Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Mijn telefoon trilde weer
Een nieuw verkooprapport. Ik klikte snel door de cijfers heen en glimlachte. Het ging goed, heel goed. Mijn kledinglijn groeide sneller dan ik had durven dromen. Wat begon als een bescheiden webshop vanuit de woonkamer, was nu een enorm bedrijf. Chester mijn man zat ondertussen aan de keukentafel met Hugo op zijn schoot, die zijn kleurplaat trots liet zien. “Papa, kijk!” Chester gaf hem een dikke knuffel. “Mooi gedaan, jongen!”
Chester was soepel in zijn nieuwe rol gegleden
Hij had zijn kantoorbaan opgegeven om thuis te blijven bij de jongens. Nolan was 10, Victor was 8 en Hugo was 5 jaar. Ze waren dol op hun vader. Ik ook, trouwens. Hij regelde alles: van schooltassen inpakken tot lunchtrommels klaarmaken. Het gaf mij de ruimte om me volledig op mijn werk te storten. Maar ondanks alles voelde ik de laatste tijd dat iets niet klopte.
Het was zo’n typische druilerige middag in Nederland
Ik zei: “Ches, wat doen we hier eigenlijk nog?” Hij keek op van de boodschappenlijst die hij aan het maken was. “Wat bedoel je?” Ik keek hem aan. “Nou, kijk om je heen,” zei ik, wijzend naar de regen die onophoudelijk tegen het raam tikte. “Het is altijd grauw, altijd nat. En al dat geld dat ik verdien? De helft gaat direct naar de belastingdienst. Het voelt alsof we hier blijven vastzitten.”
Chester legde zijn pen neer en keek me nadenkend aan
“Dus?”, antwoordde hij. “Dus, misschien moeten we ergens anders heen. Een land met beter weer, minder belasting. Een plek waar we echt kunnen genieten van wat we hebben.” Hij bleef stil, maar ik zag aan zijn gezicht dat hij erover nadacht. De dagen daarna kwam het onderwerp steeds vaker ter sprake.
We begonnen ons te verdiepen in andere landen
Spanje, Portugal, Malta – stuk voor stuk zonnige bestemmingen met een aantrekkelijk belastingklimaat. “Het is een win-win,” zei ik enthousiast, terwijl ik Chester een lijst liet zien die ik had gemaakt. “We houden meer geld over, en we kunnen het leven leiden dat we altijd al wilden.” Chester twijfelde, logisch, het is nogal wat. “Maar wat vinden de jongens hiervan?” aarzelde hij. “Die wennen wel,” antwoordde ik snel. Maar diep vanbinnen wist ik dat het niet zo simpel zou zijn.
Op een vrijdagavond, toen de jongens net klaar waren met eten, besloten we het hen toch te vertellen
Chester nam het woord. “Jongens, papa en mama hebben iets belangrijks te vertellen,” begon hij. Nolan en Victor keken nieuwsgierig op van hun tablets, terwijl Hugo met zijn vork in zijn aardappels prikte. “We denken erover om te verhuizen naar een ander land,” zei ik. “Een land waar het altijd lekker weer is, en waar we meer kunnen genieten van het leven.”
“Verhuizen?” vroeg Nolan
“Maar waarom? Hier is toch alles goed?” Hij begreep het niet. “Het weer is hier niet altijd fijn, lieverd. En papa en mama denken dat het goed voor ons allemaal zou zijn,” probeerde Chester uit te leggen. “Maar ik wil helemaal niet weg!” riep Victor boos. “Ik wil bij mijn vrienden blijven.” Hugo begon te huilen en kroop op Chesters schoot. “Ik wil hier blijven!”
Het was precies wat ik had gevreesd
De kinderen waren allesbehalve enthousiast. Ik voelde een steek in mijn lijf, maar bleef volhouden. “We gaan nergens overhaast naartoe,” zei ik. “Maar papa en mama willen deze zomer een land bezoeken dat we misschien fijn vinden. Gewoon om te kijken. Meer niet.”. De rest van de avond hing er een bedompte sfeer in huis. Nolan mopperde dat hij geen zin had om zijn vrienden achter te laten, terwijl Victor kwaad bleef kijken. Hugo viel uiteindelijk snikkend in slaap. Chester en ik zaten in stilte aan de eettafel.
“Zijn we hier wel goed aan het doen?” vroeg Chester zachtjes
Ik wist het niet. Maar ik wist ook dat we dit moesten proberen. Ik wilde later geen spijt hebben over dromen die niet gevolgd zijn. Nooit. De weken daarna klaarde de sfeer in huis. De jongens praatten nauwelijks over de verhuizing, maar ik merkte wel dat het hen dwarszat. Toch zetten we het plan niet zomaar aan de kant. We spendeerden avonden achter de laptop, Chester en ik. Hij zocht naar internationale scholen en ik keek naar huizen. Soms droomden we hardop: “Stel je voor, een terras met uitzicht op de zee terwijl we lunchen.” Maar telkens bleef er dat knagende gevoel: hoe zouden de jongens dit ooit accepteren?
