tijd hadden om langs te komen. Karen reageerde: “Ik ben zo druk op werk, maar ik laat snel weten wanneer het kan!” Vera: “Druk druk druk, maar ik wil hem zó graag zien!” Ik begreep het. Iedereen heeft een leven, en ik wilde niet pushen. Maar na twee maanden voelde het niet meer als iets normaals. Toen ze eindelijk op bezoek kwamen, had ik er alles aan gedaan om het gezellig te maken. Ik bakte koekjes, zorgde dat Sep net een schone romper aanhad. Ze bleven een uurtje, keken hem even in de box aan en gaven wat cadeautjes. En dat was het. Geen diepe gesprekken, geen vragen over hoe ik me voelde. Ik voelde me… een beetje teleurgesteld. Maar ik zei niets.
Mijn telefoon bleef stil
De maanden daarna veranderde onze vriendschap langzaam maar zeker. Waar we vroeger elke zaterdagavond samen in een kroeg stonden, was dat nu geen optie meer. Ik was te moe, te druk met een baby die om zes uur ’s ochtends wakker werd. Maar in plaats van dat ze me aanpasten of vroegen hoe ze mij konden zien, gingen Karen en Vera gewoon met z’n tweeën. Ik zag de foto’s op Instagram. Karen en Vera aan een cocktail, Karen en Vera op een festival, Karen en Vera bij een fancy brunch. Mijn telefoon bleef stil. Af en toe stuurde ik een berichtje, probeerde ik iets te plannen. Het lukte nauwelijks. Ze hadden altijd iets.
We zagen elkaar nog maar eens in de paar maanden
“Volgende maand kunnen we wel even lunchen,” zei Vera een keer. “Ja, dan moet ik even kijken hoe mijn planning zit,” zei Karen een andere keer. En zo bleef het gaan. Totdat we elkaar nog maar eens in de zoveel maanden zagen. De gesprekken waren vluchtig. Over hun werk, hun nieuwste Tinder-dates. Als ik iets over Sep vertelde, was de aandacht kort.
Het voelt alsof ik hen langzaam aan het verliezen ben
Nu is Sep anderhalf, en het voelt alsof ik hen langzaam aan het verliezen ben. Ze appen zelden, en als ik iets stuur, duurt het vaak dagen voordat ik een reactie krijg. En ondertussen zie ik hun levens gewoon doorgaan op Instagram. Ik zie hen samen op vakantie, in restaurants, op bruiloften van vage kennissen. Het steekt. Niet eens omdat ik jaloers ben op wat ze doen – ik wil daar niet eens zijn – maar omdat het voelt alsof er geen ruimte meer is voor mij in hun wereld.
Ik had nooit verwacht dat het moederschap mij mijn vriendschappen zou kosten
Natuurlijk, ik wist dat dingen zouden veranderen. Maar zó? Dat ik hen bijna nooit meer zou zien? Dat ik me buitenstaander zou voelen in een vriendschap die ooit mijn alles was? Dat had ik niet gedacht. En misschien is dat het meest pijnlijke. Dat ik me nu afvraag of het ooit überhaupt echt zo’n sterke vriendschap was. Of we elkaar niet gewoon vasthielden uit gewoonte, omdat het makkelijk was, omdat we elkaar al zolang kenden. Misschien pasten onze levens altijd al net niet helemaal. En misschien zie ik dat nu pas, nu mijn leven zo drastisch veranderd is.
Misschien moet ik het ook allemaal niet meer willen
Maar wat ik wel weet, is dat ik hen mis. Karen’s sarcastische grappen. Vera’s spontane plannetjes. Onze eindeloze gesprekken waarin niets taboe was. Ik mis het allemaal. Maar ik weet niet of dat genoeg is om de kloof die nu tussen ons zit te overbruggen. En misschien weet ik ook niet of ik dat nog moet willen en op zoek gaan naar nieuwe vriendinnen met kinderen die mij wel begrijpen.
JANNE
De meeste reacties zijn herkenbaar, maar ik zou nog willen toevoegen dat ik, voordat ik de stekker eruit zou trekken, je gevoelens met de meiden zou delen. Met name het gevoel dat ze afspraken met jou omzeilen, terwijl ze wel dingen samen doen. Ligt dat aan jou gedrag als jullie samen zijn, of zijn het hun aannames over het moederschap? Misschien kunnen jullie nog een formule vinden om met elkaar om te gaan, en zo niet, dan is dat ook prima. Maar dat is het wel besproken en kun je er wellicht vrede mee hebben.
erg pijnlijk allemaal. maar jij bent duidelijk volwassen, je vriendinnen niet.
die willen kennelijk nog niet afstappen van de Dick carrousel….
geniet van je relatie en je kind.
jij bent goed bezig
een kind krijgen is zo’n levensveranderend moment in je leven. sommige mensen kunnen zich daar niet in inleven. een leven met een kind slokt al je energie op.
het is moeilijk voor te stellen voor iemand die geen kinderen heeft. toen ik geen kinderen had kon ik mij ook niet voorstellen dat een kindje zoveel van je tijd en energie opslokt.
als ze zelf kinderen krijgen, dan zullen ze je ineens heel erg goed begrijpen. tot die tijd zal ik proberen om vrouwen te zoeken die ook een kindje hebben. die begrijpen jou heel goed en bij hen kun je het de meeste tijd over je kindje hebben 😉
vriendschappen veranderen. ze verwateren, worden intensiever, blijven of verdwijnen. ze blijven nooit hetzelfde,. tot ik een jaar of 35 was had ik ook zo n groepje hartsvriendinnen. inmiddels zijn we allemaal getrouwd en hebben we ook allemaal een gezin. sommige vriendinnen van dat groepje zien we ellkaar wat vaker, sommigen zien elkaar nog maar misschien een paar keer per jaar. het is anders geworden, maar uiteindelijk zegt dat niets over de kwaliteit van de vriendschap. ik vind het op dit moment helemaal prima in om eens per paar maanden af te spreken en af en toe te appen. die basis blijft toch wel goed, en wie weet zoeken we elkaar als hopelijk vitale zestigers elke week weer op, wie zal het zeggen. ik denk dat je vriendschap niet aan het verwateren is, maar meer dat je heimwee hebt naar hoe het ooit was, en dat mag ook, dat herken ik. maar man man wat ben ik blij dat ik, als ik bij gen ben, gewoon weer Martinka ben en niet ” de moeder van ” … dat voelt zoveel beter dan de (af) kleurende blikken van medemoeders in de speeltuin, ik heb daarin geen enkele vriendschap kunnen vinden. en ja, jammer dat je vriendinnen het een beetje af lieten weten rond je zwangerschap maar ik snap het wel. zo ben ik ook geweest. ik kon me niets bij die hele zwangerschap voorstellen cv en had echt niet geweten wat ik daar nu over loest zeggen of vragen. zoiets is echt geen onwil. aarschijnlijk denken zij juist, dat je hen niet meer leuk vindt nu je een kind hebt. ideetje: gooi je gevoel gewoon een eens in de groep en overleg samen hoe je het weet voor iedereen leuk en fijn kunt maken. mijn eigen tip is een dagje sauna met ‘ de meiden’ of een etentje, zonder gezin dan uiteraard. misschien ben je daar nu nog niet aan toe maar over een paar jaar zou het zomaar kunnen dat dit een hele mooie nieuwe vorm van vriendschap wordt!
Het is vrij logisch dat die dames geen zin hebben in hele moederschap-gesprekken. Toen ik nog geen moeder was, vond ik niets saaier dan dat. Vriendschappen verwaterden inderdaad snel wanneer iemand de hele tijd over kinderen wilde praten. Maar ook nu ik wél moeder ben, is hoe het gaat met onze gezinnen even de start van het gesprek, maar daarna gaan we snel over op andere onderwerpen (Hoe gaat het met iedereen? Goed? Gelukkig, dan nu over naar de interessante materie. Even een dipje? Oh shit, even een hart onder de riem en dan nu even afleiding door een los mens te zijn die ook even met wat anders bezig is). Bij moekes die het constant over de kinderen hebben, verveel ik me dood. Wees juist blij als er nog mensen zijn waarbij je nog een individu kan zijn, ipv “moeder van”. Over “diepgaande” familiedingen heb je het met familie. Bij vrienden is het juist een verademing dat je het nog over intellectuele/volwassen/abstracte dingen kan hebben en dat je weer even een vrij individu kan zijn met een eigen leven en eigen gedachtes ipv de verzorgende. Uitgebreide dingen over kinderen bespreek je toch sowieso niet in vriendschappen? Die bespreek je met je partner, broers/zussen en (schoon)ouders. Dat twee vrijgezelle vriendinnen daar geen zin in hebben, is vrij logisch. Ze vragen er even kort naar. Dat is toch genoeg? Ze hebben destijds voor vriendschap met jou gekozen, niet met je hele gezin.
Ik ben ook 30, geen moeder en wilde tot voor kort ook geen kinderen.. Ik heb vriendinnen met kinderen.. En als je het over alles kan hebben, en een kind een groot deel van jouw leven is, mag je daar toch wel over vertellen ? tuurlijk niet de hele tijd.. balans… maar er niks over mogen zeggen vind ik heel vreemd.. hoezo deel je dat niet met vrienden? jij blijkbaar niet, maar mijn vrienden zijn ook familie. ik vertel mijn vrienden meer dan dat ik bij mijn familie ooit heb gedaan… daar zijn vrienden toch juist voor. ook als het je minder interesseert, ’t respect hebben voor de ander om wel je best te doen om te luisteren…
Wat een onzin lul jij zeg! vreselijk! Echte vriendinnen kunnen alles bespreken wat er in hun leven speelt, dus ook over de kindjes. Interesse, heet zoiets. En als jij niet over iets kan praten of niets wil horen over onderwerpen die toevallig niet in jouw leven spelen, dan bezit je weinig empathie. Toen mijn vriendinnen kinderen kregen was ik heel enthousiast en luistere ik graag naar hun strugles. Als je dat niet wilt dan heb je niks gegeten van trouw zijn in een vriendschap.
geniet van jou jongetje. mensen groeien uit elkaar dat is normaal. in een goede vriendschap zitten leermomenten. Zij willen de confrontatie van huisje, boompje , beestje (nog) niet aan. Op dat vlak ben jij iets verder of een andere afslag. Het leven geeft vanzelf nieuwe vrienden. deze hoef je niet te zoeken en Sev zal daar bij helpen. Je krijgt onverwachts van mensen een soort levensles mee. En soms is het boek uit. En net als een goed boek wat uit is voelt dat als jammer.
Wat heb je dit mooi verwoord!
Wat pijnlijk dat je hen bent verloren als vriendinnen! zo lang al samen! verdrietig! Het werd tijdens de zwangerschap wel al duidelijk dat zij eigenlijk geen interesse hebben in pijntjes, moeheid en kinderverhalen. jullie zijn uit elkaar gegroeid. tip: Zoek gelijkgestemden op bij babymassage, babyzwemmen enzovoort