De gesprekken met de kinderen bleven moeilijk
Op een avond, toen Victor zijn tanden stond te poetsen, vroeg hij ineens: “Mam, moet ik straks ook een nieuwe school?” Ik knikte en zei: “Misschien wel, maar dat zien we tegen die tijd. Wie weet is het wel een hele leuke school.” Zijn gezicht betrok. “Maar mijn vrienden dan?” Ik wist even niet wat ik moest zeggen. “Schat, goede vrienden blijven altijd in je hart,” probeerde ik. Maar ik voelde hoe moeilijk het voor hem was om dat te geloven.
Nolan, de oudste, was de meest uitgesprokene
“Het is gewoon stom,” zei hij op een avond. “Hier kennen we alles. Waarom zou je dat weggooien? Alleen omdat jullie meer geld willen hebben?” Zijn woorden deden pijn, maar ik wist dat hij het niet zo bedoelde. Toch probeerde ik het hem uit te leggen. “Het gaat niet alleen om geld, lieverd. Het gaat om een beter leven. Minder stress. Meer geluk. Voor ons allemaal.” Hij haalde zijn schouders op en ging naar boven.
Ondertussen blijft het plan voor de zomer staan
Chester en ik maakten een lijst van landen die we wilden bezoeken. Spanje (Andorra) stond bovenaan, vanwege de combinatie van goed weer en gunstige belastingregels. Portugal volgde. “Misschien moeten we tijdens de zomervakantie ook alvast kijken naar andere mogelijkheden,” opperde Chester. “Gewoon om te vergelijken.” We probeerden de jongens erbij te betrekken. We lieten ze plaatjes zien van stranden, zwembaden en parken in de potentiële nieuwe landen. Hugo leek daar nog het meest door getroost. “Gaan we dan elke dag zwemmen?” vroeg hij hoopvol. “Misschien wel,” zei Chester. “Als jullie dat leuk vinden.” Maar Nolan en Victor bleven terughoudend.
Ondertussen blijf ik mezelf afvragen: doen we hier wel goed aan? Toch zet ik door. Dit voelt als een kans om ons leven te verbeteren. Een nieuw avontuur. Een betere toekomst. Alles eruit halen wat erin zit. We kijken naar aankomende zomer uit.
REINA
ik ben zelf als kind geëmigreerd. (mijn ouders zijn Nederlands, maar woonden in canada toen ze kinderen kregen) hoewel wij wel heel enthousiast waren heeft het wel zn sporen nagelaten. voor een aantal van ons was het traumatisch. ontheemd gevoel. Als je dit al doet: neem er goed de tijd voor, maak kennis met de cultuur en taal. zou je daar tussen kunnen passen? neem de kinderen er stapsgewijs in mee. En wat zijn de kansen voor de kinderen daar? zijn er opleidingen in de buurt en werkgelegenheid?
wij hebben zelf nu ook emigratie plannen. Naar het land waar mn man vandaan komt (duitsland) groot verschil is: mijn kinderen kennen de taal en cultuur al, en gaan dichterbij andere familie wonen. we doen het omdat het goed is voor heel het gezin. Meer rust en ruimte. wél plek om te wonen voor de kinderen later. Maar dit idee is niet van de een op andere dag gekomen en we hebben het idee om ‘ op een boerderij te gaan wonen’ wel al eens gedropt voor het echt concreet werd. Maar hoewel de kinderen het leuk vinden, vinden ze het ook spannend en vervelend vrienden achter te laten. daar moet dus ook ruimte voor zijn. Neem je kinderen mee in je dromen. hoe zie je het concreet voor je en wat zouden zij willen als ze mochten kiezen? Mijn zoon wil bijvoorbeeld wel een beetje verharde grond op het terrein zodat hij kan skelteren.
Nolans woorden deden misschien wel pijn omdat dat wel een belangrijke drijfveer is voor jullie. Geld is een belangrijke factor, de focus ligt op meer geld overhouden. Minder stress en meer geluk kan je ook hier krijgen.
Door je leven anders in te richten is er veel mogelijk. Zeker als je eigen baas bent.
Ik ben niet tegen emigreren, we fantaseren er zelf ook wel eens over. Maar emigreer wel oprecht. En probeer ook eens om te denken, wat fijn dat je een grote maatschappelijke bijdrage levert voor gezondheid, onderwijs etc. Mag je trots op zijn en je kinderen ook.